کامبیز اسدزاده

سلام و درود، مدتی است از سرویس‌های کاوه‌نگار جهت استفاده در پروژه‌‌های خودم استفاده می‌کنم و مطمئنم یکی از بهترین سرویس‌دهنده‌های ایرانی در زمینه‌ی پیام کوتاه است. متأسفانه همانطور که می‌دانید بسیاری از سرویس‌دهنده‌ها در ایران به خاطر عدم شناخت دقیق از اهمیت و کاربرد سی++ هیچ حرکتی در توسعه‌ی سرویس‌های خود در رابطه با سی++ را نمی‌کنند. بنابراین، جدیداً تصمیم گرفتم کیت‌های توسعه در قالب رابط‌های برنامه‌نویسی مورد نیاز رو برای این چنین شرکت و سرویس‌ها آن ارائه کنم. معرفی سرویس پیام کوتاه کاوه‌نگار کاوه نگار با ارائه وب‌سرویس پیامک و تماس صوتی پیشرفته برای توسعه دهندگان ،امکان ارسال و دریافت پیامک و برقراری تماس اینترنتی را در اغلب سرویس های نرم افزاری مهیا می کند. اهمیت وجود این سرویس در زبان‌هایی مانند C و ++C همانطور که می‌دانید با توجه به اهمیت این زبان‌ها و به خصوص پشتیبانی از کتابخانه‌های بسیار مدرن در توسعه‌ی اپلیکیشن‌ها و وب‌ها کاربرد بسیاری دارند که شاید در کشور ما آن‌چنان با آن‌ها آشنا نیستیم. بنابراین وجود سرویس‌های ارسال پیامک در قالب زبان‌ سی‌پلاس‌پلاس می‌تواند کمک بسیار بزرگی به توسعه‌دهندگان و علاقه‌مندان آن در حوزه‌های توسعه‌ی نرم‌افزار و انواع برنامه‌های موبایل و وب کمک کند. ساختار اولیه خروجی سرویس کاوه‌نگار به صورت زیر است: { "return": { "status":404, "message":"متد تعریف نشده است" }, "entries": { null } } در صورتی که مقادیر ارسالی صحیح و مطابق با اطلاعات کاربری موجود در کاوه‌نگار باشد نتیجه‌ی برگشتی آن به صورت زیر خواهد بود: { "return": { "status": 200, "message": "تایید شد" }, "entries": [ { "messageid": 8792343, "message": "خدمات پیام کوتاه کاوه نگار", "status": 1, "statustext": "در صف ارسال", "sender": "10004346", "receptor": "0914XXXXXXX", "date": 1356619709, "cost": 120 } ] } نمونه‌ی اولیه که توسعه داده شده، با مفهوم اولیه جهت ارسال پیام کوتاه بر اساس کلید و شماره‌های ارسالی آماده شده که کد نمونه‌ی آن به صورت زیر خواهد بود. #include <iostream> #include <Kavenegar> int main() { //! Your Api Key std::string apiKey {"Your Api-Key"}; //! Kavenegar Default Sender Number std::string senderLine {"10004346"}; Kavenegar::KavenegarApi api(MethodType ,"10004346",apiKey); //ToDo.. try catch exception handling. api.send("09140000000","Hi!"); std::cout << "Result : " << api.getResult(); //JSon Output return 0; } نکته: نمونه‌ی ساخته شده کامل و با تمام جزئیات موجود در کاوه‌نگار تکمیل و توسعه داده خواهد شد. لینک مربوط به کیت توسعه در گیت‌هاب. جهت استفاده از این نمونه توجه داشته باشید که جهت اجرای وب‌سرویس آن نیاز به نصب Curl و RapidJson خواهید داشت.

با سلام و درود، همانطور که می‌دانید ویژگی‌های اخیر در استاندارد‌های ۱۷ و ۲۰ بسیار عظیم و کاربردی هستند. هدف ما در مرجع آی‌او‌استریم این است که با توجه به به‌روز‌رسانی‌های زبان سی‌پلاس‌پلاس مهمترین مواردی که نیاز است معرفی کنیم. بنابراین در این بخش به یکی از کاربردی‌ترین موارد مرتبط در استاندارد ۱۷ با عنوان صفت‌های ویژه اشاره می‌شود که در ادامه به تعریف هر یک از آن‌ها می‌پردازیم. با توجه به استاندارد‌های ۱۱ و ۱۴ که در آن صفت‌هایی همچون [[deprecated]] و [[noreturn]] معرفی شده‌اند که وظیفه‌ی آن به ترتیب نمایش وضعیت منسوخ شدن یک عملکرد و یا وضعیت بازگشتی یک تابع از نوع void است. چنین صفاتی می‌توانند در زمان اعلان و تعریف متغیر‌ها و یا توابع مورد استفاده قرار گیرند. به عنوان مثال اگر کدی به صورت زیر داشته باشیم: [[deprecated]] void print(const std::string &message) { std::cout << message << std::endl; } در صورتی که تابع print در بخشی از برنامه مورد استفاده قرار بگیرد، پیغامی از سمت کامپایلر از نوع اخطار (warning) ساطع می‌شود، مبنی بر آن که تابع مربوطه به عنوان منسوخ شده یاد شده است. warning: 'print' is deprecated این ویژگی می‌تواند در ساخت و توسعه‌ی کتابخانه‌ها، موتور‌ها، چهارچوب (فریم‌ورک‌) و برنامه‌هایی که قرار است دیگر برنامه‌نویسان از آن‌ها استفاده کنند بسیار می‌تواند کاربردی باشد؛ چرا که با اعمال چنین خاصیت‌هایی در کد‌های شما برای توسعه‌دهندگان یادآوری خواهد شد که کد مربوطه در نسخه‌ی جدید یا نسخه‌های بعدی امکان حذف و یا تغییر را خواهد داشت. #include <iostream> #include <string> [[deprecated]] void print(const std::string &message) { std::cout << message << std::endl; } int main() { print("Hello, World!"); return 0; } در مثال بالا اخطار پیش‌فرض از سمت کامپایلر ساطع می‌شود، اما در بعضی از مواقع لازم است پیغام سفارشی جهت راهنمایی بیشتر کاربر اعمال شود که در این صورت صفت می‌تواند پیغام از نوع رشته را دریافت و در هنگام ساطع شدن، آن را نمایش دهد. برای این کار کافی است متن مورد نظر را به صورت زیر در صفت خود تعیین کنیم. [[deprecated("Use printView with print instead, this function will be removed in the next release")]] برای مثال یک تابع جایگزین و بهینه شده را به صورت زیر در نظر بگیرید، کامپالر اخطار مروبطه و سفارشی شده را نسبت به آن ساطع خواهد کرد. #include <iostream> #include <string> [[deprecated]] void print(const std::string &message) { std::cout << message << std::endl; } void printView(std::string_view message) { std::cout << message << std::endl; } int main() { printView("Hello, World!"); return 0; } همچنین در رابطه با صفت [[noreturn]] که در استاندارد ۱۱ معرفی شده است، باید در نظر داشت این صفت جهت بهینه‌سازی کامپایلر در رابطه با تولید هشدار‌های بهتر و همچنین اعلام اینکه تابع مربوطه قابل دسترسی نیست مورد استفاده قرار می‌گیرد. مثال: #include <iostream> [[noreturn]] void myFunction() { std::cout << "Hello, World!" << std::endl; throw "error"; } void print() { std::cout << "Print Now!"; } int main() { myFunction(); print(); return 0; } در کد فوق، در زمان هم‌گردانی (کامپایل) پیغام‌ زیر ساطع می‌شود: warning: code will never be executed بنابراین در زمان اجرا تابع print(); اجرا نخواهد شد، زیرا به عنوان یک کد غیر قابل دسترس بعد از myFunction توسط کامپایلر یاد می‌شود. چرا که این امر اجازه می‌دهد تا کامپایلر بهینه‌سازی‌های مختلفی را انجام دهد - نیازی به ذخیره‌سازی‌ و بازیابی هرگونه حالت‌های ناپایدار در اطراف صدا زننده (Caller) نیست. بنابراین می‌تواند کد‌های غیر قابل دسترس را از بین ببرد. با توجه به نیاز‌های این چنینی، در استاندارد ۱۷ صفت‌های جدید‌تر و کاربردی‌تری نیز ارائه شده است که به معرفی هر یک از آن‌ها در بخش اول از این مقاله می‌پردازیم. صفت‌های معرفی شده در استاندارد 1z یا همان ۱۷ به صورت زیر هستند: [[fallthrough]] [[maybe_unused]] [[nodiscard]] معرفی صفت [[fallthrough]] به طور معمول در برنامه‌نویسی، هر وقت که مرحله‌ی مربوط به case در دستور switch به انتهای خود می‌رسد، کد مربوطِ به دستورِ case بعدی اجرا خواهد شد. طبیعتاً عبارت break می‌تواند از این امر جلوگیری کند. اما از آن‌جایی که این رفتار را به اصطلاح fall-through می‌شناسیم، ممکن است در صورت عدم معرفی اشکالاتی را فراهم کند، در این حالت چندین کامپایلر و ابزار‌های آنالیز کننده خطای مرتبط به آن را هشدار می‌دهند تا کاربر در جریان قرار بگیرد. با توجه به این موضوع که ممکن است بعضاً این مورد چشم‌ پوشی شود، در سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ به بعد یک صفت استاندارد معرفی شد تا توسعه‌دهنده بتواند با قرار دادن آن در مکان سقوط (fall-through) به کامپایلر اعلام کند که هشداری در آن بخش لازم نیست. کامپایلر‌ها می‌توانند هشدارهای مطمئنی را در زمانی که یک عبارت case بدون اجرای دستور break به انتهای خود می‌رسند و یا سقوط (fall-through) می‌کند، حداقل با یک جمله‌ی مربوطِ به آن را ساطع کند. برای مثال به کد زیر توجه کنید: #include <iostream> int main() { int number { 2017 }; int standard = {0}; switch(number) { case 2011: case 2014: case 2017: std::cout << "Using modern C++" << std::endl; case 1998: case 2003: standard = number; } return 0; } در کد فوق، در زمان اجرای دستور case سوم با مقدار ۲۰۱۷، کامپایلر هشداری به صورت زیر را اعمال خواهد کرد. warning: unannotated fall-through between switch labels در این حالت برای از بین بردن (چشم‌پوشی کردن) از این خطا در صورتی که نیاز نباشد موارد دیگر مورد بررسی قرار بگیرد قرار دادن دستور break بعد از آن می‌تواند منطقی باشد. اما با توجه به انتظاری که می‌رود تا دستورات بدون توقف بین آن‌ها اجرا شود، قراردادن دستور [[fallthrough]]; بعد از آن می‌تواند راه حل بسیار مناسبی باشد. #include <iostream> int main() { int number { 2017 }; int standard = {0}; switch(number) { case 2011: case 2014: case 2017: std::cout << "Using modern C++" << std::endl; [[fallthrough]]; // > No warning case 1998: case 2003: standard = number; } return 0; } در این حالت، کامپایلر بدون ساطع کردن خطا آن را هم‌گردانی خواهد کرد. معرفی صفت [[maybe_unused]] صفت [[maybe_unused]] برای نشان دادن کد ایجاد شده‌ای است که ممکن است از منطق قطعی استفاده نکند. این مورد ممکن است اغلب در لینک شدن با پیش‌پردازنده‌ها مورد استفاده قرار بگیرد یا نگیرد. از آن‌جایی که کامپایلر (هم‌گردان‌ها) می‌توانند نسبت به متغیر‌های بلا استفاده هشدار ساطع کنند، این صفت روش بسیار خوبی برای سرکوب آن‌ها خواهد بود. استفاده از این ویژگی می‌تواند در بخش‌های مهمی مفید باشد، فرض کنید کتابخانه‌ای نوشته‌ایم که قرار است به صورت چند-سکویی دارای ویژگی‌های یکسان در بستر‌های مختلف باشد. برای مثال ساخت یک فایل در مسیر مشخصی از سیستم‌عامل مورد نظر جهت اعمال تنظیمات نرم‌افزار. namespace FileSystem::Configuration { [[maybe_unused]] std::string createWindowsConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createMacOSConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createLinuxConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createiOSConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createAndroidConfigFilePath(const std::string &relativePath); } به کد بالا توجه کنید، در صورتی که شما در محیط کد‌نویسی در حال استفاده از یک دستور مورد نظر از بین دستورات بالا هستید، طبیعتاً کامپایلر به بقیه‌ی دستوراتی که از آن‌ها استفاده نمی‌کنید پیغامی مبنی بر آن‌ که دستور مربوطه بلا‌استفاده مانده است را ساطع می‌کند. جهت جلو‌گیری از این هشدار‌ها کافی است صفت [[maybe_unused]] را قبل از آن‌ها اعمال کنید. معرفی صفت [[nodiscard]] در صورتی که از [[nodiscard]] استفاده شود، کامپایلر می‌تواند درک کند توابعی که مقدار بازگشتی دارند نمی‌توانند مقدار بازگشت داده شده‌ی آن‌ها را دور انداخت و یا از آن‌ها در زمان صدا زدن صرف نظر کرد. بنابراین با تعریف این صفت در توابع از نوع بازگشتی می‌توان پیغامی به صورت زیر را ساطع کند. مثال: #include <iostream> [[nodiscard]] int myFunction() { return 17; } int main() { myFunction(); return 0; } در مثال فوق تابع myFunction در زمان فراخوانی که مقدار بازگشتی آن بی نتیجه مانده است از سمت کامپایلر هشدار مورد نظر را دریافت خواهد کرد. این پیغام در صورتی که مقدار بازگشتی تابع به متغیری از هم نوعِ خودش ارسال شود، ساطع نخواهد شد. #include <iostream> [[nodiscard]] int myFunction() { return 17; } int main() { int func; func = myFunction(); return 0; } بخش دوم این مقاله در پست‌های بعدی ارائه می‌شود.

سلام، منظور از دیوانگی این هست که اکثراً در دنیای وِب با وجود زبان‌هایی مثل php و غیره اینطور در نظر داشته باشند که خب مگه می‌شه با سی++ چنین برنامه‌هایی رو هم طراحی کرد؟ خب این برمی‌گرده به اطلاعات کمی که داریم! برای مثال ما از ابتدای شروع یادگیری سی++ اینطور فکر می‌کنیم که سی++ فقط یک زبان دانشگاهی برای پاس کردن چهارتا نمره‌ی درسی هست! برای اینکه حقایق پنهان این زبان رو بشناسیم این پست رو قبلاً آماده کردم. برای مثال کافیه یک تحقیق صورت بگیره که سایت‌های بزرگی مثل فیسبوک، آمازون، گوگل و غیره اساسشون با سی++ هست. این کار منطقی و دلایل خودش رو داره ( جاوا اسکریپت همیشه به عنوان یک ابزار خوب در سمت فرانت‌اند مطرح هست. منظور از سی++ این نیست که فرانتش رو هم با سی++ بنویسیم! طبیعتاً شما وقتی با Php یا موارد دیگر وب‌سایتی رو طراحی می‌کنید بخش فرانت و بک‌اندش رو جدا از هم ترکیب خواهید کرد. در این روش هم سمت رابط‌کاربری با HTML5, CSS3, JavaScript, Angular.JS و غیره امکان پذیر است. تمامی کد‌های منطقی سمت سی++ نوشته میشه که طبیعتاً نسبت به دیگر زبان‌ها مزایا و کیفیت خودش رو داره. بستگی داره منظورتون از سیستم کامل چی باشه! برای مثال یک وب‌سرور رو کامل می‌شه پیاده سازی کرد! اما طبیعتاً یک وب‌سایتی که شامل یک ظاهر از طراحی قالب شیک و یا گزینه‌های سمت کاربری هست (این دیوانگیه که با سی++ پیادش کنی) چون JS و HTML برای این کار ساخته شده! بنابراین شما می‌تونی با سی++ بک‌اند وب رو توسعه بدی و بقیه موارد رو با فناوری‌های مرتبط با خودش. نود‌جی‌اِس ذاتاً در جاهایی که کم میاره با سی++ قابل توسعه هست. اما خب وقتی شما می‌تونی با سی++ مستقیم وارد بحث توسعه‌ی وب بشی دیگه نگرانی کارایی نخواهی دات. البته اشاره کنم ماهیت سرعت در برنامه‌های تحت وب ذاتاً فقط بحث زبان نیست! برای مثال بحث‌های چند‌نخی، پردازش‌های موازی و غیره همه مهم هستند. حتی ممکنه شما با سی++ بهترین کد و سریع‌ترین نوعِش رو بنویسی اما با وجود یک کد خیلی ساده اما بد در سمت JS یا HTML از کارایی برنامه به شدت بکاهی! این مقاله صرفاً یک مقاله‌ی آزمایشی بود، در مورد فریم‌ورک‌های قدرتمند سی++ به زودی به معرفی انواع آن‌ها و روش‌های توسعه‌ی وب اشاره خواهد شد که طبیعتاً می‌توان به این نتیجه رسید که نه تنها دیوانگی نیست، بلکه ما با یک روند توسعه و فناوری‌های جدیدی مواجه هستیم.

خواهش می‌شود.

خواهش می‌کنم، این سری مقالات اصولاً برای افراد مبتدی تا حرفه‌ای نیاز هست، شخصاً من هم با بعضی از قسمت‌ها و اصول استانداردش مواجه نشده بودم و می‌تونم بگم با در نظر گرفتن چنین اصول و استاندارد از یک قانونی پیروی می‌کنیم که حرفه‌ای ها بهش توجه و بها می‌دهند.

با توجه به این نظری که داری، همونطور که فکرش رو می‌کردم پس بهتره پشتیبانی به صورت چند-سکویی تحت همون API‌های استاندارد پیاده سازی بشه. کاری که همین الآنش هم انجام میدم اینطور هست که برای مثال در ویندوز با توجه به رفتار کامپایلر و همچنین رفتار مشابهش در یونیکس و لینوکس کد‌ها، کتابخانه‌ها و اساس برنامه رو توسعه میدم. متوجه شدم در کل قضیه از چه قراره! مثال و تجربه‌ی خوبی زدی دمت گرم

منظور محدود کردن نیست، در واقع شما عمل تأیید یا امضاء برای یک شیء را جهت استفاده در یک کتابخانه یا برنامه‌ی دیگر اعمال می‌کنید. این واژه‌ی کلیدی به شما اجازه می‌دهد اطلاعات کلاس ذخیره شده را در مراحل کامپایل به لینکر مشخص کنید، با توجه به مثال مربوطه استفاده از این دستور اساساً با توجه به صِفتِ dllexport به لینکر می‌گوید که شیء مورد نظر برای استفاده صادر می‌شود که توسط سایر کتابخانه‌ها (DLL) یا برنامه‌ها قابل استفاده خواهد بود. در این حالت تعاریف مربوط به اعلان‌های موجود باید در برنامه‌ی مشابه پیاده سازی شود، در غیر اینصورت خطای لینکر ساطع می‌شود. زمانی از این روش استفاده می‌شود که بخواهید DLL ای را ساخته و دیگر موارد را به آن لینک (پیوند) کنید. در صورتی که صفت dllimport مشخص شود عمل عکسِ آن صورت می‌گیرد؛ پیاده‌سازی‌های (implementation) مربوطه به آن برای استفاده در برنامه‌ی شما وارد می‌شوند. استفاده از dllimport نیز یک گزینه‌ی اختیاری است. در صورت استفاده از این کلیدواژه، کامپایلر کد کارآمد‌تری را تولید می‌کند. با این حال بهتر است شما برای دسترسی به نماد‌ها و اشیاء داده‌های عمومی از آن استفاده کنید. به مثال‌های زیر توجه کنید: __declspec(dllexport) void messageBox (std::string_view msg); __declspec(dllimport) void messageBox (std::string_view msg); معمولاً پیشنهاد می‌شود برای داشتن یک API خوب به صورت زیر پیاده سازی شود. #ifdef LIBRARY_API #define LIBRARY_API __declspec(dllexport) #else #define LIBRARY_API __declspec(dllimport) #endif نمونه مثال از فایل سرآیند: #ifndef MESSAGELIB_HPP #define MESSAGELIB_HPP #pragma once #include <iostream> #include <string_view> #include <string> #ifdef LIBRARY_API #define LIBRARY_API __declspec(dllexport) #else #define LIBRARY_API __declspec(dllimport) #endif class LIBRARY_API MessageBox { public: MessageBox(); ~MessageBox(); std::string_view message(std::string_view msg); }; #endif // MESSAGELIB_HPP تعاریف مربوطه: #include "messagelib.hpp" MessageBox::MessageBox() { } MessageBox::~MessageBox() { } std::string_view MessageBox::message(std::string_view msg) { return msg; } استفاده از کتابخانه در برنامه‌ها یا کتابخانه‌های دیگر: #include <iostream> #include "messagelib.hpp" using namespace std; int main() { MessageBox msg; cout << msg.message("Hello Boy!") << endl; std::cin.get(); return 0; }

درود، واژه‌ی کلیدی__decspec با صفتِ dllexport به شما اجازه می‌دهد تا توابع و متغیر‌ها را برای اعلان در مرحله‌ی ورود و خروج کنترل کنید. زمانی که بخواهید داده‌ها، توابع، کلاس‌ها و یا توابع عضو کلاس را از طرف DLL مورد استفاده قرار دهید از این کلمه‌ی کلیدی استفاده می‌شود.

درود بر استاد بزرگ، آقا به نظرم این نکته‌ای که اشاره کردی بسیار کاربردی می‌تونه باشه (مخصوصاً در کنترل و پایداری توسعه). امکانش هست مسئله رو کمی کالبد شکافی کنیم؟ برای مثال اجرای چنین کاری در محیط توسعه‌ای مثل، کیوت‌کریتور، اِکس‌کد و یا ویژوال‌ استودیو چطور ممکنه؟ با توجه به اینکه به نسخه‌ی لینوکس اشاره کردی، اگر این تکنیک رو در محیط‌های توسعه معرفی کنی بسیار کاربردی‌تر خواهد بود.

معرفی نسخه‌بندی معنایی ویرایش ۲.۰ در دنیای مدیریت نرم‌افزار مکان مخوفی به نام «جهنم وابستگی» (dependency hell) وجود دارد. هر چه سیستم شما بزرگتر باشد و بسته‌های (package) بیشتری با نرم‌افزار شما یکپارچه شده باشند، احتمال بیشتری وجود دارد که روزی خود را دراین گودال ناامیدی بیابید. در سیستم‌هایی با وابستگی‌های زیاد، انتشار بسته‌ی جدید به زودی می‌تواند تبدیل به یک کابوس شود. اگر ویژگی‌های وابستگی‌ها بسیار جزئی‌نگرانه باشد، در خطر قفل نسخه (version lock) خواهید بود (ناتوانی برای بروزرسانی یک بسته، بدون اجبار جهت انتشار نسخه‌های جدید همه‌ی بسته‌های وابسته). اگر وابستگی‌ها بسیار ضعیف مشخص شده باشند، به ناچار زخم بی‌قاعدگی نسخه را خواهید خورد (به فرض سازگاری بیش از حد معقول با نسخه‌های آتی‌تر). جهنم وابستگی آنجایی است که قفل نسخه و یا بی‌قاعدگی نسخه از پیشرفت رو به جلوی آسان و امن پروژه‌ی شما جلوگیری می‌کند. برای پاسخگویی به این مشکل، من یکسری قوانین و پیش‌نیازهای ساده را پیشنهاد میدهم که نحوهٔ تخصیص و افزایش شماره‌های نسخه را دیکته می‌کند. این قوانین برپایه‌ی شیوه‌های موجود رایج و گسترده‌ی در حال استفاده، هم در نرم‌افزارهای متن‌باز و غیر متن‌باز است، اگرچه لزوماً محدود به آن نیست. برای آنکه این سیستم کار کند نخست لازم است یک API عمومی (public) تعریف کنید. این امر ممکن است شامل مستندسازی، یا بوسیله‌ی خود کد مقید شده باشد. صرف نظر از این موضوع، مهم است که این API دقیق و واضح باشد. زمانیکه API عمومی خود را مشخص کردید، تغییرات آن را با افزایش معین شماره‌ی نسخه‌ی خود مرتبط می‌سازید. قالب نسخهای به صورت X.Y.Z را در نظر بگیرید. خطاهایی که تاثیری بر API ندارند، نسخه‌ی وصله (Patch) را افزایش می‌دهند، افزایش یا تغییر API که با نسخه‌های قبلی سازگار است، نسخه‌ی جزئی (Minor) را افزایش می‌دهند، و تغییرات API که با نسخه‌های قبل ناسازگار هستند، نسخه‌ی اصلی (Major) را افزایش می‌دهند. این سیستم را «نسخه‌بندی معنایی» می‌نامیم. بر اساس این طرح، شماره‌های نسخه و روشی که تغییر می‌کنند، معنی و مفهومی را درباره‌ی کد تحت آن نسخه، و آنچه که از یک نسخه تا نسخه‌ای دیگر ویرایش شده است، انتقال می‌دهد. به فرض اینکه نسخه‌ی MAJOR.MINOR.PATCH یا اصلی.جزیی.وصله داده شده است: شماره‌ی نسخه‌ی اصلی (MAJOR) را زمانی افزایش دهید که تغییرات API ناسازگار اعمال کرده‌اید، شماره‌ی نسخه‌ی جزئی (MINOR) را زمانی افزایش دهید که قابلیت‌هایی اضافه کرده‌اید که با نسخه‌های قبل سازگار هستند، شماره‌ی نسخه‌ی وصله (PATCH) را زمانی افزایش دهید که تصحیح خطاهایی (bug) اعمال کرده‌اید که با نسخه‌های قبل سازگار هستند. برچسب‌های اضافی برای پیش‌نشر و ساختن فراداده به صورت پسوندهایی برای قالب MAJOR.MINOR.PATCH فراهم است. ویژگی‌های نسخه‌بندی معنایی (SemVer) کلمات کلیدی «باید»، «نباید»، «نیاز است»، «می‌بایست»، «نمی‌بایست»، «توصیه شده است»، «ممکن است» و «اختیاری» در این مستند می‌بایست بر مبنای آنچه در RFC 2119 تعریف شده است، معنا شوند. نرم‌افزارهایی که از نسخه‌بندی معنایی استفاده می‌کنند باید یک API عمومی اعلام کنند. این API می‌تواند در خود کد اعلام شود، یا به طور واضح در مستندسازی وجود داشته باشد. هر طور که انجام شود، می‌بایست دقیق و جامع باشد. یک شماره‌ی نسخه‌ی عادی باید قالب X.Y.Z را داشته باشه طوری که در آن X ،Y و Z اعداد صحیح غیرمنفی هستند و نباید صفر اضافه (leading zero) داشته باشند. X نسخه‌ی اصلی، Y نسخه جزیی، و Z نسخهٔ وصله است. هر عنصر باید به صورت شمارشی افزایش یابد. به عنوان مثال 1.9.0 -> 1.10.0 -> 1.11.0. زمانی‌که یک بسته‌ی نسخه‌بندی شده منتشر شد، محتوای آن نسخه نباید دستکاری شود. هرگونه تغییری باید به عنوان نسخه‌ی جدید منتشر شود. نسخه‌ی اصلی شمارهٔ صفر (0.y.z) برای توسعه‌های ابتدایی است. هرچیزی در هر زمانی ممکن است تغییر کند. API عمومی نمی‌بایست ماندگار در نظر گرفته شود. نسخهٔ 1.0.0 API عمومی را تعریف می‌کند. روشی که شمارهٔ نسخه‌ی بعد از این انتشار افزوده می‌شود، به این API عمومی و نحوهٔ تغییر آن وابسته است. نسخه‌ی وصله Z (x.y.Z | x > 0) باید در صورتی افزوده شود که تصحیح‌های خطای سازگار با نسخهٔ قبلی معرفی شده باشند. یک تصحیح خطا به عنوان یک تغییر داخلی تعریف می‌شود که رفتارهای نادرست را اصلاح می‌کند. نسخهٔ جزیی Y (x.Y.z | x > 0) باید در صورتی افزوده شود که عملکرد سازگار با نسخه‌های قبل جدیدی به API عمومی معرفی شده باشد. همچنین اگر هرگونه عملکرد API عمومی به عنوان منسوخ‌شده برچسب خورده باشد، این شماره باید افزوده شود. اگر عملکرد جدید یا بهبود قابل توجهی در کدهای داخلی معرفی شده باشد، ممکن است نسخهٔ جزیی افزوده شود. ممکن است که شامل تغییرات سطح وصله هم باشد. زمانیکه نسخه جزیی افزوده شود، نسخهٔ وصله باید به 0 بازنشانده شود. نسخه‌ی اصلی X (X.y.z | X > 0) باید در صورتی افزوده شود که هرگونه تغییرات ناسازگار با نسخه‌های قبل به API عمومی معرفی شده باشد. ممکن است این تغییرات شامل سطوح جزیی و وصله نیز باشد. نسخه‌ی جزئی و وصله زمانیکه نسخه‌ی اصلی افزوده می‌شود باید به 0 بازنشانی شوند. یک نسخه‌ی پیش‌انتشار ممکن است با اضافه کردن یک خط تیره و یک سری شناسه‌هایی که به وسیله‌ی نقطه از هم جدا ‌شده‌اند و بلافاصله به دنبال نسخه‌ی وصله می‌آیند، نشانه‌گذاری شود. شناسه‌ها باید تنها شامل اعداد و حروف الفبای اَسکی (ASCII) و خط تیره [A-Za-z0-9] باشند. شناسه‌ها نباید تهی باشند. شناسه‌های عددی نباید با صفر اضافه آغاز شوند. نسخه‌ی پیش‌انتشار از اولویت پایین‌تری نسبت به نسخه‌ی عادی مرتبط برخوردار است. یک نسخه‌ی پیش‌انتشار حاکی از آن است که نسخه‌ی ناپایدار است و ممکن است نیازمندی‌های سازگاری مورد نظر را آنگونه که در نسخه‌ی عادی مرتبط نشان داده شده است، برآورده نکند. مثال: 1.0.0-alpha, 1.0.0-alpha.1, 1.0.0-0.3.7, 1.0.0-x.7.z.92. متادیتای ساخت (build metadata) ممکن است با افزودن یک علامت جمع (+) و یک سری شناسه‌هایی که به وسیلهٔ نقطه ازهم جدا شده‌اند، و بلافاصله به دنبال نسخه‌ی وصله یا پیش‌انتشار می‌آیند، نشانه‌گذاری شود. شناسه‌ها باید تنها شامل اعداد و حروف الفبای اَسکی (ASCII) و خط تیره [A-Za-z0-9] باشند. شناسه‌ها نباید تهی باشند. متادیتای ساخت می‌بایست در زمان تعیین اولویت نسخه درنظر گرفته نشود. بنابراین دو نسخه که تنها در متادیتای ساخت با یکدیگر متفاوت هستند، اولویت یکسان دارند. مثال: 1.0.0-alpha+001, 1.0.0+20130313144700, 1.0.0-beta+exp.sha.5114f8 اولویت اشاره دارد به اینکه چگونه نسخه‌ها زمانی‌که مرتب شده‌اند با یکدیگر مقایسه می‌شوند. اولویت باید به وسیله‌ی جداسازی نسخه به اصلی، جزیی، وصله و شناسه‌های پیش‌انتشار به همین ترتیب، محاسبه شود (متادیتای ساخت در اولویت نمایان نمی‌شود). اولویت، به وسیلهٔ اولین تفاوت تعیین می‌شود هنگامی که این مشخصه‌ها از چپ به راست مقایسه شوند، بدین صورت: نسخه‌های اصلی، جزیی و وصله همیشه به صورت عددی مقایسه می‌شوند. مثال: 1.0.0 < 2.0.0 < 2.1.0 < 2.1.1. زمانی که اصلی و جزیی و وصله برابر هستند، یک نسخهٔ پیش‌انتشار از اولویت کمتری نسبت به نسخهٔ عادی برخوردار است. مثال: 1.0.0- alpha < 1.0.0 اولویت برای دو نسخه‌ی پیش‌انتشار با نسخه‌ی اصلی، جزیی و وصله‌ی مشابه باید به وسیله‌ی مقایسه‌ی هر مشخصه‌ای که با نقطه جدا شده، از چپ به راست مشخص شود تا زمانی که یک تفاوت به شرح زیر یافت شود: شناسه‌هایی که تنها شامل اعداد صحیح هستند به صورت عددی و شناسه‌هایی که با حروف یا خط‌های تیره به صورت الفبایی به ترتیب ASCII مقایسه می شوند. مشخصه‌های عددی همیشه از اولویت کمتری نسبت به مشخصه‌های غیرعددی برخوردار هستند. مجموعه‌های بزرگتری از بخشهای پیش‌انتشار اولویت بیشتری نسبت به مجموعه‌های کوچکتر دارند، اگر همه مشخصه‌های اولویت برابر باشند. مثال: 1.0.0-alpha < 1.0.0-alpha.1 < 1.0.0-alpha.beta < 1.0.0-beta < 1.0.0-beta.2 < 1.0.0-beta.11 < 1.0.0-rc.1 < 1.0.0. چرا از نسخه‌بندی معنایی استفاده شود؟ این ایده‌ای جدید یا انقلابی نیست. در واقع، احتمالاً شما چیزی مشابه به این را پیش از این انجام داده‌اید. مشکل اینجاست که «مشابه» به اندازه‌ی کافی خوب نیست. بدون انطباق با نوعی تعریف رسمی، شماره‌های نسخه ضرورتاً برای مدیریت وابستگی (dependency) بلااستفاده هستند. بوسیله‌ی اختصاص اعداد و تعاریف واضح به ایده‌های بالا، برقراری ارتباط میان کاربران نرم‌افزار شما و اهدافتان آسان‌تر می‌شود. به‌مجرد اینکه این اهداف واضح شود، مشخصات وابستگی انعطاف‌پذیر (نه آن‌چنان انعطاف‌پذیر) می‌تواند نهایتاً ایجاد شود. یک مثال ساده می‌تواند نشان دهد که چگونه نسخه‌بندی معنایی می‌تواند جهنم وابستگی را به خاطره‌ای از گذشته تبدیل کند. کتابخانه‌ای به نام «Firetruck» را در نظر بگیرید. این کتابخانه به یک بسته به نام «Ladder» که به صورت معنایی نسخه‌بندی شده، احتیاج دارد. در زمانی که firetruck ساخته شده، Ladder در نسخه‌ی 3.1.0 است، شما می‌توانید وابستگی Ladder را با آسودگی به عنوان بزرگتر یا برابر با 3.1.0 و نه کمتر از 4.0.0 تعیین کنید. شما می‌توانید آن‌ها را در سیستم مدیریت بستهٔ خود منتشر کنید و بدانید که آن‌ها با نرم‌افزار وابسته موجود سازگار هستند. بدون شک به عنوان یک توسعه‌دهنده‌ی مسئولیت‌پذیر شما خواهید خواست که هر بسته همان‌طورکه اعلان شده ارتقاء یابد. دنیای واقعی مکان به هم ریخته ایست، ما جز اینکه هشیار باشیم نمی‌توانیم کاری درباره‌ی آن انجام دهیم. آنچه شما می‌توانید انجام دهید این است که بگذارید نسخه‌بندی معنایی به شما یک راه عاقلانه ارائه دهد، تا بسته‌ها را منتشر کرده و ارتقاء دهد بدون آنکه نسخه‌های جدیدی از بسته‌های مستقل را راه اندازی کند و شما را عذاب نداده، در وقت شما صرفه‌جویی کند.. اگر همه‌ی این‌ها مطلوب به نظر می‌رسد، همه‌ی آنچه شما برای شروع استفاده از نسخه‌بندی معنایی احتیاج دارید این است که اعلام کنید که در حال انجام این کار هستید و از قوانین پیروی کنید. به این وب‌سایت از طریق صفحه README خود لینک بزنید، در نتیجه دیگران دربارهٔ قوانین خواهند دانست و از آن نفع خواهند برد. سوالات متداول چگونه باید با نسخه‌ها در فاز توسعه‌ی ابتدایی 0.y.z کنار بیایم؟ ساده‌ترین کار برای انجام دادن این است که توسعهٔ ابتدایی خود را از انتشار 0.1.0 آغاز کنید و سپس نسخهٔ جزیی را برای هر انتشار آتی افزایش دهید. چگونه بدانم چه زمانی باید 1.0.0 را منتشر کنم؟ اگر نرم‌افزار شما در طول تولید مورد استفاده قرار گرفته است، احتمالاً می‌بایست هم‌اکنون 1.0.0 باشد. اگر یک API ماندگار دارید که کاربران روی آن حساب می‌کنند، شما باید 1.0.0 باشید. اگر در مورد سازگاری با نسخه‌های قبل خیلی نگران هستید، احتمالاً می‌بایست هم‌اکنون 1.0.0 باشید. آیا این روش، توسعه و تکرار سریع را کند نمی کند؟ نسخه‌ی اصلی صفر تماماً در مورد توسعهٔ سریع است. اگر شما API را هر روز تغییر می‌دهید، یا باید هنوز در نسخه‌ی 0.y.z باشید یا در یک شاخه‌ی توسعه‌ی جداگانه که بر نسخه‌ی اصلی بعدی کار می‌کند هستید. اگر حتی کوچکترین تغییرات ناسازگار با نسخه‌های قبل در API عمومی نیازمند یک نسخهٔ اصلی باشد، آیا من خیلی سریع به نسخه 42.0.0 نخواهم رسید؟ این سوال یک توسعه‌دهنده‌ی مسئولیت‌پذیر و آینده‌نگر است. تغییرات ناسازگار نمی‌بایست به راحتی در نرم‌افزاری که کدهای وابسته‌ی زیادی دارد معرفی شود. هزینه‌ای که برای ارتقاء باید متحمل شد می‌تواند قابل توجه باشد. اجبار برای ایجاد نسخه‌های اصلی برای انتشار تغییرات ناسازگار، یعنی شما به تأثیر تغییراتتان فکر خواهید کرد و نرخ هزینه/سود مورد نظر را خواهید سنجید. مستندسازی تمامی API عمومی کار بسیار زیاد می‌برد! این مسئولیت شما به عنوان یک توسعه‌دهنده‌ی حرفه‌ای است تا به طور مناسب نرم‌افزار که می‌بایست توسط دیگران مورد استفاده قرار گیرد را مستندسازی کنید. مدیریت پیچیدگی نرم‌افزار یک بخش فوق‌العاده مهم ازکارآمد نگه‌داشتن پروژه است، و انجام آن سخت است اگر کسی نداند که چگونه نرم‌افزار شما را استفاده کند یا چه متدهایی برای صدا زدن امن است. در دراز مدت، نسخه‌بندی معنایی و پافشاری بر یک API عمومی خوش‌تعریف می‌تواند همه چیز و همه کس را در اجرا کردن راحت در موقعیت مناسبی نگه دارد. چه کار می‌توانم بکنم اگر تصادفاً یک تغییر ناسازگار با نسخه‌های قبل را به عنوان نسخه‌ی جزئی منتشر کردم؟ به مجرد اینکه متوجه این مورد بشوید، تنظیمات نسخه‌بندی معنایی را به هم زده‌اید، مشکل را حل کنید و یک نسخه‌ی جزیی جدید که مشکل را تصحیح کند و سازگاری با نسخه‌های قبل را بازگرداند، منتشر سازید. حتی تحت این شرایط، این پذیرفته شده نیست که انتشارهای نسخه‌بندی شده را دستکاری کنید. اگر مناسب است نسخه‌ی متخلف را مستند‌سازی کنید و کاربران خود را از مشکل مطلع سازید تا آن ها نیز از نسخه‌ی متخلف آگاه باشند. چه کار باید بکنم اگر وابستگی‌های خودم را بدون تغییر دادن API عمومی به‌روزرسانی کردم؟ این مورد تا زمانی که API عمومی را متأثر نسازد سازگار تلقی خواهد شد. نرم‌افزاری که صریحاً به همان وابستگی‌هایی که بسته‌ی شما وابسته است، وابسته باشد، باید مشخصات وابستگی خود را داشته باشد و نویسنده باید هرگونه مغایرت را ذکر کند. تشخیص اینکه آیا تغییر ازنوع دستکاری در سطح جزیی است یا سطح وصله، به این بستگی دارد که آیا شما وابستگی‌های خود را جهت تصحیح یک خطا یا برای یک کاربرد جدید به‌روزرسانی کرده‌اید. من معمولاً کد اضافی برای موارد آتی در نظر می‌گیرم، که بدون شک این موارد افزایش سطح جزیی می‌باشد. چه می شود اگر من بدون اعلام قبلی API عمومی را به صورتی تغییر دهم که با تغییر عدد نسخه سازگار نباشد؟ (یعنی کد به نادرست تغییر اصلی‌ای را در انتشار وصله معرفی می‌کند) از بهترین قضاوت خود استفاده کنید. اگر شما مخاطبان زیادی دارید که به شدت به وسیله‌ی تغییر رفتار به آنچه قبلاً برای API عمومی در نظر گرفته شده، متأثر خواهند شد، پس بهترین کار انجام یک انتشار نسخه‌ی اصلی است، حتی اگر اصلاح اعمال شده مؤکداً یک انتشار وصله محسوب شود. به یاد داشته باشید، نسخه‌بندی معنایی تماماً درباره‌ی انتقال معنا بوسیله چگونگی تغییر عدد نسخه می‌باشد. اگر این تغییرات برای کاربران شما مهم است، از عدد نسخه برای آگاه‌سازی آن‌ها استفاده کنید. چگونه باید با منسوخ کردن عملکرد (deprecating functionality) کنار بیایم؟ منسوخ کردن عملکرد موجود بخشی عادی از توسعه‌ی نرم‌افزار است و معمولاً برای این‌که پیشرفت رو به جلو حاصل شود مورد نیاز است. زمانی‌که بخشی از API عمومی خود را منسوخ می‌کنید، باید دو کار انجام دهید: ۱) مستندسازی خود را به‌روزرسانی کنید تا به کاربر اجازه دهید از تغییرات باخبر شود. ۲) یک انتشار جزیی که در آن قسمت منسوخ شده در جایگاه خود باشد منتشر کنید. قبل از آنکه عملکرد را به طورکامل در یک انتشار اصلی حذف کنید حتماً باید حداقل یک انتشار جزیی که شامل قسمت منسوخ شده است وجود داشته باشد تا کاربران به راحتی بتوانند به API جدید منتقل شوند. آیا SemVer محدودیت اندازه بر روی رشته‌ی نسخه دارد؟ خیر، اما از قضاوت مناسبی استفاده کنید. به عنوان مثال یک نسخه‌ی ۲۵۵ نویسه‌ای احتمالاً مفید نخواهد بود! همچنین، سیستم‌های خاص ممکن است محدودیت‌های خود برای اندازه‌ی رشته اعمال کنند. - منبع

معرفی سیاهه‌ی تغییرات (Change Log) سیاهه‌ی تغییرات (changelog یا CHANGELOG) اشاره به یک سیاهه یا تاریخچه‌ی تغییراتی دارد که در یک پروژه همانند یک وب‌سایت اینترنتی یا یک پروژه نرم‌افزاری اعمال می‌شوند. یک پرونده‌ی سیاهه‌ی تغییرات شامل یک لیستی است از تغییرات قابل توجه برای هر نسخه از یک پروژه. این تغییرات عموماً به عنوان اصلاحات باگ‌ها، قابلیت‌های جدید و ... در این سیاهه نوشته می‌شوند. برخی از پروژه‌های متن‌باز فایل سیاهه‌ی تغییرات را در دایرکتوری سطح بالای کدهای منبع پروژه خود قرار می‌دهند. هرچند که قرارداد متعارف نام‌گذاری این فایل ChangeLog است، این فایل گاهی اوقات به صورت CHANGES یا HISTORY هم نام‌گذاری می‌شود (باید توجه داشت که NEWS فایل متفاوتی است که تغییرات بوقوع پیوسته از یک نسخه به نسخه دیگر در آن نوشته می‌شود، نه تغییراتی که از یک کامیت به کامیتی دیگر اتفاق افتاده‌اند). برخی از نگه‌دارنده‌های پروژه‌ها پسوند ‎.txt را هم به انتهای این فایل اضافه می‌کنند. برخی از سیستم‌های نسخه‌بندی قادر به تولید کردن اطلاعاتی هستند که مناسب قرارگرفتن در یک فایل سیاهه‌ی تغییرات است. چرا باید از سیاهه‌ی تغییرات جهت حفظ تغییرات استفاده شود؟ برای اینکه کاربران و مشارکت کنندگان به راحتی بدانند که دقیقاً چه تغییرات قابل توجهی بین هر نسخه‌ی انتشار یافته و دیگر نسخه‌ها ایجاد شده است، بهتر است از این اصول پیروی شود. چه کسانی به سیاهه‌ی تغییرات نیاز دارند؟ چه مصرف‌‌کنندگان و چه توسعه‌دهندگان، کاربران نهایی نرم‌افزار، انسان‌هایی هستند که به آنچه در نرم‌افزار تغییر پیدا می‌کند اهمیت می‌دهند؛ هنگامی که نرم‌افزار تغییر پیدا می‌کند، مردم می‌خواهند بدانند که چرا و چطور این تغییرات اعمال شده است. بنابراین استفاده از این قالب علاوه بر ارائه‌ی ارزشی در بحث تجربه‌کاربری، در روند توسعه اهمیت بسیاری دارد. چطور می‌توانم یک سیاهه‌ی تغییرات خوب ایجاد کنم؟ راهنمای اصول سیاهه‌ی تغییرات برای انسان‌ها هستند نه ماشین. برای هر کدام از نسخه‌ها باید یک مدخل وجود داشته باشد. انواع مشابه تغییرات باید دسته‌بندی شوند. نسخه‌ها و بخش‌ها باید پیوند پذیر باشند. آخرین نسخه اول می‌آید. تاریخ عرضه‌ی هر کدام از نسخه‌ها، نمایش داده می‌شود. از استاندارد و اصول نسخه‌بندی معنایی استفاده و آن را رعایت کنید. انواع تغییرات Added برای امکانات جدید. Changed برای تغییر در عملکرد موجود. Deprecated برای امکاناتی که به زودی حذف می‌شوند. Removed برای امکانات حذف شده. Fixed برای هر نوع رفع خطا. Security در صورت وجود هرگونه آسیب‌پذیری امنیتی. برای ردیابی تغییرات آتی یک بخش با عنوان Unreleased در بالا نگه‌دارید، این کار دو هدف دارد: مردم می‌توانند ببیند که در نسخه‌های آینده چه تغییراتی را می‌توان انتظار داشت. در زمان انتشار، می‌توانید تغییرات بخش Unreleased را به بخش نسخه‌ی جدید منتقل کنید. آیا استانداردی برای سیاهه‌ی تغییرات وجود دارد؟ حقیقتاً خیر، هرچند سبکی از گنو و همچنین بخشی از فایل خبر گنو به این مورد اشاره دارند، اما این‌ها ناکافی می‌باشند. نام فایل سیاهه‌ی تغییرات چه باید باشد؟ می‌توانید آن را CHANGELOG.md بنامید. برخی از پروژه‌ها از HISTORY، NEWS و یا RELEASES استفاده می‌کنند. هرچند مهم نیست که نام فایل نهایی این روند چه چیزی باشد، اما طوری باید باشد که کاربر متوجه هدف فایل تغییرات باشد. یک مثال از قالب صحیح از سیاهه‌ی تغییرات # Changelog All notable changes to this project will be documented in this file. The format is based on [Keep a Changelog](https://keepachangelog.com/en/1.0.0/), and this project adheres to [Semantic Versioning](https://semver.org/spec/v2.0.0.html). ## [Unreleased] ## [1.0.0] - 2017-06-20 ### Added - New visual identity by [@tylerfortune8](https://github.com/tylerfortune8). - Version navigation. - Links to latest released version in previous versions. - "Why keep a changelog?" section. - "Who needs a changelog?" section. - "How do I make a changelog?" section. - "Frequently Asked Questions" section. - New "Guiding Principles" sub-section to "How do I make a changelog?". - Simplified and Traditional Chinese translations from [@tianshuo](https://github.com/tianshuo). - German translation from [@mpbzh](https://github.com/mpbzh) & [@Art4](https://github.com/Art4). - Italian translation from [@azkidenz](https://github.com/azkidenz). - Swedish translation from [@magol](https://github.com/magol). - Turkish translation from [@karalamalar](https://github.com/karalamalar). - French translation from [@zapashcanon](https://github.com/zapashcanon). - Brazilian Portugese translation from [@Webysther](https://github.com/Webysther). - Polish translation from [@amielucha](https://github.com/amielucha) & [@m-aciek](https://github.com/m-aciek). - Russian translation from [@aishek](https://github.com/aishek). - Czech translation from [@h4vry](https://github.com/h4vry). - Slovak translation from [@jkostolansky](https://github.com/jkostolansky). - Korean translation from [@pierceh89](https://github.com/pierceh89). - Croatian translation from [@porx](https://github.com/porx). - Persian translation from [@Hameds](https://github.com/Hameds). - Ukrainian translation from [@osadchyi-s](https://github.com/osadchyi-s). ### Changed - Start using "changelog" over "change log" since it's the common usage. - Start versioning based on the current English version at 0.3.0 to help translation authors keep things up-to-date. - Rewrite "What makes unicorns cry?" section. - Rewrite "Ignoring Deprecations" sub-section to clarify the ideal scenario. - Improve "Commit log diffs" sub-section to further argument against them. - Merge "Why can’t people just use a git log diff?" with "Commit log diffs" - Fix typos in Simplified Chinese and Traditional Chinese translations. - Fix typos in Brazilian Portuguese translation. - Fix typos in Turkish translation. - Fix typos in Czech translation. - Fix typos in Swedish translation. - Improve phrasing in French translation. - Fix phrasing and spelling in German translation. ### Removed - Section about "changelog" vs "CHANGELOG". ## [0.3.0] - 2015-12-03 ### Added - RU translation from [@aishek](https://github.com/aishek). - pt-BR translation from [@tallesl](https://github.com/tallesl). - es-ES translation from [@ZeliosAriex](https://github.com/ZeliosAriex). ## [0.2.0] - 2015-10-06 ### Changed - Remove exclusionary mentions of "open source" since this project can benefit both "open" and "closed" source projects equally. ## [0.1.0] - 2015-10-06 ### Added - Answer "Should you ever rewrite a change log?". ### Changed - Improve argument against commit logs. - Start following [SemVer](https://semver.org) properly. ## [0.0.8] - 2015-02-17 ### Changed - Update year to match in every README example. - Reluctantly stop making fun of Brits only, since most of the world writes dates in a strange way. ### Fixed - Fix typos in recent README changes. - Update outdated unreleased diff link. ## [0.0.7] - 2015-02-16 ### Added - Link, and make it obvious that date format is ISO 8601. ### Changed - Clarified the section on "Is there a standard change log format?". ### Fixed - Fix Markdown links to tag comparison URL with footnote-style links. ## [0.0.6] - 2014-12-12 ### Added - README section on "yanked" releases. ## [0.0.5] - 2014-08-09 ### Added - Markdown links to version tags on release headings. - Unreleased section to gather unreleased changes and encourage note keeping prior to releases. ## [0.0.4] - 2014-08-09 ### Added - Better explanation of the difference between the file ("CHANGELOG") and its function "the change log". ### Changed - Refer to a "change log" instead of a "CHANGELOG" throughout the site to differentiate between the file and the purpose of the file — the logging of changes. ### Removed - Remove empty sections from CHANGELOG, they occupy too much space and create too much noise in the file. People will have to assume that the missing sections were intentionally left out because they contained no notable changes. ## [0.0.3] - 2014-08-09 ### Added - "Why should I care?" section mentioning The Changelog podcast. ## [0.0.2] - 2014-07-10 ### Added - Explanation of the recommended reverse chronological release ordering. ## [0.0.1] - 2014-05-31 ### Added - This CHANGELOG file to hopefully serve as an evolving example of a standardized open source project CHANGELOG. - CNAME file to enable GitHub Pages custom domain - README now contains answers to common questions about CHANGELOGs - Good examples and basic guidelines, including proper date formatting. - Counter-examples: "What makes unicorns cry?" [Unreleased]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v1.0.0...HEAD [1.0.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.3.0...v1.0.0 [0.3.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.2.0...v0.3.0 [0.2.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.1.0...v0.2.0 [0.1.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.8...v0.1.0 [0.0.8]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.7...v0.0.8 [0.0.7]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.6...v0.0.7 [0.0.6]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.5...v0.0.6 [0.0.5]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.4...v0.0.5 [0.0.4]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.3...v0.0.4 [0.0.3]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.2...v0.0.3 [0.0.2]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.1...v0.0.2 [0.0.1]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/releases/tag/v0.0.1

آزمایشی نیست، نهایی شده هست. اما خب فعلاً جای کار داره و باید از سمت مرورگر‌ها و سرور‌ها به خوبی بهینه‌سازی بشه. در کل این ویژگی در کنار دیگر ویژگی‌های کیوت یکی از بهترین موارد است.

فعلاً به بلوغ نرسیده، باید در سمت مرورگر‌ها و سرور بهینه‌سازی بشه.

همانطور که می‌دانید اخیرأ فناوری وب‌اسمبلی (Qt for WebAssembly) معرفی شده است، توسعه‌دهندگان کیوت یک نمایشگر برای اجرای خروجی‌های QML در مرورگر طراحی کرده‌اند که به شما این امکان را می‌دهد تا کد‌های نوشته شده‌ی خود را در محیط مرورگر اجرا کنید. در این بخش می‌توانید آخرین نسخه‌ی مرتبط با Qt Design Viewer را برای آزمایش پیدا کنید، نمایشگر Qt Design Viewer با چند طرح آماده برای آزمایش همراه است. برای اجرای یک برنامه‌ی سفارشی تحت QML، باید یک پرونده‌ی qmlproject. که پرونده‌ی اصلی QML است را تعریف کنید. این همان قالب اساسی پروژه است که توسط Qt Design Studio و Qt Creator برای پروژه‌های QML استفاده می‌شود. پوشه‌ی پروژه باید به صورت یک فایل Zip فشرده شود و سپس در Qt Design Viewer بارگذاری گردد. همچنین می‌توانید از نسخه‌ی Qt Design Studio 1.3 یک فایل منبع را از پروژه ایجاد کرده و بسته‌ای را که به صورت خودکار ایجاد شده است را بارگذاری کنید. آزمایش‌های مربوطه بر روی مرورگر‌های Safari، Chrome، FireFox و Edge انجام شده است و عملکرد اجرای QML در تمامی آن‌ها بسیار خوب است. البته زمان تدوین و پیکربندی به مرورگر شما بستگی دارد، اما عملکرد واقعی برنامه پس از اجرا همانند نسخه‌ی دسکتاپ است. سیستم Qt Design Viewer همراه با اکثر ماژول‌های QML به عنوان بخشی از کیوت است که در نسخه‌ی ۵.۱۴ ساخته شده است. همچنین، این محیط بر روی سیستم‌عامل‌های iOS و Android اجرا می‌شود که یک روش ساده را برای اجرای طرح‌های آزمایشی ارائه می‌کند. این فناوری جدید است، بنابراین در صورت مشاهده‌ی مشکلات آن را به تیم توسعه‌دهنده‌ی آن گزارش دهید.

مثالت انقدر خوب بود که گفتم متنی هم تشکر کنم ازت