پرچمداران

Windows Access Control List (ACL) قسمت اول (مفاهیم) مباحث مورد بررسی در این مقاله: Access Control Access Control Model Access Control Components مقدمه: در این مقاله ما تلاش میکنیم که چگونگی اجرای امنیت در سیستم عامل های ویندوز را یادبگیریم. Access Control یکی از مهمترین و اساسی ترین مباحث در Windows SDK Platform از دسته امنیتی می باشد. ما با Access Control که در ویندوز استفاده میشود شروع می کنیم و سپس در هر بخش ، به جزئیات بیشتری می پردازیم. در این مسیر ما توابع موجود برای دستکاری و تعامل با شیئ های متنوع ویندوز در بحث امنیت را نیز بررسی می کنیم. برنامه کاربردی در بخش های بعدی ارائه خواهد شد. برنامه نمونه، برنامه سطح پایین به زبان C ، بدون هیچ رابط کاربری گرافیکی (GUI) برای یادگیری بهتر می باشد. Access Control: در سند های ماکروسافت (MSDN) ذکر شده است که در آغاز، سیستم عامل های ویندوز از استاندارد منسوخ کلاس C2 پیروی می کردند. Access Control به این موضوع اشاره میکند که چه کسی به چه منابعی از سیستم عامل میتواند دسترسی داشته باشد. برنامه ها توابع کنترل سطح دسترسی را فراخوانی می کنند تا تنظیم کنند که چه کسی میتواند به منابع خاصی دسترسی داشته باشد، یا اینکه دسترسی به منابع فراهم شده توسط برنامه ها را کنترل کند. Access Control Model: Access Control Model شما را قادر می سازد توانایی یک فرایند را برای دسترسی به securable object ها یا انجام کارهای مختلف مدیریت سیستم، کنترل کنید. یک فرایند، یک security context است که یک برنامه در آن اجرا می شود. معمولا security context با کاربر مرتبط است، بنابر این تمام برنامه ها تحت token فرایند، با permissions و privilegesصاحب کاربر اجرا می شوند. Access Control Components: دو مولفه اساسی در مدل کنترل دسترسی وجود دارد: Access tokens: که شامل اطلاعاتی در مورد کاربر داخل شده می باشد. Security descriptors: که حاوی اطلاعات امنیتی است که از یک securable object محافظت می کند. زمانی که یک کاربر وارد سیستم می شود، سیستم نام و رمز عبور کاربر را تایید می کند. اگر ورود به سیستم موفقیت آمیز بود، سیستم یک access token تولید می کند. هر فرایندی که به نمایندگی از این کاربر اجرا می شود یک نسخه از این access token را خواهد داشت. access token از شناسه های امنیتی (SID) تشکیل شده که حساب کاربری (user account) و هر حساب گروهی (group accounts) را که کاربر به آن تعلق دارد را شناسایی می کند. این شناسه حاوی لیستی از privileges است که توسط کاربر یا گروه کاربرها نگهداری می شوند. سیستم زمانی که یه فرایند سعی می کند تا به یک securable object دسترسی پیدا کند یا درخواست گرفتن امتیاز administration را می دهد، از این نشانه برای شناسایی کاربر استفاده میکند. وقتی یک securable object ایجاد می شود، سیستم به آن security descriptor اختصاصی می دهد که حاوی اطلاعات امنیتی است که توسط سازنده آن مشخص شده است، یا اگر توسط سازنده مشخص نشده باشد اطلاعات امنیتی پیش فرض را به آن اختصاص می دهد. برنامه ها می توانند از توابع برای بازیابی و تنظیم اطلاعات امنیتی برای یک شئ موجود استفاده کنند. security descriptor مالک شئ را مشخص می کند و میتواند شامل access control lists (ACLs) زیر باشد: Discretionary access control list (DACL): کاربرها و گروه هایی را که اجازه دسترسی به شئ را دارند یا ندارند مشخص می کنند. System access control list (SACL): که نحوه کنترل حسابرسی سیستم را برای دسترسی به شئ کنترل می کند. یک ACL از لیستی از access control entries (ACEs) تشکیل شده. هر ACE یک مجموعه حقوق دسترسی را مشخص می کند که شامل یک SID می شود که یک سرپرست برای کسی که حق اجازه دادن، رد کردن یا حسابرسی را می دهد، مشخص میکند. یک حساب کاربری (user account)، گروه کاربری (group account)، جلسه ورود (logon session) میتواند یک سرپرست باشد. یک جلسه ورود زمانی آغاز می شود که کاربر وارد کامپیتر شود. تمام فرایندها در یک logon session دارای primary access token شبیه به یکدیگر می باشند. access token شامل اطلاعات درباره security context جلسه ورود ، شامل SID کاربر، شناسه ورود به سیستم و logon SID می باشد. تصویر زیر نشان می دهد که وقتی یک کاربر وارد سیستم می شود چه اتفاقی می افتد. به خاطر داشته باشید که کاربر نکته مهمی نیست، بلکه نام کاربری و رمزعبور وی در سیستم ایجاد شده است. کاربر تنها به عنوان یک شئ در ویندوز اعتبار دارد. یک access token یک شئ است که security context یک فرایند یا ریسمان را توصیف می کند. اطلاعات داخل token شامل هویت و امتیازات یک حساب کاربر مرتبط با فرایند یا ریسمان می باشد. زمانی که یک کاربر وارد سیستم می شود، سیستم رمز ورود کاربر را با اطلاعات ذخیره شده در پایگاه داده امنیتی خود مقایسه کرده، و آن را تایید یا رد میکند. اگر رمز ورود تایید گردد، سیستم یکaccess token تولید میکند. هر فرایندی از طرف این کاربر اجرا گردد یک کپی از این access token را دارد. سیستم از این access token برای شناسایی کاربر، زمانی که یک ریسمان با یک شئ قابل اطمینان در تعامل است یا تلاش می کند که یک کار سیستمی را انجام دهد که به امتیاز (خاصی) نیاز دارد استفاده میکند. access token ها از اطلاعات زیر تشکیل شدند: SID صاحب حساب. SID های گروه هایی که کاربر عضو آن هستند. SID ورود به سیستم نشان دهنده logon session اخیر می باشد. لیستی از privilege هایی که توسط کاربر یا گروه های کاربر در اختیار دارد. صاحب SID. SID برای primary group. DACL پیشفرض، که سیستم از آن استفاده می کند، زمانی استفاده می شود که کاربر یک securable object، بدون مشخص کردن یک security descriptor می سازد. منبع access token. اینکه آیا token یک token اصلی است یا جعل هویت است (primary or impersonation). لیست اختیاری محدود کننده SID ها(optional list of restricting SIDs). سطح جعل هویت جاری. سایر آمار. هر primary token یک access token است که معمولا فقط به وسیله هسته ویندوز ساخته می شود. ممکن است آن به یک فرآیند اختصاص داده شود تا اطلاعات امنیتی پیش فرض برای آن فرآیند را نشان دهد. impersonation token یک access token است که برای گرفتن اطلاعات امنیتی یک فرآیند کلاینت ایجاد شده است و به سرور اجازه می دهد تا فرایند کلاینت را در عملیات امنیتی جعل هویت کند. هر فرایند یک primary token دارد که security context حساب کاربر که با فرایند مرتبط است را توصیف میکند. به صورت پیشفرض، سیستم از primary token زمانی استفاده می کند که یک ریسمان یک فرایند با یک securable object در تعامل باشد. علاوه بر این، یک ریسمان می تواند یک حساب کاربر را جعل هویت کند. جعل هویت به ریسمان اجازه می دهد با استفاده از security context با securable object ها در تعامل باشد. ریسمانی که کلاینت را جعل هویت می کند هر دو خاصیت primary token و impersonation token را دارد. شما می توانید با فراخوانی تابع OpenProcessToken() هندل primary token فرایند را بازیابی کنید. AdjustTokenGroups(): اطلاعات گروه را در access token تغییر می دهد. AdjustTokenPrivileges(): یک (یا چند) privilege را در access token فعال یا غیر فعال می کند. CheckTokenMembership(): مشخص میکند که یک SID مشخص شده در یک access token فعال است یا خیر. CreateRestrictedToken(): یک access token جدید می سازد که یک نسخه محدود شده از access token موجود می باشد. restricted token های شده می توانند SID های غیر فعال، privilege های پاک شده، و یک لیست از SID های محدود شده داشته باشند. DuplicateToken(): یک access token جدید از روی access token موجود می سازد. DuplicateTokenEx(): یک primary token یا impersonation token می سازد که یک نسخه از یک access token موجود را کپی می کند. GetTokenInformation(): اطلاعات یک access token را بازیابی می کند. IsTokenRestricted(): مشخص میکند که آیا یک token یک لیست از SID های محدود کننده دارد یا نه. OpenProcessToken(): هندل یک primary access token که مربوط به به یک فرایند است را بازیابی می کند. OpenThreadToken(): هندل یک impersonation access token که مربوط به به یک نخ است را بازیابی می کند. SetThreadToken():به یک نخ یک impersonation token را حذف یا اختصاص می دهد . SetTokenInformation(): صاحب token، primary group یا DACL پیشفرض را تغییر می دهد. تابع های access token از ساختار های زیر برای توصیف کامپوننت های access token استفاده می کنند. TOKEN_CONTROL: اطلاعاتی که یک access token را مشخص می کند. TOKEN_DEFAULT_DACL: عضو DACL پیش فرض سیستم که از آن در security descriptors اشیائ جدیدی که توسط نخ ها ساخته می شود استفاده می کند. TOKEN_GROUPS: یک (یا چند) SID و ویژگی های group SID ها در access token را مشخص می کند. TOKEN_OWNER: مالک پیش فرض SID برای توصیف کننده اشیائ جدید. TOKEN_PRIMARY_GROUP: یک primary group SID پیش فرض برای توصیف کننده امنیت شئ جدید. TOKEN_PRIVILEGES: یک privilege مرتبط با یک access token. همچنین مشخص می کند که آیا privilege ها فعال شده اند یا خیر. TOKEN_SOURCE: منبع access token. TOKEN_STATISTICS: آمار مرتبط با یک access token. TOKEN_USER: SID کاربر مرتبط با access token. تابع های access token از enumeration type های زیر استفاده می کنند. TOKEN_INFORMATION_CLASS: نوع اطلاعاتی که قرار است ازaccess token گرفته شود یا تنظیم شود را مشخص می کند. TOKEN_TYPE: نوع access tokenرا مشخص میکند که قرار است از نوع primary یا impersonation باشد. تصاویر دیگر از ساختار token: مثال: Privilege: حق سیستم برای انجام کارهای مختلف مربوط به سیستم مانند خاموش کردن سیستم، بارگیری دیوایس درایور یا تغییر زمان سیستم. access token کاربر، شامل یک لیست از privilege ها که به وسیله کاربر یا گروه کاربر ها نگه داری می شود. securable object: یک شئ است که می تواند یک security descriptor داشته باشد. هر چیزی در ویندوز که Windows objects نام گرفته باشد securable است. برخی اشیاء بی نام، مانند اشیاء process و thread، هم نیز می توانند security descriptors داشته باشند. برای اکثر securable object میتوانید یک security descriptor در هنگام فراخوانی تابع سازنده شئ مشخص کنید. برای مثال می توانید security descriptor را در توابع CreatFile و CreatProcess مشخص کنید. به علاوه، تابع های امنیتی ویندوز شما را قادر می سازند تا اطلاعات امنیتی securable objects سیستم عامل های دیگر را گرفته یا تنظیم کنید. security context: ویژگی های امنیتی یا قانون هایی که در حال حاضر قابل اجرا هستند. برای مثال، کاربر فعلی که وارد سیستم شده است یا شماره شناسایی شخصی که با یک کارت هوشمند وارد شده. security descriptor: ساختار و داده های همراه که شامل اطلاعات امنیتی برای یکsecurable object است. security descriptor صاحب شئ و primary group را مشخص می کند. همچنین میتواند حاوی یک DACL (که دسترسی به یک شئ را کنترل می کند)، و یک SACL (برای کنترل دستیابی به شئ) است. پایان قسمت اول

ما متوجه شده‌ایم که بسیاری از محققان حوزه‌ی تجربه کاربری برای اولین بار هنگام شروع کار با طراحی تجربه کاربری سوالات و نگرانی‌های مشابهی دارند. بنابراین، فکر کردیم که برای جمع آوری تعدادی از اصول مهم مورد نیاز محققان این حوزه، برخی از متداول‌ترین سوالات را مطرح کنیم. البته این مطلب راهنمای کاملی برای تحقیقات تجربه کاربری نیست (تعدادی منابع نسبتاً سنگین و حجیم خارج از این مطلب وجود دارد) اما این مقاله یک نقطه‌ی شروع خوب برای پاسخگویی به برخی از سوالات به ظاهر آزار دهنده‌ی تجربه کاربری است. ترکیب کنید بهترین پژوهشگران از یک ابزار خاص برای انجام تحقیقات خود استفاده نمی‌کنند. آن‌ها روش‌ها و ابزارهای مختلفی را به کار می‌گیرند و سپس آن‌ها را با هم ترکیب می‌کنند. این کار به شما شانس بیشتری برای پیدا کردن مسائل واقعی می‌دهد و سپس می‌توانید برای بهبود آن‌ها اقدام کنید. فهمیدن این که اشتباه کرده‌اید آسان‌تر است وقتی دچار خطا شدیم، تحقیقات می‌توانند به سرعت به ما کمک کنند. اگر یک ویژگی جدیدی اضافه کنید و پنج شرکت کننده‌ی اول تحقیق شما آن را نپسندند، احتمالاً مشکلی در این میان پیش آمده است. با این حال، صد نفر می‌توانند بدون اظهار نظر از چیزی استفاده کنند که ممکن است کارایی نداشته باشد. شما نمی‌توانید اندازه‌ی کلیه‌ی تحقیقات خود را استاندارد کنید متأسفیم، اما اندازه‌ی نمونه‌ها باید براساس میزان خطراتی که در هر تحقیق تخمین زده‌اید معین و براساس نوع تحقیقاتی که انجام می‌دهید محاسبه شود. برای تمام تحقیقات خود سعی نکنید از یک اندازه‌ی واحد استفاده کنید زیرا این عمل یک رویکرد ناقص و نا کارآمد است. انجام آزمایش و تست فقط با یک کاربر همیشه بی معنی نیست تصور کنید که شما یک بسته‌‌ی جدید پردازش کلمه را ایجاد می‌کنید و با اولین کاربر خود سعی می‌کنید یک سند را ذخیره کنید و می‌بینید که روند خراب است. به چند کاربر دیگر برای آزمایش این مورد نیاز دارید؟ هیچ کاربر دیگری، درست است؟ برخی از مشکلات عام هستند و فقط یک کاربر مورد نیاز است تا آن‌ها را کشف کند. اندازه‌های نمونه را برای دقت بیشتر افزایش دهید هرچه اندازه‌ی نمونه‌ی شما بزرگ‌تر باشد، احتمال دقیق‌تر بودن اطلاعات شما بیش‌تر است. یک قانون کلی وجود دارد که می‌گوید دقت را دو برابر کنید تا اندازه‌ی نمونه را با ضریب چهار افزایش دهید! تصادفی سازی می تواند بر نقایص طراحی تحقیق غلبه کند اگر می‌توانید ترتیب سوالات، پاسخ‌ها، جریان فرآیند و غیره را تغییر دهید، آن را انجام دهید. مسیری که شما طی می‌کنید تصادفی‌تر است - به احتمال زیاد می خواهید ثبات پیدا کنید و نقص طراحی آزمایشی را به حداقل برسانید. نتایج تحقیقات متعلق به هیچ کس نیست تمام داده‌هایی که جمع می‌کنید، متعلق به شما یا تیم شما نیست بلکه متعلق به شرکت است. هرچه بیش‌تر تجربه کاربری خود را در مورد شرکت به انجام برسانید احتمال بیش‌تری وجود دارد که شرکت شما شروع به تمرکز بر نیازهای کاربر به عنوان یک اولویت خواهد کرد. یک سیلوی تجربه کاربری را در کسب ‌و کار خود ایجاد نکنید؛ اجازه دهید جریان داده جاری شود. درجه‌بندی مقیاس در سوالات مهم نیست مطمئناً بحث‌های زیادی در مورد این که آیا مقیاس x دقیق‌تر از مقیاس y است یا نه وجود دارد و این که آیا شما باید یک رتبه بی‌طرف داشته باشید یا خیر. هیچ یک از آن‌ها به اندازه‌ی کافی مهم نیستند که بیش از ۵ دقیقه را صرف نگرانی کنید. یک مقیاس را انتخاب کرده و شروع به انجام تحقیق کنید. شرکت کنندگان نیاز به بازتاب پرسوناها دارند همه‌ی افراد، کاربر یا حتی کاربر احتمالی محصول شما نیستند. هر کاربر متناسب با بازار هدف شما نیست. شخصیت‌های کاربر خود را استخراج کنید و به عضویت شخصیت بپردازید؛ به این ترتیب بیش‌ترین شانس دریافت نتیجه را دارید که در واقع برای کاربران هدف شما کار می‌کند. شما نمی‌توانید همیشه به همه‌ی مردم لطف کنید و متخصصان تجربه کاربری حتی نباید سعی در انجام این کار داشته باشند. آنچه می‌گویند در مقابل آنچه انجام می‌دهند غالباً گفته می‌شود که آن چه مردم انجام می‌دهند مهم است و نه آن چه که می‌گویند. ما موافق نیستیم شما باید هم آنچه را که افراد می‌گویند و هم آنچه انجام می‌دهند را بسنجید. سپس می‌توانید دلایل قطع ارتباط بین دو موقعیت را کشف کنید. بعضی اوقات مردم واقعاً آن چه را که می‌گویند می‌خواهند و بعضی وقت‌ها این کار را نمی کنند. دانستن زمان واقعی بودن این موارد برای تجربه کاربر است. جعبه‌ی ابزار خود را توسعه دهید قرار است به کمک توانایی‌ها و موارد تخصص خود، ایده‌ها و روش‌های جدیدی برای طولانی مدت تولید کنید. بدون امتحان کردن ابزاری آن را رد نکنید. حتی اگر آن‌ها به کار شما نیایند، به جای فرض کردن این ناکارآمدی را کاملا تجربه خواهید کرد. در بسیاری موارد حتی بدترین ابزارها اگر به درستی تطبیق داده شوند، می‌توانند بینش معقولی ارائه دهند. قابلیت استفاده - یک تخیل معقول؟ اندازه گیری قابلیت استفاده غیرممکن است. معیاری که می‌توانیم اندازه گیری کنیم مربوط به غیرقابل استفاده بودن آن است. این اقدامات انعطاف پذیر هستند؛ آن‌ها از یک محصول به محصول دیگر، از یک کاربر به کاربر دیگر و از یک محقق تجربه کاربری به محقق دیگر تغییر می‌کنند. بسیار خب، یافتن مشکلات بخشی از تحقیقات است. ما از قبل می‌دانیم که نشان دادن این که مشکلی نیست، خیلی سخت‌تر از یافتن مشکل است. گزارش ها را کوتاه تهیه کنید مطمئناً این روش شگفت انگیز و مبتکرانه بوده و نتایج باورنکردنی دارد اما شما نیازی به نوشتن کتاب برای دستیابی به این مسئله ندارید. اگر می‌خواهید تحقیقات شما دارای ارزش گسترده‌ای در سازمان باشد، طول گزارش‌های خود را به حداقل برسانید. با این حال، اجازه ندهید که این موضوع شما را از ایجاد کار دقیق‌تر به عنوان ابزاری یادگیری در محیط شخصی خود یا نوشتن کتابی در این حوزه در صورتی که قصد انتشار آن را دارید باز دارد. آگاه باشید که ناظران به طور متفاوتی بررسی می‌کنند دلیلی وجود دارد که پلیس با شهادت شاهد عینی با یک بدبینی سازنده برخورد می‌کند. افراد آن چه را که قصد دیدنش را دارند، می‌بینند و به ندرت شاهدان آن چیزها را خواهند دید. این مشکل بزرگی نیست؛ در حقیقت، اضافه کردن ناظران ممکن است موفقیت کلی تحقیقات را افزایش دهد. اگر شما همه‌ی مشکلات مختلف را شناسایی کنید، برای کاربران بهتر است (تا زمانی که شما قصد اصلاح همه‌ی آن مشکلات را دارید) و فراموش نکنید که عمل مشاهده نیز ممکن است نتایج به دست آمده را تغییر دهد. کیش شخصیت (Cult of Personality) به کارتان نخواهد آمد هزاران پیشگام حوزه‌ی تجربه کاربری وجود دارد. امروزه دانش بعضی از افراد بسیار مد روز است ولی فردا نادیده گرفته خواهند شد یا برعکس. هیچ «راه صحیحی» برای پژوهشگر تجربه کاربری بودن، وجود ندارد. نام‌هایی که به ایده‌های تجربه کاربری داده شده‌اند را نادیده بگیرید و به جای آن روی ایده‌ی اصلی تمرکز کنید و با همه چیز با مقدار سازنده‌ی تردید و علاقه برخورد کنید. پی‌نوشت: منبع اصلی

سلام و درود بر شما؛ در این قسمت، قبل از اینکه متغیر FILE را ارسال کنید، با استفاده از تابع fopen فایل را باز کنید: myCurl::myCurl(string u){ url = u; filename = "/tmp/curltemp.txt"; curl_global_init(CURL_GLOBAL_ALL); curl_handle = curl_easy_init(); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_URL, u.c_str()); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_WRITEFUNCTION, write_data); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_WRITEDATA, file); } به این‌صورت: myCurl::myCurl(string u){ url = u; filename = "/tmp/curltemp.txt"; curl_global_init(CURL_GLOBAL_ALL); curl_handle = curl_easy_init(); if(curl_handle) { file = fopen(filename.c_str(), "wb"); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_URL, u.c_str()); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_WRITEFUNCTION, write_data); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_WRITEDATA, file); } } برای اینکه بخوای دقیقاً متوجه بشی که چرا خطا می‌داد، به خاطر این هست که کلاً در کتابخانه‌ی Curl هر تنظیماتی و هر رفتاری نسبت به هر شیء یا عمل بر روی اون رو باید همراه با پارامتر‌هاش که می‌تونه از نوع اشاره‌گری به شیء، تابع و یا نوعی از curl_off_t باشه، به کنترل کننده‌ی curl_easy_setopt تحویل داده بشه تا دقیقاً هر بلایی که سرش میاد رو کنترل کنه. در واقع یک سری سری جلسات حاوی رفتار‌ها رو برای کنترل می‌سازه و به هسته‌ی کتابخانه‌ی Curl ارائه می‌کنه تا بدونه چه رفتاری باید داشته باشه. زمانی هم که نیاز باشه تنظیمات رفتاریِ اعمال شده توسط کاربر رو برای کتابخانه به صورت پیش‌فرض بازگردانی کنیم از curl_easy_reset استفاده خواهیم کرد. مقدار دهی‌های اولیه هم کلاً بر عهده‌ی curl_easy_init هست. در این مثال هم چون دقیقاً عملِ باز شدن و خوانده شدن فایل بر روی حافظه نامشخص بود و به طوری null دریافت می‌کرد، طبیعتاً خطای Segfaults باید رخ می‌داد. برای اینکه بخوای جزئیات بیشتری رو هم به دست بیاریم می‌تونیم از مشخصه‌ی CURLOPT_VERBOSE استفاده کنیم تا جزئیات بیشتری از عملکرد کتابخانه رو در زمان اجراء رو ببینیم. برای مثال : curl_easy_setopt(curl, CURLOPT_VERBOSE, 1L);

سلام. من داشتم برای تمرین سعی میکردم که یک کلاس برای libcurl بنویسم تا زمانی که میخوام از این کتابخونه استفاده کنم، صرفا یک شئ از کلاس خودم بسازم. اما متاسفانه زمان اجرای تابع write_data، برنامه segmentation fault می‌ده. خودم نتونستم مشکلش رو پیدا کنم. متشکر میشم اگر نسبت به حل این مشکل کمک کنید. کامپایلر استفاده شده: g++ (GCC) 9.2.0 g++ main.cpp mycurl.cpp -lcurl کتابخانه مورد استفاده: libcurl 7.67.0 سیستم عامل مورد استفاده: گنو/لینوکس - توزیع آرچ لینوکس کد مربوطه: mycurl.h #include <iostream> #include <cstdlib> #include <curl/curl.h> #include <string> using std::string; using std::cout; using std::cin; class myCurl{ public: myCurl(string u); ~myCurl(); int response(); string text(); private: string url; CURLcode res; CURL *curl_handle; FILE *file; string filename; static size_t write_data(void *ptr, size_t size, size_t nmemb, void *stream); void perform(); }; mycurl.cpp #include "mycurl.h" myCurl::myCurl(string u){ url = u; filename = "/tmp/curltemp.txt"; curl_global_init(CURL_GLOBAL_ALL); curl_handle = curl_easy_init(); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_URL, u.c_str()); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_WRITEFUNCTION, write_data); curl_easy_setopt(curl_handle, CURLOPT_WRITEDATA, file); } myCurl::~myCurl(){ curl_easy_cleanup(curl_handle); curl_global_cleanup(); } void myCurl::perform(){ file = fopen(filename.c_str(), "wb"); if(file) { res = curl_easy_perform(curl_handle); } fclose(file); } int myCurl::response(){ perform(); return static_cast<int>(res); } string myCurl::text(){ return ""; } size_t myCurl::write_data(void *ptr, size_t size, size_t nmemb, void *stream){ size_t written = fwrite(ptr, size, nmemb, static_cast<FILE *>(stream)); return written; } main.cpp #include "mycurl.h" int main(){ myCurl a("ifconfig.co"); cout << a.response() << std::endl; return 0; }

هنگامیکه شما برای اولین بار از C به CPP مهاجرت می کنید، یا اصلا برنامه نویسی را قصد دارید با CPP شروع کنید، با مفاهیم متعددی روبرو خواهید شد که شاید برای شما جالب باشند که بدانید، این ایده ها چطور شکل گرفتند، چطور به CPP افزوده شدند و اهمیت آن ها در عمل (هنگام برنامه نویسی و توسعه نرم افزار) چیست. در این پست وبلاگی IOStream، به این خواهیم پرداخت که ایده Overloading و Template و Auto Deduction چطور از CPP سر در آوردند. همانطور که شما ممکن است تجربه کرده باشید، هنگامیکه برنامه نویسی و توسعه نرم افزاری را با C شروع می کنید، برنامه شما چیزی بیش از یک مجموعه بی انتها از توابع و استراکچرها و متغیرها و اشاره گرها و ... نخواهند بود. از همین روی شما مجبور هستید مبتنی بر ایده مهندسی نرم افزار و پارادیم برنامه نویسی ساخت یافته، برای هر کاری یک تابع منحصربفرد پیاده سازی کنید. این تابع باید از هر لحاظی از قبیل نام، نوع ورودی ها، نوع خروجی و حتی نوع عملکرد منحصربفرد باشد تا بتواند یک کار را به شکل صحیح کنترل کند که همین مسئله می تواند در پیاده سازی برخی نرم افزارها، انسان را در جهنم داغ و سوزان قرار بدهد. مثلا پیاده سازی یک برنامه محاسباتی مانند ماشین حساب که ممکن است با انواع داده های محاسباتی مانند عدد صحیح (Integer) و عدد اعشاری (Float) رو به رو شود. از همین روی فرض کنید، ما قرار است یک عمل محاسباتی مانند جمع از برنامه ماشین حساب را پیاده سازی کنیم. برای اینکه برنامه به شکل صحیحی کار کند، باید عمل جمع یا همان Add برای انواع داده های موجود از قبیل عدد صحیح و اعشاری پیاده سازی شود. اگر شما این کار را انجام ندهید، برنامه شما به شکل صحیحی کار نخواهد کرد (یعنی نتایج اشتباه ممکن است برای ما تولید کند). در تصویر زیر، نمونه این برنامه و توابع مرتبط با آن پیاده سازی شده است: #include <stdio.h> int AddInt(int arg_a, int arg_b) { return arg_a + arg_b; } float AddFloat(float arg_a, float arg_b) { return arg_a + arg_b; } double AddDouble(double arg_a, double arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { int result_int = AddInt(1, 2); float result_float = AddFloat(10.02f, 21.23f); double result_double = AddDouble(9.0, 24.3); printf("Result Integer: %d", result_int); printf("Result Float: %f", result_float); printf("Result Double: %lf", result_double); return 0; } به برنامه بالا دقت کنید. ما سه تا تابع Add با نام های منحصربفرد داریم که سه نوع داده مجزا را به عنوان ورودی دریافت می کنند، سه نوع نتیجه مجزا بازگشت می دهند، اگرچه پیاده سازی آن ها کاملا مشابه هم دیگر است و تفاوتی در پیاده سازی این سه تابع وجود ندارد. ولی به هر صورت، اگر به خروجی دیزاسمبلی برنامه مشاهده کنید، دلیل این مسئله را متوجه خواهید شد که چرا هنگام برنامه نویسی با زبان C، به نام های منحصربفرد نیاز است، چون اگر توابع نام های مشابه با هم داشته باشند، لینکر نمی تواند به دلیل تداخل نام (Name Conflict)، آدرس آن ها را محاسبه یا اصطلاحا Resolve کند. همانطور که در تصویر بالا خروجی دیزاسمبلی برنامه Add را مشاهده می کنید، اگر توابع نام مشابه داشتند، در هنگام فراخوانی (Call) تابع Add تداخل رخ می داد، چون دینامیک لودر سیستم عامل دقیقا نمی داند که کدام تابع را باید فراخوانی کند. برای همین نیاز است وقتی برنامه نوشته می شود، نام توابع در سطح کدهای اسمبلی و ماشین منحصر بفرد باشد. به هر صورت، به نظر شما آیا راهی وجود دارد که ما پیاده سازی این نوع توابع را ساده تر کنیم یا حداقل بار نامگذاری آن ها را از روی دوش توسعه دهنده و برنامه نویس برداریم؟ بله امکان این کار وجود دارد. مهندسان CPP با افزودن ویژگی Overloading و Name Mangling یا همان بحث Decoration مشکل برنامه نویسان در پیاده سازی توابع با نام های منحصربفرد را حل کردند (البته کاربردهای دیگر هم دارد که فعلا برای بحث ما اهمیت ندارند). ویژگی اورلودینگ در CPP به ما اجازه خواهد داد یک تابع با عنوان Add پیاده سازی کنیم که تفاوت آن ها فقط در نوع ورودی و نوع خروجی است. به عنوان مثال، در قسمت زیر، کد برنامه Add را مشاهده می کنید که با قواعد CPP بازنویسی شده است. #include <iostream> int Add(int arg_a, int arg_b) { return arg_a + arg_b; } float Add(float arg_a, float arg_b) { return arg_a + arg_b; } double Add(double arg_a, double arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { int result_int = Add(1, 2); float result_float = Add(10.02f, 21.23f); double result_double = Add(9.0, 24.3); std::cout << "Result Integer: " << result_int << std::endl; std::cout << "Result Float: " << result_float << std::endl; std::cout << "Result Double: " << result_double << std::endl; return 0; } همانطور که مشاهده می کنید، ما اکنون سه تابع با نام Add داریم. ولی شاید سوال پرسیده شود که چطور لینکر متوجه تفاوت این توابع با یکدیگر می شود درحالیکه هر سه دارای یک نام واحد هستند. اینجاست که مسئله Name Mangling یا همان Decoration نام آبجکت ها در CPP مطرح می شود. اگر شما برنامه مذکور را دیزاسمبل کنید، متوجه تفاوت کد منبع (Source-code) و کد ماشین/اسمبلی (Machine/Assembly-code) خواهید شد. همانطور که در خروجی دیزاسمبلی برنامه اکنون مشاهده می کنید، توابع اگرچه در سطح کد منبع دارای نام مشابه با یکدیگر بودند، اما بعد کامپایل نام آن ها به شکل بالا تبدیل می شود. به این شیوه نام گذاری Name Mangling یا Decoration گویند که قواعد خاصی در هر کامپایلر برای آن وجود دارد. این ویژگی موجب می شود در ادامه لینکر بتواند تمیز بین انواع توابع Add شود. به عنوان مثال، تابع نامگذاری شده با عنوان j__?Add@YAHH@Z تابعی است که به نوعی از تابع Add اشاره دارد که ورودی هایی از نوع عدد صحیح دریافت می کند. این شیوه نامگذاری خلاصه موجب خواهد شد لینکر بتواند به سادگی بین توابع تمایز قائل شود. با این حال هنوز یک مشکل باقی است، و آن هم تکرار مجدد یک پیاده سازی برای هر تابع است. به نظر شما آیا راهی وجود دارد که ما از پیاده سازی مجدد توابعی که ساختار مشابه برای انواع ورودی ها دارند، جلوگیری کنیم؟ باید بگوییم، بله. این امکان برای شما به عنوان توسعه دهنده CPP در نظر گرفته شده است. ویژگی که اکنون به عنوان Templateها در مباحث Metaprogramming یا Generic Programming استفاده می شود، ایجاد شده است تا این مشکل را اساساً برای ما رفع کند. با استفاده از این ویژگی کافی است، طرح یا الگوی یک تابع را پیاده سازی کنید، تا در ادامه خود کامپایلر مبتنی بر ورودی هایی که به الگو عبور می دهید، در Backend، یک نمونه تابع Overload شده مبتنی بر آن الگو برای نوع داده شما ایجاد کند. #include <iostream> template <typename Type> Type Add(Type arg_a, Type arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { int result_int = Add(1, 2); float result_float = Add(10.02f, 21.23f); double result_double = Add(9.0, 24.3); std::cout << "Result Integer: " << result_int << std::endl; std::cout << "Result Float: " << result_float << std::endl; std::cout << "Result Double: " << result_double << std::endl; return 0; } به عنوان مثال، در بالا تابع Add را مشاهده می کنید که نوع داده ورودی این تابع و حتی نوع خروجی آن مشخص نشده است و در قالب Typename به کامپایلر معرفی شده است. این یک الگو برای تابع Add است. کامپایلر اکنون می تواند مبتنی بر ورودی هایی که به تابع هنگام فراخوانی یا اصطلاحا Initialization عبور می دهیم، یک نمونه تابع Overload شده از آن الگو ایجاد کند و در ادامه آن را برای استفاده در محیط Runtime فراخوانی کند. حال اگر برنامه بالا را دیزاسمبل کنید، مشاهده خواهید کرد که کامپایلر از همان قاعده Overloading استفاده کرده است تا نمونه ای از تابع Add متناسب با نوع ورودی هایش ایجاد کند. هنوز می توان برنامه نویسی با CPP را جذاب تر و البته ساده تر کرد، اما چطور؟ همانطور که در قطعه کد بالا مشاهده می کنید، هنوز ما باید خود تشخیص دهیم که نوع خروجی تابع قرار است به چه شکل باشد. این مورد خیلی مواقع مشکل ساز خواهد بود. برای حل این مسئله، در CPP مبحثی در نظر گرفته شده است که آن را به عنوان Auto Deduction می شناسیم که سطح هوشمندی کامپایلر CPP را بالاتر می برد. در این ویژگی خود کامپایلر است که مشخص می کند نوع یک متغیر مبتنی بر خروجی که به آن تخصیص داده می شود، چیست. به عنوان مثال، شما می توانید برنامه بالا را به شکل زیر بازنویسی کنید: #include <iostream> template <typename Type> auto Add(Type arg_a, Type arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { auto result_int = Add(1, 2); auto result_float = Add(10.02f, 21.23f); auto result_double = Add(9.0, 24.3); std::cout << "Result Integer: " << result_int << std::endl; std::cout << "Result Float: " << result_float << std::endl; std::cout << "Result Double: " << result_double << std::endl; return 0; } با استفاده از ویژگی Auto Deduction و کلیدواژه Auto در برنامه، خود کامپایلر در ادامه مشخص خواهد کرد که تابع Add چه نوع خروجی دارد و همچنین نوع متغیرها برای ذخیره سازی خروجی Add چه باید باشد. به عبارتی اکنون تابع Add هم Value و هم Data type را مشخص می کند که این موجب می شود برنامه نویسی با CPP خیلی ساده تر از گذشته شود. حال اگر به نمونه برنامه آخر نگاه کنید و آن را با نمونه C مقایسه کنید، متوجه خواهید شد که CPP چقدر کار را برای ما ساده تر کرده است. در این پست به هر صورت، قصد داشتم به شما نشان دهم که نحوه تحول CPP به صورت گام به گام چطور بوده است و البته اینکه پشت هر ویژگی در CPP چه منطق کلی وجود دارد. امیدوارم این مقاله برای شما مفید بوده باشد. نمونه انگلیسی این مقاله را می توانید در این آدرس (لینک) مطالعه کنید. میلاد کهساری الهادی

با توجه به محبوبیت صنعت وِب، سال‌هاست زبان‌های برنامه‌نویسی در این زمینه پیشرفت‌ها و کاربرد‌های چشم‌گیری را داشته‌اند، از جمله جاوا‌اسکریپت (JS) به عنوان یک زبان قابل اجرا در داخل مرورگر شناخته می‌شود. هرچند بسیار محبوب و کاربردی است، اما این زبان قطعاً مشکلات خودش را دارد که برخی از آن‌ها عدم انعطاف‌پذیر بودن، سرعت پایین اجرا و همچنین انواع غیر ایمن آن است که این باعث می‌شود برای محاسبات و کارهای پیچیده جوابگو نباشد. هرچند گزینه‌هایی مانند CoffeeScript و TypeScript وجود دارند و نسبتاً ایرادات خام جاوا‌اسکریپتی را پوشش می‌دهند، اما در نهایت کد‌های نوشته شده به جاوا‌اسکریپت تبدیل می‌شود. در این میان می‌توان گفت وب‌اسمبلی (WebAssembly) برای حل و مرتب سازی مشکلات جاوا‌اسکریپت معرفی شده است و شدیداً در حال اثبات آن است که یک انقلاب در صنعت وِب را رقم می‌زند. با این تفاسیر، آیا وب‌اسمبلی زبان برنامه‌نویسی است؟ این فناوری به خودی خود، یک زبان برنامه‌نویسی نیست، در واقع برنامه‌نویسان برنامه‌های خود را توسط زبان‌های سطح‌بالا مانند C یا ++C و حتی Rust می‌نویسند و آن را کامپایل و در قالب باینری با پسوند فایل .wasm وارد می‌کنند. توجه داشته باشید که وب‌اسمبلی جایگزینی برای جاوا‌اسکریپت نیست، درواقع قرار است در کنار جاوا‌اسکریپت اجرا شود. به عنوان مثال شما می‌توانید فقط یک کد محاسباتی بالا را در WebAssembly بسازید و آن را در کنار سایر کد‌های جاوا‌اسکریپت با وزن سبک‌تر استفاده کنید. همچنین شما برای بارگذاری ماژول wasm در مرورگر به جاوا‌اسکریپت نیاز دارید. فناوری وب‌اسمبلی (WebAssembly) و یا WA چیست؟ وب‌اسمبلی یا وَسم (Wasm، اغلب به طور مخفف) استانداردی باز است که یک قالب جدید دستورالعمل‌های باینری را معرفی می‌کند. این فناوری نوید این را می‌دهد که برنامه‌ها با کارآیی (پرفرمنس) بومیِ خود در بستر وِب اجرا شوند. به عبارت ساده‌تر می‌توان گفت، این فناوری امکان این را می‌دهد که کد‌های نوشته شده با زبان‌های سطح بالا‌تر مانند C و ++C یا Rust به ماژول Wasm کامپایل شوند که مستقیماً در مرورگر‌های مدرن قابل اجرا هستند. معماری وب‌اسمبلی وب‌اسمبلی به گونه‌ای طراحی شده است که بر روی دستگاه‌های مجازی مبتنی بر پشته (stack-based) اجرا شود. بر خلاف ماشین‌های رجیستری که عملوند‌های آن‌ها بر روی پردازنده‌ی مرکزی قرار دارند و محاسبات در آن بخش اتفاق می‌افتد، در یک ماشین مبتنی بر پشته، بیشتر دستورالعمل‌ها به جای اینکه بر روی رجیستر اعمال شوند، بر روی پشته می‌نشینند. برای افزودن دو عدد بر روی ماشین مبتنی بر پشته، شماره‌های مربوطه را در پشته ارسال می‌کنید. سپس دستور ADD را فشار می‌دهید. سپس دو عملگر و دستورالعمل از بالای صفحه ظاهر می‌شود و نتیجه‌ی اضافی در جای خود قرار می‌گیرد. برخی از این نوع ماشین‌ها عبارتند از .Net، JVM Runtime و غیره. وب‌اسمبلی به معنای سنتی، پشته‌ای ندارد. درواقع هیچ مفهومی از اپراتور‌های جدید ندارد. حتی خبری از GC در آن وجود ندارد. در عوض وب‌اسمبلی دارای یک حافظه‌ی خطی است، یعنی حافظه به عنوان طیف پیوسته از بایت‌های بدون نوع نمایش داده می‌شود. در صورت نیاز به فضای بیشتر، ماژول وب‌اسمبلیِ شما می‌تواند بلوک حافظه‌ی خطی را افزایش دهد. نکته: WebAssemble فقط چهار نوع داده دارد: i32، i64، f32، f64 برای اعداد صحیح 32 و 64 بیتی و انواع شماره‌های شناور آینده‌ی توسعه‌ی وب چگونه می‌شود؟ اگرچه ممکن است وب‌اسمبلی، جاوا اسکریپت را از بین نبرد، اما قطعاً قصد این را دارد که چهره‌ی front-end توسعه‌ی وب را تغییر دهد. البته راه بسیاری در پیش است تا همه‌ی تغییرات را تجربه کنیم. اما به اندازه‌ی کافی می‌توان آینده‌ی وب را پیش‌بینی کنیم: تنوع از نظر زبانی خیلی سریع موازی تنوع زبانی این فناوری به طور چشم‌گیری تنوع در استفاده از زبان‌های برنامه‌نویسی را برای ساخت برنامه‌های تحت وب افزایش می‌دهد. در حال حاضر لیست زیر زبان‌هایی است که وب‌اسمبلی از آن‌ها پشتیبانی می‌کند: C/C++ Rust C#/.Net Java Python Elixir Go سرعت و کارآیی بسیار بالا فناوری WASM باعث می‌شود عملکرد برنامه‌ها شگفت‌انگیز شود. در این زمینه مستنداتی وجود دارد که فایرفاکس در یک سری از نمونه‌های اولیه آن را ثابت می‌کند. همچنین طبق تجزیه و تحلیل برنامه‌های کاربردی توسط فیگما منتشر شده است که نشان می‌دهد پیاده‌سازی‌های صورت گرفت در قالب asm.js که خود از سرعت بسیاربالای به خاطر پشتیبانی از سی++ دارد، با این وجود با فعال بودن ماژول WebAssembly چیزی حدود ۳ برابر بهبود زمان اجرا گرفته است. در این موارد ثابت شده است که با استفاده از ++C و کامپایلر کلنگ (LLVM) سرعت اجرای برنامه‌ها با فعال بودن وب‌اسمبلی بسیار چشم‌گیر است. موازی سازی طبیعتاً این مورد بسیار قابل بررسی و توجه است، چرا که این مبحث به طور کامل در وِب پیاده‌سازی نشده است. از آنجایی که تغییر به سمت پردازنده‌های چند هسته‌ای حدوداً از سال ۲۰۰۵ آغاز شد، این امر به طور فزاینده‌ای اتفاق می‌افتد که برای دستیابی به عملکرد بیشتر، نرم‌افزار‌ها به موازی سازی نیاز دارند. با توجه به اینکه جاوا‌اسکریپت از سیستم موازی پشتیبانی نمی‌کند، تصور کنید که با فعال‌سازی WASM امکان استفاده از تمامی هسته‌های پردازنده فراهم شود. من به عنوان نویسنده‌ی این مقاله، تصور شما را از این فناوری نمی‌دانم. اما قطعاً با این تفاسیر این فناوری به عنوان یک انقلاب بزرگ در حوزه‌ی وِب محسوب می‌شود. با توجه به ساختار برنامه‌های نوشته شده توسط زبان‌های قدرتمندی چون ++C می‌توان تصور کرد که برنامه‌های بسیار بهینه و قدرتمندی را در حوزه‌ی اجرایی مرورگر‌ها پشتیبانی کند. در حال حاضر ممکن استد شما فکر کنید که چرا کسی باید زبان ساده‌ای مثل جاوا‌اسکریپت را خدشه‌دار کند و یا به سمت زبان‌های پیچیده‌ای مانند Rust، C و ++C برود. اکنون وب‌اسمبلی کاملاً جدید است و جامعه‌ی کافی در اطراف خود ندارد. اما باید توجه داشت وقتی از طریق این فناوری می‌توان به ویدئو‌ها، تصاویر و کتابخانه‌های رمزنگاری، یا استفاده از موتور‌های گرافیکی و فیزیکی که از OpenGL استفاده می‌کنند، و یا حتی کتابخانه‌‌ها و فریم‌ورک‌های قدرتمندی مانند Qt و غیره را می‌توان در حوزه‌ی وب مورد استفاده قرار داد. بنابراین فناوری وب‌اسمبلی می‌تواند مسیری را برای رشد صنایع مختلف به خصوص شرکت‌های بازی‌سازی و غیره باز کند. افزایش کارآیی (پرفرمنس) بسیار شدید که توسط وب‌اسمبلی فراهم می‌شود، همانند اجرای برنامه‌های دسکتاپی است که می‌توان آن را بر روی وب نیز مشاهده کرد. با این روال ممکن است وب‌اسمبلی در سال‌های آینده، با نرم‌افزار‌های رومیزیِ بومی برابری کند.

معرفی سیاهه‌ی تغییرات (Change Log) سیاهه‌ی تغییرات (changelog یا CHANGELOG) اشاره به یک سیاهه یا تاریخچه‌ی تغییراتی دارد که در یک پروژه همانند یک وب‌سایت اینترنتی یا یک پروژه نرم‌افزاری اعمال می‌شوند. یک پرونده‌ی سیاهه‌ی تغییرات شامل یک لیستی است از تغییرات قابل توجه برای هر نسخه از یک پروژه. این تغییرات عموماً به عنوان اصلاحات باگ‌ها، قابلیت‌های جدید و ... در این سیاهه نوشته می‌شوند. برخی از پروژه‌های متن‌باز فایل سیاهه‌ی تغییرات را در دایرکتوری سطح بالای کدهای منبع پروژه خود قرار می‌دهند. هرچند که قرارداد متعارف نام‌گذاری این فایل ChangeLog است، این فایل گاهی اوقات به صورت CHANGES یا HISTORY هم نام‌گذاری می‌شود (باید توجه داشت که NEWS فایل متفاوتی است که تغییرات بوقوع پیوسته از یک نسخه به نسخه دیگر در آن نوشته می‌شود، نه تغییراتی که از یک کامیت به کامیتی دیگر اتفاق افتاده‌اند). برخی از نگه‌دارنده‌های پروژه‌ها پسوند ‎.txt را هم به انتهای این فایل اضافه می‌کنند. برخی از سیستم‌های نسخه‌بندی قادر به تولید کردن اطلاعاتی هستند که مناسب قرارگرفتن در یک فایل سیاهه‌ی تغییرات است. چرا باید از سیاهه‌ی تغییرات جهت حفظ تغییرات استفاده شود؟ برای اینکه کاربران و مشارکت کنندگان به راحتی بدانند که دقیقاً چه تغییرات قابل توجهی بین هر نسخه‌ی انتشار یافته و دیگر نسخه‌ها ایجاد شده است، بهتر است از این اصول پیروی شود. چه کسانی به سیاهه‌ی تغییرات نیاز دارند؟ چه مصرف‌‌کنندگان و چه توسعه‌دهندگان، کاربران نهایی نرم‌افزار، انسان‌هایی هستند که به آنچه در نرم‌افزار تغییر پیدا می‌کند اهمیت می‌دهند؛ هنگامی که نرم‌افزار تغییر پیدا می‌کند، مردم می‌خواهند بدانند که چرا و چطور این تغییرات اعمال شده است. بنابراین استفاده از این قالب علاوه بر ارائه‌ی ارزشی در بحث تجربه‌کاربری، در روند توسعه اهمیت بسیاری دارد. چطور می‌توانم یک سیاهه‌ی تغییرات خوب ایجاد کنم؟ راهنمای اصول سیاهه‌ی تغییرات برای انسان‌ها هستند نه ماشین. برای هر کدام از نسخه‌ها باید یک مدخل وجود داشته باشد. انواع مشابه تغییرات باید دسته‌بندی شوند. نسخه‌ها و بخش‌ها باید پیوند پذیر باشند. آخرین نسخه اول می‌آید. تاریخ عرضه‌ی هر کدام از نسخه‌ها، نمایش داده می‌شود. از استاندارد و اصول نسخه‌بندی معنایی استفاده و آن را رعایت کنید. انواع تغییرات Added برای امکانات جدید. Changed برای تغییر در عملکرد موجود. Deprecated برای امکاناتی که به زودی حذف می‌شوند. Removed برای امکانات حذف شده. Fixed برای هر نوع رفع خطا. Security در صورت وجود هرگونه آسیب‌پذیری امنیتی. برای ردیابی تغییرات آتی یک بخش با عنوان Unreleased در بالا نگه‌دارید، این کار دو هدف دارد: مردم می‌توانند ببیند که در نسخه‌های آینده چه تغییراتی را می‌توان انتظار داشت. در زمان انتشار، می‌توانید تغییرات بخش Unreleased را به بخش نسخه‌ی جدید منتقل کنید. آیا استانداردی برای سیاهه‌ی تغییرات وجود دارد؟ حقیقتاً خیر، هرچند سبکی از گنو و همچنین بخشی از فایل خبر گنو به این مورد اشاره دارند، اما این‌ها ناکافی می‌باشند. نام فایل سیاهه‌ی تغییرات چه باید باشد؟ می‌توانید آن را CHANGELOG.md بنامید. برخی از پروژه‌ها از HISTORY، NEWS و یا RELEASES استفاده می‌کنند. هرچند مهم نیست که نام فایل نهایی این روند چه چیزی باشد، اما طوری باید باشد که کاربر متوجه هدف فایل تغییرات باشد. یک مثال از قالب صحیح از سیاهه‌ی تغییرات # Changelog All notable changes to this project will be documented in this file. The format is based on [Keep a Changelog](https://keepachangelog.com/en/1.0.0/), and this project adheres to [Semantic Versioning](https://semver.org/spec/v2.0.0.html). ## [Unreleased] ## [1.0.0] - 2017-06-20 ### Added - New visual identity by [@tylerfortune8](https://github.com/tylerfortune8). - Version navigation. - Links to latest released version in previous versions. - "Why keep a changelog?" section. - "Who needs a changelog?" section. - "How do I make a changelog?" section. - "Frequently Asked Questions" section. - New "Guiding Principles" sub-section to "How do I make a changelog?". - Simplified and Traditional Chinese translations from [@tianshuo](https://github.com/tianshuo). - German translation from [@mpbzh](https://github.com/mpbzh) & [@Art4](https://github.com/Art4). - Italian translation from [@azkidenz](https://github.com/azkidenz). - Swedish translation from [@magol](https://github.com/magol). - Turkish translation from [@karalamalar](https://github.com/karalamalar). - French translation from [@zapashcanon](https://github.com/zapashcanon). - Brazilian Portugese translation from [@Webysther](https://github.com/Webysther). - Polish translation from [@amielucha](https://github.com/amielucha) & [@m-aciek](https://github.com/m-aciek). - Russian translation from [@aishek](https://github.com/aishek). - Czech translation from [@h4vry](https://github.com/h4vry). - Slovak translation from [@jkostolansky](https://github.com/jkostolansky). - Korean translation from [@pierceh89](https://github.com/pierceh89). - Croatian translation from [@porx](https://github.com/porx). - Persian translation from [@Hameds](https://github.com/Hameds). - Ukrainian translation from [@osadchyi-s](https://github.com/osadchyi-s). ### Changed - Start using "changelog" over "change log" since it's the common usage. - Start versioning based on the current English version at 0.3.0 to help translation authors keep things up-to-date. - Rewrite "What makes unicorns cry?" section. - Rewrite "Ignoring Deprecations" sub-section to clarify the ideal scenario. - Improve "Commit log diffs" sub-section to further argument against them. - Merge "Why can’t people just use a git log diff?" with "Commit log diffs" - Fix typos in Simplified Chinese and Traditional Chinese translations. - Fix typos in Brazilian Portuguese translation. - Fix typos in Turkish translation. - Fix typos in Czech translation. - Fix typos in Swedish translation. - Improve phrasing in French translation. - Fix phrasing and spelling in German translation. ### Removed - Section about "changelog" vs "CHANGELOG". ## [0.3.0] - 2015-12-03 ### Added - RU translation from [@aishek](https://github.com/aishek). - pt-BR translation from [@tallesl](https://github.com/tallesl). - es-ES translation from [@ZeliosAriex](https://github.com/ZeliosAriex). ## [0.2.0] - 2015-10-06 ### Changed - Remove exclusionary mentions of "open source" since this project can benefit both "open" and "closed" source projects equally. ## [0.1.0] - 2015-10-06 ### Added - Answer "Should you ever rewrite a change log?". ### Changed - Improve argument against commit logs. - Start following [SemVer](https://semver.org) properly. ## [0.0.8] - 2015-02-17 ### Changed - Update year to match in every README example. - Reluctantly stop making fun of Brits only, since most of the world writes dates in a strange way. ### Fixed - Fix typos in recent README changes. - Update outdated unreleased diff link. ## [0.0.7] - 2015-02-16 ### Added - Link, and make it obvious that date format is ISO 8601. ### Changed - Clarified the section on "Is there a standard change log format?". ### Fixed - Fix Markdown links to tag comparison URL with footnote-style links. ## [0.0.6] - 2014-12-12 ### Added - README section on "yanked" releases. ## [0.0.5] - 2014-08-09 ### Added - Markdown links to version tags on release headings. - Unreleased section to gather unreleased changes and encourage note keeping prior to releases. ## [0.0.4] - 2014-08-09 ### Added - Better explanation of the difference between the file ("CHANGELOG") and its function "the change log". ### Changed - Refer to a "change log" instead of a "CHANGELOG" throughout the site to differentiate between the file and the purpose of the file — the logging of changes. ### Removed - Remove empty sections from CHANGELOG, they occupy too much space and create too much noise in the file. People will have to assume that the missing sections were intentionally left out because they contained no notable changes. ## [0.0.3] - 2014-08-09 ### Added - "Why should I care?" section mentioning The Changelog podcast. ## [0.0.2] - 2014-07-10 ### Added - Explanation of the recommended reverse chronological release ordering. ## [0.0.1] - 2014-05-31 ### Added - This CHANGELOG file to hopefully serve as an evolving example of a standardized open source project CHANGELOG. - CNAME file to enable GitHub Pages custom domain - README now contains answers to common questions about CHANGELOGs - Good examples and basic guidelines, including proper date formatting. - Counter-examples: "What makes unicorns cry?" [Unreleased]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v1.0.0...HEAD [1.0.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.3.0...v1.0.0 [0.3.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.2.0...v0.3.0 [0.2.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.1.0...v0.2.0 [0.1.0]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.8...v0.1.0 [0.0.8]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.7...v0.0.8 [0.0.7]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.6...v0.0.7 [0.0.6]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.5...v0.0.6 [0.0.5]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.4...v0.0.5 [0.0.4]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.3...v0.0.4 [0.0.3]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.2...v0.0.3 [0.0.2]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/compare/v0.0.1...v0.0.2 [0.0.1]: https://github.com/olivierlacan/keep-a-changelog/releases/tag/v0.0.1

آموزش زبان برنامه‌نویسی سوئیفت - جلسه ششم مواردی که در این جلسه یاد خواهید گرفت: آرایه‌ها (‌ Arrays ) آرایه‌‌ها چین؟‌ یه قوطی کِبریت رو تصور کنید! فک کنم تا 50 تا دونه کبریت توی این قوطیه باشه! همه‌ی اون‌ها هم همه کبریتن نه چیز دیگه. البته میشه چیز دیگه‌ای هم گذاشت داخلش اما توی برنامه‌‌نویسی نمی‌تونی این کَلک رو سوار کنی! ( توی بعضی از زبان‌های برنامه‌نویسی ). آرایه‌ها توی سوئیفت یه مجموعه‌ای از مقادیر رو داخل خودشون نگه می‌دارن و مثل یک متغییر می‌مونه با این تفاوت که متغییر معمولی یه مقدار رو می‌تونه نگه‌داری کنه ولی متغییر آرایه‌ای نه. به این دنباله‌ی عددی دقت کنید؛ 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10 به‌نظر شما میشه این‌هارو توی یک متغییر معمولی ذخیره کرد؟‌ جوری که هر کدوم از عدد‌هارو که خواستیم سریع تقدیم ما کنه؟ مسلما خیر. تازه اگه شما بخواین برای هر کدوم از این اعداد، یه متغییر تعریف کنید که نرم‌افزار شما فاتحش خوندس! استاندارد پروژه‌تون میاد پایین و زبانی هم که دارید باهاش برنامه‌نویسی می‌کنید به همون مقدار به شما واکنش نشون میده ( هر کُنشی واکنشی داره دیگه... ) سرعت اجرا، زیاد‌نویسی، اگه برای سایر توسعه‌دهنده‌ها هم باشه که دیگه واویلا! مثلا این مثال رو ببینید، بدون آرایه؛ let number_one : Int8 = 1 let number_two : Int8 = 2 let number_three : Int8 = 3 let number_four : Int8 = 4 let number_five : Int8 = 5 let number_six : Int8 = 6 let number_seven : Int8 = 7 let number_eight : Int8 = 8 let number_nine : Int8 = 9 let number_ten : Int8 = 10 خُب دیگه همه‌چی تابلوعه! حالا فکر کنید ۱۰۰۰ عدد مختلف بخواید تعریف کنید! خنده‌داره، نه؟! اما خوشبختانه همیشه راه نجات هست... اون هم استفاده از آرایه‌هاست! آرایه‌ها به شما اجازه میدن تا هر چند تا مقدار از هر نوعی که دوست داشتید و زبان مورد نظر هم اجازه‌شو به شما داد، ذخیره و استفاده کنید. نحوه‌ی تعریف به سه روش می‌تونید آرایه‌های خودتون رو تعریف کنید؛ استفاده از نوع و سازنده ( Construct ) که یک آریه خالی بهتون تحویل میده استفاده از کلاس Array نوع متغییر و سازنده تعریف آرایه بدون هیچ واسطه‌ای! اولین مورد که در لیست بالا به این صورت هستش که شما یک متغییر تعریف می‌کنید ( از کلمات کلیدی var و یا let ) و بعد یک نام شفاف و دلخواه می‌نویسید و در نهایت از نوع و سازنده به شکل زیر استفاده می‌کنید؛ var first_array = [Int]() print(first_array) // Output is empty or [] روش دوم استفاده از کلاس Array‌ هستش که به این شکل می‌تونید بنویسید؛ var first_array = Array<Int>() print(first_array) // Output is empty or [] و در نهایت می‌تونیم بدون هیچ دلالی ( واسطه ) که این وسط باشه، آرایه‌مون رو تعریف کنیم؛ var first_array = [1,2,3,4,5,6,7,8,9,10] print(first_array) // Output is [1,2,3,4,5,6,7,8,9,10] فک کنم این برای شما راحت‌تر و قابل‌درک‌تر هستش تا قبلیا،‌ نه؟ ولی خُب، اون‌هارو هم نوشتم برای دوستانی که عاشق پیچدگین! شما می‌تونید از هر نوعی که دوست داشتین استفاده کنید؛ var first_array = ["www.iostream.ir","www.fanoox.ir","www.ModernCpp.ir"] print(first_array) // Output is empty or ["www.iostream.ir", "www.fanoox.ir", "www.ModernCpp.ir"] همین‌طور شما می‌تونید از مقادیری پیش‌فرض برای آرایه‌هاتون استفاده کنید! به عنوان مثال شما در همون موقعی که تعریف آرایه‌ی خودتون رو انجام دادید، می‌خواید تا ۱۰ خونه از آرایه‌تون مقداری تکراری داشته باشه. این‌کار رو با استفاده از سازنده‌ (‌ Construct ) انجام بدید؛ var first_array = [Int](repeating: 20, count: 10) print(first_array) // Output is [20,20,20,20,20,20,20,20,20,20] توی کُد بالا گفتیم که بیا و مقدار ۲۰ رو ( repeating: 20 ) به تعداد ۱۰ بار ( count: 10 ) در آرایه‌ی first_array قرار بده. خروجی رو همون‌طور که می‌بینید، مقدار ۲۰ به تعداد ۱۰ بار در first_array تکرار شده. ترکیب دو آرایه با هم ترکیب دو آرایه خیلی سادس! فقط کافیه با استفاده از آپِریتر +، یک آرایه‌ی جدید بدست بیاریم؛ var first_array = [1,2,3,4,5] var two_array = [6,7,8,9,10] var result_array = first_array + two_array print(first_array) // Output is [1,2,3,4,5,6,7,8,9,10] دسترسی به کل یا مقادیر آرایه برای این‌که بتونید به کُل آرایه دسترسی داشته باشید و اون رو نمایش بدید، می‌تونید به این شکل عمل کنید؛ var first_array = [1,2,3,4,5] print(first_array) // Ouput is [1,2,3,4,5] البته می‌تونید در جاهایی که نیاز به آرایه کامل داره استفاده کنید! مثل پارامتر توابع و ... برای این‌که بتونید به یک مقداری که مورد‌نظرتون هست، دسترسی داشته باشید؛ باید از ایندکس ( Index ) آرایه استفاده کنید؛ var website_name = ["www.iostream.ir","www.fanoox.com","www.ModernCpp"] var langauge_name = ["C++","C","Swift"] print(website_name[0]) // Output is www.iostream.ir print(langauge_name[2]) // Ouput is Swift در کُد بالا، اول اسم آرایه رو میارید و بعدش با استفاده از دو براکت ( [] ) و قرار دادن شماره ایندکس ( آرایه‌های سوئیفت از ایندکس ۰ شروع میشن ) به مقدار اون دسترسی داشته باشید. اضافه کردن عضو‌ ( مقدار ) اگه بخواهیم یک عضو (‌ مقدار جدید ) به آرایه اضافه کنیم، از متُد append که مربوط به کلاس آرایه‌هاس، استفاده می‌کنیم. کم کم که جولو بریم، با توابع و جاهای قشنگ قشنگش، آشنا می‌شویم . حالا به این مثال رو ببینید؛ var first_array = [1,2,3,4,5] // ‌Before print("Before \(first_array)") // Ouput is [1,2,3,4,5] first_array.append(6) // After print("After \(first_array)") // Output is [1,2,3,4,5,6] با استفاده از ایندکس ( Index ) می‌تونیم یک مقدار رو به یک موقعیت یا خونه‌‌ای از آرایه که مشخص کردیم، اضافه کنیم؛ var first_array = [1,2,3,4,5] first_array[0] = [10] print(first_array) // Output is [10,2,3,4,5] یا می‌تونیم از آپِریتر ترکیبی =+ استفاده کنیم برای اضافه کردن گروهی از مقادیر؛ var first_array = [1,2,3,4,5] // ‌Before print(first_array) // Ouput is [1,2,3,4,5] first_array += [6,7,8,9,10] // After print(first_array) // Output is [1,2,3,4,5,6,7,8,9,10] با استفاده از متُد insert می‌تونید یک عضو (‌ مقدار ) به موقعیتی ( Index‌ ) که دوست دارید، اضافه کنید! مثلا توی آرایه‌ی زیر، می‌خواید که عدد ۳، توی خونه‌ یا موقعیت آخر قرار بگیره؛ var first_array = [1,2,3,4,5] // ‌Before print("Before \(first_array)") // Ouput is [1,2,3,4,5] first_array.insert(6, at: 4) // After print("After \(first_array)") // Output is [1,2,3,4,5,6] این متُد دو پارامتر می‌گیره؛ یکی برای عضو جدید و دومی برای موقعیتی که می‌خواید این عضو قرار بگیره که همون‌طور که می‌بینید، مقدار ۶ در موقعیت یا خونه‌ی آخر قرار گرفته که مقدار ۵ رو داره. حذف یک عضو برای حذف یک مقدار از آرایه، از متُد‌های remove و removeLast استفاده می‌کنیم. اولین متُد؛ یک موقعیت مشخص برای حذف عضو می‌خواهد، در حالی که متُد دوم؛ آخرین عضو را حذف می‌کند؛ var first_array = [1,2,3,4,5] // ‌Before remove print("Before \(first_array)") // Ouput is [1,2,3,4,5] first_array.remove(at: 0) // After remove print("After \(first_array)") // Output is [2,3,4,5] // Using removeLast first_array.removeLast() print(first_array) // Output is [2,3,4] با استفاده از at: 0 در متُد remove مشخص کردیم که می‌خوایم عضو اول رو حذف کنیم که توی خروجی هم می‌تونید ببینید و در متُد removeLast آخرین عضو آرایه ( در این مثال 5 ) رو حذف کردیم. و در نهایت شما می‌تونید در یک رِنج ( بازه‌ )‌ مشخص که تعیین می‌کنید، عضو اضافه کنید! چیزی شبیه به حلقه‌ی for! این مثال رو ببینید؛ var first_array = [1,2,3,4,5] first_array[0...4] = [6,7,8,9,10] print("Before \(first_array)") // Ouput is [6,7,8,9,10] گردش در آرایه گردش و چرخش دوتاشون برادر هَمن! که با استفاده از یک حلقه‌ی for می‌تونیم در عضو‌های اون به گردش و تفریح بپردازیم و هر کاری که دلمون خواست با عضو‌های اون انجام بدیم! این مثال از گردش رو ببینید؛ var first_array = [1,2,3,4,5] for item in first_array { print("Item : \(item)") } /* Item : 1 Item : 2 Item : 3 Item : 4 Item : 5 */ اگه بخواید هم موقعیت ( Index ) و هم مقدار آرایه رو داشته باشید؛ از متُد enumerated استفاده می‌کنیم که به ما یه تاپِل ( Tuple ) میده ( بعدا کامل راجبش صحبت می‌کنیم، چیز خوبیه تاپل! )‌ و توی حلقه استفاده می‌کنیم؛ var first_array = [1,2,3,4,5] for (index,item) in first_array.enumerated() { print("Index of : \(index) and Item : \(item)") } /* Index of : 0 and Item : 1 Index of : 1 and Item : 2 Index of : 2 and Item : 3 Index of : 3 and Item : 4 Index of : 4 and Item : 5 */ دو ویژگی‌ آرایه‌ها شاید بخواید بدونید خُب حالا که من یه آرایه رو دارم،‌ می‌خوام بدونم تعداد عضو‌های اون چند‌تاست؟ برای این‌کار از ویژگی (‌ Property ) به نام count استفاده می‌کنیم که فقط خوندنی ( read-only ) هستش و هیچ مقداری رو نمی‌تونید به اون اضافه کنید! (‌ درمورد ویژگی‌ها مفصل بعد توضیح میدم ) و فقط می‌تونید از مقدارش که تعداد اعضای آرایه هستش، استفاده کنید؛ var first_array = [1,2,3,4,5] print(first_array.count) // Output is 5 اگه می‌خواید خالی بودن یا نبودن یک آرایه رو بررسی کنید؛ می‌تونید از متُد isEmpty‌ استفاده کنید؛ var first_array = [1,2,3,4,5] if first_array.isEmpty { print("Empty") } else { print("Not Empty") } // Not Empty امیدوارم که از این جلسه رضایت داشته باشید، منتظر جلسه‌ی هفتم از این دوره‌ی آموزشی باشید.

عالی بود آقا کامبیز، ممنون از شما

در واقع شامل همه موارد هست یعنی اگر بیرونی تریم شی یه Item باشه خب شما یه کامپوننت از آیتم داری که توش یه rectangle هست و میتونی هر پراپرتیش رو که بخوای تعریف کنی توی بالاترین کامپوننت و بدی بیرون که استفاده بشه

خواهش می‌کنم؛ خب آره همینی هست که گفته‌‌ام، نمی‌دونم بیرونی‌ترین شئ منظورت چیه ؟ ساختار QML درختی هست یعنی اینکه یک Root داره و میاد همینطوری پایین و شما کلاً یک Root هم بیشتر ندارید. شما اگه بیاید اون Rectangle رو داخل یک Item دیگه بزارید درواقع یک کامپوننتی دارید که قابلیّت‌های Rectangle رو هم داره اینطوری : AnotherRectangle.qml import QtQuick 2.0 import QtQuick.Controls 2.0 Item { property alias rectangleId : recId; Rectangle { id: recId } } main.qml import QtQuick 2.13 import QtQuick.Window 2.13 Window { visible: true width: 640 height: 480 AnotherRectangle { anchors.centerIn: parent width: parent.width / 2 height: parent.height / 2 rectangleId.color: "Red" rectangleId.width: 100 rectangleId.height: 200 } }

سلام؛ فکر کنم منظورتون این باشه : AnotherRec.qml import QtQuick 2.0 Rectangle { } main.qml import QtQuick 2.13 import QtQuick.Window 2.13 Window { visible: true width: 640 height: 480 AnotherRec { anchors.centerIn: parent; width: parent.width / 2; height: parent.height / 2; color: "gray"; } } که اینجا ما یک کامپوننت جدیدی درست کردیم که از Rectangle به ارث برده، بد نیست اون مستنداتی هم که خوندید رو ارسال کنید شاید بحث کلاً یه چیز دیگه‌ای بوده باشه.

Windows Access Control List (ACL) قسمت دوم (مفاهیم) مباحث مورد بررسی در این مقاله: Access Rights for Access-Token Objects Security Descriptors Securable Objects Access Rights for Access-Token Objects: برنامه نمی تواند لیست کنترل دسترسی یک شئ را تغییر دهد مگر اینکه برنامه حق انجام آن کار را داشته باشد. این حقوق توسط یک security descriptor در access token شئ کنترل می شود. برای گرفتن یا تنظیم کردن security descriptor برای یک access token، می توانید تابع GetKernelObjectSecurity() و تابع SetKernelObjectSecurity() را فراخوانی کنید. زمانی که تابع OpenProcessToken() یا OpenThreadToken() را برای گرفتن یک هندل access token فراخوانی می کنید، سیستم دسترسی درخواستی را در برابر DACL در security descriptor توکن بررسی می کند. موارد زیر حقوق دسترسی معتبر برای اشیاء دارای access token می باشند: DELETE، RED_CONTROL، WRITE_DAC و WRITE_OWNER دسترسی استاندارد می باشند. Access token از SYNCHRONIZE به عنوان دسترسی استاندارد پشتیبانی نمی کنند. ACCESS_SYSTEM_SECURITY برای دریافت یا تنظیم SACL در security descriptor شئ. در قسمت زیر دسترسی خاص برای access token ها ذکر شده اند: TOKEN_ADJUST_DEFAULT: مورد نیاز برای تغییر owner، primary group یا DACL یک access token. TOKEN_ADJUST_GROUPS: مورد نیاز برای تنظیم ویژگی های (attributes) یک گروه در یک access token. TOKEN_ADJUST_PRIVILEGES: مورد نیاز برای فعال یا غیر فعال کردن یک privileges در یک access token. TOKEN_ADJUST_SESSIONID: مورد نیاز برای تنظیم session ID یک access token. امتیاز(privilege) SE_TCB_NAME مورد نیاز می باشد. TOKEN_ASSIGN_PRIMARY: مورد نیاز برای متصل شدن به یک primary token یک فرایند. برای انجام این کار امتیاز SE_ASSIGNPRIMARYTOKEN_NAME مورد نیاز است. TOKEN_DUPLICATE: مورد نیاز برای کپی کردن یک access token. TOKEN_EXECUTE: STANDARD_RIGHTS_EXECUTE و TOKEN_IMPERSONATE را ترکیب می کند. TOKEN_IMPERSONATE: مورد نیاز برای متصل شدن به یک impersonation access token یک فرایند. TOKEN_QUERY: مورد نیاز برای پرس و جو درباره یک access token. TOKEN_QUERY_SOURCE: مورد نیاز برای پرسو جو در باره منبع (source) یک access token. TOKEN_READ: ترکیبی از STANDARD_RIGHTS_READ و TOKEN_QUERY می باشد. TOKEN_WRITE: ترکیبی از STANDARD_RIGHTS_WRITE، TOKEN_ADJUST_PRIVILEGES، TOKEN_ADJUST_GROUPS و TOKEN_ADJUST_DEFAULT می باشد. TOKEN_ALL_ACCESS: ترکیبی از تمام دسترسی های ممکن مرتبط با token. Security Descriptors: یک security descriptor از اطلاعات امنیتی تشکیل شده است که با یک securable object مرتبط است. یک security descriptor از یک ساختار SECURITY_DESCRIPTOR که با security information مرتبط است تشکیل شده. یک security descriptor می تواند شامل security information زیر باشد: SID های owner و primary group یک شئ. یک DACL که حقوق دسترسی، که تعیین کننده مجاز بودن یا رد شدن دسترسی یک کاربر یا گروه خاصی را مشخص می کند. یک SACL که انواع تلاش های دسترسی که سوابق حسابرسی را برای شئ ایجاد شده مشخص می کند. مجموعه ای از بیت های کنترلی که به معنای یک security descriptor یا اعضای جداگانه آن است. ویندوز تابع هایی (API) را برای تنظیم یا بازیابی کردن security information موجود در security descriptor اشیاء ارائه کرده است. بعلاوه، تابع هایی نیز برای ساخت و مقدار دهی (اولیه) کردن یک security descriptor برای یک شئ وجود دارد. برنامه هایی که با security descriptor ها در اشیاء Active Directory کار می کنند می توانند از توابع امنیتی ویندوز یا رابط های امنیتی ارائه شده توسط Active Directory Service Interfaces (ADSI) استفاده کنند. Securable Objects: یک Securable Objects یک شئ است که می تواند یک security descriptor داشته باشد. هر نوع از Securable Object مجموعه ای از دسترسی های خاص و دسترسی های عمومی را تعریف می کند. در قسمت پایین می توانید تابع هایی را مشاهده کنید که برای دستکاری اطلاعات امنیتی برخی از Securable Objects مشترک نشان می دهد. Files or directories on an NTFS file system: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Named pipes, Anonymous pipes: GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Processes, Threads: GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() File-mapping objects: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Access tokens: SetKernelObjectSecurity()، GetKernelObjectSecurity() Window-management objects (window stations and desktops): GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Registry keys: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Windows services: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Local or remote printers: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Network shares: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Interprocess synchronization objects (events, mutexes, semaphores, and waitable timers): GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Job objects: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Directory service objects: این اشیاء توسط Active Directory Objects اداره شده. تصویر زیر یک مثال از رابطه بین securable object (a folder) و security descriptor را نمایش می دهد. پایان قسمت دوم

باید متغیر را به‌صورت unsubstituted به List ارسال کنیم تا مقدار درست را برایمان برگرداند.

خب فونت کل متن تغییر خواهد کرد! و این روش درستی هست. اما اگر می‌خواهید در بحث درون‌خط متنی که نوشتی یعنی «سلام بر World در زبان ++C» متن فارسی جدا و انگلیسی جدا تغییر کنند باید به فکر فونت فارسی باشی که داخلش از لاتین‌های سفارشی استفاده می‌کنه. مثل صمیم، ساحل و یا فونت‌های تجاری دیگر. در این صورت هم نیاز نیست دو تا فونت معرفی کنی، همون یک مدل کافی هست، به شرطی که از فونت لاتین استفاده کند.

سادست، کافیه یک دستور شرطی ساده براش در نظر بگیری، مثل نمونه‌ی زیر: property bool isLatin : false .. ... .... Text { font.family: isLatin ? fontSystem.getEnglishFont.name : fontSystem.getPersianFont.name .. .... }

سلام بر دوستان و اساتید گرامی. پایه و اساس قیمت گذاری یک برنامه C++ چگونه هست؟ با سپاس فراوان.

پاسخ به این سوأل صرفاً از نظر نوع زبان کافی نیست و شاید منطقی نباشد. و چون ساختار و قوانین تحت چهارچوب مشخصی برای این موضوع نداریم، از نظر من دلایل بسیاری وجود دارد که بر روی قیمت‌گذاری می‌تواند تأثیرگذار باشد که به آن‌ها اشاره می‌کنم: تجربه و کیفیت خدماتِ قابل ارائه‌ی فرد یا شرکت توسعه‌دهنده جهت انجام آن اینکه شخص یا شرکت مربوطه بتواند تضمین کند یا آسودگی خاطر را به مشتری بدهد که پروژه‌ی آن در زمان مشخص با نتیجه‌ی قابل قبول ارائه خواهد شد بسیار مهم است، قطعاً اطمینان خاطر و جلوگیری از احتمالات دوباره‌کاری و نا رضایتی خودش ارزشمند خواهد بود که ممکن است در هزینه‌ی نهایی پروژه موثر باشد. تضامین و خدمات پس از فروش «پشتیبانی، به‌روز‌رسانی و غیره» هرچند پشتیبانی و به‌روزرسانی محصولات نرم‌افزاری یکی از مراحل توسعه و چرخه‌ی نرم‌افزار است، اما در دسترس بودن و تضمین پشتیبانی از سمت توسعه‌دهنده قطعاً در هزینه‌های آن نسبت به دیگر موارد متفاوت خواهد بود. نوع قرارداد و مذاکراتی که ممکن است طرفین در قبال تعهد به آن‌ها هزینه‌هایی را اضافه کند معمولاً در قرارداد‌های طرفین به نکاتی اشاره می‌شود، مانند: در دسترس بودن منبع‌کد «سورس‌کد» و یا مستند سازی غیر معمول و اختصاصی که حتماً در قیمت نهایی یک محصول و پروژه موثر خواهد بود. محدودیت‌ها و دلایل قانع کننده برای انتخاب یک ابزار و نیاز به دانش و مهارت‌های تخصصی ممکن است پروژه‌ای که به شما پیشنهاد می‌شود، با یک سری محدودیت‌های فنی بر اساس نوع زبان، مهارت و بستر‌های پیاده‌سازی مواجه باشد که با توجه به ارائه‌ی راه‌کار‌های مناسب توسط متخصص «توسعه‌دهنده» که واقعاً نیاز به تجربه و دانش در حل آن است وابسته خواهد بود. در چنین حالت‌های ارزش حل مسائل می‌تواند در خود پروژه تأثیر‌ بگذارد. در نهایت بعد از بررسی موارد این چنینی که من تنها به برخی از آن‌ها اشاره کردم، می‌توانید به خروجی‌ها و نتایج حاصل از خود ابزار که در اینجا «++C» است اشاره کرده و مشتری را نسبت به آن قانع کنید. برای مثال، ویژگیِ چند-سکویی خود به تنهایی یک مزیت بسیار بزرگ است که می‌تواند در حذف هزینه‌های احتمالی مانند بازنویسی در زمان توسعه و به‌روز رسانی در قالب سکو‌های مختلف موثر باشد. نوع مذاکره در ساخت و توسعه در قالب زمان مشخص برای ساده‌سازی مسئله و حل باید‌ها و نباید‌ها نیز مشخص سازی یک نرخ یا رنج قیمت برای کار بر روی پروژه می‌تواند موثر باشد. برای مثال، بر اساس تعداد ساعت و زمان مشخص در روز می‌توانید یک محاسبه‌ی مشخصی برای مشتری خود انتقال دهید تا هم زمان تحویل و هم مدت زمات مورد نیاز برای توسعه را بداند. درباره‌ی همین موضوع چند-سکویی که تنها یک ویژگی از مزایای سی‌پلاس‌پلاس است مثالی بزنم: فرض کنید قرار است مشتری یک نرم‌افزار تحت موبایل از شما درخواست کند، در این صورت اگر قرار باشد منطقی مذاکره کنید، بهتر است مشتری را متوجه این سازید که برای ساخت یک اپلیکیشن در سکو‌های مختلف مانند iOS، Android و غیره نیاز به تخصص، زمان و هزینه‌های جدا از هم است. اما اگر شما به عنوانی توسعه‌‌دهنده‌ی تمام عیار فول‌اِستک هستید، می‌توانید مشتری را قانع کنید که صرفاً با یکپارچه‌سازی کد‌های توسعه و ساختار بهینه‌ی برنامه‌های نوشته شده‌ی تحت سی++ از صرف هزینه‌های احتمالی جهت توسعه‌ جلوگیری می‌کنید و حتی در آینده نیازی نیست هزینه‌های اضافه بر مشتری تحمیل کنید. در این رابطه باید به یک هزینه‌ی قابل قبول همراه با حفظ ارزش‌های وارده را مطرح کنید. برای مثال، اگر قرار است یک اپلیکیشن برای دو پلتفرم مختلف توسعه یابد، اگر قیمتی بابت یک نرم‌افزار در دو سکوی مختلف استعلام و یا تخمین زده شده باشد، بهتر است شما با در نظر گرفتن نصف و یا حد‌اکثر دو سوم آن همان کارها را با حفظ ارزش‌های فنی و کاربری مشتری انجام دهید. بر اساس چنین مواردی نیازی به افزایش یا کاهش هزینه‌ها در یک پلتفرم وجود ندارد چرا که تنها کاری که انجام خواهید داد هم‌گردانی «کامپایل» کد‌ها بر روی پلتفرم دیگر خواهد بود.

سلام. عدم دسترسی به یک سیستم مناسب و با خبر نبودن از حساب کاربری گیت هاب خود یکی از مشکلاتی بود که در این چند ساله برنامه نویسان با آن روبرو بودند. چک کردن حساب ایمیل در تلفن همراه می توانست تا حدودی به این موضوع کمک کند. اما یک اپلیکیشن اختصاصی برای این مورد می تواند این امر را به بهترین شکل پوشش دهد. بعد از کارهایی که برروی اپلیکیشن رسمی شرکت گیت هاب برای پلتفرم iOS انجام شد و خوشبختانه بدون هیچ مشکلی در بزرگ رویداد و کنفرانس شرکت و مایکروسافت - GitHub Universe 2019 در تاریخ November 13-14, 2019 رونمایی شد. به عنوان یکی از اعضای شرکت این نوید را می دهم که نوبت به آن رسید تا اپلیکیشن برای اندروید نیز پیاده شود. در حال حاضر این اپلیکیشن در حال توسعه است و هنوز رونمایی نشده است. برای این اپلیکیشن میزان پشتیبانی API 21+ Android device در نظر گرفته شده است و خواهد توانست از نسخه Android 5.0 به بالا را پشتیبانی کند. می توانید پیشنهادات و نظرات خود را نیز ایمیل کنید. Max [@] Asrez {.DOR.} com Hi, I'm Max Base. GitHub team did work on the official GitHub application for the iOS platform and fortunately unveiled at the big event and conference(GitHub Universe 2019 on November 13-14, 2019). As a member of the company, I have the promise that the app will launch for Android. This app is currently under development and has not been unveiled yet. This app is designed to support Android 21+ API and will support Android 5.0 or later. You can also email your suggestions and comments. Max [@] Asrez {.DOR.} com Best, Max Base با تشکر Max Base / مکس بیس

آموزش زبان برنامه‌نویسی سوئیفت - جلسه پنجم مواردی که در این جلسه یاد خواهید گرفت: متغییر آپشِنال (‌Optionals Variable ) ، رشته‌ها و کارکتر‌ها (‌String & Character‌ ) متغییر آپشِنال ( Optionals Variable‌ ) چیستند؟‌ این نوع متغییر‌ها برای مدیریت داده‌ی شما استفاده میشن. همین‌طور هم که از اسمش مشخصه، به معنی اختیاریه! یعنی یک متغییر یا مقدار داره یا نداره. توی سوئیفت، شما باید بعد از تعریف یک متغییر‌ مقدار اون را هم تعیین کنید و نمی‌تونید اون رو بدون مقدار به حال خودش رها کنید! به عنوان مثال کُد زیر رو ببینید: var website_name print(website_name) // Error compiler در صورتی که این کد را اجرا کنید، با خطای کامپایلر مواجه میشید. دلیلش هم اینه که در زبان برنامه‌نویسی سوئیفت،‌ باید مقدار هر متغییر رو بعد از تعریف اون بدید بهش و حالت پیش‌فرض نداریم! با نوع هم تعریف کنید باز هم به خطا می‌خورید: var website_name : String print(website_name) // Error compiler اما اگه بهش مقدار خالی ( "" ) بدید، خروجی رو براتون نمایش میده، ولی خالی!: var website_name : String = "" print(website_name) // Print empty این برای همه‌ی نوع‌های داده‌ی دیگه هم صدق می‌کنه. اما هر دفعه توی کدهای خودتون برای بررسی کردن اون‌ها هِی باید شرط بذارید ( if,else,ifelse و .. ) که ببینید کدوم متغییر مقدار داره یا نداره. تازه اینکه با این کار کد‌های تمیزی هم ندارید. پس این‌جا باید از آپشنال‌ها استفاده کنیم. به این قطعه کد دقت کنید: var website_name : String? // website_name is automatically set to nil if name == nil{ print("website_name has nil value") } در مثال بالا، شما تعریف متغییر آپشنال ( Optional ) را می‌بینید که با علامت سوال ( ? ) همراهه. اول شما باید، کلمه‌ی کلیدی var رو همراه با یک اسم، میارید و بعد با دو نقطه ( : )، به همراه نوع داده و در نهایت علامت ? رو قرار میدید. متغییر شما الان مقدار nil رو دارید که به صورت اتوماتیک، به متغییر شما داده شده که خود شما هم می‌تونید این مقدار رو برای تمای متغییرهای آپشنالتون قرار بدید. nil به معنای هیچ یا هیچ‌چیز است. یعنی الان هیچ داده‌ی ندارید. حالا شما می‌تونید هر موقع که دوست داشتید، به متغییرتون مقدار بدید یا ندید نکته متغییر شما الان به اصطلاح ( Wrapper )‌ به معنی بسته‌بندی، روپوش شده! یعنی این‌که داده‌های متغییر شما بسته‌بندی شده! و در هنگامی که نیاز به اطلاعات اون داشتید باید با استفاده از علامت تعجب (‌ ! ) اون رو ( Unwrapper ) کنید و یا از حالت بسته‌بندی شده خارج و اطلاعات خودتون رو دریافت کنید! به عبارتی دیگه، اطلاعاتی که شما در متغییر خودتون ذخیره کردید در حالت آپشنال، بین دو پرانتز قرار گرفتند و به همین خاطر میگن Wrapper شده!. به این مثال دقت کنید: var website_name : String? = "www.iostream.ir" if name == nil{ print("website_name has nil value") } else{ print(website_name!) // Print www.iostream.ir } همین‌طور که در مثال بالا می‌بینید، اگه متغییر ما مقداری نداشت ( nil )، شرط اولی اجرا میشه و در غیر اینصورت، www.iostream.ir نمایش داده میشه. شما می‌تونید در هر زمانی که نیاز داشتید، متغییر خودتون رو برابر با nil کنید: var website_name : String? = "www.iostream.ir" website_name = nil if name == nil{ print("website_name has nil value") } else{ print(website_name!) // Print www.iostream.ir } خروجی برابر با؛ website_name has nil value است. یادتون باشه که به هیج وجه نمی‌تونید به متغییر‌های عادی nil رو بدید! این فقط برای متغییر‌های آپشناله. رِشته‌ها و کارِکتر‌ِها (‌String & Character‌ ) رشته‌ها مجموعه‌ای از کارکترها هستند که یک حرف یا یک متن کامل رو درون خودش ذخیره می‌کنن ( همون متن/نوشته‌ خودمونه:). مثل "www.iostream.ir" و یا "Apple". و کارکترهایی که نهایتا تا دو حرف رو می‌تونن توی خودشون ذخیره کنن،‌ مثل؛ "AP" و یا "IO". بذارید چند تا مثال براتون بزنم که منظورم رو شفاف‌تر متوجه بشید: let website_name : String = "www.iostream.ir" print(website_name) تعریف رشته شما با تعریف یک متغییر یا ثابت، اسم آن و در نهایت نوع و مقدار، می‌تونید یک رشته یا همون دنباله‌ای از کارکتر‌هایی داشته باشید. و یا از سازنده (‌در محبث کلاس‌ها کامل دربارش توضیح میدم ) خود نوع String استفاده کنید که در زیر می‌بینید: let website_name : String = String("www.iostream.ir") print(website_name) یا این‌که به صورت کوتاه شده،‌ بدون تعریف صَریح نوع، اون رو به این شکل بنویسید: let website_name = "www.iostream.ir" let platform_name = String("www.fanoox.com") print("Website name : \(website_name) and Platfrom name : \(platform_name)") خالی قرار دادن رشته ما می‌تونیم به دو صورت به متغییرها رشته‌ایمون مقدار خالی بدیم! یا با استفاده از دو دابِل کُوتِیشِن ( "" )‌ یا با استفاده از یک نمونه از نوع رشته ( ()String ). به مثال‌های زیر دقت کنید: let website_name = "" let platform_name = String() print(website_name,platform_name) // Empty بررسی خالی بودن یا نبون رِشته شما می‌تونید با استفاده از ویژگی isEmpty از کلاس String، بررسی کنید که آیا متغییر شما خالی هست یا نه؟ به مثال زیر دقت کنید: let website_name = "" if website_name.isEmpty { // True print("website_name is empty!") } متصل کردن دو رشته با استفاده از آپِریِتر + شما می‌تونید دو یا چند رشته رو به هم وصل کنید. مثال زیرببینید: let website_name : String = "www.iostream.ir" let platform_name : String = "www.fanoox.com" let addition : String = website_name + " and " + platform_name print(addition) // www.iostream.ir and www.fanoox.com یا این‌که از حالت کوتاه‌ شده‌ی اون استفاده کنید: let website_name : String = "www.iostream.ir" let platform_name : String = "www.fanoox.com" website_name += " and " + platform_name print(addition) // www.iostream.ir and www.fanoox.com ترکیب اطلاعات با یک رشته شما می‌تونید یک رشته‌ی حاوی اطلاعات داشته باشید! چطوری؟ به قطعه کد زیر دقت کنید: let website_name : String = "www.iostream.ir" let platform_name : String = "www.fanoox.com" let addition = "Website name : \(website_name) and Platfrom name \(platform_name)" print(addition) // Website name www.iostream.ir and Platform name www.fanoox.com با استفاده از این الگو ()\ شما می‎تونید تا بی‌نهایت اطلاعت داخل یک رشته قرار بدید! فقط کافی متغییرها، ویژگی‌های یک کلاس ( مبحث کلاس‌ها در جلسات بعد به طور کامل توضیح داده میشه )‌،‌ توابعی که مقدار برگشتی دارن ( درمورد توابع در جلسات بعد کامل صحبت می‌کنیم ) و هر چیزی که حاوی داده یا همون اطلاعات باشه، قرار بدید. اول یک اِسلش رو به عقب (‌ Backward Slash ) و بعد هر اطلاعاتی که می‌خواید توی رشته باشن رو داخل دو پرانتز () قرار بدید. بدست آوردن طول یک رشته برای به دست آوردن طول یک رشته از ویژگی count‌ از کلاس String استفاده می‌کنیم. مثال زیر رو ببینید: let website_name : Stirng = "www.iostream.ir" print(website_naem.count) // website_name length is 15 اگر تک‎تک کارکترهای www.iostream.ir رو بشمارید، می‌بینید که مقدار 15 به دست میاد. پس توی خروجی هم 15 رو داریم. مقایسه دو رِشته اگه بخواید یک رشته رو با یک رشته‌ی دیگه مقایسه کنید، بطور مستقیم یا با استفاده از شرطها این کار را می‌کنیم: let website_name : String = "www.iostream.ir" let platform_name : String = "www.fanoox.com" print(website_name == platform_name) // False if website_name == platfrom_name { // False print("Equal") } else { print("Not Equal") // Not Equal } با آپِریِتر == در شرط if بررسی می‌کنیم که آیا website_name و platform_name با هم مساوی هستند یا نه، که Not Equal یعنی برابر نیستند رو در خروجی داریم. بررسی شروع یا پایان یک رشته با دو مِتُد ( در جلسات آینده با اُون‌ها کامل آشنا میشید ) hasPrefix و hasSuffix‌ می‌تونیم بررسی کنیم که آیا رشته‌ی ما با ورودی که میدیم، مطابقت داره یا نه. به عنوان مثال رشته‌ی www.iostrea.ir رو می‌خوایم بررسی کنیم که با www شروع شده یا نه. برای این کار از متد hasSuffix استفاده می‌کنیم: let website_name : String = "www.iostream.ir" print(website_name.hasSuffix("wwww")) // False // Or if website_name.hasSuffix("www") { // True print(website_name) // www.iostream.ir } خروجی اول False هستش! چون که ورودی ما (‌ wwww ) هستش و با اول رشته‌ی www.iostream.ir مطابقت نداره ولی در شرطی که گذاشتم، مقدار True هست. چون ورودی ما ( www ) با اول www.iostream.ir مطابقت داره. حالا اَگه بخوایم که آخر رشتمون رو بررسی کنیم که آیا اون چیزی که می‌خوایم، آخر رشتمون هست یا نه، از hasPrefix استفاده می‌کنیم: let website_name : String = "www.iostream.ir" print(website_name.hasPrefix(".com")) // False // Or if website_name.hasPrefix(".ir") { // True print(website_name) // www.iostream.ir } خروجی False و www.iostream.ir هستش. آخر دامنه وب‌سایت www.iostream.ir با ( ir. ) تموم میشه ولی ما com. قرار دادیم که نتیجه False‌ میشه. اما در شرط این موضوع درسته! چرا که دامنه‌ی وب‌سایت با ir. تموم میشه و این متد هم همینو می‌خواد! پس نتیجه True و مقدار متغییر website_name نمایش داده میشه. امیدوارم این جلسه مورد رضایتتون باشه. منتظر جلسه‌ی ششم باشید.

سلام. موضوع مطرح شده و سوال خیلی گسترده هست. بحث محیط توسعه و برنامه نویسی یک موضوع شخصی و بسته به فرد داره... جدا از اینکه طبق بررسی ها ممکن است یک محیطی با امکاناتی که دارد باعث افزایش عملکرد و سرعت شود... البته اون هم در صورتی که کاربر آشنایی کافی داشته باشد که باز بسته به هر فرد متفاوت هست. موضوع پردازش های علمی مجزا هست و احساس میکنم با موضوع های مطرح شده قبلی ارتباطی ندارد. گاهی چند حلقه و چند دستور شرطی که با این هدف نوشته شود که یک معادله ای را حل کند یا یک نتیجه ای را بررسی یا آزمایش کند نیز می تواند خودش ارزش علمی بالایی داشته باشد. علاوه بر این هر رشته ای نرم افزار های بخصوصی و مخصوصی برای خودش دارد. از آمار (IBM SPSS) و ریاضیات تا شیمی و ... ابزار های زیادی وجود دارد. بهتر بود حتما موضوع علم رو شفاف تر مطرح می کردید. البته این را طبق تجربه شخصی ام ذکر کنم که برخی محیط ها واقعا از لحاظ سرعت و عملکرد ضعیف هستند. و استفاده از ظرفیت زبان های سیستمی و کامپایلری در اهداف علمی می تواند کمک بزرگی به دانشمندان و اساتید در زمینه های مختلف علم باشد. حیف این استفاده بدرستی از رایانه ها نمی شود و بین اساتید این موضوع ها ارتباط خیلی نزدیک و تنگاتنگی در ایران وجود ندارد. با تشکر Max Base / مکس بیس

از تکنیک جستجو در گوگل استفاده کنید. برای مثال عنوان برنامه + Github نتایجی که به دست میاد رو بررسی کنید. یا اینکه عنوان برنامه‌ی مورد نظرتون رو در داخل گیت‌هاب جستجو کنید.

درود، از Github استفاده کنید.

اولین پلتفرم آموزشی چند منظورهٔ بومی اگر شما به دنبال فراگیری مهارت خاصی در زندگی خود هستید، فانوکس بستر مناسبی برای شما است؛ نام فانوکس الهام گرفته از فانوس دستی است که نماد پیدا کردن مسیر و نور راهنما تا رسیدن به مقصد می‌باشد. هدف : آموزش و یادگیری هوشمند در هر زمان و هر جا برای بهبود زندگی و کسب و کار زبان برنامه‌نویسی : ++C انجین : سِل Cell رابط کاربری: JavaScript، QML و فناوری Qt Quick کتابخانه‌ها : STL, OpenSSL, Curl و Qt سمت سرور: Php7.2 و MySQLi MariaDB (در آینده همین بخش رو هم احتمالاً با ++C توسعه بدم). رابط‌های برنامه‌نویسی: Restful Api v.1.0 در قالب JSon نسخهٔ فعلی: ۰.۵ آلفا پلتفرم‌های پشتیبانی دسکتاپ : Windows, macOS, Linux پلتفرم‌های پشتیبانی موبایل و تبلت : iOS, Android, iPadOS ویژگی‌های فانوکس چیست و چگونه آن را متمایز می‌کند؟ نصب و اجرای آسان تنها با انتخاب نوع پلتفرم خودتان می‌توانید پلتفرم آموزشی خود را در اختیار داشته باشید؛ فانوکس به گونه‌ای طراحی شده است که می‌توانید آن را بر روی پلتفرم مورد علاقه‌ٔ خود نصب و اجرا کنید. بر خلاف نسخه‌های تحت وب، شیوه‌ای نوین از اپلیکیشن‌‌های هوشمند چند-سکویی را به نمایش می‌گذارد که در نوع خود بی‌نظیر است. حساب کاربری هماهنگ شده در فانوکس شما می‌توانید اقدام به مشاهده، جستجو و بررسی پکیج‌های آموزشی کرده و با ثبت‌نام و ایجاد حساب کاربری در پلتفرم به ویژگی‌های پایه‌ٔ نرم‌افزار دسترسی داشته باشید که شامل، جستجو، بررسی، مشاهده‌ٔ سرفصل‌های آموزشی، مشاهده و تحقیق در رابطه با اساتید و سوابق آن‌ها، همچنین پیش خرید یا پیش ثبت‌نام برای تهیه آموزش دسترسی داشته باشید. در صورتی که نیاز به ویژگی‌های خاص و حرفه‌ای داشتید می‌توانید حساب کاربری خود را ارتقاع دهید. علائم نظارتی یکی از رسالت‌های مهم فانوکس در این است که به کاربران و علاقه‌مندان امکان انتخاب درست و مطمئن را فراهم سازد. فانوکس با بررسی سوابق اساتید که بر گرفته شده از بازخورد‌های کاربران است و همچنین بررسی محوبیت، تضمین بازگشت هزینه از طرف مدرس و دیگر موارد مربوطه علائمی را در نظر گرفته است که در معرفی هر یک از پکیج‌ها فعال و یا غیر فعال نمایان می‌شوند که به کاربر کمک می‌کند تا شناخت کافی در رابطه با محتوای آموزشی داشته باشد. سیستم حفظ محتوای آموزشی و حقوق چاپ و نشر یکی از دغدغه‌های تولید کنندگان محتوای ویدیویی دانلود ویدیو‌ها توسط افراد سودجویی است که با قرار دادن این ویدیوها در کانال‌های تلگرامی و ... باعث هدر رفتن زحمات شما می‌شود، زحماتی که ساعت‌ها و هفته وقت صرف تولید یک محتوای آموزشی شده و منبع درآمد شماست به راحتی با چند کلیک به هدر می‌رود. مطمئنن بارها در انجمن‌ها و گوگل مواردی همچون «عدم دانلود محتوای آموزشی، عدم دانلود ویدیو، عدم دانلود ویدئو، جلوگیری از دانلود ویدیو در سایت، جلوگیری از دانلود فیلم» را مطرح و سرچ کرده‌اید و هر بار به در بسته خورده‌اید. به همین خاطر فانوکس بعنوان یک بستر آموزشی با توجه به اهمیت این موضوع سیستم عدم دانلود ویدئو را بر روی پلتفرم پیاده سازی کرده است تا دغدغه شما را به عنوان یک تولید کننده محتوای ویدیویی که منابع درآمدی‌تان از این راه است را به حداقل برساند. معمولاً در پلتفرم‌های رایج به دلیل میزبانی داده و پخش آن بر روی صفحات وِب دسترسی به لینک‌ها و دانلود آن توسط ابزار‌های دانلود راحت است. اما در فانوکس به دلیل عدم وابستگی به مرورگر امکان دریافت فایل‌های شما را به شکل خیره کننده‌ای مخفی و حفظ کرده است. البته این ویژگی در فاز‌های اول از امنیت بسیار بالایی برخوردار نیست اما تدارکاتی در دست توسعه می‌باشد که بتوانیم به طور کامل حتی بدون استفاده از روش‌های معکوس و هک حفظ اطلاعات را به حداکثر خود برسانیم. البته با توجه به رسالت فانوکس سیستم ترغیب کننده‌ٔ کاربر برای جمع‌آوری امتیاز و کسب اعتبار مصرف کننده را ترغیب به استفاده از پلتفرم می‌کند چرا که بدون استفاده‌ٔ آنلاین از پلتفرم نه سیستم امتیاز‌دهی و باشگاه مشتریانی وجود دارد و نه کسب اعتبار، دریافت تخفیف و تشکیل شبکه‌ٔ اجتماعی آموزشی! مرکز به‌روز رسانی هر سیستم نرم‌افزاری در یک چرخه‌ٔ تولید و توسعه قرار می‌گیرد که بعد از انتشار نسخه‌های اولیه مُدام در حال تازه‌سازی (به‌روز‌ رسانی) و حل مشکلات و یا بازخورد‌های کاربری است. در فانوکس سیستم به‌روز رسانی به گونه‌ای طراحی شده است که در صورت وجود هر گونه تغییرات نهایی شده از طرف تیم توسعه آن را به صورت مستقیم از سمت سرور‌های فانوکس به نرم‌افزار اطلاع می‌دهد. در صورتی که نرم‌افزار نصب شده فاقد بسته‌های جدید باشد آن را به طور خودکار با جزئیات کامل به شما اطلاع می‌دهد تا آن را دریافت و به‌روز رسانی کنید. یک ویژگی خاص در این بخش از فانوکس این است که به‌روز رسانی‌های احتمالی مستقیماً به تمامی نسخه‌های مربوطه اعمال می‌شود. در واقع در صورتی که در هسته‌ٔ نرم‌افزار یا بخش رابط کاربری آن تغییراتی اعمال شود سیستم به صورت خودکار نوع پلتفرم آن را تشخیص و بسته‌های مربوط به آن پلتفرم و معماری سخت‌افزاری را اعمال می‌کند. جالب است بدانید، به‌روز رسانی‌های عمیق سریعاً و بدون تاخیر در تمامی پلتفرم‌ها اتفاق خواهد افتاد و این ویژگی را مدیون انجین سِل هستیم. امتیاز‌ها و نظرات طبیعی است که کاربر باید بتواند نسبت به آموزش‌ و حتی اساتید انتقادات و پیشنهاداتی را داشته باشد. بر اساس رسالت فانوکس این حق مسلم کاربر است که نسبت به مطالب آموزشی نظرات و امتیازات مشخصی را ارائه دهد. بنابراین افزایش سطح کیفیت آموزشی و تغییر در رتبه‌ٔ یک پکیج یا استاد تاثیر مستقیم در نظرات و امتیازاتی دارد که از طرف هنرجویان اعمال می‌شود. سیستم نظرات و امتیازات فانوکس این امکان را فراهم می‌سازد تا شما در صورتی که وارد حساب کاربری خود شده‌اید، بتوانید نظرات و امتیازات مربوط به پکیج آموزشی را ارائه دهید. باشگاه مشتریان هوشمند فانوکس به گونه‌ای طراحی شده است که مجهز به سیستم هوشمند باشگاه مشتریان است. در این باشگاه بر خلاف پلتفرم‌های رایج آموزشی، کاربران و اساتید نسبت به هر واکنش امتیازاتی را دریافت می‌کنند که منجر به دریافت اعتبار به عنوان تخفیف و یا ویژگی‌های دیگر می‌شود. در سیستم باشگاه مشتریان فانوکس قواعدی پیاده سازی شده است که به هنرجو اجازه می‌دهد تا با پیگیری و ادامه‌ٔ روند آموزشی به مراتب امتیازاتی را جمع‌آوری کند که در نتیجه‌ٔ نهایی آن موثر باشد. اهداف باشگاه مشتریان فانوکس - افزایش تعامل و ارتباط با کاربران و مشتریان - حفظ و وفادارسازی و قدردانی از مشتریان - ایجاد یک تجربه متمایز و لذت بخش نمودن تجربه مشتری - ارائه پاسخی شایسته در مقابل اعتماد مشتریان - دادن جوایز مختلف به مشتریان در ازای خرید آنها در فانوکس و نوشتن نظرات و معرفی دوستان - برگزاری قرعه‌کشی هر چند ماه یکبار - ارائه کالاهای متنوع با تخفیف به مشتریان فانوکس پلاس فانوکس پلاس با هدف خرید لذت بخش و جلب رضایت مشتری ایجاد شده است. در همین راستا "باشگاه مشتریان فانوکس" با ترکیب و هماهنگی خود با ویژگی فانوکس پلاس به عنوان سیستم امتیازدهی به مشتریان عمل می‌کند. بنابراین امتیاز خرید بعد از اولین ورود به فانوکس تحت سیستم فانوکس‌ پلاس محاسبه می‌شود. قوانین فانوکس‌پلاس پس از عوضیت در فانوکس به ازای ثبت نام اولیه مقدار ۳ امتیاز دریافت خواهید کرد که توسط سیستم امتیاز‌دهی هوشمند محاسبه می‌شود. - امتیاز ثبت نظر: برای هر نظر تائید شده ۵ امتیاز تعلق خواهد گرفت. محصولی که ثبت نظر در خصوص آن صورت می‌گیرد می‌بایست توسط مشتری خریداری شده باشد. نظر ثبت شده باید با قوانین "ثبت نظر" فانوکس منطبق بوده و پس از تایید نظر توسط فانوکس امتیاز در حساب کاربر منظور می‌شود. سقف امتیاز ثبت نظر ۲۴۰ امتیاز در هر سال می‌باشد. - امتیاز دعوت از دوستان: به ازای اولین خرید موفق و قطعی دوست دعوت شده ۱۵ امتیاز به دعوت‌کننده تعلق می‌گیرد. سقف امتیازات دعوت از دوستان ۵۰۰۰ امتیاز در سال می‌باشد.برای دعوت از دوستان می‌بایست با استفاده از لینک مربوط به دعوت از دوستان که مختص هر کاربر می باشد نسبت به دعوت از دوستان اقدام به عمل آید. امتیاز مربوطه در صورتی به مشتری دعوت‌کننده تعلق می‌گیرد که دعوت‌شونده قبلا عضو فانوکس نبوده باشد و بعد از دریافت لینک دعوت با کلیک روی آن ثبت‌نام نموده و سپس مبادرت به اولین خرید از فانوکس نماید. لازم به ذکر است پس از ثبت‌نام از طریق لینک دعوت یاد شده، یک کد تخفیف ۱۰ هزار تومانی به شخص دعوت‌شده برای اولین خرید ایشان از فانوکس که بیشتر از ۱۰۰ هزار تومان باشد، تعلق خواهد گرفت. سیستم تخفیف سیستم تخفیف فانوکس برای کمک به تهیه کنندگان آموزش با هزینه‌ٔ مقرون به صرفه می‌باشد. بنابراین با توجه به وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم عزیزمان سعی شده است تا با بیشترین میزان کمک به کاهش هزینه‌ها از طریق کمک‌های سیستم باشگاه مشتریان هوشمند و همچنین سیاست‌های تخفیف‌های قابل اعمال از طرف اساتید میسر شود. بنابراین مجموع امتیاز‌های کسب شده به علاوهٔ تخفیف‌های اعمال شده توسط اساتید ممکن است در برخی از مواقع موجب شود تا یک پکیج آموزشی به صورت کاملاً رایگان در اختیار عزیزان قرار بگیرد (با توجه به یادگیری حق همه‌ٔ ماست) این سیاست با در نظر گرفتن هزینه‌های مصرفی پلتفرم مدیریت خواهد شد. درگاه بانکی ایمن بخشی از صداقت و رسالت فانوکس در این است که تمامی جزئیات مالی و تراکنش‌ها را برای کاربر (هنرجویان) و تولید کننده‌های محتوا (اساتید) شفاف‌سازی کند. بنابراین درگاه‌های بانکی به کار گرفته شده در این پلتفرم مستقیماً با بانك ملت (و درگاه شاپرک به‌پرداخت ملت، به عنوان بزرگترین درگاه مجازی کشور است). تمامی تراکنش‌های موفق و نا موفق در سیستم به طور کامل تحت کُد تراکنشی مشخص و انحصاری F A N O O X و اطلاعات سمت بانکی ثبت می‌شوند که به کاربر اجازه می‌دهد تا در مواقع لزوم از میزان تراکنش‌های پرداختی با جزئیات دقیق مطلع باشد. دستیار هوشمند دستیار هوشمند فانوکس هماهنگ با هسته‌ٔ مرکزی نرم‌افزار و توسع‌یافته به سبک هوش مصنوعی کار می‌کند و به عنوان یک استاد مجازی در کنار دنبال کننده‌ٔ آموزش‌ها فعال خواهد بود تا در مواقع لزوم اطلاعات و یا رسیدگی‌های مورد نیاز را نسبت به دوره‌های آموزشی و تکالیف و وظایف کاربران اقدام کند. این ویژگی در نسخه‌های آینده امکان سفارشی سازی و شخصیت سازی ویژه خواهد داشت. کتابخانهٔ هوشمند کتابخانهٔ فانوکس به عنوان بخش مجزا و اختصاصی برای کاربر در نظر گرفته شده است، در صورتی که کاربر پکیجی را پسندیده و یا خرید کرده باشد می‌تواند آن را به کتابخانهٔ هوشمند خود اضافه کند. این کتابخانه به خاطر قابلیت بررسی و آنالیز وضعیت مرور پکیج‌ها توسط کاربر می‌تواند اطلاعات دقیقی از میزان زمان و مراحل سپرسی شده مربوط به هر دوره را مشخص و لیست کند. پخش کنندهٔ چند‌رسانه‌ای اختصاصی یکی از ویژگی‌های خاص فانوکس پخش‌کنندهٔ چندرسانه‌ای اختصاصی آن است که با قابلیت‌های خود با تمام سادگی امکان پخش فایل‌های چند-رسانه‌ای تولید شده توسط واحد استودیو فانوکس را فراهم می‌کند. این سیستم امکان پخش با کیفیت بالا تا 4K را ارائه می‌دهد. یادداشت برداری فانوکس امکان یادداشت برداری از نکات مهم و کلیدی آموزش‌ها در حین یادگیری برای کاربر را فراهم می‌کند تا در صورت نیاز کاربر بتواند یادداشت مورد نظر خود را به فصل یا بخش مورد نظر اضافه کند. تهیه و خرید گروهی معمولاً به خاطر عدم توانایی فردی برای خرید و استفاده از آموزش‌ها، نیاز به این است که آموزش مربوطه به صورت مشترک تهیه شود. فانوکس به کمک شبکه‌ٔ اجتماعی اختصاصی خودش بین گروه‌ها این امکان را فراهم می‌کند تا شما با ایجاد گروه بین دوستان و آشنایان خود بتوانید به کمک هم یک آموزش را به صورت اشتراکی تهیه و به صورت جداگانه استفاده کنید. سیستم پیش‌خرید (پیش‌فروش) معمولاً اساتید به دنبال این هستند که برخی از محصولات خود را به صورت پیش‌فروش تا قبل از آماده شدن محتوای آن ارائه دهند. این امکان در فانوکس با در نظر گرفتن حساب کاربری ویژه تعبیه می‌شود که به اساتید اجازه می‌دهد تا پکیج مورد نظر خود را به صورت ویژه پیش‌فروش کنند. کاربران و علاقه‌مندان برای تهیه آن می‌توانند هر فصلی که آماده می‌شود را مرحله به مرحله خرید نمایند که روش پرداخت آن به صورت خودکار نسبت به مراحل ساخت محتوا صورت می‌گیرد.

درود بر شما؛ بله مشکل دارد، همانطوری که خودتان هم گفتید دارید آدرس یک متغیر محلی را از تابع بر می‌گردانید که این اخطار را هم از سمت کامپایلر هنگام کامپایل آن تابع دریافت می‌کنید ‌: $ warning: function returns address of local variable و برنامهٔ شما هم به احتمال زیاد Segmentation Falut داده و از بین می‌رود. برنامهٔ شما ممکن است که خروجی درستی نداشته باشد، چراکه دارید از یک حافظه‌ای داده را می‌خوانید که اصلاً وجود ندارد (حافظه آزاد شده است). در کامپایلر MSVC2017 و سیستم‌عامل Windows 7 64bit کد را برای شما کامپایل و بدون مشکل اجرا می‌کند امّا خروجی درستی ندارید. در کامپایلر MinGW و سیستم‌عامل Windows 7 64bit کد را کامپایل و اخطاری که در بالا اشاره کرده‌ام را داده و در هنگام اجرا برنامه با Segmentation Fault رو به رو می‌شود. کامپایلرهای GCC و‌ Clang در سیستم‌عامل ArchLinux اخطار بالا را داده و همانند MinGW عمل می‌کند. کامپایلر TCC در سیستم‌عامل ArchLinux نیز همانند MSVC2017 عمل می‌کند. بهتر است که تابع را به این شکل بازنویسی کنید : char* doXOR(char* cData1, char* cData2) { char* cData = malloc(256); assert(cData); for (int i = 0; i < 255; ++i) { cData[i] =cData1[i] ^ cData2[i]; } cData[255] = '\0'; return cData; } و همچنین موقع استفاده : int main (void) { /* ... */ char* tmp = doXOR(cData1, cData2); strcpy(cData3, tmp); printf("%s\n", cData3); free(tmp); tmp = NULL; return EXIT_SUCCESS; }

کتابخانه‌ی Libcurl به خوبی از ویژگیِ Multi Session به عنوان ارسال و دریافت درخواست‌های هم‌‌زمان پشتیبانی می‌کنه این ویژگی به شما اجازه میده تا درخواست‌های هم‌زمان با تعداد بسیار بالا رو مدیریت کنید (بدون اینکه نگران از دست رفتن حتی یکی از سشِن‌ها بشید).

«بخش اول» API مخفف Application Programming Interface است. API یک واسط نرم افزاری است که به دو برنامه اجازه می‌دهد تا با یک دیگر صحبت کنند. هر بار که از برنامه‌ای مانند فیس بوک استفاده می‌کنید، یا یک پیام فوری ارسال می‌کنید، و یا آب و هوا را بر روی تلفن خود بررسی می‌کنید، در واقع از یک API‌کمک می‌گیرید. یک نمونه از کاربرد‌های API چیست؟ هنگامی که از یک برنامه‌ی کاربردی بر روی تلفن همراه خود استفاده می‌کنید، برنامه به اینترنت متصل می‌شود و داده‌ها را به یک سرور ارسال می‌کند. سپس سرور آن اطلاعات را بازیابی و تفسیر کرده، اقدامات لازم را انجام می‌دهد و آن را به تلفن شما ارسال می‌کند. پس از آن نرم افزار این دادهها را تفسیر می‌کند و اطلاعاتی را که می‌خواهید در یک روش قابل خواندن برای شما ارائه می‌دهد. تمام این اتفاقات توسط API انجام می‌گیرند. با یک مثال آشناتر با ما همراه باشید. تصور کنید که در یک رستوران پشت میزی با یک امنو از غذای مختلف نشسته‌اید. آشپزخانه بخشی از "سیستم" است که سفارش شما را تهیه می‌کند. موضوع مهم در این سناریو، پیوند حیاتی‌ای است که سفارش را به آشپرخانه ارسال کرده و سپس غذا را به میز شما تحویل می‌دهد. دقیقا همین جا است که پیشخدمت یا API وارد میشود که درخواست یا سفارش شما را می‌گیرد و به آشپزخانه می‌گوید سیستم باید چه کاری انجام دهد. سپس پیشخدمت پاسخ را به شما می‌فرستد؛ در این مورد، این غذا است. یک مثال دیگر از API در زندگی واقعی روند جستجوی پروازهای آنلاین آشنا است. درست مانند مثال رستوران، گزینه‌های گوناگونی برای انتخاب، از جمله شهرهای مختلف، تاریخ عزیمت و بازگشت و غیره وجود دارد. برای مثال شما قصد دارید که پروازی در یک وب سایت هواپیمایی رزرو کنید. بدین جهت یک شهر مبداء و تاریخ عزیمت، یک شهر مقصد و تاریخ بازگشت، کلاس کابین و همچنین سایر متغیرها را انتخاب می‌کنید. سپس برای رزرو پرواز خود، با وب سایت هواپیمایی ارتباط برقرار می‌کنید تا بتوانید به پایگاه داده خود دسترسی پیدا کنید و ببینید کدام صندلی در آن تاریخ وجود دارد و هزینه‌های ممکن چگونه است. در این مثال خدمات مسافرتی، با API هواپیمایی ارتباط برقرار می‌کند. API رابط کاربری است که می‌تواند توسط سرویس مسافرتی آنلاین درخواست شود تا اطلاعات پایگاه داده‌های هواپیمایی برای رزرو صندلیها و غیره دریافت شود. API همچنین یک لایه‌ی امنیتی برای ما فراهم می‌کند داده‌های تلفن شما هرگز به طور کامل در معرض سرور نیستند، و همچنین سرور هرگز به طور کامل در معرض تماس تلفن با شما نیست. در عوض، هر یک با بسته‌های کوچک داده ارتباط برقرار می‌کنند و تنها مواردی را که ضروری است نظارت می‌کنند. API ها چنان ارزشمند هستند که بخش زیادی از درآمد کسب و کار بسیاری را تشکیل می‌دهند. شرکتهای بزرگ مانند گوگل، eBay، Salesforce، Amazon و Expedia تنها تعدادی از شرکت‌هایی هستند که از API های خود پول میگیرند. این «بازار API» به قدری قوی است که می‌توان از آن به عنوان «اقتصاد API» یاد کرد. API مدرن در طول سالیان متمادی از API‌به عنوان یک رابط عمومی به برنامه یاد می‌شد. اخیرا علاوه بر این مفهموم، ویژگی‌های دیگری نیز به API تحت API مدرن اضافه شده است که بسیار ارزشمند و حایز اهمیت هستند. در زیر به برخی از این ویژگی‌ها اشاره می‌کنیم. APIهای مدرن به استانداردهایی چون HTTP و REST که توسعه دهنده پسند و به راحتی قابل دسترسی هستند، پایبند می‌باشند. آن‌ها بیشتر شبیه محصولات هستند تا کد که برای مصرف مخاطبان خاصی طراحی و مستند شده اند (به عنوان مثال، توسعه دهندگان تلفن همراه) و کاربران میتوانند انتظارات خاصی از نگهداری و چرخه زندگی آن‌ها داشته باشند. از آن جایی که بسیار استانداردتر هستند، نظم و انضباط بیشتری برای امنیت دارند و همچنین نظارت و مدیریت دقیق‌تری برای عملکرد دارند. به عنوان قطعه‌ای از نرم افزار تولید شده، API مدرن نیز دارای چرخه عمر توسعه‌ی نرم افزار (SDLC) شامل طراحی، آزمایش، ساخت، مدیریت و نسخه سازی است. در بخش‌های بعدی بیشتر در رابطه با API‌ها صحبت خواهیم کرد، منتظر باشید.

توابع Image Filtering شاید در تصویرمان بخواهیم عملیات زوم کردن را انجام دهیم در این صورت ما از توابع pyrUp،pyrDownیا تابع buildPyramid استفاده کنیمکهتابع buildPyramid تا هر چند برابر که بخواهیم تصویر را دور میکند اما بیش از حد ان باعث نابودی پیکسل های تصویر میشود. تابع pyrUp: تصویر را نزدیک میکند(ZoomIn) این تابع الگوریتم متفاوتی دارد و باید طبق این الگوریتم پیش رفت تا مشکلی پیش نیاید الگوریتم این تابع به این صورت است که میگوید شما میخواهید تصویر را دوبرابر کنید پس باید در پارمتر سومی که سایز را از مامیخواهد سطر و ستون تصویر ضرب در2 شود اینگونه سطر و ستون دوبرابر خواهند شد و خروجی مورد نظر را میدهد اما اگر در مقداری به جز مقدار 2 ضرب یا بعلاوه شود در این صورت تصویر انقدر بزرگ میشود که امکان نمایش ان وجود ندارد البته هر چند برای دوبرابر کردن تصویر که سایز ضرب در 2 میشود هم محدودیت وجود دارد و تا حد مشخصی میشود تصویر را نزدیک کرد بعد از ان با خطا مواجه میشویم یک مثال از این تابع را مشاهده کنید: #include <stdio.h> #include <stack> using namespace cv; Mat output_image; Mat image_read; void Zoom_In() { pyrUp(image_read, output_image, Size(image_read.cols * 2, image_read.rows * 2)); imshow("Zoom In", output_image); image_read = output_image; } void Zoom_Out() { pyrDown(image_read, output_image, Size(image_read.cols / 2, image_read.rows / 2)); imshow("Zoom Out", output_image); image_read = output_image; } void ZoomIn_And_ZoomOut(int position, void* user) { std::cout << "Position: " << position << " " << " user data " <<(int)user<< std::endl; } int main() { void* userdata = (void*)10; TrackbarCallback zoom_in = (TrackbarCallback)Zoom_In; TrackbarCallback zoom_out = (TrackbarCallback)Zoom_Out; image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\c9ac_d2ynkbk.jpg", IMREAD_COLOR); imshow("befor",image_read);//befor filtering ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); createTrackbar("TrackBar1", "befor", 0, 10,zoom_in); waitKey(0); } تابع createTrackBar: یک اسلایدربار را به یک پنجره متصل میکند ورودی اول نام اسلایدر بار ورودی دوم نام پنجره برای متصل شدن ورودی سوم حداقل مقدار اسلایدربار ورودی چهارم حداکثر مقدار ورودی پنجم یک رویداد برای اینکه اگر موقعیت اسلایدربار تعغیر کرد چه کاری صورت گیرد که اینجا ما میتوانیم به دو صورت این ورودی را بدهیم با موقعیت و دیتاهای کاربر که باید بصورت اشارگر باشد و در خود تابع به نوع مناسب تبدیل شود یا اینکه یک TrackbarCallback تعریف کرده همونطور که در کد میبینید و تابع را نوشته و تبدیل میکنیم که تابع ما ZoomIn است ورودی اخر این تابع دیتای های کاربر هست که به پارامتر void* user منتقل میشود در تابع ZoomIn دقت کنید که باید بعد از عملیات زوم image_read برابر با output_image قرار بگیرد تا در عملیات بعد سایز image_read که در پارامتر سوم مورد نیاز است برای زوم بعدی مورد استفاده قرار گیرد. حاصل اجرای کد بالا بصورت زیر خواهد بود: تابع pyrDown: برای بتوانیم تصویر رادور کنیم(ZoomOut) از این تابع استفاده میکنیم برای اینکه از سطر و ستون تصویر بکاهیم و تصویر را تا اندازه ی مشخص دور کنیم باید اینجا سطر و ستون تقسیم بر 2 شود که اگر به عنوان مثال ضرب در 2 شود تصویر نزدیک میشود در همان حالت اگر تصویر تقسیم بر 2 شود به حالت اولیه خود برمیگردد یک مثال از این تابع را مشاهده کنید: #include <opencv2\opencv.hpp> #include <Windows.h> #include <iostream> #include <stdio.h> #include <stack> using namespace cv; Mat output_image; Mat image_read; void Zoom_In() { pyrUp(image_read, output_image, Size(image_read.cols * 2, image_read.rows * 2)); imshow("Zoom In", output_image); image_read = output_image; } void Zoom_Out() { pyrDown(image_read, output_image, Size(image_read.cols / 2, image_read.rows / 2)); imshow("Zoom Out", output_image); image_read = output_image; } void ZoomIn_And_ZoomOut(int position, void* user) { std::cout << "Position: " << position << " " << " user data " <<(int)user<< std::endl; } int main() { void* userdata = (void*)10; TrackbarCallback zoom_in = (TrackbarCallback)Zoom_In; TrackbarCallback zoom_out = (TrackbarCallback)Zoom_Out; image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\c9ac_d2ynkbk.jpg", IMREAD_COLOR); imshow("befor",image_read);//befor filtering ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); createTrackbar("TrackBar1", "befor", 0, 10,zoom_in); createTrackbar("TracBar2", "befor", 0, 10, zoom_out); waitKey(0); } حاصل اجرای کد بالا بصورت زیر خواهد بود: تابع buildPyramid: کار تابع pyrDown راانجام میدهد این کار توسط پارامتر سوم صورت میگیرد فقط تنها نکته ای که وجود دارد پارامتر دوم این تابع یک InputOutputOfArray که منظورش یک ورودی و خروجی از ارایه است دریافت می کند یعنی باید یک ارایه ای دریافت کند که ورودی و خروجی ان فقط از همان ارایه باشد در دو تابع ذکر شده ما امدیم وبعد از عملیات تصویر اصلی را برابر تصویر که عملیات روی ان صورت گرفته قرار میدادیم تا در عملیات بعدی نتیجه مطلوب را دریافت کنیم اما در اینجا فقط با دادن مقداری که میخواهیم عملیات ZoomOut را انجام دهیم تصویر را دور میکند یک مثال از این تابع مشاهده کنید: #include <opencv2\opencv.hpp> #include <Windows.h> #include <iostream> #include <stdio.h> #include <stack> using namespace cv; Mat output_image; Mat image_read; /*void Zoom_In() { pyrUp(image_read, output_image, Size(image_read.cols * 2, image_read.rows * 2)); imshow("Zoom In", output_image); image_read = output_image; } void Zoom_Out() { pyrDown(image_read, output_image, Size(image_read.cols / 2, image_read.rows / 2)); imshow("Zoom Out", output_image); image_read = output_image; } void ZoomIn_And_ZoomOut(int position, void* user) { std::cout << "Position: " << position << " " << " user data " <<(int)user<< std::endl; }*/ int main() { vector<Mat> vecmat; image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\c9ac_d2ynkbk.jpg", IMREAD_COLOR); buildPyramid(image_read, vecmat,4); for (int i = 0; i < vecmat.size(); i++) imshow("ZoomIn"+i, vecmat[i]); ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); waitKey(0); } دقت کنید که کلاس vector از خود کتابخانه ی OpenCV است و باید از همین کلاس برای این تابع استفاده کنید جز این با خطا مواجه میشوید. حاصل اجرای کد بالا بصورت زیر است:

در جلسه قبل کتابخانه را دانلود و نصب کردیم و برای تست کدی را اجرا کردیم که حاصل ان نمایش یک تصویر در یک پنجره بود اما درباره ی کلاس Matو همچنین توابع imread،imshow،waitKey توضیحی ندادیم کلاس Mat یک ماتریس است که تا هر چند بعد را در خود ذخیره میکند تابع imread برای بارگذاری تصویر است که تصویر را خوانده و در قالب یک ماتریس برمیگرداند که اینجا تصویر دو بعد دارد RowوColumn وقتی تصویر بارگذاری شد باید در یک ماتریس ذخیره شود پس به یک ماتریس نیاز داریم که همونطور که دیدید تعریف کردیم تابع imshow برای نمایش تصویر است ورودی اول این تابع نام پنجره است و ورودی دوم یک InputArray است که یک ورودی از ارایه از ما میخواهد در اینجا ما از هر کلاس کانتینری یا حتی ارایه معمولی هم بدهیم قبول میکند چون از ما یک ورودی ارایه میخواهد فرقی نمی کند که این ورودی چگونه و از چه نوعی باشد اما چون این یک تصویر را نمایش میدهد باید ورودی بدهیم که حاوی داده های تصویر باشد نه چیز دیگری پس به این موضوع هم دقت کنید تابع waitKey منتظر می ماند تا بعد از نمایش تصویر و فشردن کلیدی از صحفه کلید به برنامه پایان دهد. در این جلسه به کلاس Image Filtering توابع کاربری ان میپردازیم ابتدا چند تابع این کلاس را توضیح خواهم داد و سپس از هر کدام یک مثال خواهم زد. چند تابع که این کلاس دارد عبارتند از:bilateralFilter،blur،boxFilterLaplacian،medianBlur این چند تابع هر کدام فیلتری رو تصویر اعمال میکنند در هنگام دادن ورودی به توابع به ان چیزی که میخواهد توجه کنید و مقادیر صحیح را به ورودی توابع بدهید که به خطا مواجه نشوید در غیر اینصورت به مشکل برمیخورید. تابع bilateralFilter: یک محدوده ی مشخص شده توسط پارامتر سوم را با اندازه های داده شده در پارامتر های چهارم و پنجم را که مشخص کنند رنگ و فاصله هستند ترکیب میکند پارامتر سوم مشخص میکند در چه محدودهای از پیکسل های تصویر شروع به ترکیب رنگ در فاصله ی داده شده در پارامتر پنجم کند این محدوده اگر کوچکتر از پارامتر های چهارم و پنجم باشد بخشی از پیکسلها را در برمیگیرد اگر در پارامتر های چهارم و پنجم اندازه ی بیش از حد بدهیم و اندازه ی پارامتر سوم بیش از حد کوچک باشد تصویر به حالت کدر در می اید در غیر اینصورت اگر پارامتر ها بدرستی تنظیم شده باشند یک ترکیب رنگ زیبا در تصویر را خواهیم داشت این ترکیب رنگ در خود تصویر است به مثال زیر دقت کنید: #include <opencv2\opencv.hpp> #include <Windows.h> using namespace cv; int main() { Mat output_image; Mat image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\beautiful-sunset-sunrise-photo-5.jpg", IMREAD_COLOR); bilateralFilter(image_read, output_image, 100, 300, 500); imshow("befor", image_read);//befor Filtering imshow("after", output_image);//after Filtering ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); waitKey(0); } حاصل اجرای کد بالا به صورت زیر خواهد بود: تابع blur: با دریافت عرض و ارتفاع و موقعیت xوy در تصویر حالت تاری را به وجود می اورد باید دقت کنید موقعیت باید به همان اندازه مشخص شود که در عرض و ارتفاع مشخص میشود بیشتر از عرض و ارتفاع باشد برنامه متوقف خواهد شد چون نباید بزرگتر از عرض و ارتفاع باشد هر چه موقعیت بیشتر باشد تاری در ان موقعیت بیشتر میشود به مثال زیر دقت کنید: #include <opencv2\opencv.hpp> #include <Windows.h> using namespace cv; int main() { Mat output_image; Mat image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\beautiful-sunset-sunrise-photo-5.jpg", IMREAD_COLOR); //bilateralFilter(image_read, output_image, 100, 300, 500); blur(image_read, output_image, Size(100, 100),Point(99,99)); imshow("befor", image_read);//befor Filtering imshow("after", output_image);//after Filtering ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); waitKey(0); } حاصل اجرای کد بالا به صورت زیر خواهد بود: برای بهتر متوجه شدن این تابع چند بار موقعیت xوy را تغییر دهید و نتیجه را ببینید. تابع boxFilter: با مشخص کردن عمق برای تصویر و عرض و ارتفاع و موقعیت xوy ان منطقه از تصویر را با توجه به مقداری که برای عمق تصویر داده میشود تغییرمیدهد در بعضی موارد که به عنوان مثال عمق تصویر 0 باشد تصویر در همان حالت خود باقی میماند و درواقع کار تابع blur را انجام میدهد در پارامتر اخر میتوانید حالت border ان را تایین کنید که میتواند توسط خود نوع های شمارشی مورد استفاده قرار گیرد که جایی که فیلتر شده است خط مرزی ان رسم شود به مثال زیر دقت کنید: #include <opencv2\opencv.hpp> #include <Windows.h> using namespace cv; int main() { Mat output_image; Mat image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\0.047489001316013508_pixnaz_ir.jpg", IMREAD_COLOR); //bilateralFilter(image_read, output_image, 100, 300, 500); boxFilter(image_read, output_image, 5, Size(1, 1)); imshow("befor", image_read);//befor Filtering imshow("after", output_image);//after Filtering ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); waitKey(0); } حاصل اجرای کد بالا به صورت زیر خواهد بود: تابع Laplacian: با دریافت عمق سایز پیکسل مقیاس برای روشنایی و مقدار دلتا تصویر را به حالت های مختلف درمی اورد دقت داشته باشید برای دریافت نتیجه مطلوب باید مقیاس و دلتا هر دو مقداری داشته باشند نداشتن مقدار برای هر کدام تصویر را روشن و تیره میکند به مثال زیر دقت کنید: #include <opencv2\opencv.hpp> #include <Windows.h> using namespace cv; int main() { Mat output_image; Mat image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\c9ac_d2ynkbk.jpg", IMREAD_COLOR); //bilateralFilter(image_read, output_image, 100, 300, 500); //boxFilter(image_read, output_image, 5, Size(1, 1)); Laplacian(image_read, output_image, 0,1,10.0,100.0); imshow("befor", image_read);//befor Filtering imshow("after", output_image);//after Filtering ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); waitKey(0); } حاصل اجرای کد بالا به صورت زیر خواهد بود: با تعغیر دادن مقیاس و دلتا نتایج دیگری بدست می اید همچنین عمق و سایز پیکسل با تعغیر رو تصویر تاثیر میگذارند. تابع medianBlur: با دریافت سایز در پارامتر سوم تصویر را بصورت خاصی کدر میکند که هرچه سایز بیشتر باشد تصویر کارتونی به نظر میرسد به مثال زیر دقت کنید: #include <opencv2\opencv.hpp> #include <Windows.h> using namespace cv; int main() { Mat output_image; Mat image_read = imread("C:\\Users\\Mohamad4030\\Desktop\\c9ac_d2ynkbk.jpg", IMREAD_COLOR); //bilateralFilter(image_read, output_image, 100, 300, 500); //boxFilter(image_read, output_image, 5, Size(1, 1)); medianBlur(image_read, output_image, 17); imshow("befor", image_read);//befor Filtering imshow("after", output_image);//after Filtering ShowWindow(GetConsoleWindow(), SW_HIDE); waitKey(0); } حاصل اجرا کد بالا بصورت زیر خواهد بود:

طبق موضوع قبلی جهت راه اندازی و استفاده از این کتابخانه برای آزمایش ساده ترین کُد ممکن در این کتابخانه در نسخه‌ی ویندوز یکی از محیط‌های توسعه نرم‌افزار مانند Qt Creator یا Visual Studio را اجرا کرده و یک پروژه ساده ایجاد کنید. ما در این مثال قرار است یک پنجره با ابعاد مشخصی را نمایان سازیم که به صورت زیر خواهد بود. نیاز است هدر SDL را به این صورت به کد خود اضافه کنیم: #include <SDL.h> سپس کُد زیر نمونه ساده ای از نمایش پنجره تحت SDL خواهد بود که در تابع main فراخوانی شده است: #include "SDL.h" int main(int argc, char ** argv) { bool quit = false; SDL_Event event; SDL_Init(SDL_INIT_VIDEO); SDL_Window * window = SDL_CreateWindow("Hello, World!", SDL_WINDOWPOS_UNDEFINED, SDL_WINDOWPOS_UNDEFINED, 640, 480, 0); SDL_Renderer * renderer = SDL_CreateRenderer(window, -1, 0); while (!quit) { SDL_WaitEvent(&event); switch (event.type) { case SDL_QUIT: quit = true; break; } } SDL_DestroyRenderer(renderer); SDL_DestroyWindow(window); SDL_Quit(); return 0; } شمارنده‌ی SDL_Event از هسته کتابخانه جهت مدیریت انواع رخداد‌ها می‌باشد. در ادامه کُد SDL_Init(SDL_INIT_VIDEO); جهت مقدار دهی اولیه است. جهت سفارشی سازی چنین بخشی بهتر است کُد آن به صورت زیر نوشته شود: if (SDL_Init(SDL_INIT_VIDEO) != 0){ std::cout << "SDL_Init Error: " << SDL_GetError() << std::endl; return 1; } در ادامه SDL_Window به عنوان نوع ساختار در SDL می‌باشد که با متد SDL_CreateWindow ترکیب و مقادیری چون عنوان، محور‌های y و x همچنین طول و عرض پنجره و در نهایت تنظیم فلگ وضعیت پنجره می‌باشد که به صورت پیش فرض بر روی مقدار ۰ تنظیم شده است. در صورتی که لازم باشد پنجره شما به صورت تمام صفحه نمایان شود کافی است فلگ آن را روی مقدار ۲ یا ۳ قرار دهید. جهت تولید (رندر) و ارسال پنجره به این مرحله کافی است از SDL_Renderer نمونه گرفته و پنجره‌ی خود را به متُد SDL_CreateRenderer ارسال کنید. در ادامه برای بررسی وضعیت حلقه‌ای تعریف شده است که در صورت رخداد خروج اجرا خواهد شد. while (!quit) { SDL_WaitEvent(&event); switch (event.type) { case SDL_QUIT: quit = true; break; } } در نهایت SDL_DestroyRenderer جهت نابود سازی زمینه‌ی تولید یک پنجره و تمامی موارد همراه آن و همچنین SDL_DestroyWindow جهت نابود سازی پنجره ساخته شده مورد استفاده قرار می‌گیرد که معمولاً در تمامی برنامه‌های تحت SDL مورد استفاده قرار خواهند گرفت. تابع SDL_Quit(); جهت پاکسازی تمامی موارد مقدار دهی شده زیر سیستمی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برنامه را اجرا کنید، حال باید پنجره‌ای در ابعاد ۶۴۰ در ۴۸۰ پیکسل با عنوان Hello, World تولید و نمایش داده شود.

خلاصه تعریفی از زبان برنامه نویسی سی‌پلاس‌پلاس (C++) با توجه به پیشرفت و توسعه‌ی زبان‌های برنامه‌نویسی، به ویژه ظهور زبان‌های جدید که جهت حل مشکلات زبان‌های موجود و یا با هدف ایجاد انقلاب و یا سهولت برنامه‌نویسی، یکی از سوألاتی که مدام به ذهن می‌آید این است که چه زبانی را باید انتخاب کرد که از لحاظ بُعد علمی، اقتصادی و فنی بهترین انتخاب باشد تا با یک خیال راحت به یادگیری آن بپردازیم. در این مقاله به مزایای این زبان نسبت به دیگر زبان‌ها و همچنین چشم‌اندازی از آینده‌ی زبان اشاره شده است؛ سی‌پلاس‌پلاس به عنوان قدرتمند‌ترین زبان برنامه‌نویسی تا به کنون است که به جرأت می‌توان گفت به عنوان یک زبان برنامه‌نویسیِ غالب بر دیگر زبان‌های برنامه‌نویسی لقب «هیولای زبان‌های برنامه‌نویسی» را به خود اختصاص می‌دهد. با توجه به ساختار و نقشه‌ی راه توسعه‌ی خود، هنوز هم به عنوان یکی از پر طرفدار‌ترین و پر کاربرد‌ترین زبان‌های برنامه‌نویسی ساخت دست بشر به شمار می‌رود. آیا تا به حال فکر کرده‌اید که یک جهان پیشرفته‌ی متکی به فناوری امروز، وابسته‌ی چه چیز‌هایی است و موتور نامرئی آن چیست؟ اخیراً دانشمند بزرگ، همچنین سازنده‌ی زبان سی++ «بیارنه استراس تروپ» در یک سخنرانی ۱ دقیقه‌ای به معرفی موتور نامرئی جهان پرداخته است که در این لینک می‌توانید از زبان او بشنوید. سی‌پلاس‌پلاس با قابلیت‌های انواع داده ایستا، نوشتار آزاد، چندمدلی، معمولاً زبان ترجمه شده با پشتیبانی از برنامه‌نویسی ساخت‌‌یافته، برنامه‌نویسی شیءگرا، برنامه‌نویسی جنریک است. C++ به همراه جد خود C از پرطرفدارترین زبان‌های برنامه‌نویسی تجاری هستند بنا بر این در زیر فلسفه‌ای از این زبان را بیان می کنیم: زبانC++ طراحی شده‌است تا یک زبان عمومی با کنترل نوع ایستا و همانند C قابل حمل و پربازده باشد. زبانC++ طراحی شده‌است تا مستقیماً و بصورت جامع از چندین شیوه برنامه‌نویسی (برنامه‌نویسی ساخت‌یافته، برنامه‌نویسی شی‌گرا، انتزاع داده، و برنامه‌نویسی جنریک) زبانC++ طراحی شده‌ است تا به برنامه‌نویس امکان انتخاب دهد حتی اگر این انتخاب اشتباه باشد. زبانC++ طراحی شده‌ است تا حداکثر تطابق با C وجود داشته باشد و یک انتقال راحت از C را ممکن سازد. زبانC++ از بکاربردن ویژگی‌های خاص که مانع از عمومی شدن است خودداری می‌نماید. زبانC++ از ویژگی‌هایی که بکار برده نمی‌شوند استفاده نمی‌کند. زبانC++ طراحی شده‌است تا بدون یک محیط پیچیده عمل نماید. کتابخانه‌ها چه چیزی هستند و در این زبان چگونه است؟ به مجموعه‌های یکپارچه‌ای از کلاس‌های پیاده سازی شده (به صورت فایل‌های سرآیند با پیاده سازی‌های کد یا اشیای زبان ماشین) که برای برنامه‌نویسی به کار می‌روند، یک کتابخانه C++ گفته می‌شود و یکی از ویژگی‌های بارز آن تولید و دسترسی به کتابخانه‌های بی‌شمار است. لیستی از این کتابخانه‌های همراه با توضیحات در لینک زیر آمده است : A list of open source C++ libraries - cppreference.com لیست کامل انواع کامپایلر‌ها : List of compilers - Wikipedia ویژگی‌های جدید در ویرایش ۱۱، ۱۴، ۱۷ و ۲۰ چیست؟ زبان C++11 (معروف به C++0x) یک نسخه استاندارد از زبانC++ است که در ۱۲ آگوست ۲۰۱۱ منتشر و توسط ISO جایگزین C++03 شد این نسخه دارای نشان ISO/IEC 14882:2011 می باشد و در تاریخ ۱۸ آگوست ۲۰۱۴ نسخه جدید آن یعنی C++14 منتشر و جایگزین C++11 شد. امکانات اضافه شده به هسته C++ : یکی از وظایف کمیته استاندارد سازی توسعه هسته زبان است.در توسعه فعلی چندین بخش از زبان بهبود یافته که شامل چندنخی (multithreading) ، پشتیبانی از برنامه‌نویسی عمومی، مقدار دهی اولیه یکنواخت و پیشرفت عملکرد میباشد. ویژگی‌های هسته زبان و تغییرات آن به چهار بخش کلی دسته بندی شداند : 1. پیشرفت در عملکرد زمان اجرا (Run-Time) 2. پیشرفت در عملکرد زمان ساخت (Build-Time) 3. پیشرفت در ویژگی ها (قابلیت استفاده) 4. و قابلیت های جدید ویرایش C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ 14 بر روی اشکال‌زدائی و بهبودهای جزیی استاندارد قبلی یعنی C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎11 تمرکز کرده است؛ این زبان در تاریخ ۱۵ می ۲۰۱۳ منتشر و در ۱۵ آگوست ۲۰۱۴ بعد از رای گیری و انجام تغییراتی جزئی استاندارد این زبان منتشر شد. بدلیل این که عموماً تاریخ انتشار این زبان بطور قابل ملاحظه‌ای دیر هنگام بوده است به C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎14 گاهی C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎1y نیز گفته می‌شود. همانند استاندارد C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎11 که به آن C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎0x گفته می‌شده و قرار بر این بوده که قبل از ۲۰۱۰ منتشر شود (البته تا سال ۲۰۱۱ انتشار به تعویق افتاد). گرچه تمامی کامپایلر‌ها درحال کاربروی C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎14 هستند اما هنوز تمامی آن ها ازC++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ 14 پشتیبانی نمی‌کنند. در C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎11 و C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎14 توابع جدیدی به هسته اصلی زبان و کتابخانه استاندارد آن اضافه شده است که شامل بسیاری از کتابخانه‌های C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎TR1 به استثنای کتابخانه‌ی توابع ریاضی ویژه می‌باشد. ویژگی‌های اضافه شده کتابخانه در ویرایش ۱۱ std::move std::forward std::to_string type traits smart pointers std::chrono tuples std::tie std::array unordered containers std::make_shared memory model ویژگی‌های اضافه شده به زبان در ویرایش ۱۱ move semantics variadic templates rvalue references initializer lists static assertions auto lambda expressions decltype template aliases nullptr strongly-typed enums attributes constexpr delegating constructors user-defined literals explicit virtual overrides final specifier default functions deleted functions range-based for loops special member functions for move semantics converting constructors explicit conversion functions inline-namespaces non-static data member initializers right angle brackets ویژگی‌های اضافه شده به کتابخانه در ویرایش ۱۴ user-defined literals for standard library types compile-time integer sequences std::make_unique ویژگی‌های اضافه شده به زبان در ویرایش ۱۴ binary literals generic lambda expressions lambda capture initializers return type deduction decltype(auto) relaxing constraints on constexpr functions variable templates ویژکی‌های اضافه شده به کتابخانه در ویرایش ۱۷ std::variant std::optional std::any std::string_view std::invoke std::apply splicing for maps and sets ویژگی‌های اضافه شده به زبان در ویرایش ۱۷ template argument deduction for class templates declaring non-type template parameters with auto folding expressions new rules for auto deduction from braced-init-list constexpr lambda lambda capture this by value inline variables nested namespaces structured bindings selection statements with initializer constexpr if utf-8 character literals direct-list-initialization of enums ویژگی‌های اضافه شده به زبان در ویرایش ۲۰ concepts designated initializers (based on the C99 feature) [=, this] as a lambda capture template parameter lists on lambdas three-way comparison using the "spaceship operator", operator <=> initialization of an additional variable within a range-based for statement lambdas in unevaluated contexts default constructible and assignable stateless lambdas allow pack expansions in lambda init-capture string literals as template parameters atomic smart pointers (such as std::atomic<shared_ptr<T>> and std::atomic<weak_ptr<T>>) removing the need for typename in certain circumstances new standard attributes [[no_unique_address]] [[likely]] and [[unlikely]] calendar and time-zone additions to <chrono> std::span, providing a view to a contiguous array (analogous to std::string_view but span can mutate the referenced sequence) <version> header feature test macros bit-casting of object representations, with less verbosity than memcpy() and more ability to exploit compiler internals conditional explicit, allowing the explicit modifier to be contingent on a boolean expression constexpr virtual functions ranges (The One Ranges Proposal) concept terse syntax constexpr union, try and catch dynamic_cast and typeid, std::pointer_traits various constexpr library bits immediate functions using the new consteval keyword signed integers are now defined to be represented using two's complement (signed integer overflow remains undefined behavior) a revised memory model coroutines – already experimentally supported in Clang 5 modules – experimentally supported in Clang 5 and Visual Studio 2015 Update 1 as well as GCC various improvements to structured bindings (interaction with lambda captures, static and thread_local storage duration) contracts have been removed (see list of features deferred to a later standard) use of comma operator in subscript expressions has been deprecated constexpr additions (trivial default initialization, unevaluated inline-assembly) using scoped enums various changes to the spaceship-operator DR: minor changes to modules constinit keyword changes to concepts (removal of -> Type return-type-requirements) (most of) volatile has been deprecated DR: [[nodiscard]] effects on constructors The new standard library concepts will not use PascalCase (rather standard_case, as rest of standard library) text formatting (chrono integration, corner case fixes) bit operations constexpr INVOKE math constants consistency additions to atomics (std::atomic_ref<T>, std::atomic<std::shared_ptr<T>>) add the spaceship (<=>) operator to the standard library header units for the standard library synchronization facilities (merged from: Efficient atomic waiting and semaphores, latches and barriers, Improving atomic_flag, Don't Make C++ Unimplementable On Small CPUs) std::source_location constexpr containers (std::string, std::vector) std::stop_token and joining thread (std::jthread) Many new keywords added (and the new "spaceship operator", operator <=>), such as concept, constinit, consteval, co_await, co_return, co_yield, requires (plus changed meaning for export), and char8_t. And explicit can take an expression since C++20. (Most of) the use for the volatile keyword has been deprecated. C++ has added a number of attributes over the years, including new in C++20, [[likely]] and [[unlikely]]; and [[no_unique_address]]. etc... کتابخانه‌های استاندارد چیست و در نسخه‌های جدید چگونه در دسترس هستند؟ در زبان برنامه‌نویسیC++ کتابخانه‌ی استاندارد سی++ مجموعه‌ای از کلاس‌ها و رویه‌ها است که در هسته زبان نوشته شده‌اند و قسمتی از استاندارد ISO سی++ می‌باشند. در سال ۱۹۹۸ استانداردC++ شامل دو بخش هسته زبان و کتابخانه استاندارد C++ است. این کتابخانه شامل بیشتر بخش‌های STL و کتابخانه استاندارد C است. بیشتر کتابخانه‌هایC++ در استاندارد وجود ندارند و یا استفاده از تعریف قابلیت پیوند کتابخانه‌ها را می‌توان در زبان‌هایی مانند فرترن، C، پاسکال، بیسیک نوشته شوند. البته با توجه به ویژگی‌های کامپایلر مشخص خواهد شد که کدام زبان را می‌توان استفاده نمود. کتابخانه‌ی استانداردC++ شامل کتابخانه استاندارد C با یک سری تغییرات برای بهبود عملکرد است. بخش بزرگ بعدی این کتابخانه STL است. STL شامل ابزار بسیار قدرتمندی مانند نگه‌دارنده‌ها (مانند vector و list)، تکرارکننده‌ها (اشاره‌گرهای عمومی شده) برای شبیه‌سازی دسترسی مانند آرایه الگوریتم‌هایی برای جستجو و مرتب‌سازی در آنها وجود دارند. نقشه‌ها (نقشه‌های چندگانه) (آرایه شرکت‌پذیر) و مجموعه‌ها (مجموعه‌های چندگانه) واسط‌های عمومی فراهم می‌سازند. در نتیجه با استفاده از قالب تابع، الگوریتم‌های جنریک با هر نگه‌دارنده و دارای تکرارکننده عمل نماید. همانند C ویژگی‌های کتابخانه را می‌توان با استفاده از شبه دستور include# شامل یک سرآیند استاندارد اضافه نمود. C دارای ۶۹ کتابخانه استاندارد است که ۱۹ تا از آنها نامناسب تشخیص داده شده‌اند. استفاده از کتابخانه‌ی استاندارد - مانند std::vector یا std::string به جای آرایه‌های C موجب ایجاد برنامه‌های مطمئن‌ تر شده‌ است. STL در آغاز محصولی جداگانه از HP و سپس SGL پیش از ادغام در کتابخانه استانداردC++ بوده‌است. استاندارد عبارت STL را بکار نمی‌برد بلکه آن را بخشی از کتابخانه می‌داند اما مردم هنوز هم آن را برای جداسازی بخش‌های مختلف کتابخانه با این نام بکار می‌برند. (جریان‌های ورودی/خروجی، جهانی‌سازی، تشخیص، زیرمجموعه کتابخانه C) بیشتر کامپایلرها کتابخانه استاندارد و STL را پیاده‌سازی می‌نماید. پیاده‌سازی‌های مستقلی نیز همانند STLport نیر وجود دارند. پروژه‌های دیگر نیز پیاده‌سازی‌های خود را از STL با توجه به اهداف خود بوجود می‌آورند. روش جدیدی جناب بیجارن در نظر گرفته که کتابخانه های استانداردC++ علاوه بر اینکه توسط خود کامپایلرها در دسترس و قابل استفاده هستش بلکه توسط کتابخانه STL و Boost نیز می توان دسترسی به مجموع عظیمی از کتابخانه ها استاندارد ISO داشت. ساختار فایل‌ها در این زبان چگونه است؟ در رابطه با ساختار برنامه های نوشته شده توسطC++ بدانید که منظور از ساختار در اینجا انواع فایل های موجود در زبان C++ است، در این رابطه باید اینگونه اشاره کنیم که در این زبان ما می توانیم از فایل های زیر برای برنامه نویسی استفاده کنیم. فایل با پسوند .c این فایل منبعی برای کد هایی از نوع زبان C هستند. فایل با پسوند .c++ منبعی برای کد هایی از نوع زبان C وC++ هستند ضعف این نوع فایل در قابل حمل نبودن و عدم شناسایی توسط فایل سیستم ها می باشد. فایل با پسوند .cxx منبعی برای کد هایی از نوع زبان C وC++ هستند با تفاوت اینکه نسبت به فایل .c++ قابل حمل تر است. فایل با پسوند .cpp منبعی برای کد هایی از نوع زبان C وC++ هستند یعنی در هر دو نیز قابل استفاده می باشند. این پسوند با تمامی سیستم ها سازگاری دارد و بسیار رایج است. فایل با پسوند .hxx معمولا فایل با عنوان (هدر/سرصفحه) یاد می شوند و معمولا فقط حاوی اعلان ها می‌باشند. فایل با پسوند .hpp معمولا فایل با عنوان (هدر/سرصفحه) یاد می شوند و معمولا فقط حاوی اعلان ها می‌باشند. این فرمت توسط مارس دیجیتال استفاده می شود. همچنین بورلند و دیگر کامپایلر های سی++ از آن پشتیبانی می‌کنند. ممکن است در این فایل متغیر ها، ثوابت و توایعی که در فایل سورس اصلی به آن ها اشاره شده است اعلام شود. فایل با پسوند .h معمولا فایل با عنوان (هدر / سر صفحه) یاد می‌شوند و معمولا فقط حاوی اعلان ها می‌باشند این نوع بسیار رایج است و تقریبا با تمامی سیستم ها سازگاری دارد. فایل با پسوند .hh در این زبان : فایل با عنوان (هدر / سر صفحه) یاد می شوند و معمولا فقط حاوی اعلان ها می‌باشند. فایل با پسوند .h++ در این زبان : این نوع فایل ها معمولا فایل با عنوان (هدر/ سرصفحه) یاد می شوند و معمولاً فقط حاوی اعلان ها میباشند. ضعف این نوع فایل در قابل حمل نبودن و عدم شناسایی توسط فایل سیستم ها می‌باشد. یک فایل سرآیند با پسوند (.h, .hpp و ...) می‌تواند شامل محتوای زیر باشد: تعریف کلاس تعریف توابع درون خطی (Inline) اعلام تابع اعلام شیء مثال: #ifndef CPPFILES_H #define CPPFILES_H extern int status; class CPPFiles { public: CPPFiles(); void myFunction(); inline int safe(int i); }; #endif // CPPFILES_H یک فایل منبع - سورس با پسوند (.c, .hpp، .cxx و ...) می‌تواند شامل محتوای زیر باشد: تعریف کلاس تعریف توابع اعلام شیء مثال : #include "cppfiles.h" int status = 1; CPPFiles::CPPFiles() { } void CPPFiles::myFunction() { //Do somthing... } int CPPFiles::safe(/*@Param*/) { return /*Somthing...*/; } انواع فایل هایی که به آنها اشاره شد بسیار است ولی متناسب با محبویت و پشتیبانی کامپایلر ها از این فایل ها در این زبان برای انتخاب آنها مهم است بنا بر این در طی آموزش و تمامی مراحل ما فقط از فایل های .h برای هدر و فایل های .cpp برای منابع استفاده خواهیم کرد. چرا و چه زمانی باید از فایل های hpp. و چه زمانی از فایل های cpp. استفاده کنیم؟ توجه داشته باشید که سی‌پلاس‌پلاس از تمامی پسوند فایل‌های مذکور پشتیبانی می‌کند، معمولاً استفاده از فایل‌های hpp و h جهت اعلان و تعریف‌های اولیه‌ی کد‌ها مناسب است و در زمان تعریف کامل عملکرد کد مورد نظر فایل با پسوند cpp پیشنهاد می‌شود. هرچند استفاده‌ی غیر استاندارد نیز پشتیبانی می‌شود اما باید توجه داشت جهت حفظ ساختار استاندارد روش‌های اصولی منطقی و صحیح هستند. کاربرد این زبان در کجاست؟ معمولاً تمامی برنامه‌ها و نرم‌افزار‌هایی که به صورت روزمره در زندگی مدرن امروزی مشاهده می‌کنیم بدون شک توسط زبان های اساسی نوشته شده‌اند. به عنوان مثال انواع صنایع موجود در کشور‌ها از قبیل صنعت خودرو‌سازی، صنعت فضایی، سیستم‌های معماری و بانکی ، تجهیزات مدرن و سخت‌افزار‌های رباتیک، سیستم‌های کامپیوتری و یا کنسول های‌بازی ، سیستم‌های خانگی و یا هوش‌ مصنوعی‌، تجهیزات مجهز به انواع حسگر‌ها، پزشکی، فضایی، زبان‌های برنامه‌نویسی، سیستم‌عامل‌ها و بسیاری از موارد دیگری که می‌توان نام برد بدون شک توسط این زبان پیاده‌ سازی شده‌اند. چگونه C++ می‌تواند در لایه های زیرین و بالا مورد استفاده قرار بگیرد؟ پاسخ این سوال بسیار واضح است، زیرا این زبان به عنوان سطح بالا اما با قابلیت مانور در سطوح پایین نیز مورد استفاده قرار بگیرد. به عنوان مثال حتی می‌توان توسط آن کد‌های اسمبلی نوشت و دستورات C که معمولا در لایه‌های زیرین به صورت سیستمی مورد نیاز هستند استفاده کرد. آیا سیستم عامل ها و نرم افزار های مطرح دنیا توسط این زبان نوشته شده اند؟ دلیل آن چیست؟ همانگونه که مشخص است بسیاری از سیستم عامل ها از ابتدا توسط خانواده اسمبل ، C نوشته شده اند که به صورت زیر به تعدادی از آن ها اشاره می‌کنیم : DragonFlyBSD,FreeBSD,OpenBSD,NetBSD HP-UX Centos,Debian,Fedora,OpenSUSE,RedHat,Ubuntu OSX,iOS,Darwin OracleSolaris,OpenIndiana Cygwin Android Windows Phone BlackBerry WindowsXP,Vista,7,8,10 دلیل آن که از زبان هایی مانند C وC++ برای نوشتن سیستم‌عامل استفاده می‌شود قابلیت های مهم آن است به عنوان مثال: کارآیی بالا ، مستقل از سکو‌، زبان پاسه و غالب بودن و عدم وابستگی آن به زبان های دیگر، ارتباط با سخت‌افزار و تمامی دیوایس‌ها، مدیریت هوشمندانه و همچنین برنامه‌نویسی آزادانه ، دسترسی به لیست عظیمی از کتابخانه‌ها که می‌توان توسط آن ها هر چیزی را که در رویاهای خود به آن فکر می‌کنید در واقعیت خلق کنید. انواع سخت افزارهایی که این زبان پشتیبانی می‌کند: زبان برنامه‌نویسی سی‌پلاس‌پلاس با استفاده از کامپایلر‌های قدرتمندی چون GCC، Clang و غیره، طیف گسترده‌ای از سخت‌افزار‌ها و معماری‌ها را پشتیبانی می‌کند. مدل ماشین هایی که پشتیبانی می‌شود : PowerPC , Oracle,Fujitsu,Sun, IBM,Freescale , AMD,Intel مدل پردازنده ها : Athlon,Atom,Core,Core2,Corei3/i5/i7,Opteron,Pentium,Phenom,Sempron,Turion,etc Itanium,Itanium2,Itanium29000/9100/9300,etc PowerPC,POWER1/2/3/4/5/6/7,G1,G2,G3,G4,G5,etc UltraSPARCI/II/III/IV/T1/T2,SPARCT3/T4,etc کاربرد این زبان در زمینه وب چگونه است‌؟ در این زمینه معمولاً به دلیل وجود چهارچوب‌ها و زبان‌های ساده‌تری نسبت به سی‌++ در حوزه‌ی وب مانند Php و غیره...، معمولاً فرصت نشده است تا به شناخت کتابخانه‌ها و مزایای این زبان در این حوزه پرداخته شود. با توجه به توسعه‌های اخیر صنعت وب دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که جهت افزایش کارایی در زمینه‌ی وب و از بین بردن محدودیت‌های وابسته به مرورگر‌های اینترنتی، از فناوری‌های بهتری مانند wasm نیز پرده برداری شود که در این فناوری سی‌++ گزینه‌ی پشت پرده‌ای از این فناوری محسوب می‌شود که اجازه می‌دهد با اجرای کد‌ها و دسترسی به رابط‌های برنامه‌نویسی پیشرفته یک دنیای جدیدی از فناوری وب را ارائه کند. این فناوری با عنوان Web Assembly شناخته می‌شود که اجازه می‌دهد برنامه‌های نوشته شده توسط سی‌++ در مرورگر به عنوان یک پلتفرم جدید اجرا شوند. البته این تنها روش نیست، سی++ به لطف کتابخانه‌های عظیم خودش قادر است هر چیزی را در اختیار برنامه‌نویس قرار دهد. به عنوان مثال دسترسی به کتابخانه‌های عظیم Qt، Wt این امکان را فراهم می‌کنند که به راحتی یک سیستم ابر پیشرفته‌ی تحت وب را به کمک این زبان پیاده سازی کنید که هیچ نوع سیستم موجود در وب قابل رقابت و مقایسه با ویژگی‌ها و نتایج خارق‌العاده‌ی آن نخواهد داشت. در مثال زیر یک سیستم مدیریت محتوا به صورت آزمایشی پیاده سازی شده است که می‌توانید نتایج خارق‌العاده‌ی آن را مشاهده کنید. همچنین توجه کنید که این تنها کاربرد سی++ در وب نیست، حقیقت آن است که وب‌سایت‌های بزرگی همچون فیس‌بوک، گوگل و غیره هسته‌ی وب‌سایت‌های خود را توسط این زبان توسعه داده‌اند که دلایل آن‌ها مصرف بهینه‌ی تجهیزان سخت‌افزاری و دسترسی به ویژگی‌های سیستمی بسیار زیاد و امنیت بسیار بالا است. احتمالاً در رابطه با موتور قدرتمند v8 Engine شنیده‌اید، این یک موتور اساسی برای محصولات گوگل است که کاملاً تحت سی++ توسعه یافته است. برخی از محیط‌های برنامه‌نویسی مانند Node.JS تحت آن قدرت گرفته‌اند. برخی از محصولات اساسی و معروف که بخش عمده و یا به صورت کامل توسط سی‌پلاس‌پلاس نوشته شده‌اند (این لیست تنها شامل برجسته‌ترین محصولات است) : سیستم‌عامل‌ها ویندوز مکینتاش لینوکس آی‌او‌اس اندروید مرورگر‌ها اُپرا فایرفاکس گوگل کروم مایکروسافت اِدج اپل سافاری نرم‌افزار‌های کاربردی و مهندسی تمامی محصولات قدرتمند Adobe مانند فوتوشاپ، افتر‌افکت و غیره... تمامی محصولات Autodesk مانند Maya، 3dsMax و Autocad مجازی‌ساز‌ها مانند Virtual Box و VMware محصولات مایکروسافت مانند Visual Studio و Office محصولات اپل مانند iTunes، Xcode و غیره... بازی‌ها و صنایع مرتبط توسعه‌ی کنسول‌های بازی Playstation و Xbox اکثر بازی‌های خارق‌العاده در سطح AAA پیام‌رسان‌ها تلگرام اسکایپ موتور‌های دیتابیس مانند MySQL و غیره... کتابخانه‌ها و ابزار‌های پیشرفته‌ی توسعه ابزار‌های مرتبط با فناوری‌های روز مانند Blockchain و غیره... زبان‌های برنامه‌نویسی مانند Swift و غیره... راه‌انداز‌ها و ابزار‌های قدرتمند AMD، Intel و NVIDIA Geforce و پلتفرم‌هایی مانند Cuda. و هزاران و میلیون‌ها ابزار و برنامه‌هایی که در زندگی روزمره با آن‌ها سرو کار داریم. اشاره ای بر انواع موتور های دیتابیس که توسطC++ پشتیبانی می‌شوند : SQL NoSQL SQLite MySQL Sybase Adaptive Server SQL Server Oracle PostgreSQL IBASE : Borland IBM DB2 متأسفانه به دلیل عدم اطلاع و شناخت کافی از حقایق این زبان، توصیه برای یادگیری زبان‌هایی مانند Java و #C و مشابه آن‌ها ممکن است بر اساس علاقه‌های فردی و تعصب باشد. بنابراین توصیه می‌شود حتماً در مورد تفاوت‌های ساختاری و مزایای زبان‌ها حتماً تحقیق شود. چگونه باید طراحی رابط کاربری را انجام دهیم؟ برای طراحی رابط گرافیکی ابتدا باید ذهن خود را از محیط VS و همچنین کنسول کنار بکشید لذا برای این کار کتابخانه های مخصوصی در نظر گرفته شده است به صورت زیر : FLTK nana WxWidgets OWLNext GTK+ glibmm gtkmm goocanvasmm libglademm libgnomecanvasmm webkitgtk flowcanvas evince Qt libdbusmenu-qt توسط این کتابخانه های می‌توان محیط‌های کاربری را فراهم ساخت. در این میان دو کتابخانه‌ی wxWidgets و Qt بسیار قدرتمند عمل کرده‌اند که بین این دو نیز Qt با قدرت بسیار زیادی از رقیب خود یعنی wxWidgets پیشی گرفته است و معمولاً پروژه‌هایی که در آن رابط‌کاربری خلاقانه (Creative) و مدرن مطرح است حرف از Qt به گوش می‌رسد (کیوت یک چهارچوب جامع جهت طراحی رابط‌های کاربری قدرتمند است). پیشنهادات ما استفاده از مقالات خارجی و منابع رسمی می‌باشد: http://en.cppreference.com/w Learn C++ https://www.learn-cpp.org Learn C++ (Introduction and Tutorials to C++ Programming) http://www.cplusplus.com نگاهی به کاربرد این زبان در بین فناوری‌های جدید! سی‌پلاس‌پلاس همچنین به عنوان یکی از قدرتمند‌ترین و محبوب‌ترین زبان‌های برنامه‌نویسی در دنیای فناوری شناخته می‌شود و در صنعت بلاک‌چین نیز یک قدرت غالب است. زبان شیء‌گرایی برای توسعه بلاک‌چین مناسب است، زیرا از همان اصول کپسوله‌سازی، انتزاع، چند‌ریختی و مخفی کردن داده‌ها استفاده می‌کند. به عنوان مثال بلاک‌چین از ویرایش‌های ناخواسته از داده‌ها جولوگیری می‌کند که به عنوان یکی از چهار زبان برنامه‌نویسی آینده دار می‌توان به آن اشاره کرد. همچنین توجه داشته باشید که فناوری‌های دیگری مانند مباحث Cross-Platform و رشد بسیار شدید فناوری IoT این زبان به عنوان یک زبان پیش‌تاز در این حوزه است که در کنار بسیاری از کاربرد‌های اساسی خود می‌توان به عنوان یک ابزار اساسی و کاربردی به آن در آینده‌ای که از همین حالا شروع شده است اشاره داشت. آیا با C++ می‌توان برنامه‌های موبایلی مانند Android , iOS و غیره را تولید کرد‌؟ پاسخ، بله! متأسفانه این مورد هم مانند حوزه‌ی وب به خاطر عدم شناخت و تبلیغات کافی از ذهن بسیاری از افراد به یک گزینه‌ی بی اهمیت تبدیل شده است، اما با توجه به رشد روز افزون و ایجاد ابزار‌های ضعیف، نیاز به شناخت این زبان و ابزار‌های واقعی و قدرتمند آن الزامی شده است. برای مثال در حوزه‌ی موبایل ابزار‌هایی مانند Xamarin و یا Flutter این روز‌ها سرو صدای بسیاری کرده‌اند، اما واقعیت این است، آن‌ها هیچگاه نتیجه‌ی واقعی و مشابه به زبان‌های پیشفرض پلتفرم‌های توسعه را ندارند و نخواهند داشت. فناوری چند-سکویی به معنای واقعی تنها در ابزار‌هایی مانند Qt Framework و سی++ خلاصه می‌شود که به شما اجازه‌ی تولید و توسعه‌ی کد‌های خود را به صورت بومی در پلتفرم هدف فراهم می‌کند. پیشنهاد ما در رابطه نحوه شروع برای یادگیری و آشنایی با زبان و انواع کتابخانه ها به صورت زیر است: قبل از هر چیز هدف خود را در رابطه با منابع مشخص نمایید، اگر زبان انگلیسی شما خوب است می‌توانید در همین قدم اول از منابع رسمی و استاندارد که بی نقص هستند استفاده کنید. سعی کنید اگر قرار است این زبان را یاد بگیرید عملا با آن درگیر شوید. از مقدمات برنامه نویسی شروع کنید و حتما در رابطه با تاریخچه زبان و اهداف آن تحقیق کنید. شرکت و سازمان های بزرگ و موفق را الگو قرار دهید. اگر هدف شما سریع رسیدن به پول بدون در نظر داشتن کیفیت و اهداف بزرگ از پروژه هستش به هیچ عنوان سراغ این زبان نروید زیرا C++‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ برنامه نویس مشتاق به حرفه‌ای شدن را می‌طلبد نه برنامه‌نویس راحت طلب. حتماً سی‌پلاس‌پلاس مدرن را بی‌آموزید. استاندارد‌های مدرن شامل نسخه‌های ۱۱، ۱۴، ۱۷ و ۲۰ هستند. برای استفاده و کار با کتابخانه‌های این زبان بهتر است کتابخانه‌های پیش‌فرض STL را به خوبی یاد بگیرید. برای توسعه هرچه بیشتر پروژه و استفاده از انواع قابلیت‌ها توسط این زبان می‌بایست از کتابخانه‌های دیگر استفاده کنیم که در این میان در رابطه با بخش طراحی و رابط کاربریQt، GTK, MFC, SDL , wxWidgetsمناسب است که پیشنهاد ما در میان این لیست (Qt) خواهد بود که تحت آن میتوان مدرنترین طراحی ها را خلق نمود. برای کار با شبکه کتابخانه‌های Curl, Poco, Qt, RakNet, ReplicaNet, SDL موجود هستند و در بین اینها Curl بهترین گزینه می‌تواند باشد. برای کار با 3D بعدی کتابخانه مخصوص OpenGL یا باز همان Qt را که بر پایه موتور OpenGL است پیشنهاد میکنیم و یا می‌توانید از کتابخانه های مخصوص DirectX و OpenGL و حتی نسخه‌های توسعه‌یافته به نام Vulkan را به صورت تخصصی استفاده یاد بگیرید. در رابطه با 2D نیز از OpenGL، Direct2D, GDI و GDI+ می‌توان استفاده کرد. در مورد Sound از کتابخانه های مطرح OpenAL, Fmod و Bass استفاده کنید. در مورد بحث فیزیک کتابخانه های Nvidia Physix, Nvidia Apex, Bullet, Box2D, ODE, Open Dynamics در رابطه با هوش مصنوعی کتابخانه های OpenAI, FEAR, OpenSteer, PathLib مطرح هستند. برای کار با پردازش تصویری OpenCV, OpenNI پیشنهاد میشود. برای کار با پردازش موازی OpenCL, OpenML, CUDA مناسب است. برای اسکریپت نویسی Lua, LuaPlus, Phyton برای کار با ورودی ها از OpenInput, Qt, SDL, SFML می‌توان استفاده کرد. برای بازی سازی کتابخانه های Unreal Engine, OGRE, Irrlicht, KGE مناسب هستند که در بین اینها Unreal Engine بسیار قدرتمند عمل می‌کند. برای طراحی و اجرای وب سایت کتابخانه های WebKit, ClearSilver, Teng مناسب هستند. برای توسعه‌ی ابزار‌های مرتبط با فناوری بلاک‌چین، می‌توان به کتابخانه‌های قدرتمند و خارق‌العاده‌ای به نام EOS اشاره کرد. لازم بذکر است این‌ها نمونه‌ای از کتابخانه‌های بی‌شمار سی‌++ هستند و می‌توان به کتابخانه‌های بسیاری اشاره کرد که خارج از گنجایش این مقاله است. منابع فارسی برای یادگیری سی‌پلاس‌پلاس مدرن چیست؟ متأسفانه منابع فارسی برای این زبان معمولاً متعلق به مباحث دانشگاهی و مفاهیم مرتبط به سی‌پلاس‌پلاس سنتی است (مربوط به ۳۰ سال پیش)! یاد گیری این مباحث هیچ مزیتی برای شما نخواهد داشت و به شدت پیشنهاد می‌شود جهت یادگیری این زبان حتماً به سراغ آموزش‌های مدرن بروید. تنها بستر‌های آموزشی مدرن مرتبط به سی‌++ در ایران (به زبان فارسی) مرجع آی‌او‌استریم و همچنین بستر فانوکس (که خود با سی‌++ توسعه یافته است) دارای بسته‌های آموزشی (در مرحله‌ی برنامه‌ریزی جهت ساخت و تولید محتوا است) که می‌توانید در آن عضو و به یادگیری مدرن این زبان بپردازید.