پرچمداران

سلام من میخوام کتابخونه tz رو توی پروژه کیوت استفاده بکنم ولی لینک ارور میده .ظاهرا باید از cmake استفاده کرد اما بلد نیستم. منابع خوب و سریعی هم اگر دارید معرفی کنید . تشکر

سلام، خطای لینکر مبنی بر این است که فایل ساخته شده‌ی کتابخانه قابل شناسایی نیست. قبل از هر چیز دستورات زیر را به ترتیب برای کامپایل (ساخت) کتابخانه‌ی tz اجرا کنید تا فایل‌ libtz.a ساخته شود. mkdir build cd build cmake ../ cmake -DENABLE_DATE_TESTING=ON --build . make در نهایت وارد یک پروژه‌ی جدید بشید تا برای افزودن کتابخانه به صورت زیر عمل کنید: فایل libtz.a را در یک پوشه‌‌ای با نام lib و محتوای کتابخانه را در پوشه‌ای با نام include در کنار پروژه‌ی خودتان قرار دهید. به دلیل اینکه این کتابخانه وابسته‌ی کتابخانه‌ی curl است، مطمئن شوید که آن نیز بر روی سیستم شما نصب باشد. دستورات زیر را در سی‌میک برای افزودن کتابخانه‌ی libtz بنویسید. add_library( date ${CMAKE_CURRENT_SOURCE_DIR}/include ) link_directories(${CMAKE_CURRENT_SOURCE_DIR}/lib) target_link_libraries(${PROJECT_NAME} PRIVATE tz) احتمالاً خطایی برای عدم توانایی لینک‌سازی با curl دریافت کنید، در این صورت دستورات زیر را در سی‌میک اضافه کنید: FIND_PACKAGE(CURL) IF(CURL_FOUND) INCLUDE_DIRECTORIES(${CURL_INCLUDE_DIR}) SET(requiredlibs ${requiredlibs} ${CURL_LIBRARIES} ) ELSE(CURL_FOUND) MESSAGE(FATAL_ERROR "Could not find the CURL library and development files.") ENDIF(CURL_FOUND) target_link_libraries(${PROJECT_NAME} PRIVATE curl) یک مثال از پروژه‌ای که من libtz را همراه کیوت ادغام کردم: cmake_minimum_required(VERSION 3.5) project(HelloCMake LANGUAGES CXX) set(CMAKE_INCLUDE_CURRENT_DIR ON) set(CMAKE_AUTOUIC ON) set(CMAKE_AUTOMOC ON) set(CMAKE_AUTORCC ON) set(CMAKE_CXX_STANDARD 17) set(CMAKE_CXX_STANDARD_REQUIRED ON) find_package(Qt5 COMPONENTS Widgets REQUIRED) FIND_PACKAGE(CURL) IF(CURL_FOUND) INCLUDE_DIRECTORIES(${CURL_INCLUDE_DIR}) SET(requiredlibs ${requiredlibs} ${CURL_LIBRARIES} ) ELSE(CURL_FOUND) MESSAGE(FATAL_ERROR "Could not find the CURL library and development files.") ENDIF(CURL_FOUND) add_library( date ${CMAKE_CURRENT_SOURCE_DIR}/include ) link_directories(${CMAKE_CURRENT_SOURCE_DIR}/lib) if(ANDROID) add_library(HelloCMake SHARED main.cpp mainwindow.cpp mainwindow.hpp mainwindow.ui ) else() add_executable(HelloCMake main.cpp mainwindow.cpp mainwindow.hpp mainwindow.ui ) endif() target_link_libraries(${PROJECT_NAME} PRIVATE Qt5::Widgets) target_link_libraries(${PROJECT_NAME} PRIVATE tz) target_link_libraries(${PROJECT_NAME} PRIVATE curl) بعد از این نباید در زمان کامپایل خطایی رُخ دهد. موفق باشید!

در این قسمت میخوایم تلاش کنیم کودا (cuda) رو بر روی اوبونتو (Ubuntu) نصب کنیم نسخه کودا که نصب کردم ۱۰.۰ هست و همچنین اوبونتو ۱۸.۰۴ ولی بعید میدونم فرق خاصی داشته باشه نصب بقیه ورژن های چه کودا چه اوبونتو. اول از همه به قسمت Software & Updates برید و پنجره Additional Drivers رو انتخاب کنید و کارت گرافیک خودتون رو نصب کنید بعد از اینکه نصب شد سیستم رو ریبوت کنید یا در ترمینال خط زیر و بزنید: sudo reboot در مرحله بعد باید ملزومات کودا رو نصب کنید و از اونجایی که وقتی فایل deb رو نصب کنید این وابستگی ها خودشون نصب می‌شن ماهم دستی خودمون نصب می‌کنیم چون از deb استفاده نمی‌کنیم! پس: sudo apt-get install freeglut3 freeglut3-dev libxi-dev libxmu-dev این خط پکیج های لازم رو برای کتابخانه های GL - GLU - Xi - Xmu و چندین تای دیگه رو میگیره که بعدا به عنوان وابستگی نصب میشن. حالا به سایت Cuda Zone و دانلود رو بزنید بعدش تو صفحه باز شده Architecture و Distribution و Version روخودتون بر اساس لینوکسی که دارید پیش ببرید و برای دریافت اطلاعات در اوبونتو میتونید از lsb_release -a استفاده کنید. در قسمت نوع نصاب‌ (installer type) گزینه runfile (local) رو انتخاب کنید و دوتا فایل رو که یکی در حد چندین مگابایت و دیگری چیزی در حدود ۲ گیگابایت هست رو دانلود کنید. حالا نوبت نصب cuda-toolkit و نمونه ها (samples): sudo sh cuda_10.0.130_410.48_linux.run اینو که زدید بعدش سوالاتی مثل سوالات زیر پرسیده میشه ازتون و دقت کنید مثل نه دقیقا برای همین سوالات و بخونید و ببینید کدوم پرسیده میشه و کدوم پرسیده نمیشه البته اگر کودا ۱۰ نصب می‌کنید دقیقا همین سوالا پرسیده میشه یا اینکه خود شرکت عوض کرده خلاصه دقت کنید تا در زندگی پیشرفت کنید!! Install NVIDIA Accelerated Graphics Driver for Linux-x86_64 396.26? (y)es/(n)o/(q)uit: n Install the CUDA 10.0 Toolkit? (y)es/(n)o/(q)uit: y Enter Toolkit Location [ default is /usr/local/cuda-10.0 ]: Do you want to install a symbolic link at /usr/local/cuda? (y)es/(n)o/(q)uit: y Install the CUDA 10.0 Samples? (y)es/(n)o/(q)uit: y Enter CUDA Samples Location [ default is /home/kinghorn ]: /usr/local/cuda-10.0 برای بعضی ها شاید سوال: You are attempting to install on an unsupported configuration. Do you wish to continue? (y)es/(n)o [ default is no ]: y هم پرسیده بشه که جوابش و y بدید که بگذرید. سوال اول داره اجازه میگیره که درایور کارت گرافیک رو نصب کنه: از اونجایی که بالا ما نصبش کردیم حتما حتما حتما بزنید n و تقریبا مهمترین قسمت این نصب هم همینه که اینو بزنید n. سوال دوم داره اجازه نسخه کودا تولکیت (cuda toolkit) رو ازتون میگیره که این برمیگرده به نسخه ای که دانلود کردید و برای مثلا من نسخه ۱۰.۰ بود. سوال سوم مکان رو ازتون میخواد که شما همون پیش فرض رو بذارید یعنی دکمه Enter رو بزنید تا برسید به سوال چهارم. سوال چهارم هم اجازه برای نصب symbolic در مکانی که در سوال بالا بهش دادید و سوال پنجم هم نصب نمونه هاست و مکانش رو در سوال ششم بصورتی که نوشتم با این تفاوت که بجای فایل کودا فایل کودا نسخه خودتون و قرار بدید. Enter CUDA Samples Location [ default is /home/kinghorn ]: /usr/local/cuda-x.x بحای x.x نسخه خودتون رو بنویسید. بعضی اوقات خطاهایی بدلیل کارت گرافیک و اینا میاد که خودش چند خط بعد نوشته جلو کلمه try چه چیزی بزنید و اگر اون ارور هارو دریافت کردید اون خط رو بزنید و ان شالله نصب میشه بعد از این کارا اون فایل چند مگابایتی رو حالا اجرا کنید sudo sh cuda_10.0.130.1_linux.run اسمش هم دیگه به چیزی که دارید نصب میکنید بستگی داره و خلاصش اینه که فایلی که اسم کوتاه داره همون چند مگابایتیه هست و اون فایل که اسم بلندی داره ۲ گیگابایتیه هستش. حالا نوبت مقدار دهی Environment Variables: در اینجا مقدار Environment هارو با این فرض مقدار دهی میکنیم که چندین کاربر (user) داریم. البته سیستم خود من تک کاربره هست ولی همچنان با این متد رفتم شما هم میتونید برید و مشکلی نداره sudo nano /etc/profile.d/cuda.sh با این خط به فایل در مسیر داده شده به اسم cuda.sh می‌سازیم و بعد از اون با دستور nano باز میکنیم و متن رو داخلش قرار میدیم: export PATH=$PATH:/usr/local/cuda/bin export CUDADIR=/usr/local/cuda بعد از اون فایل رو ذخیره می‌کنیم یعنی کلید ها Ctrl + x سپس ‌y و بعد از اون Enter رو میزنیم و ذخیره میشه فایل بعد از این خط زیر و اجرا میکنیم تا فایل مورد نظر باز بشه sudo nano /etc/ld.so.conf.d/cuda.conf حالا خط زیر و انتقال میدیم داخلش و بعد همون دکمه های قبلی رو میزنیم تا فایل ذخیره بشه /usr/local/cuda/lib64 بعد از این کار دستور زیر و اجرا میکنیم و بعد از دستور زیر یه بار log out می‌کنیم تا محتویات اجرا شن و بعدش دیگه دسترسی دارید از شل (shell) برای استفاده از دستور ها رو دارید sudo ldconfig حالا اگر این و انجام دادید که خوشا به سعادتتون و خسته نباشید اگرم منتظرید که تک کاربرشو بگم بفرما: یه فایل بنام cudax.x-env می‌سازید که اون x.x ورژن کودا شماست مثلا sudo nano cuda10.0-env بعدشم سه خط و زیر و بهش اضافه می‌کنیم و با همون دکمه های قبلی ذخیرش می‌کنیم export PATH=$PATH:/usr/local/cuda-10.0/bin export CUDADIR=/usr/local/cuda-10.0 export LD_LIBRARY_PATH=$LD_LIBRARY_PATH:/usr/local/cuda-10.0/lib64 تو این سه خط میبینید نسخه کودا هم اضاف کردم در صورتی که میتونستم فقط کودا رو بنویسیم ولی اینطوری شما میتونید چندین ورژن کودا نصب کنید و هرکدوم Environment Variables خودشو داشته باشه و حالا هر وقت خواستید به سادگی با دستور source cuda-10.0-env حالا با دستور مقدار Environmentها رو قرار میدیم یا به قول معروف set می‌کنیم. البته همچنین فایل رو میتونید هرجایی که خواستید بذارید ولی یادتون باشه که مسیرش رو اگر تغییر دادید موقع زدن خط بالا ادرس رو به source بدید. تموم! به همین راحتی کودا رو نصب کردید ( البته امیدوارم! ) با دستور nvcc --version ورژن کودا نصب شده بهتون نمایش داده می‌شه و با دستور nvidia-smi هم اطلاعات کارت گرافیتون. حالا میخوام یه نمونه کد تست کنیم که جمع دو ماتریس هست: اول با ترمینال و بعدش با vscode انجام میدیم, در ترمینال یه فایل می‌سازیم با پسوند .cu یعنیsudo nano firstcuda.cu و بعدش وقتی باز شد خطوط پایین رو داخلش قرار میدیم #include "cuda_runtime.h" #include "device_launch_parameters.h" #include <stdio.h> __global__ void addKernel(int *c, const int *a, const int *b){ int i = threadIdx.x; c[i] = a[i] + b[i]; } int main(){ const int arraySize = 5; const int a[arraySize] = { 1, 2, 3, 4, 5 }; const int b[arraySize] = { 10, 20, 30, 40, 50 }; int c[arraySize] = { 0 }; cudaError_t cudaStatus; int *dev_a = 0, *dev_b = 0, *dev_c = 0; cudaMalloc((void**)&dev_c, arraySize * sizeof(int)); cudaMalloc((void**)&dev_a, arraySize * sizeof(int)); cudaMalloc((void**)&dev_b, arraySize * sizeof(int)); cudaMemcpy(dev_a, a, arraySize * sizeof(int), cudaMemcpyHostToDevice); cudaMemcpy(dev_b, b, arraySize * sizeof(int), cudaMemcpyHostToDevice); addKernel << <1, arraySize >> >(dev_c, dev_a, dev_b); cudaDeviceSynchronize(); cudaMemcpy(c, dev_c, arraySize * sizeof(int), cudaMemcpyDeviceToHost); printf("{1,2,3,4,5} + {10,20,30,40,50} = {%d,%d,%d,%d,%d}\n", c[0], c[1], c[2], c[3], c[4]); cudaStatus = cudaGetLastError();if (cudaStatus != cudaSuccess)printf("cudaDeviceReset failed!"); return 0; } بعد ذخیره کنید و دستور nvcc firstcuda.cu -o firstcuda رو بزنید. این دستور یعنی با کامپیالر nvcc برنامه firstcuda.cu رو کامپایل کن و خروجی -o بنام firstcuda بده. که خروجی در همون پوشه هست که هموطوری که میدونید بطور پیش فرض همه این ها در قسمت home هستند. حالا خروجی رو اجرا کنید یعنی ./firstcuda و این دستور خروجی رو اجرا میکنه و به شما نمایش میده. خروجی که باید نمایش داده بشه {1,2,3,4,5} + {10,20,30,40,50} = {11,22,33,44,55} حالا بریم سراغ vscode که یکم بیشتر ولی رنگی تره, بقول معروف هرچی رنگین تر باشی سخت تر بدست میای! از قسمت ترمینال (Terminal) گزینه New Terminal رو انتخاب کنید و بعد بنویسید touch test.cu که با این دستور شما فایل test.cu رو میسازید.حالا کد هارو داخلش قرار بدید بعدش میتونید از داخل ترمینال داخل vscode بقیه مراحل و مثل قبل برید و کامپیال کنید و بعدشم اجرا کنید فایل خروجی رو ولی راه قشنگ تر اینه که از قسمت ترمینال گزینه Configure Default Build Task رو انتخاب کنید بعد از اون یه پنجرکی (پنجره کوچک!) باز میشه که روی Create tasks.json file from template کلیک کنید و بعدشم گزینه Others. حالا در فایل جدیدی که ساخته شده با پسوند .json باید خط های زیر رو قرار بدید { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "test.cu", "-o", "${workspaceFolderBasename}" ] } ] } خب حالا باید درستش کنیم: اولین چیز لیبل (label) هست که نشون دهنده اسم task میشه و بعد از اون نوع که باید شل (shell) باشه و مهم تر از همه command که نشون دهنده کامپیالرمون هست باید nvcc باشه تا سیستم به طور خودکار کتابخانه هایی که استفاده شده در کد رو تشخیص بده. ارگومان ها اول اسم برنامه هست و بعدی به معنای خروجی هست و سومی نام فایل خروجی که اونی که نوشته شده یعنی هم اسم فایلی که داخلشیم. بعد از سیو کردن (Ctrl + s) وقتی از قسمت ترمینال گزینه Run Task رو میزنیم build نمایش داده میشه و وقتی میزنیمش این کد کامپیایل میشه و در همون فولدر خروجی رو بهمون میده و اگرم دقت کنید یک فایل a.out هم براتون نمایش داده میشه در vscode. حالا کاری میکنیم که وقتی ساخته شد اجرا هم بشه و در ترمینال vscode نمایش داده بشه. اگر دقت کرده باشید خطی جدید به صورت "problemMatcher": [] اضافه شده برای همین در پایین که کل کد هست این خط هارو وارد نکنید: { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "test.cu", "-o", "${workspaceFolderBasename}" ], "problemMatcher": [] }, { "label": "run", "type": "shell", "command": "./${workspaceFolderBasename}", "dependsOn": [ "build" ] } ] } این قسمت جدیدی که اضافه شده داره میگه task با نام run اجرا کنه فایل رو (که در قسمت command برابر قرار داده شده این عمل) و باید حتما build اجرا شده باشه و به نوعی مثل همون شرط کار میکنه. اگر بخوایم اسمی خاص و همچنین در فولدر بندی خاصی این عملیات انجام بشه باید آدرس هارو بهشون بدیم: یعنی اول باید به مقدار آرگومان ورودی سوم قسمت build باید آدرس رو کامل وارد کنیم و همچنین در قسمت command بخش run هم همچین کاری کنیم به زبان ساده بخوام بگم میشه: ما یه فولدر بنام Practice داریم که تو اون فولدر فایل های مختلفی داریم که یه فولدر ساختیم بنام Cuda برای پروژه های کودا و همچنین یه فولدر در Cuda ساختیم به نام اسم پروژه ( فرض کنیم test.cu) پس آدرس فایل test.cu میشه ‌Practice/Cuda/Test/test.cu حالا اگر بخوایم اینو اجرا کنیم و خروجی رو ببینیم باید فایل .json رو اینطوری بنویسیم (دقت کنید به بزرگ و کوچیک بودن کلمات!): { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "Practice/Cuda/Test/test.cu", "-o", "Practice/Cuda/Test/test" ], "problemMatcher": [] }, { "label": "run", "type": "shell", "command": "./Practice/Cuda/Test/test", "dependsOn": [ "build" ], "problemMatcher": [] } ] } الان یه فایل ورودی با اون آدرس و با پسوند .cu به کامپایلر داده میشه و بعدش فایلی با نام test که نامی دلخواه هست و هرچی خواستید میتونید بذارید ساخته میشه به عنوان خروجی و در قسمت run میاد فایل رو با آدرس دقیقا در قسمت command میگیره و اجراش میکنه (دقیقا همون کاری که در ترمینال اوبونتو میکنید اینجا اومدید دکمه ایش کردید). حالا از قسمت Run Task روی run کلیک میکنیم تا کامپیال و هم چنین اجرا بشه. فایل نهایی شما (بعد از اجرا کردن) باید تقریبا به شکل زیر باشه (تقریبا برای این میگم شاید فردی بخواد وابستگی هارو بیشتر کنه و یا اسم برنامه چیز دیگه ای باشه و ...‌) { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "test.cu", "-o", "${workspaceFolderBasename}" ], "problemMatcher": [] }, { "label": "run", "type": "shell", "command": "./${workspaceFolderBasename}", "dependsOn": [ "build" ], "problemMatcher": [] } ] } خروجی زیبا رو در ترمینال میتونید تماشا کنید و لذت ببریدخسته نباشید ان شالله همیشه پیروز و موفق باشید :] منبع اصلی هم مقاله Dr Donald Kinghorn و همچنین چندین (خیلی زیاد) ویدیو و مقاله و پاسخ جواب های دیگه تا تونستم بالاخره نصب کنم و بدون مشکل استفاده کنم.

به نام خدا با سلام خدمت دوستان گرامی. از آنجایی که کامپایل هر کتابخانه مرتبط با زبان C++ در ویندوز نکات و فوت و فن خاص خود را دارد لذا تصمیم بر آن شد تا در اینجا به نحوه کامپایل کتابخانه Curl در این سیستم عامل بپردازیم. مشخصات کلی کامپایلر و کتابخانه به شرح زیر می‌باشد: Curl: 7.68.0 Microsoft Build Tools: 15.9.18 Compiler and OS Architectures: x64 ابتدا به این سایت رفته و کد منبع Curl را دریافت نمایید، دقت کنید که باینری کتابخانه Curl برای ویندوز موجود است ولی با کامپایلر MinGW برای ویندوز کامپایل شده که مطلوب ما نمیباشد. به دلیل اعلام نویسندگان Curl در رابطه با نگه‌داری ضعیف در پشتیبانی از CMake لذا به شکل مستقیم از کنسول مایکروسافت و Makefile سازگار با آن یعنی Makefile.vc استفاده خواهد شد. پس از دریافت و استخراج محتویات، می‌بایست کنسولx64 Native Tools Command Prompt for VS 2017 را باز کرده و دستورات زیر را مطابق شکل در آن وارد می‌کنیم: F: cd F:\curl-7.68.0\winbuild که دستور اول برای تغییر درایور و دستور دوم نشانی محل استخراج کتابخانه Curl روی سیستم نگارنده مطلب می‌باشد. سپس دستور زیر را وارد می‌کنیم: nmake /f Makefile.vc mode=dll که در دستور بالا /f مشخص کننده نشانی makefileمورد نظر و modeمشخص کننده نحوه کامپایل کتابخانه به شکل ایستا یا پویا را شامل می‌شود که در اینجا کتابخانه به شکل پویا کامپایل می‌شود. چنانچه مایل باشیم کتابخانه به شکل ایستا کامپایل شود می‌بایست دستور زیر را وارد کنیم: nmake /f Makefile.vc mode=static پس از ورود دستور بالا کتابخانه در مسیر F:\curl-7.68.0\ پوشه‌ای با نام buildsساخته و فایل‌های حاصل از کامپایل را در آن ذخیره می‌کند که در تصویر زیر نتیجه نهایی کامپایل آورده شده است. حال یک پروژه ساده از نوع Plain C++ Application در Qt Creator به منظور آزمایش کامپایل صحیح کتابخانه Curl ایجاد می‌کنیم. قطعه کد زیر را در فایل main.cpp وارد می‌کنیم: #include <curl\curl.h> int main() { CURL *curl; curl = curl_easy_init(); curl_easy_cleanup(curl); return 0; } و درنهایت در فایل CMake پروژه دستورات زیر را وارد می‌کنیم: cmake_minimum_required(VERSION 3.5) project(Curl LANGUAGES CXX) set(CMAKE_CXX_STANDARD 11) set(CMAKE_CXX_STANDARD_REQUIRED ON) add_executable(Curl main.cpp) target_include_directories(Curl PRIVATE "F:/curl-7.68.0/builds/libcurl-vc-x64-release-dll-ipv6-sspi-winssl/include") target_link_libraries(Curl PRIVATE "F:/curl-7.68.0/builds/libcurl-vc-x64-release-dll-ipv6-sspi-winssl/lib/libcurl.lib") در گام آخر نیاز است تا فایل dll حاصل از کامپایل کتابخانه را در کنار فایل اجرایی پروژه قرار داده تا برنامه بدون مشکل اجرا شود این فایل در شاخه bin واقع در پوشه builds محل کامپایل کتابخانه موجود می‌باشد. چنانچه کتابخانه را به شکل ایستا کامپایل کرده باشیم نیاز است تا ماکرو CURL_STATICLIB را قبل از ورود هرگونه فایل سرآیند کتابخانه Curl مطابق زیر تعریف کنیم: #define CURL_STATICLIB متن کامل کد با رعایت نکته گفته شده چنین می‌باشد: #define CURL_STATICLIB #include <curl\curl.h> int main() { CURL *curl; curl = curl_easy_init(); curl_easy_cleanup(curl); return 0; } چنانچه مشکل یا ایرادی در نوشته بالا ملاحظه نمودید، نگارنده مطلب را بی خبر نگذارید. سپاس فراوان.

سلام. با توجه به اینکه هر چیزی که در جنگو میسازید یک app محسوب میشه و جنگو قابلیت بسیار خوبی برای به انتشار دادن app های خودتون به صورت پکیج(package) میدهد. در djangopackages میتوانید لیستی از آنهارا مشاهده و یا استفاده بکنید. توسعه ی پکیج جنگو در مرحله ی اول پیشنهاد مستندات رسمی جنگو میگوید اول اسم برنامه ی خود عبارت django- را بگذارید. به عنوان مثال اگر برنامه ی شما اسمی مثل todo باشد اسم به صورت django-todo در می آید. داکیومنت در مرحله ی دوم شما باید برای پکیج خودتون یک راهنما ایجاد بکنید. معمولا در پوشه ی پکیج فایلی به نام README.rst ایجاد میکنند و راهنمارا داخل آن مینویسند. برای مثال برای برنامه ی ما به این گونه میشود : ===== ToDo ===== ToDo is a Django app to conduct Web-based Todo. For each task, jobs can choose a time limit or done it when you want. Detailed documentation is in the "docs" directory. Quick start ----------- 1. Add "todo" to your INSTALLED_APPS setting like this:: INSTALLED_APPS = [ ... 'todo', ] 2. Include the todo URLconf in your project urls.py like this:: path('todo/', include('todo.urls')), 3. Run `python manage.py migrate` to create the polls models. 4. Visit http://127.0.0.1:8000/todo/ to add and finish your todos. البته همانطور که در متن مشاهده میکنید مستندات بیشتر راجب پکیج شما در پوشه ی docs قرار داده میشوند. لایسنس در این بخش به بحث خوب لایسنس میرسیم شما در این مسیر باید محتویات لایسنس خود رو قرار بدید: django-todo/LICENSE بسیاری از پکیج های جنگو تحت لایسنس BSD هستند ولی شما آزادید تا هر چیزی را انتخاب بکنید. setup در این مرحله شما دو فایل setup.cfg و setup.py میسازید تا برنامه شما بیلد و برای نصب آماده شود. آموزش این دو از بحث این مقاله فراتر میرود ولی میتونید به این لینک برای یاد گیری و مطالعه بیشتر مراجعه کنید. در مثال ما فایل setup.cfg بدین گونه میشود. [metadata] name = django-todo version = 0.1 description = A Django app to conduct Web-based todo. long_description = file: README.rst url = https://www.example.com/ author = Your Name author_email = yourname@example.com license = BSD-3-Clause # Example license classifiers = Environment :: Web Environment Framework :: Django Framework :: Django :: X.Y # Replace "X.Y" as appropriate Intended Audience :: Developers License :: OSI Approved :: BSD License Operating System :: OS Independent Programming Language :: Python Programming Language :: Python :: 3 Programming Language :: Python :: 3 :: Only Programming Language :: Python :: 3.6 Programming Language :: Python :: 3.7 Programming Language :: Python :: 3.8 Topic :: Internet :: WWW/HTTP Topic :: Internet :: WWW/HTTP :: Dynamic Content [options] include_package_data = true packages = find: و قاعدتا فایل setup.py ما بدین شکل میشود: from setuptools import setup setup() و مراحلی بعدی وجود دارد که اختیاری است مثل اضافه کردن فایل MANIFEST.in برای استفاده کردن از فایل های اضافه و ... . خوب حالا برای اجرای setup.py . بیلد گرفتن از پروژمون از دستور زیر استفاده میکنیم: python manage.py sdist و فایل با پسوند tar.xz ایجاد میشود. تبریک میگم شما پکیج جنگوی خود رو ساختید.

Windows Access Control List (ACL) قسمت سوم (مفاهیم) مباحث مورد بررسی در این مقاله: Win32 Object Account Security Identifier (SID) Access Control Entries (AEC) Access Control List (ACL) Discretionary Access Control List (DACL) System Access Control List (SACL) Security Desctiptors (SD) Win32 Objects: سیستم عامل ویندوز قادر به ایجاد چندین نوع مختلف از اشیاء Win32 است. این اشیائ به گونه ای هستند که دارای حافظه می باشند. نمونه هایی از این اشیاء عبارتند از: Files Directories Registry keys Network shares Printer shares Semaphores Mutexes Process tokens و .... ماهیت این اشیاء به نوعی است که سیستم عامل می تواند آنها را در هر حافظه ای ذخیره کند (مانند رم، فلاپی، هارد دیسک، ذخیره در درایو شبکه، انتقال آن به دیگر کامپیوتر های روی شبکه). به عنوان مثال، فایل یک شئ از سیستم عامل می باشد. زمانی که شما یک فایل می سازید(مثلا یک فایل Microsoft word) سیستم عامل با آن به عنوان یک شئ برخورد می کند. حتی ممکن است بخواهید که فایل را داخل یک درایو ذخیره کنید تا بعدا به آن دسترسی داشته باشید. برای سیستم عامل مهم نیست که شما می خواهید شئ را در یک درایو ذخیره کنید یا نه، تنها این موضوع را می داند (اهمیت می دهد) که آن شئ مقداری از فضا را اشغال می کند (چه در رم یا جای دیگر). شئ پایدار (persistent object) شئی است که در دستگاه های حافظه بلند مدت ذخیره می شوند (مانند هارد دیسک) به گونه ای که داده ها بعدا قابل بازیابی باشند(ارساله داده به کارت صدا یا چاپگر باعث ایجاد شئ پایدار نمی شود، زیرا سیستم عامل بعدا قادر به بازیابی داده های آن نمی باشد). Win32 سیستم عامل به طور معمول در روز ده ها هزار شئ را مدیریت می کند. Win32 سیستم عامل تقریبا فقط یک مدیر اجرائی پیچیده به حساب می آید (object manager). از آنجایی که سیستم عامل با اشیاء در ارتباط است میداند که مواقعی وجود دارد که اشیائ باید ایمن شوند. مثلا زمان ذخیره یک پرونده حساس در یک هارد درایو، باید از کاربران غیر مجاز حفظ شود. Securing Objects: Win32، مکانیزمی را برای تامین امنیت انواع متفاوتی از اشیاء فراهم کرده است. به بیان ساده تر، تامین امنیت یک شئ به این معنی است که مجموعه ای از مجوز ها ایجاد شود که با شئ مورد نظر مرتبط باشد. هر شئ می تواند برای خو یک سری مجوز ها داشته باشد. Accounts: در قلب سیستم امنیتی Win32 همان چیزی است که به عنوان حساب کاربری (account) شناخته می شود. این همان چیزی است که فرد هنگام ورود به سیستم می تواند مشخص کند، و این به عنوان user account شناخته می شود. User account از یک نام شناسایی (Userid)، یک رمز عبور و یک دسته اطلاعات دیگر که فقط مربوط به آن کاربر خاص است، شامل می شود. انواع دیگری از حساب های کاربری وجود دارد. این حساب ها مانند حساب کاربری هستند به جز اینکه آنها کاربری را معرفی نمی کنند، بلکه انواع دیگری از حساب را معرفی می کنند. انواع حساب های کاربری عبارتند از: User accounts Machine accounts Domain accounts Group accounts حساب های user ،machine و domain همه دارای رمزعبور هستند. رمز ورود یک حساب کاربری به طور خودکار توسط Primary Domain Controller (PDC) و دستگاه مدیریت می شود. آخرین حساب، حساب group account می باشد. برخلاف حساب های دیگر، این حساب رمز عبور ندارد. دو نوع مختلف از حساب های گروهی وجود دارد: Local group و global group. تفاوت این دو فراتر از محدوده این مقاله می باشد، اما باید این را بدانید که حساب کاربریی وجود دارد که فاقد رمز عبور است. به طور معمول حساب های کاربری دارای نام هایی مانند زیر هستند: Administrator Guest Joel Group accounts نام هایی مانند نام های زیر دارند: Guests Domain Admins Managers چندین حساب سیستم وجود دارد که نمی توان آنها را مدیریت کرد و دارای معانی ویژه ای هستند: Everyone (all users) CREATOR OWNER (the owner and creator of a given object) SYSTEM (the Win32 system kernel) نکته دیگر اینکه اگر به یک حساب کاربری در یک دامنه دیگر اشاره می کنید، می توانید نام دامنه و backslash را به نام حساب اضافه کنید: Roth Consulting\Joel Roth Consulting\Domain Admins Microsoft\Gates Accounting\Managers دو دامنه از پیش تعریف شده وجود دارد که قابل اصلاح یا تغییر نیستند و دارای معانی خاصی هستند: BUILTIN (نام حساب کاربری) BUILTIN\Administators BUILTIN\Guests NT AUTHORITY (نماینده سیستم امنیتی داخلی است) NT AUTHORITY\SYSTEM Security Identifiers (SID): هر زمان که یک حساب کاربری جدید (یا گروه) ایجاد شود باید منحصر به فرد و از دیگر حساب های کاربری جدا باشد. اگر یک حساب کاربری با نام کاربر Joul ساخته شود، درحالی که قبلا یک حساب با همان userid موجود بوده باشد، ساخت حساب کاربری جدید با شکست مواجه می شود. اگر حساب کاربری به درستی ایجاد گردد، Win32 یک Security Identifier (SID) می سازد. SID یک ساختار داده است که یک حساب خاص را در یک دامنه خاص مشخص می کند. هر SID منحصر به فرد است و Win32 هیچوقت دو SID مشابه تولید نمی کند. حتی اگر شما دو حساب با نام Joel در دو دامنه (domain) داشته باشید، قطعا domain1\Joel و domain2\Joel دارای SID های متفاوت می باشند. هنگامیی که Win32 سیستم عامل می خواهد به یک حساب کاربری، حساب ماشین، حساب دامنه یا گروه (محلی و عمومی) مراجعه می کند به SID آن اشاره می کند. زمانی که ما به یک حساب یا گروه با اسم (مانند domain1\Joel) مراجعه می کنیم Win32 به دنبال SID مخصوص دامنه و حساب می گردد. برای آسان کردن کار برای ما (نه رایانه) Win32 یک SID را با یک رشته طولانی مانند زیر نمایش می دهد: S-1-5-21-143984352-578909669-1869494990-1001 این رشته منحصر به فرد یک کاربر منحصر به فرد را در یک دامنه مشخص می کند. typedef struct _SID { BYTE Revision; BYTE SubAuthorityCount; SID_IDENTIFIER_AUTHORITY IdentifierAuthority; #if ... DWORD *SubAuthority[]; #else DWORD SubAuthority[ANYSIZE_ARRAY]; #endif } SID, *PISID; Revision: نسخه SID ساختار موجود در یک SID مشخص را نشان می دهد. SubAuthorityCount: نشان دهنده تعداد مقادیر subauthority در یک SID است. IdentifierAuthority: بالاترین سطح امتیاز را که SID می تواند برای یک نوع مشخص از مدیر امنیتی مشخص کند شامل می شود. SubAuthority: اطلاعات مهمی را در SID نگه می دارد، که شامل یک یا تعداد بیشتری از مقادیر، از جنس subauthority می باشد. آخرین مقدار یک دامنه در یک (شبکه) enterprise را مشخص می کند. این داده domain identifier نامیده می شود(به غیر از داده آخر موجود در آرایه). آخرین مقدار در این سری (آرایه subauthority)، relative identifier (RID) نامیده می شود. بعد از تبدیل یک SID از فرمت باینری به یک فرمت رشته، فهم آسان تری پیدا می کند: S-R-X-Y1-Y2-Yn-1-Yn S: نشان دهنده این است که این رشته یک رشته SID است. R: نشان دهنده سطح revision است. X: نشان دهنده مقدار identifier authority است. Y: نشان دهنده یک سری از مقدار های subauthority می باشد (n مشخص کننده شماره هر مقدار است). به طور خلاصه می توان گفت که SID همان چیزی است که WIN32 استفاده می کند تا یک حساب کاربری را در یک دامنه خاص مشخص کند. Access Control Entries (ACE): ما حالا میفهمیم که Win32 برای اشاره به یک حساب کاربری، از SID به عنوان یک راه آسان استفاده می کند. اما چگونه یک حساب کاربری (یک SID) با مجموعه ای از مجوز ها مرتبط می شود؟ Win32 به permission ها به عنوان یک کنترل دسترسی (Access Control) مراجعه می کند. اگر شما یک شئ داشته باشید (به عنوان مثال، یک فایل در یک هارد درایو)، باید در مدیریت دامنه یتان(Managers domain) آن مسئله که می تواند مشکل ساز باشد (به عنوان مثال joel) را کنترل کنید، به عنوان مثال می توان فایل را برای این عنصر مشکل ساز فقط قابل خواندن قرار دهید. شما می توانید این کار با ایجاد یک Access Control Entry انجام دهید(ACE). یک ACE یک راه آسان برای نگاشت یک اکانت (SID) به مجموعه ای از permission ها است. مجموعه ای از pemission های ACE با نام permission mask(یا به طور خلاصه mask) شناخته می شوند. Win32 در داخل خود این permission mask ها رو به صورت یک مقدار DWORD چهار بایتی ذخیره می کند. هر یک از permission ها با یک بیت مشخص هماهنگ می شود. این به این معنا است که زمانی که یک ACE ساخته می شود، permission های آن به گونه ای ساخته می شوند که می توانند با OR های منطقی permission های متفاوت ایجاد کنند. $Permission = READ | WRITE | DELETE; بنابر این شما اگر می خواهید به حساب کاربری(کاربران) به عنوان مثال Joel اجازه خواندن، نوشتن و پاک کردن یک فایل را بدهید، باید یک ACE بسازید که شامل SID مدیر(یا همانjoel ) و یک permission mask (READ | WRITE | DELETE) باشد. شما می توانید ساختار کلی یک ACE را در زیر مشاهده کنید: Access Control List (ACL): هر مدیری که سرورهای پرونده را مدیریت می کند می تواند به شما بگوید که چه مجوزهایی روی یک پرونده قرار داده شده است. به عنوان مثال یک فایل می تواند شامل permission های زیر باشد: هر یک از مجموعه account/permission های کاربر ها تمام اطلاعات لازم را برای ساخت یک ACE را دارند. بر فرض که شما می خواهید چندین ACE بسازید، یک نمونه از مجموعه اطلاعات لازم account/permission در عکس بالا توصیف شده است. برای اینکه ACE ها مفید باشند، آنها باید با یکدیگر گروه بندی شوند که بتوان آنها را برای برخی از اشیاء مانند فایل ها اعمال نمود. گروهی از ACE ها با نام Access Control List (ACL) شناخته می شوند. سیستم عامل های Win32 از ACL برا گروه بندی منطقی ACE ها استفاده می کنند به طوری که آنها به راحتی می توانند بر روی یک شئ اعمال شوند. درست همانطور که یک دایرکتوری می تواند شامل گروهی از فایل ها باشد، یک ACL نیز می تواند شامل گروهی از ACE ها باشد. هر شئ Win32 که می تواند قابلیت secured را داشته باشد، از ACL برای تعیین کردن این که چه کسی به آن شئ دسترسی داشته باشد یا نداشته باشد استفاده می کند. زمانی که شما مالک شئی می شوید، یک دسته از ACE هایی را که به حساب کاربر (SID) (که در مجموعه permission ها قرار داده اید (permission mask) ) نگاشت شده است را ساخته اید. دو نوع ACL وجود دارد. نوع اول Discretionary Access Control List (DACL) می باشد، و نوع دوم System Access Control List (SACL) می باشد. تفاوت بین دو نوع مختلف ACL: DACL: این نوع ACL یک لیست از ACE ها است که مشخص می کند چه کسی حق دارد یا ندارد که به شئ دسترسی داشته باشد. برای مثال ممکن است یه یک اکانت اجازه خواندن، نوشتن یا پاک کردن را داشته باشد یا اجازه آن رد شده باشد. این همان چیزی است که هنگام تغییر مجوز ها در Windows Explorer یا File Manager تنظیم می شود. SACL: این نوع از ACL شامل لیستی از ACE ها است که نشان می دهد Win32 آیا باید رویدادهای خاصی را در Log Event وارد کند یا خیر. یک رویداد ممکن است شامل موارد زیر باشد : خواندن شئ نوشتن شئ اجرای شئ پاک کردن یک شئ تغییر مجوز های (permission) شئ گرفتن مالکیت شئ (تغییر مالک) اکثر کاربران بیشتر با DACL ها سر و کار دارند و کمتر با SACL درگیر می شوند، مگر اینکه شما سرپرستی باشید که دقیقاً باید تلاش کاربران برای دستیابی به اشیاء خاص را نظارت کند. بنابراین یک DACL نشان دهنده این است که کدام کاربران دسترسی خاصی دارند و SACL نشان دهنده این است که کدام رویداد وارد شده (logged) برای کدام کاربر است. Object Owners and Groups: گذشته از ACE های و ACL ها بیشتر اشیاء می توانند یک صاحب (owner) و گروه (group) داشته باشند. Object’s owner به طور ساده یک حساب کاربر است که object را ساخته است. انتصاب مجدد مالک به یک شئ امکان پذیر است اما فرض موجود این است که می توان کاربری را که شی را ساخته ردیابی کرد. Object’s group به طور ساده یک global group است که نشان دهنده default group سازنده می باشد. Win32 از این استفاده نمی کند اما برای سازگاری با POSIX وجود دارد. هر شئ که با یک مالک و گروه در ارتباط باشد از SID ها برای نشان دادن حساب و گروه استفاده می کنند. به بیان دیگر: یک owner و group، SID های هستند که نشان دهنده یک user account و group کسی هستند که مسئول شئ می باشند. Security Descriptors (SD): در این مرحله باید بدیهی باشد که امنیت یک شئ مستلزم ایجاد یک دسته از ACE ها (نگاشت userid ها به permission mask ها) و گروه بندی آن ها در یک لیست است(چه DACL، ACL یا هر دو). SID ها user account را مشخص می کنند، و لازم است با global group جمع گردد. پس از بدست آوردن همه این چیز ها آنها را می توان به صورت مرتب در یک ساختار بزرگ به نام توصیف کننده امنیتی (Security Descriptor) قرار داد. پس از ایجاد یک SD، می توان آن را در یک securable object مورد استفاده قرار داد. یک SD را میتوان از فایل A استخراج نموده و به عنوان مثال برای فایل B مورد استفاده قرار داد. در این حالت تمام مقادیر DACL و SACL فایل A برای فایل B ذخیره می شود. SD موجود را می توان با استخراج آن از securable object موجود دریافت کرد یا آن را از ابتدا ایجاد کرد. بنابر این شئ می تواند از یک شئ موجود(مانند یک فایل) بدست آمده یا اصلاح شده و سپس در یک securable object دیگر استفاده گردد. اصلاح، می تواند شامل هر چیزی مانند اضافه کردن ACE های جدید، تغییر permission mask در داخل یک ACE یا حذف ACE ها گردد. پایان قسمت سوم

Windows Access Control List (ACL) قسمت دوم (مفاهیم) مباحث مورد بررسی در این مقاله: Access Rights for Access-Token Objects Security Descriptors Securable Objects Access Rights for Access-Token Objects: برنامه نمی تواند لیست کنترل دسترسی یک شئ را تغییر دهد مگر اینکه برنامه حق انجام آن کار را داشته باشد. این حقوق توسط یک security descriptor در access token شئ کنترل می شود. برای گرفتن یا تنظیم کردن security descriptor برای یک access token، می توانید تابع GetKernelObjectSecurity() و تابع SetKernelObjectSecurity() را فراخوانی کنید. زمانی که تابع OpenProcessToken() یا OpenThreadToken() را برای گرفتن یک هندل access token فراخوانی می کنید، سیستم دسترسی درخواستی را در برابر DACL در security descriptor توکن بررسی می کند. موارد زیر حقوق دسترسی معتبر برای اشیاء دارای access token می باشند: DELETE، RED_CONTROL، WRITE_DAC و WRITE_OWNER دسترسی استاندارد می باشند. Access token از SYNCHRONIZE به عنوان دسترسی استاندارد پشتیبانی نمی کنند. ACCESS_SYSTEM_SECURITY برای دریافت یا تنظیم SACL در security descriptor شئ. در قسمت زیر دسترسی خاص برای access token ها ذکر شده اند: TOKEN_ADJUST_DEFAULT: مورد نیاز برای تغییر owner، primary group یا DACL یک access token. TOKEN_ADJUST_GROUPS: مورد نیاز برای تنظیم ویژگی های (attributes) یک گروه در یک access token. TOKEN_ADJUST_PRIVILEGES: مورد نیاز برای فعال یا غیر فعال کردن یک privileges در یک access token. TOKEN_ADJUST_SESSIONID: مورد نیاز برای تنظیم session ID یک access token. امتیاز(privilege) SE_TCB_NAME مورد نیاز می باشد. TOKEN_ASSIGN_PRIMARY: مورد نیاز برای متصل شدن به یک primary token یک فرایند. برای انجام این کار امتیاز SE_ASSIGNPRIMARYTOKEN_NAME مورد نیاز است. TOKEN_DUPLICATE: مورد نیاز برای کپی کردن یک access token. TOKEN_EXECUTE: STANDARD_RIGHTS_EXECUTE و TOKEN_IMPERSONATE را ترکیب می کند. TOKEN_IMPERSONATE: مورد نیاز برای متصل شدن به یک impersonation access token یک فرایند. TOKEN_QUERY: مورد نیاز برای پرس و جو درباره یک access token. TOKEN_QUERY_SOURCE: مورد نیاز برای پرسو جو در باره منبع (source) یک access token. TOKEN_READ: ترکیبی از STANDARD_RIGHTS_READ و TOKEN_QUERY می باشد. TOKEN_WRITE: ترکیبی از STANDARD_RIGHTS_WRITE، TOKEN_ADJUST_PRIVILEGES، TOKEN_ADJUST_GROUPS و TOKEN_ADJUST_DEFAULT می باشد. TOKEN_ALL_ACCESS: ترکیبی از تمام دسترسی های ممکن مرتبط با token. Security Descriptors: یک security descriptor از اطلاعات امنیتی تشکیل شده است که با یک securable object مرتبط است. یک security descriptor از یک ساختار SECURITY_DESCRIPTOR که با security information مرتبط است تشکیل شده. یک security descriptor می تواند شامل security information زیر باشد: SID های owner و primary group یک شئ. یک DACL که حقوق دسترسی، که تعیین کننده مجاز بودن یا رد شدن دسترسی یک کاربر یا گروه خاصی را مشخص می کند. یک SACL که انواع تلاش های دسترسی که سوابق حسابرسی را برای شئ ایجاد شده مشخص می کند. مجموعه ای از بیت های کنترلی که به معنای یک security descriptor یا اعضای جداگانه آن است. ویندوز تابع هایی (API) را برای تنظیم یا بازیابی کردن security information موجود در security descriptor اشیاء ارائه کرده است. بعلاوه، تابع هایی نیز برای ساخت و مقدار دهی (اولیه) کردن یک security descriptor برای یک شئ وجود دارد. برنامه هایی که با security descriptor ها در اشیاء Active Directory کار می کنند می توانند از توابع امنیتی ویندوز یا رابط های امنیتی ارائه شده توسط Active Directory Service Interfaces (ADSI) استفاده کنند. Securable Objects: یک Securable Objects یک شئ است که می تواند یک security descriptor داشته باشد. هر نوع از Securable Object مجموعه ای از دسترسی های خاص و دسترسی های عمومی را تعریف می کند. در قسمت پایین می توانید تابع هایی را مشاهده کنید که برای دستکاری اطلاعات امنیتی برخی از Securable Objects مشترک نشان می دهد. Files or directories on an NTFS file system: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Named pipes, Anonymous pipes: GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Processes, Threads: GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() File-mapping objects: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Access tokens: SetKernelObjectSecurity()، GetKernelObjectSecurity() Window-management objects (window stations and desktops): GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Registry keys: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Windows services: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Local or remote printers: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Network shares: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Interprocess synchronization objects (events, mutexes, semaphores, and waitable timers): GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Job objects: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Directory service objects: این اشیاء توسط Active Directory Objects اداره شده. تصویر زیر یک مثال از رابطه بین securable object (a folder) و security descriptor را نمایش می دهد. پایان قسمت دوم

با سلام وقت بخیر, در این مطلب میخواهیم در مورد روش کارکرد پیام رسان ها بیشتر بدانیم و با یکدیگر کد یک پیام رسان ساده را پیاده و بررسی کنیم. طرز کار کرد پیام رسان در نظر داشته باشید که هر پیام رسانی که بر ساختار ها پیاده شده باشد از دو قسمت تشکیل شده است. نرم افزار اصلی برای مدیریت درخواست ها (سرور) نرم افزار برای کاربران (کاربر) به نرم افزار اولی سمت SERVER خواهیم گفت و به بعدی سمت CLIENT خواهیم گفت. روم یا تالار گفتگو ما تنها یک اتاق برای گفتگو در نظر میگیریم و هر کاربری که به سرور متصل شود را در همان تالار اضافه خواهیم کرد. تالار های گفتگو صرفا برای تقکیک سازی ارسال و دریافت ها و محدود کردن بازه ی کاربران مورد نظر... (ممکن است یک کاربر در چند اتاق بطور همزمان باشد.) سیستم های پیام رسان پیشرفته تر مانند تلگرام و ... تالار های زیادی را شامل می شوند. (هر کاربر خودش در کانال و گروه های مختلفی عضو است که هر کدام از آنها یک کانال متفاوت محسوب می شوند.) * دقت شود که منظور از کانال صرفا یک اتاق یا تالار گفتگو است و منظور کانال ارتباطی و پروتکل نیست. نرم افزار اصلی نرم افزار اصلی وظیفه دارد تا تمام کاربرانی که وارد تالار شده اند را به یاد داشته باشد و هر لحظه اماده دریافت درخواست هایی از طرف کاربرانش باشد. و پیام هایی را که از کاربران دریافت می کند برای تمامی کاربران دیگر هم ارسال کند که بسته به خلاقیت و نیاز می تواند هر یک از این بخش ها متفاوت طراحی شود. نرم افزار اصلی باید از قبل اجرا شده باشد. تا کاربران دیگر با استفاده از نرم افزار مخصوص به خودشان بتوانند به سرور متصل شوند و ارسال و دریافت داشته باشند. در نظر داشته باشید که اگر در نرم افزار اصلی اختلالی پیش بیایید و متوقف بشوند. قطا برای تمام کاربران مشکل پیش می آید. مگر اینکه از پایگاه های داده ی داخلی استفاده کرده باشند. (با خلاقیت می توان به گونه های متفاوتی چنین ساختاری را پیاده کرد) نرم افزار کاربران این نرم افزار جذاب ترین بخش است چرا تمام قابلیت هایی را که در اختیار کاربر قرار می دهیم را مستقیما طراحی می کنیم. در نظر داشته باشید که هر چیزی که در این نرم افزار طراحی می شود باید در نرم افزار اصلی پشتیبانی شوند... بنابراین اگر این دو بخش توسط دو فرد یا دو گروه مجزا طراحی می شوند آنها باید توسط داکیومنت ها و جلساتی به نظرات مشابه ای رسیده باشند. (اگرچه اینها تخصص و وظیفه ی تحلیلگر سیستم است! نه بطور همزمان وظیفه توسعه دهنده و برنامه نویس نرم افزار) پیاده سازی یک نمونه اکنون در نظر داریم تا با استفاده از ساختار کتابخانه BoostAsio پروژه ای را با نام BoostAsioChat ایجاد کنیم که در آن می خواهیم یک پیام رسان با حداقل ترین امکانات پایه طراحی کنیم که بیشتر جنبه شخصی و تفریحی دارد. زیرا از ساختار های استاندارد و ایمن و کاربری کاملا بدور است! (می توانید خودتان توسعه دهید و آنرا جالب تر بسازید) ساختار نرم افزار اصلی و سرور را به این صورت تعریف می کنیم : typedef deque<message> messageQueue; class participant { public: virtual ~participant() {} virtual void deliver(const message& messageItem) = 0; }; typedef shared_ptr<participant> participantPointer; class room { public: void join(participantPointer participant); void deliver(const message& messageItem); void leave(participantPointer participant); private: messageQueue messageRecents; enum { max = 200 }; set<participantPointer> participants; }; class session : public participant, public enable_shared_from_this<session> { public: session(tcp::socket socket, room& room) : socket(move(socket)), room_(room); void start(); void deliver(const message& messageItem); private: void readHeader(); void readBody(); void write(); tcp::socket socket; room& room_; message messageItem; messageQueue Messages; }; class server { public: server(boost::asio::io_context& io_context, const tcp::endpoint& endpoint) : acceptor(io_context, endpoint); private: void do_accept(); tcp::acceptor acceptor; room room_; }; int main(int argc, char* argv[]); ساختار نرم افزار کاربر را هم به این صورت تعریف می کنیم : typedef deque<message> messageQueue; class client { public: client(boost::asio::io_context& context, const tcp::resolver::results_type& endpoints) : context(context), socket(context); void write(const message& messageItem); void close(); private: void connect(const tcp::resolver::results_type& endpoints); void readHeader(); void readBody(); void write(); boost::asio::io_context& context; tcp::socket socket; message readMessage; messageQueue writeMessage; }; int main(int argc, char* argv[]); در نظر داریم تا در این پروژه از thread ها نیز استفاده کنیم... در مورد این مفهوم ها می توانید بصورت مجزا تحقیق کنید. بنابراین روش کامپایل این پروژه به این صورت خواهد بود : $ g++ client.cpp -lpthread -o client $ g++ Server.cpp -lpthread -o server آزمایش همانطور که گفته شد در ابتدا نرم افزار اصلی و سرور باید اجرا شود. در اینجا ما تمام ارتباطات شبکه را بر روی یک سیستم در شبکه داخلی برقرار خواهیم کرد... پس نگرانی در مورد ساختار های درونی شبکه و آی پی / دی ان اس / دامین نخواهیم داشت. بنابراین ای پی را می توانید ای پی داخلی یا localhost در نظر بگیرید. برای آزمایش پورت فرضی 4000 را در نظر میگیریم و نرم افزار اصلی را روی این پورت اجرا میکنیم : $ ./server 4000 در این مرحله متوجه می شوید که نرم افزار اصلی با موفقیت اجرا شده است و همچنان اجرا مانده است. بله درست است... نرم افزار اصلی هر لحظه باید منتظر دستور کاربران باشد. اگر لحظه ای برای نرم افزار اصلی اختلالی پیش آید نخواهد توانست دستورات کاربران را انجام یا پاسخ دهد. بنابراین این پردازش را قطع نکنید و اجازه دهید تا نرم افزار اصلی اجرا بماند. در محیط دیگری نرم افزار سمت کاربر را نیز اجرا کنید. این نرم افزار را می توانید به تعداد دلخواه وارد کنید. (همانطور که ممکن است 6 نفر همزمان به سرور متصل باشند / یا ممکن است هیچ فردی به سرور متصل نشوند) ابتدا یک کاربری را به سرور با پورت 4000 و شبکه داخلی وصل می کنیم : $ ./client localhost 4000 first user: you can type message here... حال در محیط دیگری با کاربر جدیدی نیز وارد می شویم : $ ./client localhost 4000 second user: you can type message here... در این پروژه نمونه از کاربران نام کاربری یا نام نمی پرسیم.. و صرفا وقتی وارد محیط گفتگو می شوند... یا زمانی که به سرور متصل می شوند منتظر هستیم تا انها پیامی را بنویسند... هر پیامی را که بنویسند به سرور ارسال می شود و سرور وظیفه دارد تا آنرا برای تمام کاربران بفرستد. و این روند درون یک حلقه بی نهایت تکرار می شوند. پس این ارتباط دو طرفه خواهد بود و هم کاربران برای سرور اطلاعات ارسال می کنند و هم سرور برای کاربران اطلاعات ارسال خواهد کرد. در نظر داشته باشید که کاربر اول می تواند پیامی را بنویسد و به کاربران دیگر ارسال شود. ممکن است کاربر سومی اصلا تصمیمی به نوشتن پیام نداشته باشد و صرفا تمایل به خواندن پیام دیگران داشته باشند. و این کاملا اختیاری است. و ما کاربران را اجباری نمیکنیم. اگرچه شما می توانید با خلاقیت خودتان اینها را با متغییر های کمکی و دستورات شرطی پیاده کنید. کد ها برای پیام ها یک ساختار در نظر میگیریم و بصورت مشترک در هر دو نرم افزار استفاده خواهیم کرد... بنابراین اینرا در هدر پیاده خواهیم کرد. هدر پیام : (message.hpp) #ifndef message_HPP #define message_HPP #include <cstdio> #include <cstdlib> #include <cstring> using namespace std; class message { public: enum { headerLength = 4 }; enum { maxBodyLength = 512 }; message() : bodyLength_(0) { } const char* data() const { return data_; } char* data() { return data_; } size_t length() const { return headerLength + bodyLength_; } const char* body() const { return data_ + headerLength; } char* body() { return data_ + headerLength; } size_t bodyLength() const { return bodyLength_; } void bodyLength(size_t new_length) { bodyLength_ = new_length; if(bodyLength_ > maxBodyLength) bodyLength_ = maxBodyLength; } bool decodeHeader() { char header[headerLength + 1] = ""; strncat(header, data_, headerLength); bodyLength_ = atoi(header); if(bodyLength_ > maxBodyLength) { bodyLength_ = 0; return false; } return true; } void encodeHeader() { char header[headerLength + 1] = ""; sprintf(header, "%4d", static_cast<int>(bodyLength_)); memcpy(data_, header, headerLength); } private: char data_[headerLength + maxBodyLength]; size_t bodyLength_; }; #endif نرم افزار اصلی و سرور : (server.cpp) #include <iostream> #include <cstdlib> #include <deque> #include <memory> #include <list> #include <set> #include <utility> #include <boost/asio.hpp> #include "message.hpp" using boost::asio::ip::tcp; using namespace std; typedef deque<message> messageQueue; class participant { public: virtual ~participant() {} virtual void deliver(const message& messageItem) = 0; }; typedef shared_ptr<participant> participantPointer; class room { public: void join(participantPointer participant) { participants.insert(participant); for(auto messageItem: messageRecents) participant->deliver(messageItem); } void deliver(const message& messageItem) { messageRecents.push_back(messageItem); while(messageRecents.size() > max) messageRecents.pop_front(); for(auto participant: participants) participant->deliver(messageItem); } void leave(participantPointer participant) { participants.erase(participant); } private: messageQueue messageRecents; enum { max = 200 }; set<participantPointer> participants; }; class session : public participant, public enable_shared_from_this<session> { public: session(tcp::socket socket, room& room) : socket(move(socket)), room_(room) { } void start() { room_.join(shared_from_this()); readHeader(); } void deliver(const message& messageItem) { bool write_in_progress = !Messages.empty(); Messages.push_back(messageItem); if(!write_in_progress) { write(); } } private: void readHeader() { auto self(shared_from_this()); boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(messageItem.data(), message::headerLength), [this, self](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec && messageItem.decodeHeader()) { readBody(); } else { room_.leave(shared_from_this()); } }); } void readBody() { auto self(shared_from_this()); boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(messageItem.body(), messageItem.bodyLength()), [this, self](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { room_.deliver(messageItem); readHeader(); } else { room_.leave(shared_from_this()); } }); } void write() { auto self(shared_from_this()); boost::asio::async_write(socket, boost::asio::buffer(Messages.front().data(), Messages.front().length()), [this, self](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { Messages.pop_front(); if(!Messages.empty()) { write(); } } else { room_.leave(shared_from_this()); } }); } tcp::socket socket; room& room_; message messageItem; messageQueue Messages; }; class server { public: server(boost::asio::io_context& io_context, const tcp::endpoint& endpoint) : acceptor(io_context, endpoint) { do_accept(); } private: void do_accept() { acceptor.async_accept([this](boost::system::error_code ec, tcp::socket socket) { if(!ec) { make_shared<session>(move(socket), room_)->start(); } do_accept(); }); } tcp::acceptor acceptor; room room_; }; int main(int argc, char* argv[]) { try { if(argc < 2) { cerr << "Usage: server <port> [<port> ...]\n"; return 1; } boost::asio::io_context io_context; list<server> servers; for(int i = 1; i < argc; ++i) { tcp::endpoint endpoint(tcp::v4(), atoi(argv[i])); servers.emplace_back(io_context, endpoint); } io_context.run(); } catch (exception& e) { cerr << "Exception: " << e.what() << "\n"; } return 0; } نرم افزار دوم و سمت کاربر : (client.cpp) #include <iostream> #include <thread> #include <cstdlib> #include <deque> #include <boost/asio.hpp> #include "message.hpp" using boost::asio::ip::tcp; using namespace std; typedef deque<message> messageQueue; class client { public: client(boost::asio::io_context& context, const tcp::resolver::results_type& endpoints) : context(context), socket(context) { connect(endpoints); } void write(const message& messageItem) { boost::asio::post(context, [this, messageItem]() { bool write_in_progress = !writeMessage.empty(); writeMessage.push_back(messageItem); if(!write_in_progress) { write(); } }); } void close() { boost::asio::post(context, [this]() { socket.close(); }); } private: void connect(const tcp::resolver::results_type& endpoints) { boost::asio::async_connect(socket, endpoints, [this](boost::system::error_code ec, tcp::endpoint) { if(!ec) { readHeader(); } }); } void readHeader() { boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(readMessage.data(), message::headerLength), [this](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec && readMessage.decodeHeader()) { readBody(); } else { socket.close(); } }); } void readBody() { boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(readMessage.body(), readMessage.bodyLength()), [this](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { cout.write(readMessage.body(), readMessage.bodyLength()); cout << "\n"; readHeader(); } else { socket.close(); } }); } void write() { boost::asio::async_write(socket, boost::asio::buffer(writeMessage.front().data(), writeMessage.front().length()), [this](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { writeMessage.pop_front(); if(!writeMessage.empty()) { write(); } } else { socket.close(); } }); } boost::asio::io_context& context; tcp::socket socket; message readMessage; messageQueue writeMessage; }; int main(int argc, char* argv[]) { try { if(argc != 3) { cerr << "Usage: client <host> <port>\n"; return 1; } boost::asio::io_context context; tcp::resolver resolver(context); auto endpoints = resolver.resolve(argv[1], argv[2]); client c(context, endpoints); thread t([&context](){ context.run(); }); char line[message::maxBodyLength + 1]; while(cin.getline(line, message::maxBodyLength + 1)) { message messageItem; messageItem.bodyLength(strlen(line)); memcpy(messageItem.body(), line, messageItem.bodyLength()); messageItem.encodeHeader(); c.write(messageItem); } c.close(); t.join(); } catch (exception& e) { cerr << "Exception: " << e.what() << "\n"; } return 0; } این پروژه آزمایشی بصورت رایگان و اوپن سورس در اینترنت بخصوص اینجا وجود دارد و می توانید آنرا مستقیما بصورت کامل دانلود کنید. با تشکر, Max Base / مکس بیس

آیا این واقعاً امکان‌پذیر است؟ پاسخ : بله! من می‌دانم که ممکن است این مبحث تحت سی++ بسیار پیچیده و یک کار بیهوده‌ای باشد! اما واقعیت این است که تکنیک‌های پنهان بسیاری وجود دارد که ممکن است همه از آن باخبر نباشند! من قبلاً در مورد اینکه تحت ++C وب‌سایت میشه طراحی کرد یا خیر تحقیقاتی انجام داده بودم، از لحاظ امکان بودنش جواب مثبت بود اما اینکه به راحتی طراحی تحت Php یا دیگر زبان‌های برنامه‌نویسی باشه خیر! خُب طبیعیه چون شما بسیار راحت یه اسکریپت رو می‌نویسی و روی سرور اجراش می‌کنی و سایت شما به خوبی و خوشی بالا میاد! ممکن است در همین قسمت از موضوع شما به این نتیجه رسیده باشید که خُب نیازی به ادامه‌ی بحث نداریم! وقتی کار سختیه پس منطقی نیست و شما احتمالاً دیوانه‌ای!!! واقعیت جریان این است بر خلاف آن چیزی که تصور کرده‌ایم طراحی وب‌سایت با سی‌پلاس‌پلاس نه تنها بسیار راحت است بلکه بسیار هم جذاب خواهد بود! اما در نگاه اول ممکن است یک سری محدودیت‌هارا داشته باشد که همه‌ی این موارد با کمی تأمل و بررسی قابل حل هستند به قدری که وقتی درگیر این جریان باشید شیفته‌ی آن خواهید شد. مزایای یک وب‌سایت تحت سی‌پلاس‌پلاس نسبت به دیگر زبان‌های رایج سرعت خارق‌العاده و غیر قابل مقایسه با زبان‌های رایج امنیت بهتر کد‌های شما مدیریت ساده‌تر و انعطاف‌پذیری بالا مصرف بسیار بهینه‌ و غیر قابل تصور از منابع سرور دسترسی نامحدود به کتابخانه‌ها عدم محدودیت در دسترسی به برنامه‌نویسی سطح پایین عدم محدودیت در استفاده از توابع سیستم‌عامل عدم محدودیت در مدیریت سیستم و هر ویژگی‌ دیگری که در زبان‌های اسکریپتی اگر به آن نیاز داشته باشید مجبور هستید تا به صورت اکستنشن آن را تحت سی‌پلاس‌پلاس باز نویسی کنید. سیستم راه‌انداز وب‌سرور چگونه است؟ در هر سروری CGI به شما امکان این را می‌دهد که بتوانید تحت پروتکل‌های استاندارد برنامه‌های تحت وب را اجرا کنید. شما می‌توانید تحت آن و یا موارد دیگری مانند FastCGI و WSGI و دیگر موارد بهینه شده‌ی آن برنامه‌ی تحت وب را بر روی سرور خود اجرا کنید. طراحی قالب هماهنگی با HTML, JavaScript, Css در سی‌پلاس‌پلاس چگونه خواهد بود؟ همه‌ی گزینه‌های مربوط به وب را شما بدون هیچ محدودیتی در اختیار خواهید داشت. شما هیچ محدودیتی در استفاده از ویژگی‌های HTML5 یا CSS3 و یا JavaScript و دیگر فریمورک‌ها و کتابخانه‌های کارآمدی چون Angular.JS را نخواهید داشت. بنابراین از نظر طراحی رابط یک وب‌سایت همانند دیگر زبان‌های رایج می‌توانید روی آن حساب کنید. طراحی هسته و بک‌اِند وب‌سایت چگونه خواهد بود؟ همانند زبان‌ها و فریمورک‌های رایج تحت وب شما در سی‌پلاس‌پلاس می‌توانید هسته‌ی وب‌سایت یا سیستم وب‌سایت خود را تحت استاندارد سی‌پلاس‌پلاس و هر کتابخانه‌ای که می‌پسندید و یا به آن تسلط دارید پیاده سازی کنید! به شرطی که قابلیت‌های آن کتابخانه پاسخگوی نیاز‌های شما باشد. با این حساب شما می‌توانید حتی سیستم مدیریت محتوای (CMS) خود را طراحی کنید! بله سیستم مدیریت محتوا تحت سی‌پلاس‌پلاس! کاملاً جدی هستیم قبل از هر چیز یک مزیت بسیار بزرگ در کنار مزیت‌های دیگر این است که یک CMS تحت سی‌پلاس‌پلاس می‌تواند داشته باشد مصرف بهینه از منابع سرور خواهد بود. برای مثال در یک مقایسه‌ی‌ ساده و آزمایشی نتیجه‌ی بسیار جالبی ارائه شده است. همانطور که می‌دانید Wordpress به عنوان یک سیستم مدیریت محتوای (بلاگ) شناخته شده و تحت Php توسعه‌ یافته است. نسخه‌ی سریعتر و بهینه‌تر آن با نام Ghost تحت Node.JS توسعه یافته است که ما نسخه‌ی توسعه‌ یافته‌ی آن را با یک عمل مشابه در C++1z مورد بررسی قرار داده ایم که نتایج آن بسیار جالب است! مصرف حافظه‌ سیستم مدیریت محتوای Tegra ۳۵۰۰ درخواست در هر ثانیه 3.6 مگابایت سیستم مدیریت محتوای Ghost 100 درخواست در ثانیه 120 مگابایت پشتیبانی از پایگاه‌های داده به لطف کتابخانه‌های عظیم سی‌پلاس‌پلاس امکان مدیریت یک وب‌سایت تحت پایگاه‌های داده مختلفی ممکن است. برای مثال تحت Qt شما می‌توانید به رایجترین درایور‌های بانک‌اطلاعاتی دسترسی داشته و سیستم خود را به آن‌ها مجهز کنید. نکته: احتمالاً در برنامه‌نویسی با نود جی‌اس و پی‌اچ‌پی شناختی با کتابخانه‌های OpenSSL, Libcurl و موارد این چنینی داشته اید! کتابخانه‌های فوق عضو لیست کتابخانه‌های C و ++C هستند. بنابراین شما علاوه بر دسترسی مستقیم بر آن‌ها به هزاران و شاید میلیون‌ها کتابخانه در دنیا سی‌پلاس‌پلاس خواهید داشت. نمونه‌ی اولیه اما شوق‌آور برای اثبات امکان طراحی وب‌سایت تحت سی‌پلاس‌پلاس چندی پیش من تصمیم گرفتم تا سیستم وب‌سایتی را تحت Php7 برای یکی از استارت‌آپ‌ها طراحی و پیاده سازی کنم که در این پست به آن اشاره شده است. از آن‌جایی که به لطف کتابخانه‌ی Qt برنامه‌های سمت کاربر را توسط سی‌پلاس‌پلاس پیاده سازی کرده بودم به این فکر افتادم چرا سمت سرور و بخش وب‌سایت هم با آن هماهنگ نشود!؟ اینگونه هماهنگی بین برنامه‌ها و پرفرمنس همه‌ی آن‌ها بسیار افزایش خواهد یافت در اولین نگاه این تفکر بسیار ناشیانه و بسیار ناممکن بود! تنها روشی که به کار گرفته بودم ارسال اطلاعات از طرف کاربر به سمت سرور و مدیریت آن‌ها تحت معماری Restful Api بود که در قالب JSon آن‌ها را تجزیه و مدیریت می‌کردم. با کمی تحقیق در مورد ویژگی‌های سمت وب تحت Fast-CGI, uWSGI, DJango, ClearSilver و موارد مرتبط با آن‌ها سعی کردم تا صفحه‌ی بسیار ساده‌ای از HTML را توسط سی‌پلاس‌پلاس هندل کنم. این کار نتایج بسیار موفقیت آمیزی را در بر داشت تا نتیجه‌ی آن تبدیل به یک پروژه‌ی سیستم مدیریت محتوا تحت ++C شد. من پروژه‌ای با نام مفهومی Tegra که نام پروژه‌ی قبلی تحت Php بود را در محیط Qt Creator با C++17 و کتابخانه‌ی Qt باز سازی کرده و هسته‌ی اولیه‌ی آن را برای اجرای چند صفحه از یک وب‌سایت، احراز هویت، بازخوانی و نمایش لیستی از خبر‌ها و مدیریت متا تگ‌ها و آدرس صفحات مربوط به هر صفحه را ایجاد کردم. سعی کرده ام در کمترین زمان ممکن برای آزمایش یک سری ویژگی‌های اولیه از یک وب‌سایت آن‌ها را مورد بررسی قرار بدم که عبارتند از هماهنگی با فریم‌ورک‌های طراحی مانند BootStrap و یا Angular.JS که خوشبختانه همه‌چیز بسیار خوب در کنار همدیگه کار می‌کنند. هسته‌ی سیستم به صورت جدا و معماری طراحی آن بر پایه‌ی MVC مورد آزمایش قرار گرفته است. در زیر تصاویری از صفحات تولید شده تحت سیستم‌ مدیریت محتوای ساخته شده با سی‌پلاس‌پلاس را مشاهده می‌کنید. همه چیز در قدم‌های اول قرار دارد و با توجه به سادگی تولید وب سایت بر خلاف تصوری که داشتیم بسیار توسعه و جای پیشرفت خواهد داشت. بخشی از نمونه کد‌های این سیستم به صورت زیر آورده شده است تا ذهنیتی برای توسعه‌دهندگان ارائه شود: تکه کُد زیر عمل ارسال اطلاعات و تمامی لینک‌های مربوط به بوت استرپ را برای سمت HTML ارائه می‌کند که در قالب استاندارد جدید C++17 آورده شده است: auto bootstrapCss = bootStrapLib.find("css"); if(bootstrapCss != bootStrapLib.end()) { c->setStash("BootstrapCss", bootstrapCss->second.c_str()); std::cout << "Found " << bootstrapCss->first << " " << bootstrapCss->second << '\n'; } کد مربوط به سمت قالب به صورت زیر خواهد بود: <!-- Bootstrap core css --> <link href="{{BootstrapCss}}" rel="stylesheet"> نتیجه‌ی فوق در صورتی که CDN بر روی لوکال تنظیم شده باشد از روی کد‌های کامپایل شده و یا استاتیک فراخوانی خواهد شد. در غیر اینصورت از روی یکی از سرور‌های CDN فراخوانی می‌شوند. نحوه‌ی ارسال متغیر از سمت سی‌پلاس‌پلاس به قالب بسیار ساده است! بسیار ساده از Php و یا Node.JS می‌باشد. با در نظر گرفتن ارسال اطلاعات از سمت سی‌پلاس‌پلاس به سمت رابط کاربری کافی است نام متغیر‌ها را در قالب خود اعمال کنید. {% for post in news %} <div class="blog-post"> <h2 class="blog-post-title"><a href="news/{{post.uri}}">{{post.title}}</a></h2> <p class="blog-post-meta">{{post.date}} by <a href="#">{{post.author}}</a></p> <p>{{post.announcement|safe}}</p> </div><!-- /.blog-post --> {% endfor %}</div> این ساختار بر پایه‌ی ساختار Angular.JS و DJango پیاده سازی شده است که به طور کامل پشتیبانی می‌شود. فعال سازی فناوری Angular.JS بر روی این سیستم جهت طراحی قالب تنها با دو دستور ساده اعمال می‌شود: <!-- Link to AngularJS --> <script src= "{{AngularJs}}"></script> <!-- Enable AngularJS Engine --> {{AngularJsSync|safe}} این دستورات در هسته‌ی سیستم مدیریت محتوا در کلاسی با نام Template پردازش و در نهایت به سمت HTML هندل می‌شوند. بخشی از دستورات سمت هسته در سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ برای مثال ارسال عنوان صفحه به صورت زیر است: std::optional<std::string> LoadListTemplate::getTitle() const { if (isset(title)) { return title; } else { return std::nullopt; } } سمت HTML کافی است دستور فوق را در نظر بگیریم: <title>{{title}}</title> این‌ها مثال‌هایی از مراحل توسعه‌ی این سیستم است که می‌دانم آنچنان گسترده نیست، اما برای ثابت کردن طراحی و توسعه‌ی وب‌سایت تحت سی‌پلاس‌پلاس مثال‌های روشنی هستند. موفق و سربلند باشید! اطلاعیه‌های مربوط به این پروژه احتمالاً در کانال‌ها و گروه‌ تلگرامی و همین مرجع بازگو و در اختیار شما قرار گیرد.

مدتی است در مورد مسدود شدن اپلیکیشن‌های ایرانی برای iOS از طرف شرکت اپل خبر‌هایی به گوش می‌رسد که در سایت‌ها و پایگاه‌های خبری از سمت نویسندگان و افراد غیرفنی تجزیه تحلیل و روش‌های دور زدن آن‌ها ارائه می‌شود. واقعیت بر دلیل نوشتن این مقاله این است که این فرصت و مشکلات کنونی آبی گل‌آلود برای سود‌جویانی شده است که کاربران از آن بی‌خبرند! هر روز یک توسعه‌دهنده یک سایت جدید راه‌اندازی می‌کند و با ادعای ارائه بستری نامحدود اقدام به تبلیغات می‌کند. بنده نیز به عنوان توسعه‌دهنده وظیفه‌ی خودم می‌دانم که یک بار برای همیشه توضیحات شفاف و روشنی را در اختیار کاربران iOS قرار دهم تا متوجه اصلِ موضوع باشند (بعد از آن تصمیم با خود شما). اول از خودمان شروع کنیم، آیا واقعاً حرکت‌هایی که ما داشته‌ایم درست بوده است؟ به گونه‌ای که انگار اقدامات ما ایرانی‌ها بدون عیب و ایراد بوده و اپل بدون دلایل منطقی اقدام به تحریم ما کرده است! (هدف از این مقاله به هیچ عنوان طرفداری از اقدامات شرکت اپل نیست، چرا که این شرکت به عنوان فروشنده‌ی محصولات خود وظیفه دارد به پشتیبانی و ارائه‌ی خدمات به کاربرانش باشد نه اینکه هم سود کند و هم به خاطر مسائل سیاسی برخی از مشتریان خود را محدود کند. بنابراین ما اپل را هم محکوم به آن می‌کنیم که هیچ ارزشی به کاربران و توسعه‌دهندگان ایرانی به خاطر مسائل سیاسی قائل نیست)، و در مقابل مشترکین و حتی شرکت‌ها و فروشگاه‌های اپلیکیشن موظف هستند به جای توجیح کار‌های غیر قانونی و ناعادلانه‌ی خود (و استفاده از چنین فرصت‌ها)، اقدامات به شفاف سازی روش‌های انتشار و توسعه کنند که مسلماً کاربران عادی و غیر حرفه‌ای از این امر بی خبرند! به گونه‌ای که انگار ما عادت کرده‌ایم هر زمان که مشکلی گریبان گیر ملت ما می‌شود به جای حل آن از روش صحیح و قانونی، اقدام به فشار بیشتر و سوء استفاده از آن فرصت کنیم که اصلاً روش انسان‌ دوستانه‌ای نیست (حداقل از فرهنگ اصیل ایرانی چنین انتظاراتی نداریم). اما واقعیت امر در چیست و دلایل مسدود سازی نرم‌افزار‌ها بر روی iOS در چیست؟ اینطور که به گوش می‌رسد و به گفته‌ی پایگاه‌های خبری و سایت‌های فناوری خبر‌ها اینگونه است که، اپل تا کنون چندین بار برخی اپلیکیشن‌های ایرانی را مسدود یا رَد اعتبار کرده است ولی این بار، اپلیکیشن‌های پرداخت الکترونیکی و موبایلی مانند آسان پرداخت و نرم‌افزار‌ بانک‌های معروف ایرانی تحریم شدند. افزون بر این، اپ‌های محبوب و پر کاربردی مانند اسنپ، تپسی، فون‌پی، دیجی‌کالا، فیدیبو، سیب‌اپ نیز جزو تحریم شده‌ها هستند. در قدم اول ممکن است دلایل این کار را به خاطر مسائل سیاسی بدانیم، این مسئله تا حدی ممکن است درست باشد، اما با بازنگری و یادآوری حریم خصوصی و حقوق مشتری در جامعه‌ی بشری از سمت اپل نیز حکم می‌کند که جوابگوی خدمات پس از فروش خودش باشد. بنابراین بهانه‌ تراشی بخشی از اقدامات می‌تواند باشد اما مسئله‌ی اصلی این نیست! اجازه دهید جایگاه خودمان را برعکس در نظر بگیریم، با این حساب که ما به عنوان خدمات دهنده‌های ایرانی بستری را فراهم کرده‌ باشیم که به جامعه‌ی بزرگی از دنیا خدمات ارائه می‌دهیم. بنابراین قوانین و چهارچوب‌های شفاف و مشخصی را عنوان خواهیم کرد که خارج از آن باید اقدام به یادآوری و گوشزد، تذکر و در نهایت برخورد قانونی و تحریم را در برنامه‌ داشته باشیم که یک روند قانونی و طبیعی است. این قوانین در صورتی اجرا می‌شوند که حقوق توسعه، تولید، نشر و پشتیبانی رسمی محصولات نادیده گرفته شود. بنابراین فرض کنید شما صاحب فروشگاهی هستید که نویسندگان (توسعه‌دهندگان) و ارائه‌دهندگان خدمات آن همگی ساعت‌ها، ماه‌ها و سال‌ها زمان بر توسعه و تولید محصولات خود گذاشته‌اند. حال ممکن است آن را رایگان و یا حتی با دیدگاه تجاری در اختیار کاربران قرار دهند. بنابراین عقل و منطق اجازه می‌دهد که شما نرم‌افزار رایگان را به صورت رایگان و نرم‌افزار‌های تجاری را در قبال پرداخت هزینه‌ی آن مورد استفاده قرار دهید. در غیر این صورت اگر محصولی که شما ارائه داده‌اید با نقض این موارد مواجه شود (بدون شک اولین تصمیمی که خواهید گرفت حذف خدمات پس‌ از فروش، پشتیبانی و ... خواهد بود). اما واقعیت این مسئله چیست؟ آیا اپل اقدام به تحریم بی دلیل بر روی اپلیکیشن‌های ایرانی داشته است؟ اگر منطقی به قضیه فکر کنیم، به راحتی می‌توان این مسائل را بررسی و دلایل تحریم را درک کرد؛ من در این مقاله ابتدا به دلایل تحریم اپل می‌پردازم که پاسخ روشن و صریح این اقدامات اخیر را در این باره به شما خواهد داد. هرچند من به عنوان یک برنامه‌نویس باید به دنبال توسعه و تولید محصولات و حتی دور زدن تحریم‌های ناشیانه در این حوزه باید باشم، اما اینکه هم نوعان و همکاران خودم هم در این باره خبر‌ها و اطلاعات دروغ را به مشتریان این حوزه می‌دهند قابل تحمل نیست! چرا که اول باید از خودمان شروع کنیم! بهتر است در نظر داشته باشیم قوانینی که در اپل نیز ذکر شده‌اند به این اشاره دارد که در صورت خروج از این چهارچوب که ممکن است امنیت و حقوق مادی و معنوی توسعه‌دهنده و ناشر را پایمال کند، هیچ گونه تعهدی در رابطه با ادامه‌ی همکاری و یا پشتیبانی از آن خدمات را نخواهند داشت. بنابراین شخصاً ندیدم حتی در یکی از فروشگاه‌های ایرانی اشاره‌ای به این حقوق شده باشه (حتی برعکس و شدیداً بر خلاف مواردی هستند که ذکر شده‌اند که با دلیل و اسناد معتبر خود مرجع اپل آن‌ها را شفاف سازی خواهم کرد). به عنوان مثال، اگر شما یک کاربر عادی یا حتی تازه کار باشید، یا اگر شما یک توسعه‌دهنده‌ی تازه‌کار و حتی حرفه‌ای باشید بهتر است به این بخش از قوانین اپل (App Store Review Guidelines) توجه جدی کنید! این بخشی از قوانین صریح و شفاف اپل در حوزه‌ی اپلیکیشن‌های iOS و فروشگاه خودش است که در زیر آمده است: App Store Review Guidelines Introduction Apps are changing the world, enriching people’s lives, and enabling developers like you to innovate like never before. As a result, the App Store has grown into an exciting and vibrant ecosystem for millions of developers and more than a billion users. Whether you are a first time developer or a large team of experienced programmers, we are excited that you are creating apps for the App Store and want to help you understand our guidelines so you can be confident your app will get through the review process quickly. The guiding principle of the App Store is simple - we want to provide a safe experience for users to get apps and a great opportunity for all developers to be successful. We do this by offering a highly curated App Store where every app is reviewed by experts and an editorial team helps users discover new apps every day. For everything else there is always the open Internet. If the App Store model and guidelines are not best for your app or business idea that’s okay, we provide Safari for a great web experience too. On the following pages you will find our latest guidelines arranged into five clear sections: Safety, Performance, Business, Design, and Legal. The App Store is always changing and improving to keep up with the needs of our customers and our products. Your apps should change and improve as well in order to stay on the App Store. A few other points to keep in mind: We have lots of kids downloading lots of apps. Parental controls work great to protect kids, but you have to do your part too. So know that we’re keeping an eye out for the kids. The App Store is a great way to reach hundreds of millions of people around the world. If you build an app that you just want to show to family and friends, the App Store isn’t the best way to do that. Consider using Xcode to install your app on a device for free or use Ad Hoc distribution available to Apple Developer Program members. If you’re just getting started, learn more about the Apple Developer Program. We strongly support all points of view being represented on the App Store, as long as the apps are respectful to users with differing opinions and the quality of the app experience is great. We will reject apps for any content or behavior that we believe is over the line. What line, you ask? Well, as a Supreme Court Justice once said, “I’ll know it when I see it”. And we think that you will also know it when you cross it. If you attempt to cheat the system (for example, by trying to trick the review process, steal user data, copy another developer’s work, manipulate ratings or App Store discovery) your apps will be removed from the store and you will be expelled from the Developer Program. You are responsible for making sure everything in your app complies with these guidelines, including ad networks, analytics services, and third-party SDKs, so review and choose them carefully. Some features and technologies that are not generally available to developers may be offered as an entitlement for limited use cases. For example, we offer entitlements for CarPlay Audio, HyperVisor, and Privileged File Operations. Review our documentation on developer.apple.com to learn more about entitlements. We hope these guidelines help you sail through the App Review process, and that approvals and rejections remain consistent across the board. This is a living document; new apps presenting new questions may result in new rules at any time. Perhaps your app will trigger this. We love this stuff too, and honor what you do. We’re really trying our best to create the best platform in the world for you to express your talents and make a living, too. در قوانین ذکر شده به صراحت عنوان شده است که اگر به فکر برنامه‌های آزمایشی هستید بهتر است از محیط Xcode با همان حساب توسعه‌دهندگی استفاده کنید که تنها بر روی دستگاه‌ خودتان می‌تواند اجرا شود. در صورتی که به فکر بحث تجاری آن هستید باید تمامی حقوق مربوطه را رعایت کنید و حتی نباید به فکر کپی کردن، درز اطلاعات، به خطر اندازی حریم خصوصی و دیگر مسائل بپردازید که در این صورت اپل محصول شما را رَد خواهد کرد. فشار دو طرفه، بهانه تشدید بهانه... بهانه و باز هم بهانه!!! مسلماً برای همه روشن است که سیاست‌های آمریکایی و شرکت‌های آن منتظر بهانه‌هایی هستند که سریعاً فشار‌ها را به سمت ملت ایران وارد کنند، بنابراین مانند اقدامات اخیر Github که متأسفانه مجبور هستند بر اساس سیاست‌های دولتی خود اقدام به محدود سازی خدمات خود به ایرانی‌ها باشند (اپل بسیار مشتاقانه‌تر به دنبال بهانه و ایجاد فشار به ملت ما می‌شتابد). بنابراین باز هم یادآوری کنیم محصولی که بابت آن پول پرداخت می‌شود اعمال محدودیت و فشار بر آن دیگر جایز و انسان‌دوستانه نیست! جالبتر از این موارد یادآوری این موضوع است که دوستان داخلی به جای حل مشکلات با فرصت طلبی‌ها و سوء استفاده‌‌ها و بی‌انصافی‌ها هم فشار وارده را بر کاربران iOS بیشتر کرده‌اند و هم وضعیت و بهانه‌های بیشتری به دست شرکت اپل می‌دهند! این واقعیتی است که باید پذیرفت (به گونه‌ای که در شرایط اقتصادی کنونی هم فشار از خارج هم داخل بر ملت ما وارد است). کاش منصفانه به فکر راه حل‌های مشکلات کنونی باشیم... ملت ما در چنین شرایطی هر جا که به کمک هم شتاب کرده‌اند موفق‌تر بوده‌اند و خواهند بود (اما به روش درست نه غلط!!!). حال با در نظر گرفتن نقض قوانین صریح از سمت فروشگاه‌های ایرانی که به آن‌ هم افتخار می‌کنند، آیا نباید انتظار داشت تا روزی اپل یا هر شرکت دیگری صبرش به پایان برسد و خیس و خُشک را باهم بسوزاند؟! بخشی از ادعاهایی که بزرگترین مرجع ایرانی (سیب‌اپ) اپلیکیشن‌های iOS ارائه شده است به صورت زیر می‌باشد: زمانی که دسترسی به هزاران اپلیکیشن خارجی با ارزش ۵۰،۰۰۰ دلار در کشور ما با افتخار حقوق توسعه‌دهنده و ناشر را زیر سوأل می‌برد نباید انتظار داشت چنین تحریم‌هایی حق ماست؟ حال آنکه چنین فروشگاه‌هایی جدیداً از محدودیت‌های اخیر سوء استفاده کرده و حتی با وعده‌های دروغین اقدام به فروش اشتراک ویژه می‌کنند که در ازای آن هیچ تضمینی از امنیت، حقوق مادی و معنوی و حتی اجرا شدن نرم‌افزار‌های موجود در آن فروشگاه وجود ندارد! متأسفانه دروغ‌ها و فرصت‌ طلبی‌ها از چنین فرصت‌ها به جای حل مسائل و اختلاف‌های سیاسی و تجاری چیزی به جز بدتر کردن وضعیت کنونی نخواهد داشت. حتی هیچ شانسی برای بهتر شدن وضعیت کنونی باقی نخواهد ماند. نقل قول زیر از طرف سیب‌اپ است که ادعا کرده است با پرداخت اشتراک شما قادر به دانلود بدون مشکل اپلیکیشن‌ها خواهید بود. راه حل‌های ناشیانه و واقعا مسخره که از طرف فروشگاه‌ها و نویسندگان خبری اخیر به دستمان رسیده است به صورت زیر هستند: استفاده از نسخه وب اپلیکیشن حقیقت نفهته در پشت این راه حل‌ها به این صورت است که یک فناوری به عنوان PWA یا همان (Progressive web applications) وجود دارد که همان نسخه‌ی وب به شمار می‌آید! در واقع اپلیکیشن‌های نوشته شده به این روش بسیار بدتر از حتی یک وب‌سایت کامل هستند و تنها به روش‌های غیر بومی و خارج از محیط Xcode تحت فناوری‌های وب مانند HTML, CSS و JavaScript توسعه داده می‌شوند. در نهایت هیچ ربطی به نسخه‌ی اصلی و نوشته شده‌ به روش طبیعی نرم‌افزار‌های iOS ندارد و تنها نسخه‌ی محدود شده‌ای از وب‌سایت خدماتی است که با حقه‌های فریبنده و کاملاً ناشیانه اقدام به ساخت میان‌بر و ایجاد آیکون بر روی صفحه گوشی شما می‌کنند که اینطور برداشت کنید نسخه‌ی واقعی اپلیکیشن را نصب کرده اید!!! در حالی که بهتر است به جای آن از همان وب‌سایت استفاده کنید. مسخره است نه؟! دسترسی به برنامه‌هایی که پیش‌تر از اپ استور دانلود کرده‌اید دسترسی به برنامه‌هایی که پیش‌تر از اپ‌استور دانلود شده است روشی کاملاً مسخره‌تر است که به شما پیشنهاد می‌دهد تا نسخه‌های قدیمی اپلیکیشن‌هایی که اپل آن‌ها را نگه‌داشته است اما توسعه‌دهنده‌گان آن‌ها هم نمی‌توانند آن را به‌روز رسانی کنند استفاده کنید! این کار چه فایده‌ای دارد دقیقاً؟ تعداد اپلیکیشن‌هایی این چنینی بسیار محدود هستند مانند دیوار ... که آخرین به‌روز رسانی آن به ۲ سال پیش مربوط است!!! جیلبریک کردن این روش ممکن است کارایی داشته باشد، اما تمامی مسائل امنیتی و خدماتی که اپل آن‌ها را ارائه می‌کند را از بین برده و در واقع در این روش هیچ تضمینی برای حفظ اطلاعات و صحت عملکرد دستگاه شما وجود ندارد (در واقع شما از روش بسیار خطرناک از بین هزاران حفره‌های شکافته شده‌ی امنیتی عبور کرده و از برنامه‌ی مورد نظرتان که شاید آن یک اپلیکیشن بانکی و ... باشد استفاده می‌کنید). راه حل سیب اپ (بزرگ‌ترین فروشگاه ایرانی برای برنامه های iOS) این پیشنهاد زمانی معتبر است که فروشگاه و یا فروشگاه‌های مربوطه با شفافیت کامل بیان کنند که راه‌حل‌های فعلی هیچکدام نهایی نیست و اصلاً مخصوص کاربر نیست!!! چرا که مشتری نه توسعه‌دهنده است و و نه شرکت! بنابراین زمانی که با حرکت‌های ظاهراً حرفه‌ای اما در حقیقاً کاملاً غیر حرفه‌ای از هر کاربر یک توسعه‌دهنده یا شرکت و یا سازمان می‌سازند طبیعی است که باید هزینه‌هایی مانند ۹۹ تا ۲۹۹ دلار در سال را بپردازند که مسلماً منجر به پولی شدن حق نصب اپلیکیشن خواهد بود که از بیخ غلط است! بنابراین انتظار می‌رود تحت هیچ شرایطی مردم را نَفَهم فرض نکنیم! مطمئنان هر عقل سلیمی می‌تواند تشخیص دهد که این روش دقیقاً همان مثال معروف (ماهی گرفتن از آب گل‌آلود است) در واقع شما باید پول به چیزی بپردازید که خودش روش غیرقانونی و نامناسب است!!! برخی از توسعه‌دهندگان و سایت‌های خبری و حتی استور‌ها چنین ادعا می‌کنند که هیچ محدودیتی در توسعه و انتشار برنامه‌های iOS وجود ندارد، آیا این حقیقت است؟ طبق توضیحاتی که در بالا اشاره کردم، هیچ روش منطقی در داخل کشور وجود ندارد که قانونی باشد، اگر کسی مدعی به انتشار است مطمئنان از همین روش‌هایی که اشاره شد استفاده می‌کند که خارج از این نیست. فروشگاه‌های جدید و مدعی بدون محدودیت چگونه کار می‌کنند؟ متأسفانه با وجود شرایط کنونی و محدودیت‌های اپل افراد و فروشگاه‌های زیادی در چندین ماه اخیر ایجاد شده‌اند که از این فرصت برای ارائه خدمات به شیوه‌ی PWA و دو روش دیگر که ذکر شد استفاده می‌کنند که هیچ یک از آن‌ها ارائه دهنده‌ی خدمات واقعی نیستند. (اگر شما فروشگاهی را می‌شناسید که از روش‌های قانونی برای نشر برنامه‌ها استفاده می‌کند که نیاز نباشد هر چند وقت یک بار برنامه‌ را حذف و دوباره نصب کنند و یا در بهترین حالت شما را به عنوان توسعه‌دهنده‌ی اپل معرفی نکنند به ما معرفی کنید تا به گوش همگان برسانیم!). روش‌های پیشنهادی و رسمی اپل چیست؟ طبق اسناد رسمی، اپل می‌گوید اگر شما برنامه‌ی خودتان را به صورت استاندارد توسعه‌ داده‌اید می‌توانید به دو روش آن را منتشر کنید؛ روش اول این است که آن را در فروشگاه اپل منتشر کنید (که در این روش بنابر اساس سیاست‌هایی که دارند مسلماً تحریم ما خواهد بود که شاهدش بودیم - حذف اپلیکیشن‌های ایرانی از فروشگاه اپل). روش دوم آن است که شما اپلیکیشن خود را در قالب روش‌های Ad-Hoc ایجاد کنید که محدود بر ۱۰۰ دستگاه (کاربر) خواهد بود. این روش نیز به گونه‌ای قابل استفاده است اما محدود بر تعداد کاربران خواهد بود و برای اهداف داخلی و سازمانی خودمان طراحی شده است و بدون شک امضاء و مدیریت آن همراه با تولید آمار بسیار زیادی از تأییدیه‌ها سرسام آور خواهد بود. درواقع اپل می‌گوید اگر می‌خواهید در دامنه‌ی بزرگتر یعنی جهان، استفاده کننده‌ی اپلیکیشن شما باشد باید در فروشگاه من آن را منتشر کنید تا هم امنیت و هم پشتیبانی آن را تضمین کنم. روش‌های دیگر نیز با عنوان (Enterprise Program) مطرح هستند که مخصوص تیم‌های توسعه‌ای که در برنامه Enterprise یا همان تجاری ثبت نام کرده‌اند نیز می‌توانند از توزیع داخلی استفاده کنند. این روش همان روشی است که اپل برای عموم اکثراً محدود کرده است و مختص تحریم‌های ایران نیست. درواقع همان روشی که بعضی از شرکت‌های ایرانی هر روز می‌گویند اپلیکیشن را از لینک جدید دریافت کنید!!! که البته همراه با هزینه‌ی سالانه ۲۹۹ دلار است! روش‌های محدود‌تر دیگری وجود دارد که کاربران با محدودیت بیشتری با آن می‌توانند برنامه‌ها را صرفاً برای مصارف ازمایشی و خودمانی استفاده کنند که این دسته با عنوان University Program شناخته شده اند و توانایی نشر برنامه به جامعه‌ی هدف بزرگتری را نخواهند داشت. با توجه به این تعاریف مشخص است که دو روش پیش‌فرض استاندارد و Ad-Hoc باقی مانده است. تکلیف روش اول مشخص است که تا زمانی که تحریم‌ها وجود دارد نباید انتظار داشت که در اپ‌استور بتوان اپلیکیشن‌های ایرانی را بارگذاری کرد. اما روش اد‌هاک همان روشی است که اجازه می‌دهد با خرید و ثبت دستگاه در بانک گواهی‌های معتبر اپل اپلیکیشن‌های خود را به مدت ۱ سال یا بیشتر امضا کنید (این روش برای توسعه‌دهندگان) پیشنهاد شده است که احتمالاً روش‌های فعلی استور‌ها این باشد! مسلماً این روش هزینه‌ی شارژ و امضای توسعه‌دهنده را خواهد داشت. البته لازم به ذکر است این روش قطعی نیست و اگر اپل بداند که به زودی هم خواهد دانست میلیون‌ها کاربر توسعه‌دهنده پیدا کرده است مسلماً طی اقداماتی روش‌هایی برای حل آن ارائه خواهد داد. خب راه حل منطقی چیست؟ با توجه به مستندات و منابع رسمی که اعلام کرده‌اند، از اولین ساعت‌های مسدود شدن نرم‌افزار‌های بانکی و پرداختی، شرکت‌هایی که در این مجموعه اپ یا اپ‌هایی داشتند؛ راه‌حل موقت خود را ارایه کردند، عمده‌ترین راه‌حل استفاده از اپ‌های مسدود شده روی گوشی‌های آیفون، مراجعه به نسخه وب اپلیکیشن یا استفاده از پلتفرم‌های دیگری مانند اندروید است. مدیران اسنپ و دیجی‌کالا از کاربران‌شان درخواست کردند به طور موقت نسخه وب آن‌ها را استفاده کنند تا مشکل حل شود. برخی شرکت‌ها مانند سیب‌اپ و تپسی، نسخه جدید و مجزایی از اپ‌استور ارایه داده و از کاربران‌شان درخواست کردند این اپلیکیشن را از روی سایت آن‌ها دریافت و نصب کنند. سیب‌اپ در پیام‌های ویدیویی و اطلاعیه رسمی، به کاربران خود وعده داده است به‌زودی نسخه جدیدی از اپلیکیشن سیب‌اپ ارایه خواهد شد که دیگر مشکل مسدود بودن یا عدم اعتبارسنجی توسط اپل را ندارد (که این روش زمانی قابل تأیید خواهد بود که به روش‌هایی غلطی که در بالا اشاره شد عمل نشود و رسالت و شعار‌های فریبانه‌ی خود را تغییر دهند) که مسلماً باید اول حقوق مادی و معنوی و حریم خصوصی مصرف کننده را تضمین کنند و در نهایت به روش‌های قانونی مجوز‌های لازم را از اپل دریافت کنند که با توجه به شرایط حاکم کمی غیر ممکن و دور از انتظار است!!! روش‌های بهتری جهت نصب و راه‌اندازی اپلیکیشن‌های ایرانی وجود دارد که با نام‌های Add-Hoc نیز معروف هستند که محدود به نوع توسعه‌دهنده و تجاری معرفی می‌شوند. البته روش‌های تجاری همان روش‌هایی است که سیب‌اپ و دیگر شرکت‌ها مورد استفاده قرار داده‌اند. اما روش روش نوع توسعه‌دهنده می‌تواند با در نظر گرفتن ثبت دستگاه شما در پروفایل این مشکل را تا حدی برطرف کند که فروشگاه‌هایی مانند اناردونی با در نظر گرفتن هزینه‌ی ثبت دستگاه آن را تا به مدت ۱ سال تضمین می‌کنند. روش درست و صحیح‌تر آن است که دقیقاً طبق قوانین اپل عمل شود، در واقع تمامی ماده‌ها و تبصره‌های عنوان شده توسط شرکت اپل در اپ‌استور را باید پذیرفت. اما مشکل اصلی و اساس این مشکلات این است که اپل قبلاً هم گفته است حاضر به ارائه‌ی خدمات به ایران نیست. (یاد شعار استیو جابز مرحوم افتادم که ما خواهیم گفت کاربر از چه چیزی باید استفاده کنند نه آن‌ها) در واقع اپل با این اقدامات و فشار‌های خود رسماً می‌گوید شما بهتر است از محصولات دیگر استفاده کنید که عمل زشت و بسیار نژاد‌پرستانه است. آیا فروشگاه‌های داخلی به داد مردم می‌رسند یا از آب گل‌آلود ماهی می‌گیرند؟ قضیه این است!!! خوشبختانه در حالت عادی خدمات فروشگاه‌های داخلی خوب به نظر می‌رسد، اما وقتی به واقعیت‌های آن‌ها می‌پردازیم می‌بینیم که فرصت‌های خوبی برای پول به جیب زدن‌های خیلی خوشگل فراهم شده است که هرچند برای فراهم سازی بستر آن باید زحمت کشید و پول خرج کرد... اما در ازای چه خدماتی چه چیزی به دست می‌آورند؟ وقتی به خدماتی قرار است پولی پرداخت شود، آن سرویس باید بدون هیچ دغدغه و مشکلات مادی و معنوی قابل استفاده باشد. با توجه به عدم شفاف سازی کاربران که دلیل آن را نداشتن دانش فنی می‌دانند. از جانب بعضی از توسعه‌دهندگان و فروشگاه‌های ایرانی ترجیح داده‌شده است که، خدمات ارائه شود اما با دریافت هزینه! کافی است یک حساب کتاب ساده انجام دهید، وقتی شما قرار است توسعه‌دهنده‌ی اپل باشید باید هزینه‌ی سالیانه آن را پرداخت کنید که چیزی حدود ۹۰ تا ۱۲۰ دلار بسته به مالیات متغیر است. و اگر قرار است امضاء از نوع سازمانی داشته باشید باید هزینه‌ای معادل ۲۹۹ دلار برای آن بپردازید که در نهایت هر ۱۰ الی ۲۰ روز یک بار هزینه نزدیک به ۳ میلیون تومان برای خرید اکانت تجاری باید تقدیم کنید! در قبال آن به دست آوردن برخی از فروشگاه‌ها مانند سیب‌اپ هزینه‌‌ی حداقل ۳۰،۰۰۰ تومان را بابت آن دریافت می‌کنند. به گفته‌ی خودشان تعداد کاربران میلیونی... با پرداخت چنین هزینه‌هایی معادل صد‌ها شاید هم هزاران و میلیون‌ها برابر آن را به دست خواهند آورد!!! فرصت خوبی برای راه‌اندازی کسب‌و‌کار و به قول قدیمی‌ها (ماهی گرفتن از آب گل‌آلود) است نه ؟ البته فروشگاه‌هایی هم وجود دارند که با روش‌های PWA ادعای به اشتراک گذاری اپلیکیشن‌ها را دارند که از اشاره به نسخه وب بودن و محدودیت‌های آن دریغ می‌کنند. حالا که در جریان واقعیت قرار گرفته‌اید، بهتر است خودتان قضاوت کنید (چرا که به عنوان یک برنامه‌نویس این ننگ است که بدانیم اما به زبان نیاوریم که چه چیزی به خُرد ملت می‌دهیم). آینده‌ی نرم‌افزار‌های iOS ایرانی چطور خواهد شد؟ شما کاربران عزیز باید در نظر داشته باشید که هیچ روش رسمی و قانونی به جز مواردی که اشاره شده است وجود ندارد، مشخص نیست با این وضعیت چه بلایی به بازار اپلیکیشن‌های ایرانی در پلتفرم iOS خواهد آمد، اما با توجه به مسائل سیاسی که دولت ایالات متحده‌ی آمریکا اعمال کرده است و تمامی تحریم‌های بانکی و ... از قبل گریبان گیر ما شده است کمی بعید است بدون حل مسائل سیاسی این دو کشور به این راحتی ها بتوان راه حل‌های دائمی و مطمئن معرفی کرد. بنابراین، باید منتظر ماند تا دید آیا نظر اپل در این بهانه تراشی‌ها تغییر خواهد کرد یا خیر! البته بر اساس نظرات کارشناسی برخی از حقوق‌دان‌ها و سیاست‌مداران اینطور عنوان می‌شود که شرکت‌ها بعضاً مجبور هستند بر خلاف میل خود طبق دستورات دولت خودشان اقدام کنند. در نهایت، باید منتظر ماند و دید که آیا حتی با پذیرفتن هزینه‌های بسیار بالا و رعایت قوانین کامل اپل باز هم اقدام به مسدود کردن برنامه‌های ایرانی خواهد کرد یا خیر. هدف از این مقاله این است که با چشمان باز حقیقت پنهاد در پشت این مسائل را بدانید.

جزئیات در ++C ویرایش ۱۷: کد نویسی ساده با توجه به مشخصاتی که در سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ که ارائه شده است، ویژگی‌های جدید برای این معرفی می‌شوند تا کد شما تمیز تر و بهتر اعمال شوند. این مقاله را برای مطلع شدن از جزئیات بیشتر بخوانید. با هر استاندارد سی‌‌‌پلاس‌‌پلاس که ارائه می‌شود، هدف از آن تولید کد ساده تر، واضح تر و رسا تر می‌باشد. سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ چندین ویژگی بزرگ زبان را ارائه می‌دهد که باعث می‌شود کد ما زیباتر و بهتر شود. بنابراین بیایید باهم یک نگاهی به این ویژگی‌ها داشته باشیم. ممکن است شما بگویید که بیشترین ویژگی‌های جدید زبان (به جز پیشرفت های کتابخانه استاندارد - STL) برای نوشتن کد ساده تر و پاکتر می‌باشند. با توجه به مجموعه جزئیات سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ که بسیاری از چیزهای بزرگ را مورد بررسی قرار داده است، ما امروز تنها برای بعضی از ویژگی ها که از داخل این مجموعه عظیم بیرون کشیده‌ایم اشاره خواهیم داشت که باعث می‌شود کد شما فشرده‌تر و بهینه تر شود. پیوند‌های ساخت یافته / اعلان‌های تجزیه عبارت Init-statement برای if/switch متغیرهای درون خطی (inline) شرط constexpr if و چند موارد دیگر پیوند‌های ساخت یافته، آیا اغلب با tuple ها کار کرده‌اید؟ اگر نه، پس احتمالاً باید به آن نگاهی کنید. tuple ها تنها برای بازگشت مقادیر چند گانه از یک تابع پیشنهاد نمی‌شوند، آنها پشتیبانی ویژگی‌ای از زبان را داشتند. به طوری که باعث می‌شود کد ساده تر و پاکتر شود. برای مثال (std::tie که از مرجع اصلی سی‌پلاس‌پلاس به دست آمده است) به صورت زیر است: std::set<S> mySet; S value{42, "Test", 3.14}; std::set<S>::iterator iter; bool inserted; // unpacks the return val of insert into iter and inserted std::tie(iter, inserted) = mySet.insert(value); if (inserted) std::cout << "Value was inserted\n"; توجه داشته باشید که باید iter و inserted را ابتدا وارد کرده باشید. سپس شما می‌‌توانید از std::tie استفاده کنید. با این حال این بخش کوچکی از کد نمونه است: std::set<S> mySet; S value{42, "Test", 3.14}; auto [iter, inserted] = mySet.insert(value); اینجا توجه داشته باشید که یک خط به جای سه خط جایگزین شده است! این کد ساده‌تر و خوانا‌تر و درعین حال ایمن‌ تر است، اینطور نیست؟ همچنین، شما هم اکنون می‌‌توانید از const استفاده کنید و آن را به صورت const auto [iter inserted] بنویسید که صحیح است. پیوند ساختاری تنها به tuple ها ختم نمی‌شود، چرا که ما سه مورد دیگر را داریم: اگر مقدار دهی اولیه یک آرایه باشد: // works with arrays: double myArray[3] = { 1.0, 2.0, 3.0 }; auto [a, b, c] = myArray; اگر مقدار دهی اولیه std::tuple_size<> را پشتیبانی کند و تابع get را فراهم کند که شایع ترین مورد است. auto [a, b] = myPair; // binds myPair.first/second به عبارت دیگر، شما می‌‌توانید کلاس‌های خود را پشتیبانی کنید، با فرض این که شما تابع get را در پیاده سازی رابط کلاس خود اضافه کرده باشید. اگر مقدار دهی اولیه فقط شامل اعضای عمومی شود در این صورت: struct S { int x1 : 2; volatile double y1; }; S f(); const auto [ x, y ] = f(); در حال حاضر این روش برای دریافت یک مرجع از یک عضو tuple آسان است. auto& [ refA, refB, refC, refD ] = myTuple; و یکی از جالب‌ترین استفاده‌‌ها (پشتیبانی از حلقه‌ها است): std::map myMap; for (const auto & [k,v] : myMap) { // k - key // v - value } پیوند ساختاری یا تقسیم بندی اعلان‌ها برای این ویژگی، ممکن است شما نام های دیگری را دیده باشید، "اعلان تجزیه". همانطور که می‌‌بینیم، این دو نام در نظر گرفته شده است، اما فعلاً استاندارد سازی در حالت پیش‌نویسه است و با نام "پیوند‌های ساختاری" می‌‌باشند. جزئیات بیشتر در رابطه با این مورد در اسناد P0217R3، P0144R0 و P0615R0 موجود هستند. همچنین این مورد با کامپایلر‌‌های GCC 7.0،MSVC2017 و Clang 4.0 سازگار است. عبارت Init-statement برای if/switch نسخه جدید عبارت شرطی if و switch در سی‌پلاس‌پلاس جدید به صورت زیر است: if (init; condition) , switch (init; condition) قبلاً باید به صورت زیر می‌نوشتیم: { auto val = GetValue(); if (condition(val)) // on success else // on false... } در اینجا val یک دامنه جدا کننده بدون دارد که باعث "نشت - فقدان" در خاتمه دهنده دامنه خواهد شد. در حالی که شما در نسخه جدید می‌‌‌توانید به صورت زیر بنویسید: if (auto val = GetValue(); condition(val)) // on success else // on false... متغیر val تنها در داخل عبارات if و else قابل رویت است، بنابراین آن یک "نَشت" نخواهد داشت. condition ممکن است چندین عبارت باشد نه تنها if بنابراین متغیر val یکی از دو مقدار true/false را خواهد داشت. چرا این ویژگی کاربرد دارد؟ اجازه دهید تا به شما بگوییم زمانی که می‌خواهید چندین چیز را در یک رشته را جستجو کنید به صورت زیر خواهید داشت: const std::string myString = "My Hello World Wow"; const auto it = myString.find("Hello"); if (it != std::string::npos) std::cout << it << " Hello\n" const auto it2 = myString.find("World"); if (it2 != std::string::npos) std::cout << it2 << " World\n" ما باید از نام‌‌های مختلفی برای it استفاده کنیم و یا اینکه آن را با دامنه خاتمه دهنده جدا سازیم. { const auto it = myString.find("Hello"); if (it != std::string::npos) std::cout << it << " Hello\n" } { const auto it = myString.find("World"); if (it != std::string::npos) std::cout << it << " World\n" } عبارت جدید شرطی if در نسخه جدید یک دامنه اضافه را در یک خط ایجاد می‌‌کند. if (const auto it = myString.find("Hello"); it != std::string::npos) std::cout << it << " Hello\n"; if (const auto it = myString.find("World"); it != std::string::npos) std::cout << it << " World\n"; همانطور که قبلاً اشاره شده است، متغیر تعریف شده در عبارت شرطی if در بلوک دیگری قابل مشاهده است. بنابراین شما می‌‌تواین به صورت زیر بنویسید: if (const auto it = myString.find("World"); it != std::string::npos) std::cout << it << " World\n"; else std::cout << it << " not found!!\n"; به علاوه، شما می‌‌توانید آن را با پیوند ساختاری بر اساس کد نمونه از جانب (Herb Sutter) استفاده کنید: // better together: structured bindings + if initializer if (auto [iter, succeeded] = mymap.insert(value); succeeded) { use(iter); // ok // ... } // iter and succeeded are destroyed here جزئیات بیشتر در اسناد زیر آمده است: سند P0305R1 ویدیو موجود در یوتیوب با عنوان (C++ Weekly - Ep 21 C++17’s if and switch Init Statements) این مورد با کامپایلر‌های GCC 7.0،MSVC-2017.3 و Clang 3.9 سازگار است. متغیرهای درون خطی (inline) با شروع مقدار دهی داده‌های غیر استاتیک، اکنون می‌‌توانیم یک متغیر عضو را دی یک مکان اعلام کنیم. با این حال، با متغیر‌های استاتیک یا const static، معمولاً باید آن را در برخی از فایل‌های cpp تعریف کنید. در سی‌پلاس‌پلاس ۱۱ و کلید واژه constexpr که مارا قادر می‌سازد تا در یک مکان اعلان و تعریف متغیر‌های استاتیک را انجام دهیم، اما این امکان تنها به constexpr محدود می‌‌شود. قبلاً فقط روشها/توابع می‌‌توانستند به عنوان inline تعریف شوند، حالا شما می‌‌توانید این کار را با متغیر ها در داخل فایل هدر انجام دهید. یک متغیر اعلام شده درون خطی معنای مشاهبی دارد بنابراین همانند یک تابع inline تعریف می‌‌شود. آن را می‌‌توان به واحد‌های ترجمه چند گانه نیز تعریف کرد. مثال‌‌های زیر را ببینید: struct MyClass { static const int sValue; }; inline int const MyClass::sValue = 777; و حتی struct MyClass { inline static const int sValue = 777; }; همچنین توجه داشته باشید که متغیر‌های constexpr به طور ضمنی inline هستند، بنابراین نیازی به استفاده به صورت constepr inline myVar = 10; نمی‌‌باشد. این ویژگی چرا کد را ساده تر می‌‌کند؟ برای مثال، تعداد زیادی از هدرها در کتابخانه تنها تعدادی از روش های (هک‌) را محدود می‌‌کنند (مانند استفاده توابع درون خطیinline و یا قالب ها) و در نهایت مزیت constexpr این است که مقدار دهی اولیه شما نباید constexpr باشد. جزئیات بیشتر در رابطه با این ویژگی در سند زیر موجود است: سند P0386R2 این مورد با کامپایلر‌های GCC 7.0 و Clang 3.9 سازگار است اما فعلاً با MSVC سازگاری ندارد. ویژگی مربوط به constexpr if ممکن است در بعضی جاها به قابلیت std::enable_if در سی‌پلاس‌پلاس ۱۴ نگاه کنید که آن به راحتی با constexpr if جایگزین می‌شود. بنابراین، در اکثر موارد، ما اکنون می‌‌توانیم تنها با نوشتن عبارت یک constexpr if این کار را بهتر و تمیز تر انجام دهیم. این ویژگی برای برنامه نویسی metaprogramming/template بسیار مهم است که احتمالاً طبیعت آن بسیار پیچیده خواهد بود. یک مثال ساده با تابع Fibonacci: template<int N> constexpr int fibonacci() { return fibonacci<N-1>() + fibonacci<N-2>(); } template<> constexpr int fibonacci<1>() { return 1; } template<> constexpr int fibonacci<0>() { return 0; } حال می‌‌توان آن را تقریباً در یک حالت نرمال (نسخه بدون کامپایل) نوشت: template<int N> constexpr int fibonacci() { if constexpr (N>=2) return fibonacci<N-1>() + fibonacci<N-2>(); else return N; } در رویداد ۱۸ هم جلسات هفتگی سی‌پلاس‌پلاس در جیسون ترنر نمونه‌‌ای را می‌‌توان یافت که در آن عبارت constexpr if هیچ منطق اتصال کوتاهی را در زمان کامپایل انجام نمی‌‌‌دهد، بنابراین این کد باید کامپایل شود: if constexpr (std::is_integral<T>::value && std::numeric_limits<T>::min() < 10) { } در کد فوق برای T شما در std::strin‌g خطایی کامپایل را دریافت خواهید کرد زیرا numeric_limits برای رشته ها تعریف نشده اند. در جلسات C++NOW 2017 آقای Bryce Leblbach با عنوان جلسه خود C++17 Features در ۱۶ دقیقه مثال بسیار زیبایی را در رابطه باconstexpr if زد که می‌‌تواند برای تابع get استفاده شود که آن برای پیوند ساختاری مورد استفاده قرار می‌‌گیرد. struct S { int n; std::string s; float d; }; template <std::size_t I> auto& get(S& s) { if constexpr (I == 0) return s.n; else if constexpr (I == 1) return s.s; else if constexpr (I == 2) return s.d; } قبلاً ما باید به صورت زیر می‌‌نوشتیم: template <> auto& get<0>(S &s) { return s.n; } template <> auto& get<1>(S &s) { return s.s; } template <> auto& get<2>(S &s) { return s.d; } همانطور که می‌‌بینید، مشکل سوال برانگیز اینجاست که کد در این جا ساده تر است. اگر چه در این مورد فقط از یک ساختار ساده استفاده شده است، با برخی از نمونه های واقعی دنیا، کد نهایی باید بسیار پیچیده تر از این باشد بنابراین باید constexpr if کد تمیز تری نسبت به این مورد باشد. این مورد با کامپایلر‌های GCC 7.0،MSVC-2017.3 و Clang 3.9 سازگار است. ویژگی‌های دیگر ما می‌‌توانیم در رابطه با بسیاری از ویژگی های جدید سی‌پلاس‌پلاس صحبت کنیم اما در این پست ما بیشتر در رابطه با قطعات بزرگتر تمرکز کرده‌‌ایم. با این حال، فقط برای یادآوری، ممکن است بخواهید ویژگی‌‌های زیر را در نظر بگیرید که آنها نیز کد ها را ساده تر می‌کنند: قالب‌ (template) عبارت Fold الگو برای کلاس ها بنابراین برای ذکر ویژگی‌‌های بیشتر در رابطه با نسخه جدید در پستهای آن ها را پوشش خواهیم داد. شک نکنید که، سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ پیشرفت واقعی را در برابر کد های جمع و جور و آسان فراهم گرده است. یکی از بهترین چیزها constexpr است که آن به ما اجازه می‌دهد کد template/metaprogramming را به روش کد استاندارد شده بنویسیم. این یک مزیت بسیار بزرگی است. ویژگی دوم: پیوند ساخت یافته (که حتی برای حلقه ها کار می‌‌کند) مانند حسی را القا می‌‌کند که در زبان‌های پویایی مثل Python وجود دارد. همانطور که می‌‌بینید، تمام ویژگی‌های ذکر شده در حال حاضر در Clang، MSVC و GCC قابل اجرا هستند. اگر شما با نسخه های اخیر این کامپایلر ها کار می‌کنید می‌تواین بلافاصله با سی‌++ ۱۷ کار کرده و آن را تجربه کنید.