پرچمداران

با سلام، با توجه به سوالات مکرر برخی از کاربران و خصوصاً دانشجویان جدید، تصمیم گرفته شد تا توضیحاتی دربارهٔ نحوهٔ یادگیری برنامه‌نویسی با سی‌پلاس‌پلاس بیان شود. قبل از هر چیز لازم است بدانید، سی‌پلاس‌پلاس یک زبان برنامه‌نویسی کاملاً تخصصی مهندسی است. بنابراین یادگیری آن طبیعتاً نیاز به تلاش، تحمل و پشت‌کار کافی در مقابل چالش‌های آن خواهد داشت. مقدمه در حال حاضر بیش از سه دهه است که از ساخت و معرفی زبان برنامه‌نویسی ++C می‌گذرد. در رابطه با آن‌ که هدف از ایجاد این زبان چه چیزی بوده و مزایای آن نسبت به زبان‌های دیگر چه چیزی است (چرا موتور مخفی جهان مدرن امروزی است) را می‌توانید در این مقاله مطالعه کنید. اما بسیاری از افراد علاقه‌مند به زبان‌های برنامه‌نویسی تمایل بسیاری دارند تا در برنامه‌نویسی با این زبان به درجه مطلوب و درواقع (حرفه‌ای) برسند. قبل از هر چیز باید مواردی را در نظر داشته باشیم که یاد گیری زبان‌های برنامه‌نویسی به خودی خود کافی نیست! مخصوصاً زبان‌‌های C و ++C مستلزم پیش‌نیاز‌های تخصصی بسیاری هستند که در روند تولید، توسعه، تجزیه و تحلیل لایه‌های مختلف مهم است. آیا زبان سی‌پلاس‌پلاس در حال توسعه‌ است؟ به جرأت می‌توانم بگویم که سی‌پلاس‌پلاس به عنوان پیش‌تاز زبان‌های برنامه‌نویسی با سرعت بسیار زیادی در حال گسترش و توسعهٔ خود است. بهتر است بدانید این زبان از شیوهٔ نسخه‌نگاری معمولی بهره نمی‌برند، بلکه از «استاندارد‌‌» (ISO/IEC) که کمیتهٔ استاندارد‌سازی آن را تأیید و نهایی می‌کند بهره می‌برد. بنابراین، بر اساس استانداردی پیش می‌رود که پیش‌نویسه‌ها و بهبود‌های آن تماماً با حفظ (پشتیبانی از عقب‌گرد) قابل توجه است. همانطور که در تصویر مربوطه می‌بینید، سی‌پلاس‌پلاس در آخرین به‌روز رسانی، به نقشهٔ توسعهٔ خود در سال‌های بعد نیز اشاره کرده است که در قالب استاندارد‌های ۲۳، ۲۶ و ۲۹ از الآن یاد شده‌اند. چیزی که در هیچ زبانی در وضعیت فعلی به صورت نقشهٔ راه از توسعه آن‌ها نمی‌توان دید! این خود یک نکتهٔ بسیار مثبت است که تیم (کمیته) استاندارد‌سازی این زبان کاملاً این اطمینان را می‌دهد که این زبان نسبت به نیاز و آینده در حال به روز بوده، است و خواهد بود. لازم است بدانید، استاندارد‌های فعلی، ۱۷ و ۲۰ و بعد ۲۳ به عنوان یک نسل انقلابی و جهش یافته از سی‌پلاس‌پلاس یاد می‌شوند، اگر شما تجربهٔ نوینی از برنامه‌نویسی را می‌طلبید، بهتر است به استاندارد ۲۰ خوش‌آمد‌گویی کنید که در کنار کارآیی بسیار عالی، یک نحو و سبک بسیار ساده و روان در اختیار توسعه‌دهنده قرار می‌دهد. در ادامه ما به سوالاتی که معمولاً توسط تازه‌کاران پرسیده شده است پاسخ داده‌ایم: ابعاد علمی و اقتصادی کار با ++C در ایران متاسفانه اکثر ما ملتی هستیم، تَنبَل و حاضر برای لُقمهٔ آماده! بنابراین بازار کار در ایران به گونه‌ای است که بیشتر شرکت‌ها و افراد توسعه دهنده به سراغ زبان‌های ساده‌تر و در دسترس‌تر (بی دردسر) می‌روند. غافل از آن که یک برنامهٔ تولید شده توسط سی++ بسیار سریع، جذاب، قدرتمند و انعطاف‌پذیرتر است. همهٔ بحث در اینجا تمام نمی‌شود، چرا که شاید در سال‌های اخیر وضعیت تقریباً فرق کرده و به کمک اطلاع رسانی‌های اساتید و دوستان حرفه‌ای، ما در این زمینه این اطلاع‌رسانی به خوبی صورت گرفته و توسعه دهنده‌ها از قابلیت‌ها پنهان این زبان آگاه شده‌اند و می‌دانند که سی‌پلاس‌پلاس به عنوان یک زبان بسیار کاربردی در زمینه‌های مختلف جایگاه ویژه‌ای دارد. شرکت‌ها و گروه‌های برنامه‌نویسی بسیاری به دنبال برنامه‌نویس‌های سی++ هستند که این امر نشان دهندهٔ این است که نسبت به سال‌های گذشته پیشرفت و آگاهی جامعهٔ برنامه‌نویسی در این حوزه منطقی‌تر و بهتر شده است. من بارها در مورد بحث محدودیت‌های سخت‌افزاری، مشکلات و محدودیت‌های پیش و روی قانون مور، مسائل مربوط به انرژی سبز و غیره صحبت کرده‌ام. و اکنون زمان آن رسیده است که بیشتر در این باره فکر کنید که واقعاً چه ابزار‌هایی آیندهٔ بهتر و موثر‌تری در پیشرفت صنایع خواهند داشت. بنابراین، بهتر است قبل از هرچیز در نظر داشته باشید که هدف از این تاپیک، این نیست که اثبات کنیم یک زبان نسبت به زبان دیگر برتری دارد. هدف اصلی من این است به واقعیت‌هایی اشاره کنم که غیر منطقی نیستند. چرا که واقعاً کارفرمایانی وجود دارند که نیازمند به برنامه‌نویسانی هستند که تخصص خوبی در زبان‌های برنامه‌نویسی دیگری مانند ++C دارند. همه چیز در زبان‌های سطح‌بالا‌تر خلاصه نشده است! توجه داشته باشید که هدف از این توضیحات چنین نیست که بعد از خواندن این مطالب زبان برنامه‌نویسی مورد علاقهٔ خود را کنار گذاشته و به سمت سی++ بروید، خیر! یا مقصود آن نیست که با دیدن و شنیدن پیچ و خم‌های آن از یادگیری آن منصرف شوید. من بارها گفته‌ام، تمامی زبان‌ها به عنوان ابزار‌های کاری شما در یک جعبهٔ ابزار هستند و هر زبانی حوزهٔ کاربردی خودش را دارد. بنابراین قبل از اینکه شما تصمیم بگیرید که چه زبانی را یاد خواهید گرفت باید حوزهٔ کاری وعلاقهٔ خودتان را مشخص کنید سپس وارد تحقیق و بحث و نظر خواهی راجع به آن زبان نمایید. مقایسهٔ زبان طبق این قانون کاملاً کار اشتباه و بچه‌گانه است و به هیچ عنوان در مورد یک زبان برنامه‌نویسی گاردِ تعصبی نگیرید. متاسفانه به خاطر تفکرات اشتباه و معرفی‌های غیر منطقی و غیرعلمی برنامه‌نویسان کشور ما که ممکن است حتی خودِ شما هم چنین تصور کنید، در رابطه با سایر زبان‌ها مانند سی++ بسیاری از کارفرمایان نیازمند چنین برنامه‌نویسانی هستند که در کشور ما واقعاً نیاز است. توجه داشته باشید که انتخاب درست این نیست که چون همه سراغ زبان‌های پر مخاطب‌تری می‌روند و چون تمامی آگهی‌ها استخدامی مرتبط با آن‌ها است پس فقط باید آن‌ها را یاد گرفت! خیر چنین تفکری اشتباه است و ضربهٔ بسیار بزرگی در صنعت و دانش آیندهٔ جامعهٔ تخصصی هر کشوری که به این شکل پیش می‌رود خواهد زد، چرا که ما باید طبق مسیر و سرعتی که دنیا در حال جهش است، خود را هماهنگ و به‌روز کنیم. نکاتی در این میان وجود دارد که باید به آن‌ها اشاره کرد: متاسفانه در کشور ما بسیاری از برنامه‌نویسان چه مبتدی چه حرفه‌ای اینطور تصور می‌کنند که تولید محصول نرم‌افزاری یعنی برنامه‌نویسی یک نرم‌افزار که قرار است به بانک اطلاعاتی متصل شده و کار‌هایی مانند ثبت و ویرایش اطلاعات و در نهایت گزارش گیری و دیگر عملیات ممکن را انجام دهد! این تفکر به شدت اشتباه است! الآن دیگر سیستم نرم‌افزاری، معماری‌ها و سبک و سیاق‌های ساخت‌و‌ساز فرق کرده است. مبتنی بودن بر خدمات متمرکز، غیر‌متمرکز و دیگر فناوری‌ها بسیار مهم است. توجه کنید که بزرگ‌ترین و معروف‌ترین فناوری‌ها مطرح جهانی معمولاً به واسطهٔ این زبان طراحی می‌شوند، مانند، سیستم‌عامل‌ها، نرم‌افزار‌ها، زیر‌ساخت‌ها و حتی بلاک‌چین و بیت‌کوین که خالی از لطف نیستند. بسیاری از بانک‌ها و شرکت‌های صنعتی و اقتصادی مهم کشور نیازمند برنامه‌نویسان سی++ هستند تا بتوانند در بحث بانکی برای توسعه دستگاه‌های پرداخت مانند Pos و ATM از این زبان‌ و برنامه‌نویسان بهره‌ ببرند. در صنایع بزرگ خودرو سازی و دیگر موارد نرم‌افزار‌های مورد نیاز است تا با سرعت بسیار و بدون محدودی پلتفرمی پاسخگوی یک چرخهٔ تولید باشند تا بتواند زیرساخت‌ها و رابط‌های یک شرکت بزرگ را مدیریت و آن را بهینه کند. در بسیاری از حوزه‌های صنعتی کشور شرکت‌های غول‌پیکر در زمینهٔ تولیدات انبوه و سنگین که توسط ماشین‌آلات صورت می‌گیرد به دنبال برنامه‌نویسان سی و سی++ هستند که ممکن است به صورت معرف یا آشنا با آن‌ها مواجه و استخدام شوید. شرکت‌های سخت‌افزاری و استارت‌آپ‌هایی که در حوزهٔ الکترونیک و سخت‌افزار فعالیت می‌کنند به دنبال برنامه‌نویسیان سی++ هستند تا بتوانند در حوزهٔ کاری خود اهداف خود را توسعه و شما را به عنوان مهره‌ای مفید پیش ببرند. شرکت‌های توسعه‌دهندهٔ موبایل و خطوط تولیدی تلفن‌های همراه داخلی گسترش یافته و به شدت نیازمند برنامه‌نویسان سی++ هستند که برخی از آن‌ها مبادلات بین‌المللی نیز دارند. در بخش حوزهٔ شهر سازی، مدیرت شهر و همچنین راه‌‌‌داری شرکت‌هایی هستند که برای تولید سیستم‌های مدیریتی مانند مدیریت راه‌ها و تردد‌های خودرو و یا مدیریت ترافیک و موارد این چنینی به دنبال برنامه‌نویسان سی++ هستند. بسیاری از شرکت‌ها و حتی تیم‌های توسعه بر روی پلتفرم‌های iOS و Android به صورت تخصصی سفارشی سازی و حتی ساخت و توسعهٔ اپلیکیشن‌های ایرانی تمرکز دارند که جدیداً به لطف آگاهی از فریم‌وُرک‌هایی مانند Qt به سمت این حوزه آمده و نیازمند سی++ کاران هستند. شرکت‌های بازی‌سازی کشور ما که این سال‌ها با پیشرفت‌های خوبی مواجه شده‌اند به دنبال برنامه‌نویسان سی++ هستند که بتوانند در این صنعت برای فرهنگ‌سازی و توسعه صنعت بازی سازی جلو بروند. بسیاری از شرکت‌های پنهان وجود دارد که به صورت بسیار مخفیانه در صنایع سه‌بعدی و پیشرفته‌ در حال فعالیت‌ هستند که محصولات خود را نه در ایران بلکه در خارج از آن آمریکا و دیگر کشور‌های اروپایی به فروش می‌رسانند که به سفارش آن‌ها بوده است. با دید سطحی به این مسائل نباید نگاه کنید، اگر آگهی‌های استخدامی نمیبینید به خاطر این است که این زبان کار کُن می خواهد نه تَنبل! بنابراین شما باید به سراغ آن بروید چرا که بسیاری از شرکت‌های بین‌المللی فعالیت‌های بزرگی انجام می‌دهند که هیچوقت از آن‌ها خبر ندارید و به صورت کاملاً سفارشی و حساسیت کامل به دنبال برنامه‌نویسان این زبان هستند (چون می‌دانند یک سی++ کار هدفمند و با دید بازتری به توسعه نگاه می‌کند). چنین شرکت‌ها معمولاً استخدام را به صورت رابطه‌ای انجام می‌دهند و تعداشان هم کم نیست. ما می‌دانیم که شاید شما با دیدگاه اینکه حتماً باید نرم‌افزار‌های کاربردی تولید کنید به قضیه نگاه می‌کنید، خوشبختانه فریم‌ورک‌ کیوت به قدری قدرتمند و پُخته شده است که می‌توان هر محصول کاربردی در هر زمینه‌ای را تولید کرد که از کارایی بسیار بهتری نسبت به دات نت بهره‌مند است. در حوزهٔ امنیت، شبکه و موارد این چنینی شرکت‌های بزرگ و Isp‌ها نیازمند این زبان هستند. البته دلایل بسیاری وجود دارد که موجب می‌شود شرکت‌ها از روی ناچاری به سراغ برنامه‌نویسان دیگر بروند، که من شخصاً آن را تجربه کرده ام ! در بسیاری از پروژه‌ها که به عنوان مشاور فنی در آن‌ها شرکت کرده بودیم متوجه آن شدیم شرکت‌ها به خاطر عدم وجود برنامه‌نویس سی++ برای ادامهٔ چرخهٔ تولید خود مجبوراً سراغ برنامه‌نویس‌های دیگر زبان‌ها می‌روند. این امر به خاطر این است که واقعاً درصد تعداد برنامه‌نویسان این زبان نسبت به زبان‌های دیگر به خاطر (راحت طلبی) و شاید عدم آگاهی از این زبان دور هستند. یکی از نکته‌هایی که اخیراً جالب بوده است، آن است که شما به واسطهٔ سی‌پلاس‌پلاس می‌توانید حتی وب‌سایت‌‌های مورد نیاز خود را بسازید! یک سیستم چند-منظوره طراحی کنید که در حوزه‌های قابل استفاده باشد. برخی از هماهنگی‌هایی که این زبان خود را به به‌روز رسانی‌های بسیار سریع در فناوری وفق داده‌ است، پشتیبانی از ساختار‌های چند-سکویی و کاملاً بومی با کارآیی بالا است که در حوزه‌های موبایل، دسکتاپ و وب می‌توانید آن را مورد استفاده قرار دهید. از فناوری‌های مربوط به فریم‌ورک‌های طراحی گرفته، تا امکان ساخت‌و‌ساز در قالب وب‌اسمبلی، بلاک‌چین و دیگر موارد. یک نکتهٔ بسیار مهم که طی این سال‌ها تجربه کرده‌ام، این است که خیلی از شرکت‌ها و خدمات دهنده‌ها با این که در جریان مزایای این زبان هستند، مجبوراً به خاطر عدم وجود متخصص کافی از ابزار‌های دیگر برای توسعهٔ کار خود استفاده می‌کنند. هرچند مشکلات این زبان تا به الآن شفاف شده است، اما به‌روز رسانی‌ها و توسعه‌های پی در پی آن موجب بهبود‌های بسیار چشم‌گیری در آن نیز شده‌است. برخی از سوالاتی که علاقه‌مندان به این حوزه می‌پرسند در ادامه آمده است: من یک دانشجو هستم و رشتهٔ تحصیلی من کامپیوتر است، به برنامه‌نویسی با ++C علاقه دارم از کجا باید شروع کنم؟ اگر شما به قصدِ حرفه‌ای شدن دنبال یادگیری این زبان هستید، همانطور که اشاره‌ای شد مباحث پیش نیاز برای یادگیری این زبان مهم هستند و برای درک هرچه بیشتر این زبان بهتر است دانش خوبی در زمینهٔ تجزیه و تحلیل رفتار کامپایلر داشته باشید. علاوه بر این برای آشنایی با کامپایلر رفتار سیستم‌عامل و واکنش‌های کامپایلری در سیستم‌عامل‌های متفاوت بسیار مهم است. به عنوان مثال کامپایلر GCC بر روی ایستگاه‌های یونیکس تعبیه شده و برای خود قوانین و استاندارد‌هایی را دارد. در کنار آن کامپایلر MSVC نوعی کامپایلر اختصاصی تحت ویندوز است که متناسب با ساختار و معماری ویندوز رفتار می‌کند. در نگاه اول آشنایی با آن‌ها شاید الزامی به نظر نرسد، چرا که شما صرفاً به سمت یادگیری زبان، نحو (سینتکس)، ویژگی‌ها، کتابخانهٔ پیش‌فرض و هستهٔ آن می‌پردازید. اما در بُعد ساخت و ساز یک محصول عالی اطلاعات شما در زمینه‌های مختلف لازم است کافی باشد. من یک دانشجو هستم اما متاسفانه رشتهٔ تحصیلی من کامپیوتر نیست، به برنامه‌نویسی با ++C علاقه دارم از کجا باید شروع کنم؟ این کار کمی دشوار است، در مرحلهٔ اول پیشنهاد ما این است که سراغ زبان‌های برنامه‌نویسی دیگری بروید که نیازی نداشته باشد شما درگیر درک کامپایلر یا رفتار‌های سیستم‌عاملی شوید. اما به هر حال اگر شما به هر نحوی می‌خواهید این زبان را یاد بگیرید چارهٔ کار تلاش مستمر و حوصله است. متاسفانه سی‌پلاس‌پلاس ذاتی مرموز دارد و آن این است که اگر بتوانید به آن مسلط شوید یک زبان با وفا و قدرتمندی خواهد بود که در هر زمینه‌ای به نیاز‌های شما پاسخگو خواهد شد. اما اگر به هر دلیلی نتوانید با این زبان دوست شوید به طور بسیار مرموزی اعصابتان را به هم خواهد ریخت ? که البته طبیعی است چون سی++ تحت کامپایلر‌های خود دستِ برنامه‌نویس را آزاد گذاشته و شما هستید که انتخاب می‌کنید کُد شما به چه شیوه‌ای با توجه به هدف چگونه عمل کند. چقدر زمان لازم است تا من این زبان برنامه‌نویسی را یاد بگیرم؟ با توجه به ساختار زبان و رفتار‌های کامپایلر می‌توان گفت به قدری دامنهٔ سی++ گسترده است که تنها راه حل ممکن برای رسیدن به یک وضعیت مطلوب از دانش مرتبط با آن باید زمان مشخصی در نظر گرفته شود. ممکن است شما بتوانید در بازهٔ ۱ الی ۳ ماه مباحث مقدماتی این زبان را درک کنید. اما توجه داشته باشید پیش‌نیازات آن نیز نیازمند تحقیق، تجربه عملی و نتیجه‌گیری تئوری و علمی هستند. با توجه به اینکه شما (سریع، هوشمند با گیرایی بالا باشید) می‌توانید در کمتر از ۶ ماه به یک پایداری تقریباً قابل قبول در حد مقدماتی این زبان برسید. استاندارد زبان را درک کنید و نحوهٔ برقراری ارتباط با کتابخانه‌های پیشفرض STL و غیره را تجربه کنید. برای کسب دانش و افزایش آن به میزان متوسط و به بالا نیازمند تلاش بسیار بیشتری خواهید بود که باید در قالب پروژه‌های عملی و واقعی صورت گیرد. متاسفانه سی++ به دلیل گسترده‌ بودن چنان پیچیدگی‌هایی را دارد که تنها می‌توان در موقع برنامه‌نویسی به صورت عملی (بر روی پروژه‌های واقعی) آن را تجربه کرد. آیا ارزش دارد من این زبان را یاد بگیرم؟ فرصت من کم است و می‌خواهم سریعاً به درآمدزایی برسم در همین ابتدا به شما می‌گویم که اگر صرفاً به درآمد‌زایی سریع فکر می‌کنید، سی‌پلاس‌پلاس گزینهٔ مناسبی برای این رویا نیست! اگر شما به عنوان یک برنامه‌نویس متوسط و به بالا به این زبان تسلط دارید، و حداقل می‌توانید با یکی از کتابخانه‌های خوب آن ارتباط برقرار کنید، وقت آن است که با کتابخانه‌های قدرتمند این زبان وارد عمل شوید. کتابخانه‌هایی مانند Boost، Poco، Qt و غیره از سری کتابخانه‌هایی می‌باشد که امکانات بسیاری را در اختیار شما علاقه‌مندان این زبان قرار می‌دهند تا بتوانید در کمترین زمان ممکن به نیاز‌های خود دسترسی داشته و آن را پیاده سازی کنید. همهٔ آن‌ها در ساخت و توسعهٔ محصول به شما کمک می‌کنند. فراموش نکنید که بارها گفته‌ام به زبان‌ها، کتابخانه‌ها و فناوری‌ها به عنوان ابزار در داخل جعبه‌ابزار خود بنگرید. توجه داشته باشید که لازمهٔ طراحی و توسعه یک محصول مفید (قابل قبول) در قالب MVP (کمینه محصول پذیرفتنی) مستلزم داشتن دانش طراحی محصول نیز می‌باشد. اما همه چیز اینگونه خلاصه نشده است و شما برای اینکه بتوانید یک محصول واقعاً قابل قبول را پیاده سازی کنید مسلماً باید آن را مجهز به قابلیت‌های دیگری مانند منابع ذخیره‌ داده و یا سرویس‌ها و ماژول‌هایی کنید که بتواند به عنوان یک محصول کاربردی روی آن حساب کرد. آیا صرفاً با دانستن زبان‌های برنامه‌نویسی و تسلط بر آن می‌تواند یک محصول استاندارد و سطح جهانی را به طور کامل تولید کرد؟ نظر من قطعاً خیر است! اگر شما واقعاً با دیدگاه یک سازنده، یک تولید کننده و مهندس تمام عیار در ذهن خود رویا‌ پروری می‌کنید، در این صورت باید بدانید همه چیز در زبان خلاصه نمی‌شود! از نظر من حداقل مواردی که (به طور خیلی خیلی خلاصه و محدود) نیاز است تا یک متخصص بتواند پاسخ‌گوی‌ تصمیم‌گیری نقشهٔ توسعهٔ یک محصول برای مشتری در ابعاد مختلف و سطوح متفاوت از حوزه‌های موجود در قالب اصولی باشد به صورت زیر است که فرد یا یک تیم باید به آن‌ها اشراف کافی داشته باشد: ۱- آشنا مبانی کامپیوتر که امر طبیعی (شامل درک و فهم مسائل و نحوهٔ حلشون متناسب با پلتفرم اجرایی محصول) ۲- آشنا به ساختار نوع محصول استاندارد در یک حوزه مثل: وب، آی‌او‌اس، اندروید یا دسکتاپ‌های مختلف مثل لینوکس، مک و ویندوز، اینترنت اشیاء و دیگر موارد. ۳- آشنا به فلسفهٔ بک‌اند و فرانت‌اند یا ترکیبی از این دو به همراه ابزار‌های مناسب. ۴- آشنا به اصول طراحی UI/UX به عنوان یک نیاز و یک فاکتور مهم در ساخت محصولی که وابسته به عملکرد کاربر دارد و در حوزهٔ فرانت‌اند مهم و کاربردی هست. ۵- آشنا به اصول SOLID و امثالش مهم هستند. ۶- آشنا اصول برنامه‌ریزی ساخت بانک اطلاعاتی، اینکه از چه بانک اطلاعاتی‌ای استفاده کنی و چرا؟ ۷- آشنا به ارتباطات داده‌ای، جداول و ارتباط بین فیلد‌ها، جداول و روش‌های درست تبادل اطلاعات مابینی داده‌ها. ۸- آشنا و تسلط کافی به یک محیط توسعه و ادغام ابزار‌ها و محیط طراحی برای هدف. ۹- آشنا به معماری ساختار و رابط‌های برنامه‌نویسی (Api) ۱۰- آشنا به استاندارد‌های Http، درک و مدیریت درخواست، پاسخ‌ها و ... ۱۱- آشنا به الگو‌های طراحی برنامه‌نویسی (DP) ۱۲- آشنا به روش‌های نگه‌داری و آزمایش نرم‌افزار و کد‌ها به خصوص درک مبحث Fault tolerance. ۱۳- آشنا به روش‌های اطمینان‌سازی و ایمن‌سازی پردازش‌های داخلی نرم‌افزار برای جلوگیری یا دشوار سازی نفوز و خراب‌کاری. ۱۴- آشنا به روش‌ها و معماری‌های احراز هویت و نحوهٔ ادغامش با نرم‌افزار مثل:JWT, OAuth, AWS و غیره... ۱۵- آشنا به نوع پارادایم‌های زبان برنامه‌نویسی، در قالب‌های (دستوری) Imperative و (اعلانی) Declarative مثل OOP، functional و دیگر موارد. ۱۶- آشنا به سبک معماری نرم‌افزاری (Microservice یا مثلاً Monolith) مزایا و معایب آن‌ها. ۱۷- آشنا به سبک معماری طراحی مانند MVC در طراحی بدنهٔ محصول. ۱۸- آشنا به سبک و الگو‌های طراحی ساختاری در بک‌اند مانند Builder، Abstract، Factory و غیره. ۱۹- آشنا به ساختار یک زبان (در صورتی که می‌خواهید جوابگوی مسائلِ پیش آمده باشید) کالبد‌شکافی زیر‌پوستی و عمیق یک زبان مهم است. ۲۰- آشنا و درک کامپایلر‌ها و مفسر‌ها، تفاوت‌ها و شیوه‌های عملکردیشون نسبت به کد‌های بهینه شده و عادی. ۲۱- آشنا و درک مدل‌های مختلفی از سیستم‌های توزیع شده مثل IaaS، PaaS، SaaS یا FaaS. ۲۲- آشنا به ابزار‌های ساخت و فرآیند کاری اون‌ها مثل CMake، NMake، QMake و غیره. ۲۳- آشنا به روش‌های مدیریت وابستگی‌های نرم‌افزار و ابزار‌های لازم برای بسته‌بندی بهتر خروجی. ۲۴- آشنا به روش‌های کد‌نویسی قابل آزمایش (Unit Test) و استفاده از ابزار‌هایی مثل CTest, GTest, Catch2 و غیره. ۲۵- آشنا به توسعهٔ آزمون محور (Test Driven- Development) ۲۶- آشنا به گام‌ها و شرایط نسخه‌نگاری و مراحل توسعهٔ نرم‌افزار (SDP) ۲۷- آشنا به روش‌های امنیت در کد و توسعه به شیوه‌های بررسی از طریق Fuzz-Test، Sanitizer، آنالیزر‌های پویا و ایستا و غیره... ۲۸-آشنا به قوائد طراحی بر پایهٔ خدمات مبتدی بر معماری ابری برای خدمات پیامی، وب‌سرویس‌ها، پردازش و غیره. ۲۹- در سطوح وب آشنا به مکانیزم شاخص بندی، فاکتور‌های SEO و شیوه‌‌های درست بهبود صفحات وب. ۳۰- آشنا به روش‌های به کار گیری و پیاده‌سازی ثبت کننده‌ٔ وقایع در دل محصول و روش‌های بازخورد برای توسعهٔ بهتر به همراه مانیتورینگ، نظارت و تریسینگ. ۳۱- در شرایط لزوم آشنا به نحوهٔ به کار گیری و دلیل استفاده از فناوری‌هایی مثل Redis، Memcached و غیره. ۳۲- آشنا و درک صحیح از مفاهیم هم‌زمانی (Concurrency) و روش‌های به کار گیری آن نسبت به زبان برنامه‌نویسی و شرایط مناسب استفاده. ۳۳- آشنا به سبک و قوائد و ساختار زبان‌های برنامه‌نویسی و فرآیند ساخت و ترجمه. ۳۴- و تا صد‌ها گزینهٔ دیگر که می‌توان در این بخش لیست کرد که اگر انتخاب شما زبان‌های نزدیک به سیستم باشد این داستان در ادامهٔ این توضیحات سر به فلک خواهد کشید. با توجه به این موارد اگر بخواهید محصولی را بسازید که طبق استاندارد‌ آن را توسعه و تولید کنید که در بستر سی‌پلاس‌پلاس شکل می‌گیرد، باید ابزار‌ها و موارد پیشنهادی زیر را در اختیار داشته باشید و کار با آن‌ها را تا حد نیاز بدانید: یک محیط توسعه یکپارچهٔ نرم‌افزار مانند Qt Creator، Xcode یا Visual Studio (پیشنهاد ما Qt Creator است) این محیط به عنوان IDE نیز یاد می‌شود. پلتفرم توسعه (سیستم‌عاملی) که قرار است محیط توسعهٔ یکپارچه خود را بر روی آن نصب و شروع به برنامه‌نویسی کنید را مشخص نمایید. اگر شما کاربر ویندوز هستید باید محیط توسعهٔ یکپارچهٔ شما مجهز به کامپایلر MSVC و یا نسخهٔ پورت شدهٔ GCC یعنی MinGW باشد. اگر شما کاربر مک‌او‌اِس هستید به صورت پیشفرض با نصب محیط توسعه کامپایلر Clang بر روی آن تعبیه خواهد شد. البته می‌توانید به صورت سفارشی از کامپایلر GCC نیز استفاده کنید. در صورتی که کاربر لینوکس هستید کامپایلر GCC به صورت پیشفرض بر روی محیط توسعه‌‌ی شما تعبیه خواهد شد. آشنا به دستورات ترمینال و یا کنسول در سیستم‌عامل‌های لینوکس، مک و ویندوز در ساخت و ساز‌های دستوری مفید هستند و نیاز است آن‌ها را بدانید. آشنا به Git و دستورات مربوط به آن در نگه‌داری و به اشتراک‌گذاری مخازن پروژه می‌تواند برای شما سودمند باشد. بر اساس پیشنها جهت محیط توسعه‌ کتابخانهٔ Qt نیز پیشنهاد می‌شود (دلیل آن این است که این کتابخانه به شما کمک می‌کند تا بتوانید رابط کاربری نرم‌افزار (محصول) خود را پیاده سازی کنید). اگر هدف شما طراحی یک محصول استانداردی است که از شکل و ظاهر آن‌چنانی برخوردارد نیست بهتر است از ماژول‌های پیشفرض Qt مانند Qt Widget برای طراحی آن استفاده کنید. این کار بسیار ساده است و نیازی برای داشتن دانش در رابطه با حوزه‌های JavaScript و QML ندارد. البته می‌توانید با ترکیب CSS طراحی رابط کاربری برنامهٔ خود را بهبود ببخشید. بعد از این موارد نیاز است که شما هدف توسعهٔ خود را مشخص کنید، اینکه می‌خواهید توسعه دهندهٔ چه پلتفرمی باشید؟ تولید کننده برنامه‌های دسکتاپ بر روی ویندوز؟ یا لینوکس و مک؟ یا همهٔ آن‌ها؟ خوشبختانه با توجه به قابلیت‌های ذاتی سی++ و کیوت شما می‌توانید برنامهٔ خود را تنها با داشتن محیط توسعهٔ خود بر روی پلتفرم مورد نظر خود کامپایل و خروجی بگیرید (البته به شرط اینکه از سرویس‌های اختصاصی سیستم‌عاملی) استفاده نکرده باشید. البته دقت کنید اگر شما توسعه‌دهندهٔ اختصاصی برای فقط یک سیستم‌عامل خواهید بود، در این صورت نیازی به یادگیری مفاهیم یا رابط‌های اختصاصی برنامه‌نویسی یک پلتفرم دیگر نخواهید بود. اگر مشتاق آن هستید که برای پلتفرم‌های موبایل مانند آی‌او‌اس یا اندروید برنامه تولید کنید، موضوع کمی گسترده‌تر خواهد شد و حتماً باید ملزوماتی که در ابتدای مقاله به آن اشاره شده است را در نظر داشته باشید. برای مثال تولید یک نرم‌افزار iOS مستلزم آن است که شما علاوه بر داشتن دانش سی++ در رابطه با معماری و ساختار و همچنین قوانین، قوائد و ساختار نرم‌افزار‌های مرتبط با اپل راداشته باشید. در Android نیز این چنین است. اگر شما تازه کار هستید پیشنهاد می‌کنیم هدف خود را فعلاً محدود بر یک پلتفرم خاص کنید، حتماً نیاز نیست اطلاعات خود را کامل و سپس اقدام کنید. برای مثال توسعه محصول بر روی ویندوز برای آغاز کار بسیار مناسب است و شما صرفاً بر روی این پلتفرم متمرکز خواهید بود. در نهایت شما محصول خود را با آزمایش وخطا‌های بسیاری می‌توانید تولید و با توجه به مستنداتی که در همین مرجع ارائه شده اس مستقر و برای کاربر نهایی ارائه کنید. برای اینکه بدانید مزایای این زبان در چیست و چه کتابخانه‌هایی می‌توانند مفید باشد و برخی از سوالات احتمالی که ممکن است به ذهن شما برسد این بخش را مطالعه کنید. برای نحوهٔ شروع کار با Qt این بخش را مطالعه کنید. جهت نحوهٔ نصب و راه اندازی محیط توسعه این بخش را مطالعه کنید. منابع فارسی یا زبان اصلی؟ پاسخ این سوأل بدون شک راحت است! زبان انگلیسی، زبان علم است، بنابراین هر آنچه که شما در زبان‌های بومی و غیر انگلیسی مطالبه می‌کنید، ممکن است با محدودیت‌های شدیدی مواجه شوید. بنابراین برای یادگیری محتوای علمی به شدت توصیه می‌شود به کمک مراجع انگلیسی آن را بیاموزید! من زبانم ضعیف هست، آیا باید به زبان انگلیسی تسلط کافی داشه باشم تا بتوانم زبان‌های برنامه‌نویسی را یاد بگیرم؟ این یکی از سوأل‌های بسیار پر تکرار است که بار‌ها با آن مواجه می‌شویم! در پاسخ باید صادقانه بگویم، شما به حداقل‌های زبان انگلیسی واقعاً نیاز دارید! در حد این که متن‌های عادی را بخوانید، آن‌ها را متوجه باشید و بر اساس نگارش معنای صحیح جمله و واژه‌ها را درک کنید. رفته رفته به آن عادت خواهید کرد و در آن نیز حرفه‌ای خواهید شد. اما فراموش نکنید که زبان‌آموزی در کنار برنامه‌نویسی از لزومات است. در مورد واژه‌های تخصصی هم نگران نباشید، معمولاً واژه‌هایی که معنای آن‌ها را مابین جملات و کتاب‌ها نمی‌دانید، در مراجع و یا پا‌نویس‌های آن‌ها تعریف می‌کنند. بسیاری از واژه‌ها در قالب یک روش، مفهوم یا اصطلاح عنوان می‌شوند و شما باید به دنبال تعریف کامل آن باشید. به عنوان مثل، اصطلاح RAII در سی‌پلاس‌پلاس که به برخی از آن‌ها در این بخش اشاره کرده‌ام. من سن پایینی ندارم، آیا برای شروع کردن برای یادگیری سی‌پلاس‌پلاس دیر است؟ شاید من تجربهٔ سنیِ کافی، نسبت به کسانی که این سوأل را می‌پرسند نداشته باشم، اما نسبت به تجربه‌ای که در مهندسی کامپیوتر و به خصوص ساخت‌و‌ساز و توسعهٔ محصولات نرم‌افزاری دارم، می‌توانم به جرأت بگویم که این یک دغدغهٔ ذهنی‌ای به حساب می‌آید که شاید در قالب و جنسِ ترسِ بیهوده از دست دادن زمان را به خود بگیرید. اما واقعیت آن است، تا زمانی که شما شروع نکنید، بله نمی‌توانید! اما نکته‌ای که مد نظرم است بدانید، این است که در انتخاب زبان‌ها، به خصوصی یادگیری سی‌پلاس‌پلاس، بهتر است بخشی از هدف و استعدادی که به آن دارید را هدف قرار دهید، (هدف مشخص و شفافی داشته باشید) چون خاصیت این زبان در چند-منظوره بودن آن است، و ممکن است شما را وسوسهٔ خود در همهٔ جوانب کند! که این باعث می‌شود شما هرگز به یک نقطهٔ شروع نرسید. به عنوان مثال، برای شروع بهتر است یک حوزه را انتخاب کنید و پیش‌برورید، مانند: برنامه‌نویسی و طراحی اپلیکیشن در سیستم‌عامل ویندوز. یا برنامه‌نویسی در حوزهٔ موبایل، وب، بازی‌سازی، امبد‌ها (سیستم‌های درون‌سازی شده) و غیره... این بستگی به سلیقهٔ شما و نوع نیازی که در بازار می‌بینید خواهد داشت. در زیر منابعی را معرفی می‌کنم که به رایگان یا با کمترین هزینه می‌توانید به آن‌ها دسترسی داشته باشید: منابع استاندارد و رسمی زبان سی‌پلاس‌پلاس: https://en.cppreference.com https://isocpp.org برای یادگیری در سطوح مقدماتی وب‌سایت‌های زیر پیشنهادات مناسبی هستند: https://www.geeksforgeeks.org/references-in-c http://www.cplusplus.com/reference https://www.tutorialspoint.com/cplusplus/cpp_references.htm https://www.learncpp.com در صورتی که می‌خواهید در حالت بسیار ساده، تصویری و در قالب برگه‌های تقلب به ویژگی‌های زبان و کتابخانه‌های آن بپردازید، وب‌سایت زیر یک نمونه بسیار مناسب است: https://hackingcpp.com توجه کنید که خیلی از مباحث در وب‌سایت‌ها ذکر نمی‌شود، نیاز است بعضی از کتاب‌ها را در نظر بگیرید و آن‌ها را عمیقاً مطالعه کنید، بنابراین برای مطالعه به ترتیب سطح مقدماتی و پیشرفته را در زیر عنوان می‌کنم: Beginning C++ Programming Beginning C++20 A Tour of C++ The C++ Programming Language C++ Primer Programming: Principles and Practice Using C++ کتابهای معرفی شده به استاندارد‌های ۱۱، ۱۴، ۱۷ و ۲۰ اشاره می‌کنند. کتاب‌های پیشنهادی برای سطح پیشرفته: Effective C++ Professional C++ C++ Templates: The Complete Guide – Second Edition Modern C++ Programming Cookbook Hands-On System Programming with C++۱۷ C++ High Performance Optimized C++ در صورتی که نیاز به کسب دانش بیشتر در حوزهٔ سطح پایین، سخت‌افزار، معماری و ساختار‌های نرم‌افزاری دارید کتاب‌های زیر بسیار مفید هستند: Computer Organization & Design RISC-V / ARM / MIPS / x86 Software Architecture with C++ در صورتی که تجربیات و نوشته‌های خودم رو در این باره نیاز دارید به صورت زیر دسته‌بندی کردم که به ترتیب پیشنهاد می‌کنم مطالعشون کنید: اگر به دنبال مشاوره‌ها، منابع یا مقالات و توصیه‌های فارسی یا انگلیسی من هستید، پیشنهاد می‌کنم در همین وب‌سایت، یوتیوب، گیت‌هاب و یا کانال تلگرامی من ملحق بشید. من هر جا که باشم، با شناسهٔ KambizAsadzadeh اگر در حد توانم باشد شما را راهنمایی خواهم کرد.

اگرچه که زبان برنامه‌نویسی سی‌پلاس‌پلاس به عنوان یک زبان بسیار قدرتمند و قدیمی شناخته شده است، اما کتابخانهٔ استاندارد و پیشفرض آن برخی از موارد واقعاً مهم را به تازگی تعبیه کرده است. ویژگی‌هایی که در زبان‌هایی مثل جاوا و یا سی‌شارپ دات‌نت سال‌هاست وجود دارند. به هر حال این ویژگی‌ها در سی++ ۱۷ موجود شده‌اند و این یک بهبود و پیشرفت بسیار خوب است. برای مثال ما الآن فایل‌سیستم استانداردی را در اختیار داریم. این ویژگی به عنوان یک کتابخانه، امکان برای انجام عملیات بر روی سیستم‌فایل‌ها و اجزای آن‌ها مانند، مسیر‌ها، فایل‌ها و پوشه‌ها را فراهم می‌کند. کتابخانهٔ فایل‌سیستم در فایل سرآیند <filesystem> قرار گرفته است که توسط فضای نام مخصوص خود std::filesystem قابل فراخوانی است. به مثال زیر توجه کنید: namespace fs = std::filesystem; استفاده از این کتابخانه بسیار ساده و کاربردی است، بنابراین اگر بخواهیم به سادگی مسیری از یک ریشه را به دست آوریم، کد آن به صورت زیر خواهد بود: #include <iostream> #include <filesystem> namespace fs = std::filesystem; int main() { fs::path p = fs::current_path(); std::cout << "The current path " << p << " decomposes into:\n" << "root name " << p.root_name() << '\n' << "root directory " << p.root_directory() << '\n' << "relative path " << p.relative_path() << '\n'; } فراخوانی کتابخانه، نمونه‌سازی از کلاس current_path و سپس چاپ نام، ریشه و مسیر مربوطهٔ آن صورت گرفته است. بنابراین این کتابخانه دارای کلاس‌های زیر است که توضیح و کاربرد هر کدام را آورده‌ایم: کلاس path، این کلاس امکان کار با مسیر‌ها را فراهم می‌کند، در واقع برای نمایش یا مشاهدهٔ یک مسیر از این کلاس استفاده خواهیم کرد. کلاس filesystem_error یک شیء استثناء در اثر سربارگذاری بیش‌از حد کتابخانهٔ فایل‌سیستم ایجاد می‌کند، در واقع برای مدیریت خطاها کاربردی خواهد بود. کلاس directory_entry برای کنترل ورودی یک مسیر استفاده می‌شود، برای مثال بررسی وجود یا عدم وجود در زیر مجموعه‌های این کلاس امکان‌پذیر است. کلاس directory_iterator یک تکرار کننده از محتوای یک مسیر (دایرکتوری) را ارائه می‌کند. کلاس recursive_directory_iterator یک تکرار کننده از محتوایت یک مسیر یا زیر مسیر‌های آن را ارائه می‌کند. کلاس file_status نوع فایل و مجوز‌های آن را ارائه می‌کند. کلاس space_info اطلاعات مربوط به فضای آزاد و موجود در سیستم‌فایل را ارائه می‌کند. کلاس file_type اطلاعات مربوط به نوع فایل را ارائه می‌کند. کلاس perms مجوز‌های سیستم‌فایل را شناسایی می‌کند. کلاس perm_options معانی هر یک از عملیات مرتبط با مجوز‌ها را ارائه می‌کند. کلاس copy_options معانی عملیات کپی را مشخص می‌کند. کلاس directory_options معانی عملیات مربوط به مسیر (دایرکتوری) را مشخص می‌کند. کلاس file_time_type مقادیر زمانی مربوط به فایل را ارائه می‌کند. هر یک از کلاس‌های فوق دارای متد‌ها و توابعی هستند که در مدیریت فایل‌سیستم بسیار کاربردی و مفید خواهد بود. در کلاس path شما می‌توانید با متد‌های مفیدی کار کنید، برای مثال کد زیر پسوند یک فایل موجود که در مسیر به آن اشاره می‌شود را، در صورت وجود ارائه خواهد کرد. fs::path("/foo/bar.txt").extension(); اگر مسیر فوق دارای فایل ذکر شده باشد، مقدار برگشتی آن .txt خواهد بود. و یا اگر نیاز باشد نام فایل را ارائه کند کافی است از متد file_name آن استفاده کنید! به مثال‌های زیر توجه کنید: #include <iostream> #include <filesystem> namespace fs = std::filesystem; int main() { std::cout << fs::path("/foo/bar.txt").filename() << '\n' << fs::path("/foo/.bar").filename() << '\n' << fs::path("/foo/bar/").filename() << '\n' << fs::path("/foo/.").filename() << '\n' << fs::path("/foo/..").filename() << '\n' << fs::path(".").filename() << '\n' << fs::path("..").filename() << '\n' << fs::path("/").filename() << '\n' << fs::path("//host").filename() << '\n'; } همچنین جهت مدیریت خطا و دریافت یک کد یا پیغام خطا به کد زیر توجه کنید: try { cout << fs::file_size("path&file"); } catch (fs::filesystem_error &e) { cout << "Error Message = " << e.what() << " with Code : " << e.code(); } در صورتی که خطایی رخ دهد، کد خطا ساطع خواهد شد، جهت نمایش پیام خطا از تابع what و دریافت کد خطا از تابع code استفاده می‌شود. این مقاله ادامه دارد...

مراحل ساخت برنامه‌ در زبان سی‌پلاس‌پلاس پیش نویس ۰.۶ قبل از هر چیز به اینفوگرافی زیر توجه کنید که مراحل ساخت برنامه در سی‌پلاس‌پلاس را نشان می‌دهد. مقدمه‌ای بر همگردانی (کامپایل) و اتصال (لینک کردن) این سند مرور مختصری در رابطه با مراحل را برای شما فراهم می‌کند تا به شما در درک دستورات مختلف برای تبدیل و اجرای برنامهٔ خودتان کمک کند. تبدیل مجموعه‌ای از فایل‌های منبع و هدر در سی‌پلاس‌پلاس به یک فایل خروجی و اجرایی در چندین گام (به طور معمول در چهار گام) پیش‌پردازنده (Preprocessors)، کامپایل و گرد‌آوری (Compilation)، اسمبلر (Assmbler) و پیوند دهنده (Linker) تقسیم می‌شود. قبل از هر چیز اگر در محیط توسعهٔ Qt Creator داخل فایل .pro مقدار زیر را وارد کنید، تا بتوانید فایل‌های ساخته شدهٔ موقت در زمان کامپایل را مشاهده کنید. QMAKE_CXXFLAGS += -save-temps این دستور اجازهٔ آن را خواهد داد تا فایل‌هایی با پسوند .ii و .s در شاخهٔ بیلد پروژه تولید شوند که در ادامه به آن‌ها اشاره شده است. تعریف پیش‌پردازنده پیش‌پردازنده‌ها (Preprocessors) درواقع دستوراتی هستند که اجازه می‌دهند تا کامپایلر قبل از آغاز کردن مراحل کامپایل دستوراتی را دریافت کند. پیش‌پردازنده‌ها توسط هشتگ (#) مشخص می‌شوند این نماد در سی‌++ مشخص میکند که دستور فوق از نوع پیش‌پردازنده می‌باشد که نتیجهٔ آن در قالب ماکرو (Macro) در دسترس خواهد بود. برای مثال ماکروی __DATE__ توسط پیش‌پردازنده‌ها از قبل تعریف شده است که مقدار تاریخ و زمان را بازگشت می‌دهد. بنابراین هرکجا که از آن استفاده شود کامپایلر آن را جایگزین متن خواهد کرد. در شکل زیر مرحله‌ای که از پیش‌پردازنده‌ها استفاده می‌شود آمده است: پیش‌پردازنده، کامپایل (گردآوری کردن)، لینک (پیوند کردن) و ساخت برنامه اجرایی فرایند تبدیل مجموعه‌ای از فایل‌های متنی هِدر و سورس سی‌++ را «ساخت» یا همان Building می‌گویند. از آنجایی که ممکن است کُد پروژه در بسیاری از فایل‌ها هدر و سورس سی++ توسعه و گسترش یابدمراحل ساخت در چند گام کوچک صورت می‌گیرد. یکی از رایج‌ترین موارد در مراحل گردآوری (ترجمهٔ یک کد سی‌پلاس‌پلاس به دستورالعمل‌های قابل فهم ماشین) است. اما گام‌های دیگری نیز وجود دارد، پیش‌پردازنده و لینک (پیوند‌ها) این بخش به طور خلاصه توضیح می‌دهد که چه اتفاقی در هر یک از مراحل رُخ می‌دهد. یک کامپایلر یک برنامهٔ خاص است که پردازش اظهارات (دستورات) نوشته شده در یک زبان برنامه‌نویسی خاص را به یک زبان ماشین که قابل فهم برای پردازنده می‌باشد تبدیل کند. به طور معمول یک برنامه‌نویس با استفاده از یک ویرایشگر که به محیط توسعهٔ یکپارچهٔ نرم‌افزار (IDE) مشهور است توسط زبان برنامه‌نویسی مانند ++C دستورات (اظهارات) را می‌نویسد. فایل ایجاد شده با نام (filename.cpp در زبان برنامه‌نویسی سی‌پلاس‌پلاس) شامل محتوایی است که معمولاً به عنوان دستورات برنامه‌نویسی سطح بالا نامیده می‌شود. سپس برنامه‌نویس کامپایلرِ مناسب برای زبان برنامه‌نویسی مانند سی++ را اجرا می‌کند و نام فایل‌هایی که حاوی دستورات هستند را برای کامپایل مشخص می‌کند که این انتخاب و مشخص سازی توسط IDE به راحتی قابل مدیریت است. پس از آن، کار کامپایلر این است که فایل‌های منبع .cpp را جمع آوری کرده و پیش‌پردازنده‌ها را بررسی کند تا دستورات احتمالی را اجرا نماید که نتیجهٔ این مرحله در فایلی با پسوند .ii ر قالب filename.ii تولید می‌شود که در این فرایند نیز خط به خط کُد‌های موجود در آن‌ها را بررسی می‌کند تا خطاهای احتمالی نحو (سینتکس - Syntax) بررسی می‌شود و آن‌ها را به طور ترتیبی به دستورالعمل‌های سطح ماشین تبدیل کند. توجه داشته باشید که هر نوع پردازندهٔ کامپیوتر دارای مجموعه‌ای از دستورالعمل‌هایِ ماشین خودش است. بنابراین کامپایلر تنها برای سی++ نیست، بلکه برای اهداف و مقاصد خاص هر پلتفرم است. پس کد‌هایی که توسط پیش‌پردازنده سی‌پلاس‌پلاس به زبان اسمبلی برای معماری مورد نظر در پلتفرم مقصدترجمه شده‌اند نتایج آن در فایلی با پسوند .ss در قالب filename.ss قابل نمایش هستند که در حالت عادی قابل رویت نیست. توجه داشته باشید که باید در این مرحله باید مشخص شود برنامه قرار است توسط چه نوع پردازنده‌ای تحتِ چه نوع معماری مونتاژ (اسمبل) شود. برای مثال پردازنده‌ها با انواع معماری‌های مختلف وجود دارند که برخی از آن‌ها به صورت x86-x64، x64، ARMv7، aarch64 غیره ... می‌باشند. شکل یک (کامپایل یک فایل منبع ++C) مرحلهٔ سوم را در نظر داشته باشید که عمل کامپایل فایل سی‌پلاس‌پلاس در دو مرحله قبلی یک فایل اجرایی را تولید نمی‌کند. برنامه‌ای که توصیف شده است، احتمالاً توابعی را در رابط‌های برنامه‌نویسی (API) و یا توابع ریاضی یا توابع مرتبط با I/O را فراخوانی کند که ممکن است شامل فایل‌های هدر مانند iostream یا fstream و حتی ماژول‌های دیگری که در زبان‌ تعبیه شده‌اند را داشته باشد که فایل تولید شده توسط کامپایلر در این مرحله یک فایل شیء نامیده می‌شود که با پسوند .o به صورت filename.o تولید خواهد شد که علاوه بر دستورالعمل‌های تبدیل شده به کد ماشین، شامل توابع و دستورالعمل‌های خارجی نیز می‌باشد. هرچند در این مرحله دستورات تبدیل به دستورالعمل‌های قابل فهم توسط پردازنده شده‌اند اما فعلاً قابل اجرا نیستند چرا که باید این توابع خارجی افزوده شده را به آن لینک کرد که در مرحلهٔ بعد یعنی مرحلهٔ چهارم اتفاق می‌افتد. در نهایت مرحلهٔ چهارم فایل با پسوند .o که شامل کد‌های تولید شده توسط کامپایلر به زبان ماشین است که پردازنده‌ها می‌توانند این دستورات را درک کنند که همراه با کد‌های تولید شدهٔ هر کتابخانهٔ دیگری که مورد نیاز است توسط لینکر (لینک شده) و در نهایت جهت تولید یک فایل اجرایی مورد استفاده قرار می‌گیرند که نوع آن فایل از نوع اجرایی یا در واقع Executable File خواهد بود. شرح کامل فرایند ساخت فایل اجرایی اکثر پروژه‌ها دارای مجموعه‌ای از فایل‌های هدر سی++ هستند، که امکان ماژولار شدن در آن را فراهم می‌کند و مجموعه‌ای از آن می‌تواند به عنوان بخش‌های کوچکی از برنامه محسوب شوند. برای ساخت چنین پروژه‌هایی هر فایل سی‌پلاس‌پلاس باید کامپایل شود و سپس فایل‌های ساخته شده در قالب شیء (آبجکت) باید همراه توابع و کتابخانه‌های دیگر لینک (پیوند) شوند. البته هر گام از مراحل کامپایل شامل یک مرحله پیش‌پردازنده است که دستورالعمل # عمل تغییرات و اصلاحیه‌ها را در فایل متن اعمال می‌کند. شکل زیر فرایند ساخت چند فایل به صورت همزمان را نشان می‌دهد: در ادامهٔ این مقاله، مطلبی مرتبط با تنظیمات بیشتر از کامپایلر آمده است که می‌توانید آن را مورد مطالعه قرار دهید.

در این مقاله من قصد دارم به معرفی ده فریم‌ورک برتر جهان در بازهٔ سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ اشاره کنم که در حوزهٔ صنعت وب کاربرد دارند. معمولاً در سایت‌ها، وبلاگ‌ها و گروه‌های تلگرامی حرف از فریم‌ورک‌های شناخته شده‌ای مانند Asp.net core و یا Laravel به گوش می‌رسد. اما واقعیت این است که فریم‌ورک‌هایی که در مورد آن‌ها بحث می‌شود جایگاه خاصی در بین فریم‌ورک‌های قدرتمند و به عنوانی ناشناخته مانند Drogon، h2o، ulib و غیره ندارند! جالب است بدانید فریم‌ورک‌هایی که در ادامه نام‌هایشان را می‌شنوید به قدری سریع و قدرتمند هستند که مو بر تنِ شما سیخ خواهد کرد! برای مثال در این مقایسه جایگاه فریم‌ورک‌های دات‌نت به بالاتر از ۵۰ و لاراول به بیشتر از ۲۰۰ رتبه می‌رسد! این در حالی است که بر خلاف انتظارِ عام، فریم‌ورک‌های تحت سی/سی++ و راست به عنوان سریع‌ترین فریم‌ورک‌ها شناخته می‌شوند. در واقع مقایسه بر اساس نتایج گرفته شده از مرجع Techempower می‌باشد که هر ساله یک مقایسه در رابطه با کارآیی و کیفیت فریم‌ورک‌های وب می‌پردازد. سنجشِ فوق بر اساس وظایفی مانند سریال‌سازی جی‌سان، دسترسی به پایگاه داده و عملیات سمت سرور، پردازش و غیره می‌باشد. در این آزمایش‌ها عملکرد فریم‌ورک بر روی سیستم‌عامل، به صورت فول‌اِستک و میکرو اندازه‌گیری شده است که هر کدام را در رتبهٔ خاصی از وضعیت آن سوق می‌دهد. بهترین فریم‌ورک‌ها از نظر بنچ‌مارک (کارآیی) در سال ۲۰۱۹ در دورِ ۱۸ بین ۲۲۰ فریم‌ورک متعلق به h2o و ulib بوده است. کتابخانهٔ h2o یکی از قوی‌ترین مواردی است که می‌توان به آن اشاره کرد. در سال ۲۰۲۰ این رتبه‌بندی به نفعِ فریم‌ورک جدید‌تری به نام دراگون (Drogon) و مجدداً ulib جمع بندی شده است که نشان می‌دهد فریم‌ورک ulib به عنوان یکی از برترین فریم‌ورک‌های نوشته شده تحت سی و سی++ و همچنین دراگون تحت استاندارد‌های ۱۴ و ۱۷ زبان برنامه‌نویسی سی‌پلاس‌پلاس معرفی شده است. بنابرین بهتر است در مورد دراگون بیشتر بدانیم: این فریم‌ورک تحت زبان برنامه‌نویسی ++C در استاندارد ۱۴ و ۱۷ توسعه یافته و بر روی سکو‌های لینوکس، مک و ویندوز قابل اجراست. دراگون تحت ویژگی non-blocking I/O کار می‌کند و سرعت را همراه با دقت بسیار بالایی به خصوص بر روی پلتفرم‌های FreeBSD تضمین می‌کند. لینک مخزن توسعه و کد‌های دراگون. مثال از کد اولیه: #include <drogon/drogon.h> using namespace drogon; int main() { app().setLogPath("./") .setLogLevel(trantor::Logger::kWarn) .addListener("0.0.0.0", 80) .setThreadNum(16) .enableRunAsDaemon() .run(); } با توجه به مقایسه‌های صورت گرفته در آزمایش‌های مختلف زیر رتبه‌بندی فریم‌ورک‌ها مشخص می‌شود. آزمایش‌های فوق بر روی پردازندهٔ Dell R440 Xeon Gold صورت گرفته است که در این لینک آمده است. JSON serialization Single query Multiple queries Fortunes Data updates Plaintext آزمایش‌های مربوطه تنها به ۱۰ مورد اول اشاره کرده است، بنابراین برای مشاهدهٔ لیست بیشتر و جزئیات آن‌ها به مرجع آن مراجعه کنید.

جزئیات در ++C ویرایش ۱۷: کد نویسی ساده با توجه به مشخصاتی که در استاندارد ISO/IEC 14882:2017 که ارائه شده است، ویژگی‌های جدید برای این معرفی می‌شوند تا کد شما تمیز تر و بهتر و در کل رَسا‌تر اعمال شوند. این مقاله را برای مطلع شدن از جزئیات بیشتر بخوانید. سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ چندین ویژگی بزرگ زبان را ارائه می‌دهد که باعث می‌شود کد ما زیباتر و بهتر شود. بنابراین بیایید باهم یک نگاهی به این ویژگی‌ها داشته باشیم. ممکن است شما بگویید که بیشترین ویژگی‌های جدید زبان (به جز پیشرفت های کتابخانه استاندارد - STL) برای نوشتن کد ساده تر و پاکتر می‌باشند. با توجه به مجموعه جزئیات سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ که بسیاری از چیزهای بزرگ را مورد بررسی قرار داده است، ما امروز تنها برای بعضی از ویژگی ها که از داخل این مجموعه عظیم بیرون کشیده‌ایم اشاره خواهیم داشت که باعث می‌شود کد شما فشرده‌تر و بهینه تر شود. پیوند‌های ساخت یافته / اعلان‌های تجزیه عبارت Init-statement برای if/switch متغیرهای درون خطی (inline) شرط constexpr if و چند موارد دیگر پیوند‌های ساخت یافته، آیا اغلب با tuple ها کار کرده‌اید؟ اگر نه، پس احتمالاً باید به آن نگاهی کنید. tuple ها تنها برای بازگشت مقادیر چند گانه از یک تابع پیشنهاد نمی‌شوند، آنها پشتیبانی ویژگی‌ای از زبان را داشتند. به طوری که باعث می‌شود کد ساده تر و پاکتر شود. برای مثال (std::tie که از مرجع اصلی سی‌پلاس‌پلاس به دست آمده است) به صورت زیر است: std::set<S> mySet; S value{42, "Test", 3.14}; std::set<S>::iterator iter; bool inserted; // unpacks the return val of insert into iter and inserted std::tie(iter, inserted) = mySet.insert(value); if (inserted) std::cout << "Value was inserted\n"; توجه داشته باشید که باید iter و inserted را ابتدا وارد کرده باشید. سپس شما می‌‌توانید از std::tie استفاده کنید. با این حال این بخش کوچکی از کد نمونه است: std::set<S> mySet; S value{42, "Test", 3.14}; auto [iter, inserted] = mySet.insert(value); اینجا توجه داشته باشید که یک خط به جای سه خط جایگزین شده است! این کد ساده‌تر و خوانا‌تر و درعین حال ایمن‌ تر است، اینطور نیست؟ همچنین، شما هم اکنون می‌‌توانید از const استفاده کنید و آن را به صورت const auto [iter inserted] بنویسید که صحیح است. پیوند ساختاری تنها به tuple ها ختم نمی‌شود، چرا که ما سه مورد دیگر را داریم: اگر مقدار دهی اولیه یک آرایه باشد: // works with arrays: double myArray[3] = { 1.0, 2.0, 3.0 }; auto [a, b, c] = myArray; اگر مقدار دهی اولیه std::tuple_size<> را پشتیبانی کند و تابع get را فراهم کند که شایع ترین مورد است. auto [a, b] = myPair; // binds myPair.first/second به عبارت دیگر، شما می‌‌توانید کلاس‌های خود را پشتیبانی کنید، با فرض این که شما تابع get را در پیاده سازی رابط کلاس خود اضافه کرده باشید. اگر مقدار دهی اولیه فقط شامل اعضای عمومی شود در این صورت: struct S { int x1 : 2; volatile double y1; }; S f(); const auto [ x, y ] = f(); در حال حاضر این روش برای دریافت یک مرجع از یک عضو tuple آسان است. auto& [ refA, refB, refC, refD ] = myTuple; و یکی از جالب‌ترین استفاده‌‌ها (پشتیبانی از حلقه‌ها است): std::map myMap; for (const auto & [k,v] : myMap) { // k - key // v - value } پیوند ساختاری یا تقسیم بندی اعلان‌ها برای این ویژگی، ممکن است شما نام های دیگری را دیده باشید، "اعلان تجزیه". همانطور که می‌‌بینیم، این دو نام در نظر گرفته شده است، اما فعلاً استاندارد سازی در حالت پیش‌نویسه است و با نام "پیوند‌های ساختاری" می‌‌باشند. جزئیات بیشتر در رابطه با این مورد در اسناد P0217R3، P0144R0 و P0615R0 موجود هستند. همچنین این مورد با کامپایلر‌‌های GCC 7.0،MSVC2017 و Clang 4.0 سازگار است. عبارت Init-statement برای if/switch نسخه جدید عبارت شرطی if و switch در سی‌پلاس‌پلاس جدید به صورت زیر است: if (init; condition) , switch (init; condition) قبلاً باید به صورت زیر می‌نوشتیم: { auto val = GetValue(); if (condition(val)) // on success else // on false... } در اینجا val یک دامنه جدا کننده بدون دارد که باعث "نشت - فقدان" در خاتمه دهنده دامنه خواهد شد. در حالی که شما در نسخه جدید می‌‌‌توانید به صورت زیر بنویسید: if (auto val = GetValue(); condition(val)) // on success else // on false... متغیر val تنها در داخل عبارات if و else قابل رویت است، بنابراین آن یک "نَشت" نخواهد داشت. condition ممکن است چندین عبارت باشد نه تنها if بنابراین متغیر val یکی از دو مقدار true/false را خواهد داشت. چرا این ویژگی کاربرد دارد؟ اجازه دهید تا به شما بگوییم زمانی که می‌خواهید چندین چیز را در یک رشته را جستجو کنید به صورت زیر خواهید داشت: const std::string myString = "My Hello World Wow"; const auto it = myString.find("Hello"); if (it != std::string::npos) std::cout << it << " Hello\n" const auto it2 = myString.find("World"); if (it2 != std::string::npos) std::cout << it2 << " World\n" ما باید از نام‌‌های مختلفی برای it استفاده کنیم و یا اینکه آن را با دامنه خاتمه دهنده جدا سازیم. { const auto it = myString.find("Hello"); if (it != std::string::npos) std::cout << it << " Hello\n" } { const auto it = myString.find("World"); if (it != std::string::npos) std::cout << it << " World\n" } عبارت جدید شرطی if در نسخه جدید یک دامنه اضافه را در یک خط ایجاد می‌‌کند. if (const auto it = myString.find("Hello"); it != std::string::npos) std::cout << it << " Hello\n"; if (const auto it = myString.find("World"); it != std::string::npos) std::cout << it << " World\n"; همانطور که قبلاً اشاره شده است، متغیر تعریف شده در عبارت شرطی if در بلوک دیگری قابل مشاهده است. بنابراین شما می‌‌تواین به صورت زیر بنویسید: if (const auto it = myString.find("World"); it != std::string::npos) std::cout << it << " World\n"; else std::cout << it << " not found!!\n"; به علاوه، شما می‌‌توانید آن را با پیوند ساختاری بر اساس کد نمونه از جانب (Herb Sutter) استفاده کنید: // better together: structured bindings + if initializer if (auto [iter, succeeded] = mymap.insert(value); succeeded) { use(iter); // ok // ... } // iter and succeeded are destroyed here جزئیات بیشتر در اسناد زیر آمده است: سند P0305R1 ویدیو موجود در یوتیوب با عنوان (C++ Weekly - Ep 21 C++17’s if and switch Init Statements) این مورد با کامپایلر‌های GCC 7.0،MSVC-2017.3 و Clang 3.9 سازگار است. متغیرهای درون خطی (inline) با شروع مقدار دهی داده‌های غیر استاتیک، اکنون می‌‌توانیم یک متغیر عضو را دی یک مکان اعلام کنیم. با این حال، با متغیر‌های استاتیک یا const static، معمولاً باید آن را در برخی از فایل‌های cpp تعریف کنید. در سی‌پلاس‌پلاس ۱۱ و کلید واژه constexpr که مارا قادر می‌سازد تا در یک مکان اعلان و تعریف متغیر‌های استاتیک را انجام دهیم، اما این امکان تنها به constexpr محدود می‌‌شود. قبلاً فقط روشها/توابع می‌‌توانستند به عنوان inline تعریف شوند، حالا شما می‌‌توانید این کار را با متغیر ها در داخل فایل هدر انجام دهید. یک متغیر اعلام شده درون خطی معنای مشاهبی دارد بنابراین همانند یک تابع inline تعریف می‌‌شود. آن را می‌‌توان به واحد‌های ترجمه چند گانه نیز تعریف کرد. مثال‌‌های زیر را ببینید: struct MyClass { static const int sValue; }; inline int const MyClass::sValue = 777; و حتی struct MyClass { inline static const int sValue = 777; }; همچنین توجه داشته باشید که متغیر‌های constexpr به طور ضمنی inline هستند، بنابراین نیازی به استفاده به صورت constepr inline myVar = 10; نمی‌‌باشد. این ویژگی چرا کد را ساده تر می‌‌کند؟ برای مثال، تعداد زیادی از هدرها در کتابخانه تنها تعدادی از روش های (هک‌) را محدود می‌‌کنند (مانند استفاده توابع درون خطیinline و یا قالب ها) و در نهایت مزیت constexpr این است که مقدار دهی اولیه شما نباید constexpr باشد. جزئیات بیشتر در رابطه با این ویژگی در سند زیر موجود است: سند P0386R2 این مورد با کامپایلر‌های GCC 7.0 و Clang 3.9 سازگار است اما فعلاً با MSVC سازگاری ندارد. ویژگی مربوط به constexpr if ممکن است در بعضی جاها به قابلیت std::enable_if در سی‌پلاس‌پلاس ۱۴ نگاه کنید که آن به راحتی با constexpr if جایگزین می‌شود. بنابراین، در اکثر موارد، ما اکنون می‌‌توانیم تنها با نوشتن عبارت یک constexpr if این کار را بهتر و تمیز تر انجام دهیم. این ویژگی برای برنامه نویسی metaprogramming/template بسیار مهم است که احتمالاً طبیعت آن بسیار پیچیده خواهد بود. یک مثال ساده با تابع Fibonacci: template<int N> constexpr int fibonacci() { return fibonacci<N-1>() + fibonacci<N-2>(); } template<> constexpr int fibonacci<1>() { return 1; } template<> constexpr int fibonacci<0>() { return 0; } حال می‌‌توان آن را تقریباً در یک حالت نرمال (نسخه بدون کامپایل) نوشت: template<int N> constexpr int fibonacci() { if constexpr (N>=2) return fibonacci<N-1>() + fibonacci<N-2>(); else return N; } در رویداد ۱۸ هم جلسات هفتگی سی‌پلاس‌پلاس در جیسون ترنر نمونه‌‌ای را می‌‌توان یافت که در آن عبارت constexpr if هیچ منطق اتصال کوتاهی را در زمان کامپایل انجام نمی‌‌‌دهد، بنابراین این کد باید کامپایل شود: if constexpr (std::is_integral<T>::value && std::numeric_limits<T>::min() < 10) { } در کد فوق برای T شما در std::strin‌g خطایی کامپایل را دریافت خواهید کرد زیرا numeric_limits برای رشته ها تعریف نشده اند. در جلسات C++NOW 2017 آقای Bryce Leblbach با عنوان جلسه خود C++17 Features در ۱۶ دقیقه مثال بسیار زیبایی را در رابطه باconstexpr if زد که می‌‌تواند برای تابع get استفاده شود که آن برای پیوند ساختاری مورد استفاده قرار می‌‌گیرد. struct S { int n; std::string s; float d; }; template <std::size_t I> auto& get(S& s) { if constexpr (I == 0) return s.n; else if constexpr (I == 1) return s.s; else if constexpr (I == 2) return s.d; } قبلاً ما باید به صورت زیر می‌‌نوشتیم: template <> auto& get<0>(S &s) { return s.n; } template <> auto& get<1>(S &s) { return s.s; } template <> auto& get<2>(S &s) { return s.d; } همانطور که می‌‌بینید، مشکل سوال برانگیز اینجاست که کد در این جا ساده تر است. اگر چه در این مورد فقط از یک ساختار ساده استفاده شده است، با برخی از نمونه های واقعی دنیا، کد نهایی باید بسیار پیچیده تر از این باشد بنابراین باید constexpr if کد تمیز تری نسبت به این مورد باشد. این مورد با کامپایلر‌های GCC 7.0،MSVC-2017.3 و Clang 3.9 سازگار است. ویژگی‌های دیگر ما می‌‌توانیم در رابطه با بسیاری از ویژگی های جدید سی‌پلاس‌پلاس صحبت کنیم اما در این پست ما بیشتر در رابطه با قطعات بزرگتر تمرکز کرده‌‌ایم. با این حال، فقط برای یادآوری، ممکن است بخواهید ویژگی‌‌های زیر را در نظر بگیرید که آنها نیز کد ها را ساده تر می‌کنند: الگو یا قالب‌ها‌ (templates) عبارت Fold الگو برای کلاس ها بنابراین برای ذکر ویژگی‌‌های بیشتر در رابطه با نسخه جدید در پستهای آن ها را پوشش خواهیم داد. شک نکنید که، سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ پیشرفت واقعی را در برابر کد های جمع و جور و آسان فراهم گرده است. یکی از بهترین چیزها constexpr است که آن به ما اجازه می‌دهد کد template/metaprogramming را به روش کد استاندارد شده بنویسیم. این یک مزیت بسیار بزرگی است. ویژگی دوم: پیوند ساخت یافته (که حتی برای حلقه ها کار می‌‌کند) مانند حسی را القا می‌‌کند که در زبان‌های پویایی مثل Python وجود دارد. همانطور که می‌‌بینید، تمام ویژگی‌های ذکر شده در حال حاضر در Clang، MSVC و GCC قابل اجرا هستند. اگر شما با نسخه‌های اخیر این کامپایلر ها کار می‌کنید می‌تواین بلافاصله با سی‌++ ۱۷ کار کرده و آن را تجربه کنید.

اگر شما توسعه دهنده‌ٔ ++C هستید، توصیه می‌کنم این سری از مقالات را دنبال کنید زیرا در این تاپیک قصد دارم به چکیده‌ای از آخرین تغییرات مرتبط با سی‌پلاس‌پلاس پیشرفته اشاره کنم. بنابراین در بخش اول، مهم‌ترین موارد منسوخ شده، اشکلات رفع شده و ویژگی‌های جدید در استاندارد‌های اخیر را پوشش خواهیم داد‌ که به صورت جزئی خواهد بود و سپس نسبت به هر کدام در مقالات جداگانه به کاربرد‌های پیشرفته‌تر و جزئیات بیشتری اشاره خواهیم کرد. قبل از شروع، اگر می‌خواهید به لیستی از تغییرات و ویژگی‌های کامل در استاندارد‌ها دسترسی داشته باشید به مقالهٔ زیر مراجعه کنید. در مقالهٔ فوق به لیست ویژگی‌های جدید در استاندارد ۱۱، ۱۴، ۱۷ و ۲۰ اشاره شده است. در نظر داشته باشید که بزرگترین به‌روز رسانی سی++ در ده سالِ اخیر مربوط به استاندارد ۲۰ است. این نسخه از زبان تقریباً 2.5 برابر بزرگتر از سی++ ۱۰ سال پیش است! این در حالی است که استاندارد ۱۷ تقریباً ۸۰٪ بزرگتر از استاندارد ۰۳ است. به عنوان مثال، طبق مستندات رسمی پیش‌نویسه‌ها تغییرات استاندارد از ۸۷۹ صفحه به ۱۸۳۴ صفحه در این استاندارد رسیده است! چیزی حدود ۱۰۰۰ صفحه بیشتر از نسخه‌های قبلی ? تمامی این بهبود‌ها خبر از بهتر شدن و در عین حال پیچیده شدن زبان اما همراه با ساده‌تر و سریع‌تر شدن آن می‌دهد. اما مشکلی که می‌تواند رخ دهد در این است که یادگیری آن و به‌روز‌رسانی کد‌ها نیز می‌تواند دردسر ساز باشد. بنابراین، برای پوشش دادن جزئیات و به‌روز‌رسانی‌های بیشتر در این مقاله سعی خواهم کرد که مهم‌ترین موارد را معرفی کنم. جزئیات ++C نسخه ۱۷ (بهبود‌ها و تغییرات) بیایید به آرامی شروع کنیم، امروز ما به عناصر حذف شده و یا به موارد بهبود یافتهٔ کتابخانه استاندارد بپردازیم. معرفی به صورت سلسله مراتبی عناصر حذف شده و توسعه یافته (در این بحث) شفاف سازی در زبان قالب‌ها ویژگی‌ها تغییرات اول کتابخانه تغییرات دوم کتابخانه مستندات و لینک‌ها قبل از هر چیز، اگر شما خودتان می‌خواهید استاندارد جدید را کاوش کنید آخرین پیش نویسه را در این بخش مطالعه کنید. در صورتی که می‌خواهید بدانید کدام کامپایلر از ویژگی‌های جدید پشتیبانی می‌کند، در این بخش آن را پیگیری کنید. علاوه بر این، لیستی از توصیف‌های مختصر از تمامی ویژگی‌های زبان سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ تهیه شده است که در این بخش می‌توانید آن را ببینید که در قالب PDF از طرف مرجع رسمی می‌باشد. مواردی که ترجیح داده شده است که حذف شوند حذف تریگراف تریگراف‌ها کاراکترهای ویژه ترتیبی هستند که در موقع عدم پشتیبانی سیستم از نوع ۷ بیتی اَسکی (ASCII) همانند ایزو 646 استفاه شوند. برای مثال =?? کاراکتر ویژه‌ای مانند # تولید شده را در قالب -?? تولید می‌کند. تمامی مجموعه کاراکترهای اصلی سی‌پلاس‌پلاس در قالب 7 بیتی اسکی قرار دارند. موضوع فوق به ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد، بنابراین حذف آن ممکن است به ترجمه ساده کد کمک کند. اگر شما می‌خواهید اطلاعات بیشتری در رابطه با کارآیی تیرگراف‌ها در سی++ کسب کنید به این لینک مراجعه کنید. ---------------------------------------------------------------------------- | trigraph | replacement | trigraph | replacement | trigraph | replacement | ---------------------------------------------------------------------------- | ??= | # | ??( | [ | ??< | { | | ??/ | \ | ??) | ] | ??> | } | | ??’ | ˆ | ??! | | | ??- | ˜ | ---------------------------------------------------------------------------- شما جزئیات بیشتر را می‌توانید در سند N4086 بیابید. اگر شما واقعاً به هر نحوی به گراف‌ها در ویژوال استودیو نیاز دارید، نگاهی به مشخصه /Zc:trigraphs در بخش پیکربندی داشته باشید. همچنین، کامپایلرهای دیگر ممکن است مواردی را پشتیبانی نکنند. وضعیت انجام شده کنونی در کامپایلر های GCC:5.1 و Clang:3.5 می‌باشد. حذف کلمه کلیدی register کلمه کلیدی register در استاندارد 2011 سی‌پلاس‌پلاس منسوخ شده است و دیگر استفاده از آن معنایی ندارد. این کلمه کلیدی در حال حاضر حذف شده است. این کلمه کلیدی محفوظ است و ممکن است در نسخه های بعدی باز نویسی شود (مثلا autokeyword به عنوان یک چیز قدرتمند مجددا مورد استفاده قرار گرفته است). جزئیات بیشتر در رابطه با این مورد در P0001R1 قابل مشاهده است. البته فعلا در MSVC انجام نشده است اما در کامپایلر‌های GCC 7.0 و Clang 3.8 انجام شده است. حذف Operator++ bool این اپراتور برای زمان بسیار زیادی است که منسوخ شده است! در سی پلاس پلاس ۹۸ تصمیم بر آن گرفته بودند که از آن استفاده کنند اما در نسخه ۱۷ سی‌پلاس‌پلاس کمیته موافقت خود را جهت حذف آن از زبان اعلام کرده است. جزئیات بیشتر در رابطه با این مورد در P0002R1 قابل مشاهده است. البته فعلا در MSVC انجام نشده است اما در کامپایلر‌های GCC 7.0 و Clang 3.8 انجام شده است. حذف مشخصات استثنایی از استاندارد ۱۷ در سی پلاس پلاس ۱۷، مشخصات استثنایی بخشی از نوع سیستمی خواهند بود (به P0012R1 نگاه کنید). با این حال، استاندارد شامل مشخصات استثنایی قدیمی و منسوخ شده اند که به نظر غیرعلمی و غیرقابل استفاده است. void fooThrowsInt(int a) throw(int) { printf_s("can throw ints\n"); if (a == 0) throw 1; } کد بالا در سی‌پلاس‌پلاس ۱۱ رد (منسوخ شده است). تنها اعلامیه استثنایی علمی throw() است، به این معنی است که این کد چیزی را در قالب throw انجام نخواهد داد. اما از سی‌پلاس‌پلاس ۱۱ به اینور، برنامه نویسان توصیه کرده اند که کسی از آن استفاده نکند. برای مثال در کامپایلر Clang 4.0 شما باید خطای زیر را دریافت کنید: error: ISO C++1z does not allow dynamic exception specifications [-Wdynamic-exception-spec] note: use 'noexcept(false)' instead جزئیات بیشتر در رابطه با این مورد در P0003R5 قابل مشاهده است. البته فعلا در MSVC انجام نشده است اما در کامپایلر‌های GCC 7.0 و Clang 3.8 انجام شده است. حذف auto_ptr این یکی از به روز رسانی‌های خوبی است که در سی‌پلاس‌پلاس ۱۱، ما اشاره گرهای هوشمند را دریافت کردیم : unique_ptr,shared_ptr و weak_ptr. با تشکر از این حرکتی که کمیته انجام داده بود، معنای واقعی این به روز رسانی در این بود که زبان می‌تواند پشتیبانی مناسبی از انتقال منابع منحصربفرد را داشته باشد. در این میان auto_ptr یک چیز قدیمی و نادرست در زبان بود به نا به دلایلی auto_ptr در این جا منسوخ شده است و باید به صورت خودکار به unique_ptr تبدیل شود. توجه داشته باشیم که auto_ptr مدت کوتاهی است که از سی‌پلاس‌پلاس ۱۱ به اینور منسوخ شده است و بسیاری از کامپایلر ها منسوخ شدن آن را گزارش می‌دهند که به صورت زیر خواهد بود: warning: 'template<class> class std::auto_ptr' is deprecated در حال حاضر آن به وضعیت نامناسب تبدیل شده است، و اساساً کد شما کامپایل نخواهد شد. در اینجا خطا از طرف MSVC 2017 زمانی که از گزینه /std::c++latest استفاده کنید اعلام خواهد شد. error C2039: 'auto_ptr': is not a member of 'std' اگر شما نیاز به کمک از تبدیل از auto_ptr به unique_ptr دارید، می‌توانید Clang Tidy را بررسی کنید، زیرا آن عمل تبدیل خودکار را انجام خواهد داد. اطلاعات بیشتر در سند N4190 موجود است. همچنین موارد مرتبط دیگری با سند N4190 وجود دارند که در کتابخانه خذف شده اند مانند: unary_function/binary_function ptr_fun() mem_fun()/mem_fun_ref() bind1st()/bind2nd() random_shuffle قوانین جدید خودکار برای Direct-List-Initialization از سی پلاس پلاس ۱۱ به اینور که ما یک مشکل بزرگی در این رابطه داشتیم: auto x { 1 }; از initializer_list اینطور نتیجه‌گیری شده است. با استاندارد جدید، ما می‌توانیم این مشکل را حل کنیم. بنابراین آن می‌تواند به عنوان نوع int که اکثر مردم تصور می‌کنند شناسایی شود. برای اینکه این اتفاق بیافتد، ما نیاز داریم که دو روش تخصیص مقدار اولیه را درک کنیم: کپی و مستقیم. auto x = foo(); // copy-initialization auto x{foo}; // direct-initialization, initializes an // initializer_list (until C++17) int x = foo(); // copy-initialization int x{foo}; // direct-initialization برای مقدار دهی اولیه، سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ قوانین جدیدی را معرفی می‌کند: For a braced-init-list with only a single element, auto deduction will deduce from that entry; For a braced-init-list with more than one element, auto deduction will be ill-formed. برای مثال: auto x1 = { 1, 2 }; // decltype(x1) is std::initializer_list<int> auto x2 = { 1, 2.0 }; // error: cannot deduce element type auto x3{ 1, 2 }; // error: not a single element auto x4 = { 3 }; // decltype(x4) is std::initializer_list<int> auto x5{ 3 }; // decltype(x5) is int جزئیات بیشتر را در سند N3922 می‌توانید مشاهده کنید. همچنین جزئیات در رابطه با فهرست خودکار موجود هستند که توسط جناب آقای Ville Voutilainen اشاره شده است. این اضافات در سی‌پلاس‌پلاس از زمان MSVC 14.0، GCC 5.0 و Clang 3.8 کار می‌کنند. گزینه static_assert بدون هیچ نوع پیغامی این واضح است که، این به شما این امکان را می دهد که فقط بدون داشتن گذراندن پیام، نسخه دارای پیغام در دسترس خواهد بود. این سازگاری با سایر موارد مانند BOOST_STATIC_ASSERT وجود دارد. static_assert(std::is_arithmetic_v<T>, "T must be arithmetic"); static_assert(std::is_arithmetic_v<T>); // no message needed since C++17 جزئیات بیشتر در سند N3928 در دسترس است. پشتیبانی شده در MSVC 2017 ٬ GCC 6.0 و Clang 2.5. انواع مختلف شروع و پایان در محدوده حلقه از سی‌پلاس‌پلاس ۱۱ به بعد، محدوده مبتنی بر حلقه ها به صورت داخلی تعریف شده است: { auto && __range = for-range-initializer; for ( auto __begin = begin-expr, __end = end-expr; __begin != __end; ++__begin ) { for-range-declaration = *__begin; statement } } همانطور که می‌بینید، __begin و __end دارای نوع مشابه هستند. این ممکن است باعث مشکلاتی شود. برای مثال زمانی که شما چیزی شبیه یک نگهبان (محافظ) که از نوع داده دیگری است را داشته باشید مشکل ساز خواهد بود. در سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ آن به صورت زیر تغییر کرده است: { auto && __range = for-range-initializer; auto __begin = begin-expr; auto __end = end-expr; for ( ; __begin != __end; ++__begin ) { for-range-declaration = *__begin; statement } } انواع __begin و __end ممکن است متفاوت باشد چرا که فقط اپراتور مقایسه مورد نیاز است. این تغییر کلی باعث می‌شود که این ویژگی تجربه بیشتری را در این زمینه برای کاربران ارائه دهند. جزئیات بیشتر در P0184R0، پشتیبانی شده در MSVC 2017 ،GCC 6.0 و Clang 3.6.

در سالی که گذشت (۲۰۲۲)، سی‌پلاس‌پلاس محبوب‌ترین زبان برنامه‌نویسی با رشد شاخص محبوبیت ۴.۶۲٪ انتخاب شد! جایزه زبان برنامه‌نویسی سال TIOBE به ++C تعلق گرفت! این جایزه به زبان برنامه‌نویسی تعلق می‌گیرد که بیشترین افزایش محبوبیت را در یک سال تجربه کرده است. شاخص TIOBE میزان محبوبیت زبان‌های برنامه‌نویسی را اندازه‌گیری می‌کند. با این حال، قبل از نتیجه‌گیری، توجه به این نکته مهم است که Index (شاخص) نه چیزی در مورد کیفیت یک زبان برنامه‌نویسی می‌گوید و نه ادعا می‌کند. این رتبه‌بندی با تجزیه و تحلیل تعداد مهندسان ماهر در یک زبان خاص، تعداد دوره‌های آموزشی در آن زبان و تعداد فروشندگان شخص ثالثی که محصولات یا خدمات مرتبط با آن زبان را ارائه می‌دهند، محاسبه می‌شود. این فهرست ماهانه به‌روز می‌شود و بر اساس داده‌های موتورهای جستجوی محبوب مانند گوگل، بینگ و یاهو است. جایزهٔ زبان برنامه‌نویسی سال TIOBE در ژانویه هر سال بر اساس رتبه‌بندی سال قبل اعلام می‌شود. سی‌پلاس‌پلاس یک زبان برنامه‌نویسی در سال ۲۰۲۲ انتخاب شد که با محبوبیت رشد ۴.۶۲ درصد و بیشترین رشد انتخاب شده است. این زبان برنامه‌نویسی سطح بالا با کارایی بالا و چندمنظوره برای توسعهٔ نرم‌افزار‌های سیستمی، برنامه‌های کاربردی و بازی‌های ویدیویی با انعطاف‌پذیری و قابلیت کنترل سطوح پایین است. این زبان در نوامبر ۲۰۲۲ جاوا را پشت‌سر گذاشت و به رتبهٔ سوم شاخص رسید و محبوبیت آن به طور پیوسته در حال افزایش است. نایب قهرمان در سال ۲۰۲۲ به ترتیب C با رشد ۳.۸۲ و پایتون با ۲.۷۸ درصد رشد بوده‌اند.

یک سوأل بسیار مهم و پر مخاطب در بارهٔ زبان‌برنامه‌نویسی سی‌پلاس‌پلاس در سال‌های اخیر این است که «آیا جایگزینی برای این زبان وجود دارد و یا قابل جایگزین است»؟ در بسیاری از پاسخ‌ها نشان از گزینه‌هایی مانند Go، Rust و D دیده می‌شود که بهتر است نسبت به نظرات متخصص‌های برنامه‌نویسی به این موضوع پرداخته شود، ابتدا باید در نظر گرفت که هر ابزاری می‌تواند جایگزینی داشته باشد اما شرایط و نحوهٔ استفادهٔ آن در رابطه با نیاز متفاوت است. اخیراً سوألات زیادی در این موضوع دیده شده است که می‌گویند، Rust یک زبان برنامه‌نویسی ایمن، سریع و سیستمیِ جایگزین برای سی‌پلاس‌پلاس است! اما آیا واقعاً اینگونه است یا صرفاً ما بر اساس احساسات و اشتیاق به به‌روز شدن به این موضوع می‌پردازیم؟ پاسخ برای این سوأل به صورت زیر در مدل‌های مختلف می‌تواند مطرح شود که نتیجه‌گیری و تصمیم از خلاصهٔ آن به عهدهٔ خودِ شماست. من بر این باورم که زبان‌های برنامه‌نویسی همه و همه در حال به‌روز رسانی و بهتر شدن نسبت به نسخه‌ها، استاندارد‌ها، و نسل‌های گذشتهٔ خودشان هستند و به هیچ عنوان هیچ زبانی تا به امروز به طور جدی منسوخ شده اعلام نشده است. برای درک این مطلب بهتر است ابتدا به واژهٔ «منسوخ شده» یا «Deprecated» بپردازیم، این واژه زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که شرایط زیر بر آن حاکم باشد: گزینهٔ مورد نظر به طور رسمی از طرف سازنده، پشتیبان یا صاحب آن بد دانسته شده و رسماً کنار گذاشته شود. گزینهٔ مورد نظر به‌روز رسانی نشود و آخرین به‌روز رسانی آن نیز شامل مشکلاتی باشد که بعد از مدت‌ها نیز حل نشده باشد. گزینهٔ مورد نظر دیگر مورد استفاده قرار نگیرد و کاربردی هم در بین رقبای خود نداشته باشد. گزینهٔ مورد نظر دیگر پشتیبانی نشود و به قولی مُرده باشد. گزینهٔ مورد نظر به علاوهٔ این که شامل این موارد می‌شود، باید دارای یک جایگزین مناسب و عالی باشد. با توجه به این معیار‌ها و با در نظر گرفتن رسالت هر یک ابزار‌ها باید به آن توجه کرد که هر زبان یا ابزار برنامه‌نویسی خارج از این، در مرحلهٔ پیشرفت قرار گرفته است که آن نشان دهندهٔ زنده بودن و کاربردی بودن آن است. از طرفی، زبانی مثل سی‌پلاس‌پلاس جایگزین نمی‌شود چرا که هیچ یک از دلایل و معیار‌های بالا شامل حال آن نمی‌شود، اتفاقاً برعکس این زبان دارای ویژگی‌های معیاری زیر است: این زبان به طور رسمی توسط کمیتهٔ استاندارد‌سازی که متعلق به هیچ یک از شرکت‌های غول صنعتی و یا خصوصی نمی‌باشد پشتیبانی می‌شود. این زبان به طور مداوم در حال به‌روز رسانی است و کاربرد‌های چند-منظوره و همه جانبهٔ خود را داراست. این زبان از ویژگی‌های از ویژگی‌های بسیار خوب به همراه سریع‌ترین بازدهی‌ها را داراست. این زبان رقیب‌های بسیاری دارد، اما هیچ کدام از آن‌ها هنوز در عمل و دامنهٔ وسیعی موفق به نمایش عملکرد بهتری نبوده‌اند. این زبان همانند دیگر ابزار‌ها دارای مشکلاتی است، اما با توجه به پوشش و پشتیبانی از ویژگی BC در روند استاندارد‌سازی و به‌روز رسانی به خوبی از پس آن‌ها بر آمده است. برای مثال، زبان جاوا یکی از بهترین زبان‌های برنامه‌نویسی است و خیلی از شرکت‌ها مانند گوگل در سیستم‌های توزیع شده از آن استفاده می‌کنند. اما به معنای این نیست که به سرعت سی++ می‌رسد و در حد مقایسه با آن است. این زبان می‌تواند ده‌ها و صد‌ها برابر کند‌تر از سی++ باشد و این مربوط به طراحی، ساختار و مسائل مربوط به زبان است. از طرفی سی‌پلاس‌پلاس محبوب است زیرا که ویژگی‌های زیر را دارد و طی سال‌های بسیاری آن را ثابت کرده است: کارآیی (پرفرمنس) و سرعت فوق‌العادهٔ این زبان، البته خیلی از زبان‌ها ادعا می‌کنند که همچین ویژگی‌ای را دارند که در عمل نتیجهٔ جالبی مشاهده نمی‌شود. ذاتِ چند-سکویی و چند-منظوره بودن آن، حداقل همهٔ سیستم‌ها می‌توانند کد‌های سی++ را کامپایل و اجرا کنند. این زبان به راحتی می‌تواند با زبان‌ها و فناوری‌های دیگری ارتباط برقرار کرده و با آن‌ها تعامل داشته باشد. این زبان به عنوان یکی از کم‌مصرف‌ترین زبان‌های برنامه‌نویسی از نظر مصرف انرژی محسوب می‌شود. بسیاری از مهندسین این زبان‌ها را به صورت مقطعی و بار‌ها دیده و با آن آشنا هستند. کتابخانه‌های پیشفرض استاندارد STL و دیگر کتابخانه‌های سی‌++ بسیار قدرتمند و گسترده هستند. کتابخانه‌های نوع سوم (Third-Party) بسیار قدرتمند و به‌روز هستند. اولویت‌های سیستم‌های یونیکس و حتی ویندوز اکثراً بر روی C و ++C است و بازنویسی آن‌ها با زبان‌های دیگر هزینهٔ بسیاری را به ارمغان می‌آورد. بسیاری از وابستگی‌های ایجاد شده در سال‌های بسیار طولانی بر اساس سی و سی++ بوده و باز‌نگری و بازنویسی آن‌ها مشروط بر این که رابط‌ها باید باز‌نویسی شود بسیار سخت و کاری مشابه اختراع دوبارهٔ چرخ است. عملکرد تا حدی قابل پیش‌بینی است و می‌تواند آن را درک کرد، چیزی که در زبان‌هایی مانند جاوا، سی‌شارپ و گو نمی‌تواند پیش‌بینی کرد چرا که پیش‌بینی چرخهٔ GC دشوار است، هیچ رقیب جدی‌ای در این باره در سطح سی++ وجود ندارد که مدیریت حافظه را برای شما در قالب یک RAII ارائه کند، هرچند در مورد Objective-C و Rust می‌توان آن‌ها را به صورت جداگانه مورد بررسی قرار داد و نه عین آن. پشتیبانی از پارادایم (سبک)‌های طراحی را سی++ به خوبی پشتیبانی می‌کند، برای مثال برنامه‌نویسی عمومی در زمان کامپایل را به خوبی ارائه می‌کند. پشتیبانی از برنامه‌نویسی سیستمی و سطح پایین در این زبان یک مزیتی دیگری است که در کنار تمامی ویژگی‌های سطح بالای خود ارائه می‌کند. اما در این میان زبان‌هایی مثل Rust، Go، Swift و غیره ادعای جایگزینی را دارند اما ادعا‌های فنی به تنهایی کافی نیستند، در دسترس بودن گسترده از جامعه به اندازهٔ کافی به همراه جامعهٔ معتمد به آن مهم است. علاوه بر ویژگی‌های فنی زبان سی++، یک نقطه قوت بسیار مهم این زبان در بحث غیر فنی آن است، در واقع در پشت این زبان نه یک پیاده‌سازی محدودی وجود دارد و نه یک سازمان که در آینده در مورد آن تصمیم بگیرد و آن را کنترل کند. در حالی که تمامی زبان‌های مطرح و ادعا کننده داخل یک چهارچوبی کنترل می‌شوند که به شدت آیندهٔ آن‌ها را تیره و تار می‌کند. به طور کلی آزاد بودن یک ابزار و قدرت یک جامعه فارغ از جغرافیا، سازمان، نژاد و زبان یک قدرت بسیار خارق‌العاده‌ای را برای یک ابزار به ارمغان می‌آورد که به تنهایی بسیار اهمیت دارد. در این اواخر بسیاری از مهندسین به فکر باز‌نویسی بسیاری از موارد شدن و تحقیقات نشان می‌دهد ابزار‌هایی گرافیکی بسیار قدرتمند و سریع که اخیراً طراحی شده‌اند، مانند وُلکان که با سی++ نوشته شده‌ است زمانی می‌توانند با راست و زبان‌های دیگر امروزی باز‌نویسی شوند که یک سیستم‌عامل جدید با زبان‌های جدید ساخته شود! بنابراین صرفاً می‌توان یک نسخهٔ Wrapper یا همان (پوشنده) چرا که تقریباً همهٔ سیستم‌عامل‌های مدرن امروزی با زبان‌های سی و سی++ نوشته شده‌اند. از طرفی تولید یک سیستم‌عامل بسیار پر خطر است و سرمایه‌گذاری کلان، زمان و هزینه‌های بسیاری را می‌طلبد و تا زمانی که چنین نرم‌افزار‌هایی تحت سلطهٔ زبان‌هایی مانند سی++ قرار گرفته باشند پادشاهی سی‌پلاس‌پلاس ادامه خواهد داشت. نکتهٔ پایانی من معتقدم هر ابزار و زبان‌های برنامه‌نویسی جایگاه و شرایط استفادهٔ خودشان را شامل می‌شوند، دقیقاً مانند ابزار‌های موجود در یک جعبه‌ابزار بهتر است ابزار‌های خود را طوری بچینید که در جای لازم از مناسب‌ترین آن‌ها استفاده کنید. با این حال زبان‌ها و ابزار‌های مانند سی‌ یا سی++ طی سال‌ها ثابت کرده‌اند که معمولاً در همهٔ حوزه‌ها غالب هستند و می‌تواند هر کاری را که بخواهید با آن‌ها انجام دهید و یا با یک جایگرین مناسب آن را مدیریت کنید و این بستگی به مهارت و انتخاب شخصی شما دارد. همچنین صحبت‌های اخیر کمیتهٔ استاندارد‌سازی در رابطه با نحو ۲ از سی‌پلاس‌پلاس می‌تواند مفهوم خوبی در آیندهٔ این زبان باشد. مقالات مرتبط با این موضوع که می‌تواند به عنوان مکملی از پیش تعریف شده برای شما مفید باشد:

آیا این واقعاً امکان‌پذیر است؟ پاسخ : بله! من می‌دانم که ممکن است این مبحث تحت سی++ بسیار پیچیده و یک کار بیهوده‌ای باشد! اما واقعیت این است که تکنیک‌های پنهان بسیاری وجود دارد که ممکن است همه از آن باخبر نباشند! من قبلاً در مورد اینکه تحت ++C وب‌سایت میشه طراحی کرد یا خیر تحقیقاتی انجام داده بودم، از لحاظ امکان بودنش جواب مثبت بود اما اینکه به راحتی طراحی تحت Php یا دیگر زبان‌های برنامه‌نویسی باشه خیر! خُب طبیعیه چون شما بسیار راحت یه اسکریپت رو می‌نویسی و روی سرور اجراش می‌کنی و سایت شما به خوبی و خوشی بالا میاد! ممکن است در همین قسمت از موضوع شما به این نتیجه رسیده باشید که خُب نیازی به ادامهٔ بحث نداریم! وقتی کار سختیه پس منطقی نیست و شما احتمالاً دیوانه‌ای!!! ? واقعیت جریان این است بر خلاف آن چیزی که تصور کرده‌ایم طراحی وب‌سایت با سی‌پلاس‌پلاس نه تنها بسیار راحت است بلکه بسیار هم جذاب خواهد بود! اما در نگاه اول ممکن است یک سری محدودیت‌هارا داشته باشد که همهٔ این موارد با کمی تأمل و بررسی قابل حل هستند به قدری که وقتی درگیر این جریان باشید شیفتهٔ آن خواهید شد. مزایای یک وب‌سایت تحت سی‌پلاس‌پلاس نسبت به دیگر زبان‌های رایج سرعت خارق‌العاده و غیر قابل مقایسه با زبان‌های رایج امنیت بهتر کد‌های شما مدیریت ساده‌تر و انعطاف‌پذیری بالا مصرف بسیار بهینه‌ و غیر قابل تصور از منابع سرور دسترسی نامحدود به کتابخانه‌ها عدم محدودیت در دسترسی به برنامه‌نویسی سطح پایین عدم محدودیت در استفاده از توابع سیستم‌عامل عدم محدودیت در مدیریت سیستم و هر ویژگی‌ دیگری که در زبان‌های اسکریپتی اگر به آن نیاز داشته باشید مجبور هستید تا به صورت اکستنشن آن را تحت سی‌پلاس‌پلاس باز نویسی کنید. سیستم راه‌انداز وب‌سرور چگونه است؟ در هر سروری CGI به شما امکان این را می‌دهد که بتوانید تحت پروتکل‌های استاندارد برنامه‌های تحت وب را اجرا کنید. شما می‌توانید تحت آن و یا موارد دیگری مانند FastCGI و WSGI و دیگر موارد بهینه شدهٔ آن برنامهٔ تحت وب را بر روی سرور خود اجرا کنید. طراحی قالب هماهنگی با HTML, JavaScript, Css در سی‌پلاس‌پلاس چگونه خواهد بود؟ همهٔ گزینه‌های مربوط به وب را شما بدون هیچ محدودیتی در اختیار خواهید داشت. شما هیچ محدودیتی در استفاده از ویژگی‌های HTML5 یا CSS3 و یا JavaScript و دیگر فریمورک‌ها و کتابخانه‌های کارآمدی چون Angular.JS را نخواهید داشت. بنابراین از نظر طراحی رابط یک وب‌سایت همانند دیگر زبان‌های رایج می‌توانید روی آن حساب کنید. طراحی هسته و بک‌اِند وب‌سایت چگونه خواهد بود؟ همانند زبان‌ها و فریمورک‌های رایج تحت وب شما در سی‌پلاس‌پلاس می‌توانید هستهٔ وب‌سایت یا سیستم وب‌سایت خود را تحت استاندارد سی‌پلاس‌پلاس و هر کتابخانه‌ای که می‌پسندید و یا به آن تسلط دارید پیاده سازی کنید! به شرطی که قابلیت‌های آن کتابخانه پاسخگوی نیاز‌های شما باشد. با این حساب شما می‌توانید حتی سیستم مدیریت محتوای (CMS) خود را طراحی کنید! ? بله سیستم مدیریت محتوا تحت سی‌پلاس‌پلاس! کاملاً جدی هستیم ? قبل از هر چیز یک مزیت بسیار بزرگ در کنار مزیت‌های دیگر این است که یک CMS تحت سی‌پلاس‌پلاس می‌تواند داشته باشد مصرف بهینه از منابع سرور خواهد بود. برای مثال در یک مقایسهٔ‌ ساده و آزمایشی نتیجهٔ بسیار جالبی ارائه شده است. همانطور که می‌دانید Wordpress به عنوان یک سیستم مدیریت محتوای (بلاگ) شناخته شده و تحت Php توسعه‌ یافته است. نسخهٔ سریعتر و بهینه‌تر آن با نام Ghost تحت Node.JS توسعه یافته است که ما نسخهٔ توسعه‌ یافتهٔ آن را با یک عمل مشابه در C++1z مورد بررسی قرار داده ایم که نتایج آن بسیار جالب است! مصرف حافظه‌ سیستم مدیریت محتوای Tegra ۳۵۰۰ درخواست در هر ثانیه 3.6 مگابایت سیستم مدیریت محتوای Ghost 100 درخواست در ثانیه 120 مگابایت پشتیبانی از پایگاه‌های داده به لطف کتابخانه‌های عظیم سی‌پلاس‌پلاس امکان مدیریت یک وب‌سایت تحت پایگاه‌های داده مختلفی ممکن است. برای مثال تحت Qt شما می‌توانید به رایجترین درایور‌های بانک‌اطلاعاتی دسترسی داشته و سیستم خود را به آن‌ها مجهز کنید. نکته: احتمالاً در برنامه‌نویسی با نود جی‌اس و پی‌اچ‌پی شناختی با کتابخانه‌های OpenSSL, Libcurl و موارد این چنینی داشته اید! کتابخانه‌های فوق عضو لیست کتابخانه‌های C و ++C هستند. بنابراین شما علاوه بر دسترسی مستقیم بر آن‌ها به هزاران و شاید میلیون‌ها کتابخانه در دنیا سی‌پلاس‌پلاس خواهید داشت. نمونهٔ اولیه اما شوق‌آور برای اثبات امکان طراحی وب‌سایت تحت سی‌پلاس‌پلاس چندی پیش من تصمیم گرفتم تا سیستم وب‌سایتی را تحت Php7 برای یکی از استارت‌آپ‌ها طراحی و پیاده سازی کنم که در این پست به آن اشاره شده است. از آن‌جایی که به لطف کتابخانهٔ Qt برنامه‌های سمت کاربر را توسط سی‌پلاس‌پلاس پیاده سازی کرده بودم به این فکر افتادم چرا سمت سرور و بخش وب‌سایت هم با آن هماهنگ نشود!؟ اینگونه هماهنگی بین برنامه‌ها و پرفرمنس همهٔ آن‌ها بسیار افزایش خواهد یافت در اولین نگاه این تفکر بسیار ناشیانه و بسیار ناممکن بود! تنها روشی که به کار گرفته بودم ارسال اطلاعات از طرف کاربر به سمت سرور و مدیریت آن‌ها تحت معماری Restful Api بود که در قالب JSon آن‌ها را تجزیه و مدیریت می‌کردم. با کمی تحقیق در مورد ویژگی‌های سمت وب تحت Fast-CGI, uWSGI, DJango, ClearSilver و موارد مرتبط با آن‌ها سعی کردم تا صفحهٔ بسیار ساده‌ای از HTML را توسط سی‌پلاس‌پلاس هندل کنم. این کار نتایج بسیار موفقیت آمیزی را در بر داشت تا نتیجهٔ آن تبدیل به یک پروژهٔ سیستم مدیریت محتوا تحت ++C شد. من پروژه‌ای با نام مفهومی Tegra که نام پروژهٔ قبلی تحت Php بود را در محیط Qt Creator با C++17 و کتابخانهٔ Qt باز سازی کرده و هستهٔ اولیهٔ آن را برای اجرای چند صفحه از یک وب‌سایت، احراز هویت، بازخوانی و نمایش لیستی از خبر‌ها و مدیریت متا تگ‌ها و آدرس صفحات مربوط به هر صفحه را ایجاد کردم. سعی کرده ام در کمترین زمان ممکن برای آزمایش یک سری ویژگی‌های اولیه از یک وب‌سایت آن‌ها را مورد بررسی قرار بدم که عبارتند از هماهنگی با فریم‌ورک‌های طراحی مانند BootStrap و یا Angular.JS که خوشبختانه همه‌چیز بسیار خوب در کنار همدیگه کار می‌کنند. هستهٔ سیستم به صورت جدا و معماری طراحی آن بر پایهٔ MVC مورد آزمایش قرار گرفته است. در زیر تصاویری از صفحات تولید شده تحت سیستم‌ مدیریت محتوای ساخته شده با سی‌پلاس‌پلاس را مشاهده می‌کنید. ? همه چیز در قدم‌های اول قرار دارد و با توجه به سادگی تولید وب سایت بر خلاف تصوری که داشتیم بسیار توسعه و جای پیشرفت خواهد داشت. بخشی از نمونه کد‌های این سیستم به صورت زیر آورده شده است تا ذهنیتی برای توسعه‌دهندگان ارائه شود: تکه کُد زیر عمل ارسال اطلاعات و تمامی لینک‌های مربوط به بوت استرپ را برای سمت HTML ارائه می‌کند که در قالب استاندارد جدید C++17 آورده شده است: auto bootstrapCss = bootStrapLib.find("css"); if(bootstrapCss != bootStrapLib.end()) { c->setStash("BootstrapCss", bootstrapCss->second.c_str()); std::cout << "Found " << bootstrapCss->first << " " << bootstrapCss->second << '\n'; } کد مربوط به سمت قالب به صورت زیر خواهد بود: <!-- Bootstrap core css --> <link href="{{BootstrapCss}}" rel="stylesheet"> نتیجهٔ فوق در صورتی که CDN بر روی لوکال تنظیم شده باشد از روی کد‌های کامپایل شده و یا استاتیک فراخوانی خواهد شد. در غیر اینصورت از روی یکی از سرور‌های CDN فراخوانی می‌شوند. نحوهٔ ارسال متغیر از سمت سی‌پلاس‌پلاس به قالب بسیار ساده است! بسیار ساده از Php و یا Node.JS می‌باشد. با در نظر گرفتن ارسال اطلاعات از سمت سی‌پلاس‌پلاس به سمت رابط کاربری کافی است نام متغیر‌ها را در قالب خود اعمال کنید. {% for post in news %} <div class="blog-post"> <h2 class="blog-post-title"><a href="news/{{post.uri}}">{{post.title}}</a></h2> <p class="blog-post-meta">{{post.date}} by <a href="#">{{post.author}}</a></p> <p>{{post.announcement|safe}}</p> </div><!-- /.blog-post --> {% endfor %}</div> این ساختار بر پایهٔ ساختار Angular.JS و DJango پیاده سازی شده است که به طور کامل پشتیبانی می‌شود. فعال سازی فناوری Angular.JS بر روی این سیستم جهت طراحی قالب تنها با دو دستور ساده اعمال می‌شود: <!-- Link to AngularJS --> <script src= "{{AngularJs}}"></script> <!-- Enable AngularJS Engine --> {{AngularJsSync|safe}} این دستورات در هستهٔ سیستم مدیریت محتوا در کلاسی با نام Template پردازش و در نهایت به سمت HTML هندل می‌شوند. بخشی از دستورات سمت هسته در سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ برای مثال ارسال عنوان صفحه به صورت زیر است: std::optional<std::string> LoadListTemplate::getTitle() const { if (isset(title)) { return title; } else { return std::nullopt; } } سمت HTML کافی است دستور فوق را در نظر بگیریم: <title>{{title}}</title> این‌ها مثال‌هایی از مراحل توسعهٔ این سیستم است که می‌دانم آنچنان گسترده نیست، اما برای ثابت کردن طراحی و توسعهٔ وب‌سایت تحت سی‌پلاس‌پلاس مثال‌های روشنی هستند. موفق و سربلند باشید! اطلاعیه‌های مربوط به این پروژه احتمالاً در کانال‌ها و گروه‌ تلگرامی و همین مرجع بازگو و در اختیار شما قرار گیرد.

قسمت اول: Block Environment Block (PEB) از زمان معرفی Win2k (ویندوز 2000) در ویندوز وجود داشته است و از آن زمان به بعد نسخه های جدیدتر ویندوز بهبود یافته است. در نسخه های قبلی ویندوز ، انجام برخی کارهای ناخوشایند مانند پنهان کردن ماژول های بارگذاری شده موجود در یک فرآیند (برای جلوگیری از پیدا شدن آنها - بدیهی است که این چیز زیبایی نیست) سوءاستفاده می شود. چرا این موضوع مهم را “Process Environment (PEB)” مینامیم؟ PEB ساختاری است که اطلاعات مربوط به روند فعلی را تحت مقادیر خود نگهداری می کند - برخی از زمینه ها (فیلد ها یا داده ها) خود ساختارهایی هستند که حتی داده های بیشتری را در خود جای می دهند. هر فرآیندی PEB خاص خود را دارد و هسته Windows نیز به PEB هر فرآیند حالت کاربر دسترسی دارد تا بتواند داده های ذخیره شده در آن را پیگیری کند. این ساختار از کجا می آید؟ ساختار PEB از هسته ویندوز ناشی می شود (اگرچه در حالت کاربر نیز قابل دسترسی است). PEB از Block Environment Thread (TEB) ناشی می شود که معمولاً به آن Thread Information Block (TIB) نیز گفته می شود. TEB مسئول نگهداری اطلاعات مربوط به thread فعلی است - هر thread ساختار TEB خاص خود را دارد. آیا می توان از Block Environment Block یا Block Environment Block برای اهداف مخرب سوء استفاده کرد؟ البته آنها می توانند! در واقع ، آنها در گذشته برای اهداف مخرب مورد سوء استفاده قرار گرفته اند ، اما مایکروسافت طی سالهای اخیر تغییرات زیادی را برای جلوگیری از این امر انجام داده است. مثالی در گذشته بود که روت کیت ها یک DLL را به یک فرایند در حال اجرا تزریق می کردند و سپس به ساختار PEB فرآیند فعلی که به آن تزریق کرده بودند دسترسی پیدا می کردند (ساختار PPEB اشاره گر به ساختار PEB است) تا بتوانند لیست را پیدا کنند. از ماژول های بارگذاری شده و ماژول خود را از لیست حذف کنید ... بنابراین هنگامی که کسی ماژول های بارگذاری شده فرآیند آسیب دیده را برشمارد ، ماژول تزریق شده را از نظر پنهان می کند. این به عنوان وصله حافظه شناخته می شود زیرا شما می توانید با وصله PEB حافظه را تغییر دهید. تلاش مایکروسافت برای این کاهش رفتار این بود که از تغییر دستی لیست که نشان دهنده ماژول های بارگذاری شده در حالت کاربر است جلوگیری کند-شما همچنان می توانید برای خواندن داده ها در حالت کاربر به آن دسترسی داشته باشید و همچنان می توانید حافظه را از حالت کرنل وصله کنید. پایان قسمت اول ?

پادکستِ مربوط به شفاف‌سازی تقریبی از مسیرِ توسعه‌دهندگی تحت سی++ و ساخت محصولِ هدفمند زمان مورد نیاز : ۲۰ دقیقه و ۱۱ ثانیه Podcast-03.mp3

فایل صوتیِ مربوط به نحوهٔ آموزش‌ صحیح و روش یادگیری اصولی. زمان اختصاص یافته شده : ۲۶ دقیقه. Teaching-Learning.mp3

مدتی است در مورد مسدود شدن اپلیکیشن‌های ایرانی برای iOS از طرف شرکت اپل خبر‌هایی به گوش می‌رسد که در سایت‌ها و پایگاه‌های خبری از سمت نویسندگان و افراد غیرفنی تجزیه تحلیل و روش‌های دور زدن آن‌ها ارائه می‌شود. واقعیت بر دلیل نوشتن این مقاله این است که این فرصت و مشکلات کنونی آبی گل‌آلود برای سود‌جویانی شده است که کاربران از آن بی‌خبرند! هر روز یک توسعه‌دهنده یک سایت جدید راه‌اندازی می‌کند و با ادعای ارائه بستری نامحدود اقدام به تبلیغات می‌کند. بنده نیز به عنوان توسعه‌دهنده وظیفهٔ خودم می‌دانم که یک بار برای همیشه توضیحات شفاف و روشنی را در اختیار کاربران iOS قرار دهم تا متوجه اصلِ موضوع باشند (بعد از آن تصمیم با خود شما)! اول از خودمان شروع کنیم، آیا واقعاً حرکت‌هایی که ما داشته‌ایم درست بوده است؟ به گونه‌ای که انگار اقدامات ما ایرانی‌ها بدون عیب و ایراد بوده و اپل بدون دلایل منطقی اقدام به تحریم ما کرده است! (هدف از این مقاله به هیچ عنوان طرفداری از اقدامات شرکت اپل نیست، چرا که این شرکت به عنوان فروشندهٔ محصولات خود وظیفه دارد به پشتیبانی و ارائهٔ خدمات به کاربرانش باشد نه اینکه هم سود کند و هم به خاطر مسائل سیاسی برخی از مشتریان خود را محدود کند. بنابراین ما اپل را هم محکوم به آن می‌کنیم که هیچ ارزشی به کاربران و توسعه‌دهندگان ایرانی به خاطر مسائل سیاسی قائل نیست)، و در مقابل مشترکین و حتی شرکت‌ها و فروشگاه‌های اپلیکیشن موظف هستند به جای توجیح کار‌های غیر قانونی و ناعادلانهٔ خود (و استفاده از چنین فرصت‌ها)، اقدامات به شفاف سازی روش‌های انتشار و توسعه کنند که مسلماً کاربران عادی و غیر حرفه‌ای از این امر بی خبرند! به گونه‌ای که انگار ما عادت کرده‌ایم هر زمان که مشکلی گریبان گیر ملت ما می‌شود به جای حل آن از روش صحیح و قانونی، اقدام به فشار بیشتر و سوء استفاده از آن فرصت کنیم که اصلاً روش انسان‌ دوستانه‌ای نیست (حداقل از فرهنگ اصیل ایرانی چنین انتظاراتی نداریم). اما واقعیت امر در چیست و دلایل مسدود سازی نرم‌افزار‌ها بر روی iOS در چیست؟ اینطور که به گوش می‌رسد و به گفتهٔ پایگاه‌های خبری و سایت‌های فناوری خبر‌ها اینگونه است که، اپل تا کنون چندین بار برخی اپلیکیشن‌های ایرانی را مسدود یا رَد اعتبار کرده است ولی این بار، اپلیکیشن‌های پرداخت الکترونیکی و موبایلی مانند آسان پرداخت و نرم‌افزار‌ بانک‌های معروف ایرانی تحریم شدند. افزون بر این، اپ‌های محبوب و پر کاربردی مانند اسنپ، تپسی، فون‌پی، دیجی‌کالا، فیدیبو، سیب‌اپ نیز جزو تحریم شده‌ها هستند. در قدم اول ممکن است دلایل این کار را به خاطر مسائل سیاسی بدانیم، این مسئله تا حدی ممکن است درست باشد، اما با بازنگری و یادآوری حریم خصوصی و حقوق مشتری در جامعهٔ بشری از سمت اپل نیز حکم می‌کند که جوابگوی خدمات پس از فروش خودش باشد. بنابراین بهانه‌ تراشی بخشی از اقدامات می‌تواند باشد اما مسئلهٔ اصلی این نیست! اجازه دهید جایگاه خودمان را برعکس در نظر بگیریم، با این حساب که ما به عنوان خدمات دهنده‌های ایرانی بستری را فراهم کرده‌ باشیم که به جامعهٔ بزرگی از دنیا خدمات ارائه می‌دهیم. بنابراین قوانین و چهارچوب‌های شفاف و مشخصی را عنوان خواهیم کرد که خارج از آن باید اقدام به یادآوری و گوشزد، تذکر و در نهایت برخورد قانونی و تحریم را در برنامه‌ داشته باشیم که یک روند قانونی و طبیعی است. این قوانین در صورتی اجرا می‌شوند که حقوق توسعه، تولید، نشر و پشتیبانی رسمی محصولات نادیده گرفته شود. بنابراین فرض کنید شما صاحب فروشگاهی هستید که نویسندگان (توسعه‌دهندگان) و ارائه‌دهندگان خدمات آن همگی ساعت‌ها، ماه‌ها و سال‌ها زمان بر توسعه و تولید محصولات خود گذاشته‌اند. حال ممکن است آن را رایگان و یا حتی با دیدگاه تجاری در اختیار کاربران قرار دهند. بنابراین عقل و منطق اجازه می‌دهد که شما نرم‌افزار رایگان را به صورت رایگان و نرم‌افزار‌های تجاری را در قبال پرداخت هزینهٔ آن مورد استفاده قرار دهید. در غیر این صورت اگر محصولی که شما ارائه داده‌اید با نقض این موارد مواجه شود (بدون شک اولین تصمیمی که خواهید گرفت حذف خدمات پس‌ از فروش، پشتیبانی و ... خواهد بود). اما واقعیت این مسئله چیست؟ آیا اپل اقدام به تحریم بی دلیل بر روی اپلیکیشن‌های ایرانی داشته است؟ اگر منطقی به قضیه فکر کنیم، به راحتی می‌توان این مسائل را بررسی و دلایل تحریم را درک کرد؛ من در این مقاله ابتدا به دلایل تحریم اپل می‌پردازم که پاسخ روشن و صریح این اقدامات اخیر را در این باره به شما خواهد داد. هرچند من به عنوان یک برنامه‌نویس باید به دنبال توسعه و تولید محصولات و حتی دور زدن تحریم‌های ناشیانه در این حوزه باید باشم، اما اینکه هم نوعان و همکاران خودم هم در این باره خبر‌ها و اطلاعات دروغ را به مشتریان این حوزه می‌دهند قابل تحمل نیست! چرا که اول باید از خودمان شروع کنیم! بهتر است در نظر داشته باشیم قوانینی که در اپل نیز ذکر شده‌اند به این اشاره دارد که در صورت خروج از این چهارچوب که ممکن است امنیت و حقوق مادی و معنوی توسعه‌دهنده و ناشر را پایمال کند، هیچ گونه تعهدی در رابطه با ادامهٔ همکاری و یا پشتیبانی از آن خدمات را نخواهند داشت. بنابراین شخصاً ندیدم حتی در یکی از فروشگاه‌های ایرانی اشاره‌ای به این حقوق شده باشه (حتی برعکس و شدیداً بر خلاف مواردی هستند که ذکر شده‌اند که با دلیل و اسناد معتبر خود مرجع اپل آن‌ها را شفاف سازی خواهم کرد). به عنوان مثال، اگر شما یک کاربر عادی یا حتی تازه کار باشید، یا اگر شما یک توسعه‌دهندهٔ تازه‌کار و حتی حرفه‌ای باشید بهتر است به این بخش از قوانین اپل (App Store Review Guidelines) توجه جدی کنید! این بخشی از قوانین صریح و شفاف اپل در حوزهٔ اپلیکیشن‌های iOS و فروشگاه خودش است که در زیر آمده است: App Store Review Guidelines Introduction Apps are changing the world, enriching people’s lives, and enabling developers like you to innovate like never before. As a result, the App Store has grown into an exciting and vibrant ecosystem for millions of developers and more than a billion users. Whether you are a first time developer or a large team of experienced programmers, we are excited that you are creating apps for the App Store and want to help you understand our guidelines so you can be confident your app will get through the review process quickly. The guiding principle of the App Store is simple - we want to provide a safe experience for users to get apps and a great opportunity for all developers to be successful. We do this by offering a highly curated App Store where every app is reviewed by experts and an editorial team helps users discover new apps every day. For everything else there is always the open Internet. If the App Store model and guidelines are not best for your app or business idea that’s okay, we provide Safari for a great web experience too. On the following pages you will find our latest guidelines arranged into five clear sections: Safety, Performance, Business, Design, and Legal. The App Store is always changing and improving to keep up with the needs of our customers and our products. Your apps should change and improve as well in order to stay on the App Store. A few other points to keep in mind: We have lots of kids downloading lots of apps. Parental controls work great to protect kids, but you have to do your part too. So know that we’re keeping an eye out for the kids. The App Store is a great way to reach hundreds of millions of people around the world. If you build an app that you just want to show to family and friends, the App Store isn’t the best way to do that. Consider using Xcode to install your app on a device for free or use Ad Hoc distribution available to Apple Developer Program members. If you’re just getting started, learn more about the Apple Developer Program. We strongly support all points of view being represented on the App Store, as long as the apps are respectful to users with differing opinions and the quality of the app experience is great. We will reject apps for any content or behavior that we believe is over the line. What line, you ask? Well, as a Supreme Court Justice once said, “I’ll know it when I see it”. And we think that you will also know it when you cross it. If you attempt to cheat the system (for example, by trying to trick the review process, steal user data, copy another developer’s work, manipulate ratings or App Store discovery) your apps will be removed from the store and you will be expelled from the Developer Program. You are responsible for making sure everything in your app complies with these guidelines, including ad networks, analytics services, and third-party SDKs, so review and choose them carefully. Some features and technologies that are not generally available to developers may be offered as an entitlement for limited use cases. For example, we offer entitlements for CarPlay Audio, HyperVisor, and Privileged File Operations. Review our documentation on developer.apple.com to learn more about entitlements. We hope these guidelines help you sail through the App Review process, and that approvals and rejections remain consistent across the board. This is a living document; new apps presenting new questions may result in new rules at any time. Perhaps your app will trigger this. We love this stuff too, and honor what you do. We’re really trying our best to create the best platform in the world for you to express your talents and make a living, too. در قوانین ذکر شده به صراحت عنوان شده است که اگر به فکر برنامه‌های آزمایشی هستید بهتر است از محیط Xcode با همان حساب توسعه‌دهندگی استفاده کنید که تنها بر روی دستگاه‌ خودتان می‌تواند اجرا شود. در صورتی که به فکر بحث تجاری آن هستید باید تمامی حقوق مربوطه را رعایت کنید و حتی نباید به فکر کپی کردن، درز اطلاعات، به خطر اندازی حریم خصوصی و دیگر مسائل بپردازید که در این صورت اپل محصول شما را رَد خواهد کرد. فشار دو طرفه، بهانه تشدید بهانه... بهانه و باز هم بهانه!!! مسلماً برای همه روشن است که سیاست‌های آمریکایی و شرکت‌های آن منتظر بهانه‌هایی هستند که سریعاً فشار‌ها را به سمت ملت ایران وارد کنند، بنابراین مانند اقدامات اخیر Github که متأسفانه مجبور هستند بر اساس سیاست‌های دولتی خود اقدام به محدود سازی خدمات خود به ایرانی‌ها باشند (اپل بسیار مشتاقانه‌تر به دنبال بهانه و ایجاد فشار به ملت ما می‌شتابد). بنابراین باز هم یادآوری کنیم محصولی که بابت آن پول پرداخت می‌شود اعمال محدودیت و فشار بر آن دیگر جایز و انسان‌دوستانه نیست! جالبتر از این موارد یادآوری این موضوع است که دوستان داخلی به جای حل مشکلات با فرصت طلبی‌ها و سوء استفاده‌‌ها و بی‌انصافی‌ها هم فشار وارده را بر کاربران iOS بیشتر کرده‌اند و هم وضعیت و بهانه‌های بیشتری به دست شرکت اپل می‌دهند! این واقعیتی است که باید پذیرفت (به گونه‌ای که در شرایط اقتصادی کنونی هم فشار از خارج هم داخل بر ملت ما وارد است). کاش منصفانه به فکر راه حل‌های مشکلات کنونی باشیم... ملت ما در چنین شرایطی هر جا که به کمک هم شتاب کرده‌اند موفق‌تر بوده‌اند و خواهند بود (اما به روش درست نه غلط!!!). حال با در نظر گرفتن نقض قوانین صریح از سمت فروشگاه‌های ایرانی که به آن‌ هم افتخار می‌کنند، آیا نباید انتظار داشت تا روزی اپل یا هر شرکت دیگری صبرش به پایان برسد و خیس و خُشک را باهم بسوزاند؟! بخشی از ادعاهایی که بزرگترین مرجع ایرانی (سیب‌اپ) اپلیکیشن‌های iOS ارائه شده است به صورت زیر می‌باشد: زمانی که دسترسی به هزاران اپلیکیشن خارجی با ارزش ۵۰،۰۰۰ دلار در کشور ما با افتخار حقوق توسعه‌دهنده و ناشر را زیر سوأل می‌برد نباید انتظار داشت چنین تحریم‌هایی حق ماست؟ حال آنکه چنین فروشگاه‌هایی جدیداً از محدودیت‌های اخیر سوء استفاده کرده و حتی با وعده‌های دروغین اقدام به فروش اشتراک ویژه می‌کنند که در ازای آن هیچ تضمینی از امنیت، حقوق مادی و معنوی و حتی اجرا شدن نرم‌افزار‌های موجود در آن فروشگاه وجود ندارد! متأسفانه دروغ‌ها و فرصت‌ طلبی‌ها از چنین فرصت‌ها به جای حل مسائل و اختلاف‌های سیاسی و تجاری چیزی به جز بدتر کردن وضعیت کنونی نخواهد داشت. حتی هیچ شانسی برای بهتر شدن وضعیت کنونی باقی نخواهد ماند. نقل قول زیر از طرف سیب‌اپ است که ادعا کرده است با پرداخت اشتراک شما قادر به دانلود بدون مشکل اپلیکیشن‌ها خواهید بود. راه حل‌های ناشیانه و واقعا مسخره که از طرف فروشگاه‌ها و نویسندگان خبری اخیر به دستمان رسیده است به صورت زیر هستند: استفاده از نسخه وب اپلیکیشن حقیقت نفهته در پشت این راه حل‌ها به این صورت است که یک فناوری به عنوان PWA یا همان (Progressive web applications) وجود دارد که همان نسخهٔ وب به شمار می‌آید! در واقع اپلیکیشن‌های نوشته شده به این روش بسیار بدتر از حتی یک وب‌سایت کامل هستند و تنها به روش‌های غیر بومی و خارج از محیط Xcode تحت فناوری‌های وب مانند HTML, CSS و JavaScript توسعه داده می‌شوند. در نهایت هیچ ربطی به نسخهٔ اصلی و نوشته شده‌ به روش طبیعی نرم‌افزار‌های iOS ندارد و تنها نسخهٔ محدود شده‌ای از وب‌سایت خدماتی است که با حقه‌های فریبنده و کاملاً ناشیانه اقدام به ساخت میان‌بر و ایجاد آیکون بر روی صفحه گوشی شما می‌کنند که اینطور برداشت کنید نسخهٔ واقعی اپلیکیشن را نصب کرده اید!!! در حالی که بهتر است به جای آن از همان وب‌سایت استفاده کنید. مسخره است نه؟! دسترسی به برنامه‌هایی که پیش‌تر از اپ استور دانلود کرده‌اید دسترسی به برنامه‌هایی که پیش‌تر از اپ‌استور دانلود شده است روشی کاملاً مسخره‌تر است که به شما پیشنهاد می‌دهد تا نسخه‌های قدیمی اپلیکیشن‌هایی که اپل آن‌ها را نگه‌داشته است اما توسعه‌دهنده‌گان آن‌ها هم نمی‌توانند آن را به‌روز رسانی کنند استفاده کنید! این کار چه فایده‌ای دارد دقیقاً؟ تعداد اپلیکیشن‌هایی این چنینی بسیار محدود هستند مانند دیوار ... که آخرین به‌روز رسانی آن به ۲ سال پیش مربوط است!!! جیلبریک کردن این روش ممکن است کارایی داشته باشد، اما تمامی مسائل امنیتی و خدماتی که اپل آن‌ها را ارائه می‌کند را از بین برده و در واقع در این روش هیچ تضمینی برای حفظ اطلاعات و صحت عملکرد دستگاه شما وجود ندارد (در واقع شما از روش بسیار خطرناک از بین هزاران حفره‌های شکافته شدهٔ امنیتی عبور کرده و از برنامهٔ مورد نظرتان که شاید آن یک اپلیکیشن بانکی و ... باشد استفاده می‌کنید). راه حل سیب اپ (بزرگ‌ترین فروشگاه ایرانی برای برنامه های iOS) این پیشنهاد زمانی معتبر است که فروشگاه و یا فروشگاه‌های مربوطه با شفافیت کامل بیان کنند که راه‌حل‌های فعلی هیچکدام نهایی نیست و اصلاً مخصوص کاربر نیست!!! چرا که مشتری نه توسعه‌دهنده است و و نه شرکت! بنابراین زمانی که با حرکت‌های ظاهراً حرفه‌ای اما در حقیقاً کاملاً غیر حرفه‌ای از هر کاربر یک توسعه‌دهنده یا شرکت و یا سازمان می‌سازند طبیعی است که باید هزینه‌هایی مانند ۹۹ تا ۲۹۹ دلار در سال را بپردازند که مسلماً منجر به پولی شدن حق نصب اپلیکیشن خواهد بود که از بیخ غلط است! بنابراین انتظار می‌رود تحت هیچ شرایطی مردم را نَفَهم فرض نکنیم! مطمئنان هر عقل سلیمی می‌تواند تشخیص دهد که این روش دقیقاً همان مثال معروف (ماهی گرفتن از آب گل‌آلود است) در واقع شما باید پول به چیزی بپردازید که خودش روش غیرقانونی و نامناسب است!!! برخی از توسعه‌دهندگان و سایت‌های خبری و حتی استور‌ها چنین ادعا می‌کنند که هیچ محدودیتی در توسعه و انتشار برنامه‌های iOS وجود ندارد، آیا این حقیقت است؟ طبق توضیحاتی که در بالا اشاره کردم، هیچ روش منطقی در داخل کشور وجود ندارد که قانونی باشد، اگر کسی مدعی به انتشار است مطمئنان از همین روش‌هایی که اشاره شد استفاده می‌کند که خارج از این نیست. فروشگاه‌های جدید و مدعی بدون محدودیت چگونه کار می‌کنند؟ متأسفانه با وجود شرایط کنونی و محدودیت‌های اپل افراد و فروشگاه‌های زیادی در چندین ماه اخیر ایجاد شده‌اند که از این فرصت برای ارائه خدمات به شیوهٔ PWA و دو روش دیگر که ذکر شد استفاده می‌کنند که هیچ یک از آن‌ها ارائه دهندهٔ خدمات واقعی نیستند. (اگر شما فروشگاهی را می‌شناسید که از روش‌های قانونی برای نشر برنامه‌ها استفاده می‌کند که نیاز نباشد هر چند وقت یک بار برنامه‌ را حذف و دوباره نصب کنند و یا در بهترین حالت شما را به عنوان توسعه‌دهندهٔ اپل معرفی نکنند به ما معرفی کنید تا به گوش همگان برسانیم!). روش‌های پیشنهادی و رسمی اپل چیست؟ طبق اسناد رسمی، اپل می‌گوید اگر شما برنامهٔ خودتان را به صورت استاندارد توسعه‌ داده‌اید می‌توانید به دو روش آن را منتشر کنید؛ روش اول این است که آن را در فروشگاه اپل منتشر کنید (که در این روش بنابر اساس سیاست‌هایی که دارند مسلماً تحریم ما خواهد بود که شاهدش بودیم - حذف اپلیکیشن‌های ایرانی از فروشگاه اپل). روش دوم آن است که شما اپلیکیشن خود را در قالب روش‌های Ad-Hoc ایجاد کنید که محدود بر ۱۰۰ دستگاه (کاربر) خواهد بود. این روش نیز به گونه‌ای قابل استفاده است اما محدود بر تعداد کاربران خواهد بود و برای اهداف داخلی و سازمانی خودمان طراحی شده است و بدون شک امضاء و مدیریت آن همراه با تولید آمار بسیار زیادی از تأییدیه‌ها سرسام آور خواهد بود. درواقع اپل می‌گوید اگر می‌خواهید در دامنهٔ بزرگتر یعنی جهان، استفاده کنندهٔ اپلیکیشن شما باشد باید در فروشگاه من آن را منتشر کنید تا هم امنیت و هم پشتیبانی آن را تضمین کنم. روش‌های دیگر نیز با عنوان (Enterprise Program) مطرح هستند که مخصوص تیم‌های توسعه‌ای که در برنامه Enterprise یا همان تجاری ثبت نام کرده‌اند نیز می‌توانند از توزیع داخلی استفاده کنند. این روش همان روشی است که اپل برای عموم اکثراً محدود کرده است و مختص تحریم‌های ایران نیست. درواقع همان روشی که بعضی از شرکت‌های ایرانی هر روز می‌گویند اپلیکیشن را از لینک جدید دریافت کنید!!! که البته همراه با هزینهٔ سالانه ۲۹۹ دلار است! روش‌های محدود‌تر دیگری وجود دارد که کاربران با محدودیت بیشتری با آن می‌توانند برنامه‌ها را صرفاً برای مصارف ازمایشی و خودمانی استفاده کنند که این دسته با عنوان University Program شناخته شده اند و توانایی نشر برنامه به جامعهٔ هدف بزرگتری را نخواهند داشت. با توجه به این تعاریف مشخص است که دو روش پیش‌فرض استاندارد و Ad-Hoc باقی مانده است. تکلیف روش اول مشخص است که تا زمانی که تحریم‌ها وجود دارد نباید انتظار داشت که در اپ‌استور بتوان اپلیکیشن‌های ایرانی را بارگذاری کرد. اما روش اد‌هاک همان روشی است که اجازه می‌دهد با خرید و ثبت دستگاه در بانک گواهی‌های معتبر اپل اپلیکیشن‌های خود را به مدت ۱ سال یا بیشتر امضا کنید (این روش برای توسعه‌دهندگان) پیشنهاد شده است که احتمالاً روش‌های فعلی استور‌ها این باشد! مسلماً این روش هزینهٔ شارژ و امضای توسعه‌دهنده را خواهد داشت. البته لازم به ذکر است این روش قطعی نیست و اگر اپل بداند که به زودی هم خواهد دانست میلیون‌ها کاربر توسعه‌دهنده پیدا کرده است! مسلماً طی اقداماتی روش‌هایی برای حل آن ارائه خواهد داد. خب راه حل منطقی چیست؟ با توجه به مستندات و منابع رسمی که اعلام کرده‌اند، از اولین ساعت‌های مسدود شدن نرم‌افزار‌های بانکی و پرداختی، شرکت‌هایی که در این مجموعه اپ یا اپ‌هایی داشتند؛ راه‌حل موقت خود را ارایه کردند، عمده‌ترین راه‌حل استفاده از اپ‌های مسدود شده روی گوشی‌های آیفون، مراجعه به نسخه وب اپلیکیشن یا استفاده از پلتفرم‌های دیگری مانند اندروید است. مدیران اسنپ و دیجی‌کالا از کاربران‌شان درخواست کردند به طور موقت نسخه وب آن‌ها را استفاده کنند تا مشکل حل شود. برخی شرکت‌ها مانند سیب‌اپ و تپسی، نسخه جدید و مجزایی از اپ‌استور ارایه داده و از کاربران‌شان درخواست کردند این اپلیکیشن را از روی سایت آن‌ها دریافت و نصب کنند. سیب‌اپ در پیام‌های ویدیویی و اطلاعیه رسمی، به کاربران خود وعده داده است به‌زودی نسخه جدیدی از اپلیکیشن سیب‌اپ ارایه خواهد شد که دیگر مشکل مسدود بودن یا عدم اعتبارسنجی توسط اپل را ندارد (که این روش زمانی قابل تأیید خواهد بود که به روش‌هایی غلطی که در بالا اشاره شد عمل نشود و رسالت و شعار‌های فریبانهٔ خود را تغییر دهند) که مسلماً باید اول حقوق مادی و معنوی و حریم خصوصی مصرف کننده را تضمین کنند و در نهایت به روش‌های قانونی مجوز‌های لازم را از اپل دریافت کنند که با توجه به شرایط حاکم کمی غیر ممکن و دور از انتظار است!!! روش‌های بهتری جهت نصب و راه‌اندازی اپلیکیشن‌های ایرانی وجود دارد که با نام‌های Add-Hoc نیز معروف هستند که محدود به نوع توسعه‌دهنده و تجاری معرفی می‌شوند. البته روش‌های تجاری همان روش‌هایی است که سیب‌اپ و دیگر شرکت‌ها مورد استفاده قرار داده‌اند. اما روش روش نوع توسعه‌دهنده می‌تواند با در نظر گرفتن ثبت دستگاه شما در پروفایل این مشکل را تا حدی برطرف کند که فروشگاه‌هایی مانند اناردونی با در نظر گرفتن هزینهٔ ثبت دستگاه آن را تا به مدت ۱ سال تضمین می‌کنند. روش درست و صحیح‌تر آن است که دقیقاً طبق قوانین اپل عمل شود، در واقع تمامی ماده‌ها و تبصره‌های عنوان شده توسط شرکت اپل در اپ‌استور را باید پذیرفت. اما مشکل اصلی و اساس این مشکلات این است که اپل قبلاً هم گفته است حاضر به ارائهٔ خدمات به ایران نیست. (یاد شعار استیو جابز مرحوم افتادم که ما خواهیم گفت کاربر از چه چیزی باید استفاده کنند نه آن‌ها) در واقع اپل با این اقدامات و فشار‌های خود رسماً می‌گوید شما بهتر است از محصولات دیگر استفاده کنید که عمل زشت و بسیار نژاد‌پرستانه است. آیا فروشگاه‌های داخلی به داد مردم می‌رسند یا از آب گل‌آلود ماهی می‌گیرند؟ قضیه این است!!! خوشبختانه در حالت عادی خدمات فروشگاه‌های داخلی خوب به نظر می‌رسد، اما وقتی به واقعیت‌های آن‌ها می‌پردازیم می‌بینیم که فرصت‌های خوبی برای پول به جیب زدن‌های خیلی خوشگل فراهم شده است که هرچند برای فراهم سازی بستر آن باید زحمت کشید و پول خرج کرد... اما در ازای چه خدماتی چه چیزی به دست می‌آورند؟ وقتی به خدماتی قرار است پولی پرداخت شود، آن سرویس باید بدون هیچ دغدغه و مشکلات مادی و معنوی قابل استفاده باشد. با توجه به عدم شفاف سازی کاربران که دلیل آن را نداشتن دانش فنی می‌دانند. از جانب بعضی از توسعه‌دهندگان و فروشگاه‌های ایرانی ترجیح داده‌شده است که، خدمات ارائه شود اما با دریافت هزینه! کافی است یک حساب کتاب ساده انجام دهید، وقتی شما قرار است توسعه‌دهندهٔ اپل باشید باید هزینهٔ سالیانه آن را پرداخت کنید که چیزی حدود ۹۰ تا ۱۲۰ دلار بسته به مالیات متغیر است. و اگر قرار است امضاء از نوع سازمانی داشته باشید باید هزینه‌ای معادل ۲۹۹ دلار برای آن بپردازید که در نهایت هر ۱۰ الی ۲۰ روز یک بار هزینه نزدیک به ۳ میلیون تومان برای خرید اکانت تجاری باید تقدیم کنید! در قبال آن به دست آوردن برخی از فروشگاه‌ها مانند سیب‌اپ هزینه‌‌ی حداقل ۳۰،۰۰۰ تومان را بابت آن دریافت می‌کنند. به گفتهٔ خودشان تعداد کاربران میلیونی... با پرداخت چنین هزینه‌هایی معادل صد‌ها شاید هم هزاران و میلیون‌ها برابر آن را به دست خواهند آورد!!! فرصت خوبی برای راه‌اندازی کسب‌و‌کار و به قول قدیمی‌ها (ماهی گرفتن از آب گل‌آلود) است نه! البته فروشگاه‌هایی هم وجود دارند که با روش‌های PWA ادعای به اشتراک گذاری اپلیکیشن‌ها را دارند که از اشاره به نسخه وب بودن و محدودیت‌های آن دریغ می‌کنند. اخیراً هم که با حقه‌بازی‌های هرچه تمام هزینه‌های چند برابری با وعده‌های دروغین به مردم خدمات می‌دهند که شخصاً با خرید حساب ۱ ساله بعد از ۳ ماه دوباره از ما پول خواستن! حالا که در جریان واقعیت قرار گرفته‌اید، بهتر است خودتان قضاوت کنید (چرا که به عنوان یک برنامه‌نویس این ننگ است که بدانیم اما به زبان نیاوریم که چه چیزی به خُرد ملت می‌دهیم). آیندهٔ نرم‌افزار‌های iOS ایرانی چطور خواهد شد؟ شما کاربران عزیز باید در نظر داشته باشید که هیچ روش رسمی و قانونی به جز مواردی که اشاره شده است وجود ندارد، مشخص نیست با این وضعیت چه بلایی به بازار اپلیکیشن‌های ایرانی در پلتفرم iOS خواهد آمد، اما با توجه به مسائل سیاسی که دولت ایالات متحدهٔ آمریکا اعمال کرده است و تمامی تحریم‌های بانکی و ... از قبل گریبان گیر ما شده است کمی بعید است بدون حل مسائل سیاسی این دو کشور به این راحتی ها بتوان راه حل‌های دائمی و مطمئن معرفی کرد. بنابراین، باید منتظر ماند تا دید آیا نظر اپل در این بهانه تراشی‌ها تغییر خواهد کرد یا خیر! البته بر اساس نظرات کارشناسی برخی از حقوق‌دان‌ها و سیاست‌مداران اینطور عنوان می‌شود که شرکت‌ها بعضاً مجبور هستند بر خلاف میل خود طبق دستورات دولت خودشان اقدام کنند. در نهایت، باید منتظر ماند و دید که آیا حتی با پذیرفتن هزینه‌های بسیار بالا و رعایت قوانین کامل اپل باز هم اقدام به مسدود کردن برنامه‌های ایرانی خواهد کرد یا خیر. هدف از این مقاله این است که با چشمان باز حقیقت پنهاد در پشت این مسائل را بدانید.

مدتی قبل بود که من در رابطه با شاخص‌های در حال رشد زبان‌های برنامه‌نویسی در کانال‌های شخصی نظری داده بودم که با توجه به وضعیت شاخص، زبان‌ برنامه‌نویسی ++C سریع‌ترین رشد را بعد از مدت‌ها به خود اختصاص داده است. این تغییرات و بیداری زبان طبق انتظاری که داشتم بعد از ظاهر شدن زبان برنامه‌نویسی Rust در بین ۲۰ زبان برنامه‌نویسی برتر و همچنین نهایی شدن استاندارد‌های 2a و پیشرفت‌های اخیر به خصوص رضایت‌بخشی کاربران از استاندارد 17 زبان ++C رخ داده است که دور از انتظار هم نبود. طبق شاخص محبوبیت طی چند سال گذشته، ++C با توجه به شاخص TIOBE در سپتامبر، سریع‌ترین زبان در حال رشد در بسته برنامه‌نویسی است. این زبان در سال‌های گذشته، محبوبیت سهم خود را در فراز و نشیب‌ها داشته است. اما با مقیاسه با سال‌های گذشته در حال حاضر رسماً سریع‌ترین رشد را در بین تمامی زبان‌های تحت پوشش اتوماسیون QA در شرکت Tobie را دارد. با این حال مدیرعامل Tobie جناب Paul Jansen گفته است، من فکر می‌کنم که استاندارد جدید سی++ یکی از دلایل این رشد اصلی باشد. به خصوص ویژگی‌های جدید module که قرار است جایگزین مکانیزم وحشتاک قبلی شود. با این روند سی++ بیشترین رشد‌ها که متعلق به #C با ۱.۱۸+ و R با ۱.۳۳+ را شکست می‌دهد.

هنگامیکه شما برای اولین بار از C به CPP مهاجرت می کنید، یا اصلا برنامه نویسی را قصد دارید با CPP شروع کنید، با مفاهیم متعددی روبرو خواهید شد که شاید برای شما جالب باشند که بدانید، این ایده ها چطور شکل گرفتند، چطور به CPP افزوده شدند و اهمیت آن ها در عمل (هنگام برنامه نویسی و توسعه نرم افزار) چیست. در این پست وبلاگی IOStream، به این خواهیم پرداخت که ایده Overloading و Template و Auto Deduction چطور از CPP سر در آوردند. همانطور که شما ممکن است تجربه کرده باشید، هنگامیکه برنامه نویسی و توسعه نرم افزاری را با C شروع می کنید، برنامه شما چیزی بیش از یک مجموعه بی انتها از توابع و استراکچرها و متغیرها و اشاره گرها و ... نخواهند بود. از همین روی شما مجبور هستید مبتنی بر ایده مهندسی نرم افزار و پارادیم برنامه نویسی ساخت یافته، برای هر کاری یک تابع منحصربفرد پیاده سازی کنید. این تابع باید از هر لحاظی از قبیل نام، نوع ورودی ها، نوع خروجی و حتی نوع عملکرد منحصربفرد باشد تا بتواند یک کار را به شکل صحیح کنترل کند که همین مسئله می تواند در پیاده سازی برخی نرم افزارها، انسان را در جهنم داغ و سوزان قرار بدهد. مثلا پیاده سازی یک برنامه محاسباتی مانند ماشین حساب که ممکن است با انواع داده های محاسباتی مانند عدد صحیح (Integer) و عدد اعشاری (Float) رو به رو شود. از همین روی فرض کنید، ما قرار است یک عمل محاسباتی مانند جمع از برنامه ماشین حساب را پیاده سازی کنیم. برای اینکه برنامه به شکل صحیحی کار کند، باید عمل جمع یا همان Add برای انواع داده های موجود از قبیل عدد صحیح و اعشاری پیاده سازی شود. اگر شما این کار را انجام ندهید، برنامه شما به شکل صحیحی کار نخواهد کرد (یعنی نتایج اشتباه ممکن است برای ما تولید کند). در تصویر زیر، نمونه این برنامه و توابع مرتبط با آن پیاده سازی شده است: #include <stdio.h> int AddInt(int arg_a, int arg_b) { return arg_a + arg_b; } float AddFloat(float arg_a, float arg_b) { return arg_a + arg_b; } double AddDouble(double arg_a, double arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { int result_int = AddInt(1, 2); float result_float = AddFloat(10.02f, 21.23f); double result_double = AddDouble(9.0, 24.3); printf("Result Integer: %d", result_int); printf("Result Float: %f", result_float); printf("Result Double: %lf", result_double); return 0; } به برنامه بالا دقت کنید. ما سه تا تابع Add با نام های منحصربفرد داریم که سه نوع داده مجزا را به عنوان ورودی دریافت می کنند، سه نوع نتیجه مجزا بازگشت می دهند، اگرچه پیاده سازی آن ها کاملا مشابه هم دیگر است و تفاوتی در پیاده سازی این سه تابع وجود ندارد. ولی به هر صورت، اگر به خروجی دیزاسمبلی برنامه مشاهده کنید، دلیل این مسئله را متوجه خواهید شد که چرا هنگام برنامه نویسی با زبان C، به نام های منحصربفرد نیاز است، چون اگر توابع نام های مشابه با هم داشته باشند، لینکر نمی تواند به دلیل تداخل نام (Name Conflict)، آدرس آن ها را محاسبه یا اصطلاحا Resolve کند. همانطور که در تصویر بالا خروجی دیزاسمبلی برنامه Add را مشاهده می کنید، اگر توابع نام مشابه داشتند، در هنگام فراخوانی (Call) تابع Add تداخل رخ می داد، چون دینامیک لودر سیستم عامل دقیقا نمی داند که کدام تابع را باید فراخوانی کند. برای همین نیاز است وقتی برنامه نوشته می شود، نام توابع در سطح کدهای اسمبلی و ماشین منحصر بفرد باشد. به هر صورت، به نظر شما آیا راهی وجود دارد که ما پیاده سازی این نوع توابع را ساده تر کنیم یا حداقل بار نامگذاری آن ها را از روی دوش توسعه دهنده و برنامه نویس برداریم؟ بله امکان این کار وجود دارد. مهندسان CPP با افزودن ویژگی Overloading و Name Mangling یا همان بحث Decoration مشکل برنامه نویسان در پیاده سازی توابع با نام های منحصربفرد را حل کردند (البته کاربردهای دیگر هم دارد که فعلا برای بحث ما اهمیت ندارند). ویژگی اورلودینگ در CPP به ما اجازه خواهد داد یک تابع با عنوان Add پیاده سازی کنیم که تفاوت آن ها فقط در نوع ورودی و نوع خروجی است. به عنوان مثال، در قسمت زیر، کد برنامه Add را مشاهده می کنید که با قواعد CPP بازنویسی شده است. #include <iostream> int Add(int arg_a, int arg_b) { return arg_a + arg_b; } float Add(float arg_a, float arg_b) { return arg_a + arg_b; } double Add(double arg_a, double arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { int result_int = Add(1, 2); float result_float = Add(10.02f, 21.23f); double result_double = Add(9.0, 24.3); std::cout << "Result Integer: " << result_int << std::endl; std::cout << "Result Float: " << result_float << std::endl; std::cout << "Result Double: " << result_double << std::endl; return 0; } همانطور که مشاهده می کنید، ما اکنون سه تابع با نام Add داریم. ولی شاید سوال پرسیده شود که چطور لینکر متوجه تفاوت این توابع با یکدیگر می شود درحالیکه هر سه دارای یک نام واحد هستند. اینجاست که مسئله Name Mangling یا همان Decoration نام آبجکت ها در CPP مطرح می شود. اگر شما برنامه مذکور را دیزاسمبل کنید، متوجه تفاوت کد منبع (Source-code) و کد ماشین/اسمبلی (Machine/Assembly-code) خواهید شد. همانطور که در خروجی دیزاسمبلی برنامه اکنون مشاهده می کنید، توابع اگرچه در سطح کد منبع دارای نام مشابه با یکدیگر بودند، اما بعد کامپایل نام آن ها به شکل بالا تبدیل می شود. به این شیوه نام گذاری Name Mangling یا Decoration گویند که قواعد خاصی در هر کامپایلر برای آن وجود دارد. این ویژگی موجب می شود در ادامه لینکر بتواند تمیز بین انواع توابع Add شود. به عنوان مثال، تابع نامگذاری شده با عنوان j__?Add@YAHH@Z تابعی است که به نوعی از تابع Add اشاره دارد که ورودی هایی از نوع عدد صحیح دریافت می کند. این شیوه نامگذاری خلاصه موجب خواهد شد لینکر بتواند به سادگی بین توابع تمایز قائل شود. با این حال هنوز یک مشکل باقی است، و آن هم تکرار مجدد یک پیاده سازی برای هر تابع است. به نظر شما آیا راهی وجود دارد که ما از پیاده سازی مجدد توابعی که ساختار مشابه برای انواع ورودی ها دارند، جلوگیری کنیم؟ باید بگوییم، بله. این امکان برای شما به عنوان توسعه دهنده CPP در نظر گرفته شده است. ویژگی که اکنون به عنوان Templateها در مباحث Metaprogramming یا Generic Programming استفاده می شود، ایجاد شده است تا این مشکل را اساساً برای ما رفع کند. با استفاده از این ویژگی کافی است، طرح یا الگوی یک تابع را پیاده سازی کنید، تا در ادامه خود کامپایلر مبتنی بر ورودی هایی که به الگو عبور می دهید، در Backend، یک نمونه تابع Overload شده مبتنی بر آن الگو برای نوع داده شما ایجاد کند. #include <iostream> template <typename Type> Type Add(Type arg_a, Type arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { int result_int = Add(1, 2); float result_float = Add(10.02f, 21.23f); double result_double = Add(9.0, 24.3); std::cout << "Result Integer: " << result_int << std::endl; std::cout << "Result Float: " << result_float << std::endl; std::cout << "Result Double: " << result_double << std::endl; return 0; } به عنوان مثال، در بالا تابع Add را مشاهده می کنید که نوع داده ورودی این تابع و حتی نوع خروجی آن مشخص نشده است و در قالب Typename به کامپایلر معرفی شده است. این یک الگو برای تابع Add است. کامپایلر اکنون می تواند مبتنی بر ورودی هایی که به تابع هنگام فراخوانی یا اصطلاحا Initialization عبور می دهیم، یک نمونه تابع Overload شده از آن الگو ایجاد کند و در ادامه آن را برای استفاده در محیط Runtime فراخوانی کند. حال اگر برنامه بالا را دیزاسمبل کنید، مشاهده خواهید کرد که کامپایلر از همان قاعده Overloading استفاده کرده است تا نمونه ای از تابع Add متناسب با نوع ورودی هایش ایجاد کند. هنوز می توان برنامه نویسی با CPP را جذاب تر و البته ساده تر کرد، اما چطور؟ همانطور که در قطعه کد بالا مشاهده می کنید، هنوز ما باید خود تشخیص دهیم که نوع خروجی تابع قرار است به چه شکل باشد. این مورد خیلی مواقع مشکل ساز خواهد بود. برای حل این مسئله، در CPP مبحثی در نظر گرفته شده است که آن را به عنوان Auto Deduction می شناسیم که سطح هوشمندی کامپایلر CPP را بالاتر می برد. در این ویژگی خود کامپایلر است که مشخص می کند نوع یک متغیر مبتنی بر خروجی که به آن تخصیص داده می شود، چیست. به عنوان مثال، شما می توانید برنامه بالا را به شکل زیر بازنویسی کنید: #include <iostream> template <typename Type> auto Add(Type arg_a, Type arg_b) { return arg_a + arg_b; } int main(int argc, const char* argv[]) { auto result_int = Add(1, 2); auto result_float = Add(10.02f, 21.23f); auto result_double = Add(9.0, 24.3); std::cout << "Result Integer: " << result_int << std::endl; std::cout << "Result Float: " << result_float << std::endl; std::cout << "Result Double: " << result_double << std::endl; return 0; } با استفاده از ویژگی Auto Deduction و کلیدواژه Auto در برنامه، خود کامپایلر در ادامه مشخص خواهد کرد که تابع Add چه نوع خروجی دارد و همچنین نوع متغیرها برای ذخیره سازی خروجی Add چه باید باشد. به عبارتی اکنون تابع Add هم Value و هم Data type را مشخص می کند که این موجب می شود برنامه نویسی با CPP خیلی ساده تر از گذشته شود. حال اگر به نمونه برنامه آخر نگاه کنید و آن را با نمونه C مقایسه کنید، متوجه خواهید شد که CPP چقدر کار را برای ما ساده تر کرده است. در این پست به هر صورت، قصد داشتم به شما نشان دهم که نحوه تحول CPP به صورت گام به گام چطور بوده است و البته اینکه پشت هر ویژگی در CPP چه منطق کلی وجود دارد. امیدوارم این مقاله برای شما مفید بوده باشد. نمونه انگلیسی این مقاله را می توانید در این آدرس (لینک) مطالعه کنید. میلاد کهساری الهادی

من یک زمانی خدای روی زمینم ++C بود حدودا یک سال و نیم فقط ++C کار بودم تمام تلاشم این بود که همه چیز رو با سیپلاس‌پلاس بنویسم اما بعد فهمیدم ابزار امده تا کار رو برای مکانیک آسان تر کنه ن این که کار رو سخت کنه مثل این میمونه که شما از آچار فرانسه برای باز کردن پیچ استفاده کنی، زبان هم دقیقا همین طوره. ممنون خیلی مفید بود.

در این قسمت میخوایم تلاش کنیم کودا (cuda) رو بر روی اوبونتو (Ubuntu) نصب کنیم نسخه کودا که نصب کردم ۱۰.۰ هست و همچنین اوبونتو ۱۸.۰۴ ولی بعید میدونم فرق خاصی داشته باشه نصب بقیه ورژن های چه کودا چه اوبونتو. اول از همه به قسمت Software & Updates برید و پنجره Additional Drivers رو انتخاب کنید و کارت گرافیک خودتون رو نصب کنید بعد از اینکه نصب شد سیستم رو ریبوت کنید یا در ترمینال خط زیر و بزنید: sudo reboot در مرحله بعد باید ملزومات کودا رو نصب کنید و از اونجایی که وقتی فایل deb رو نصب کنید این وابستگی ها خودشون نصب می‌شن ماهم دستی خودمون نصب می‌کنیم چون از deb استفاده نمی‌کنیم! پس: sudo apt-get install freeglut3 freeglut3-dev libxi-dev libxmu-dev این خط پکیج های لازم رو برای کتابخانه های GL - GLU - Xi - Xmu و چندین تای دیگه رو میگیره که بعدا به عنوان وابستگی نصب میشن. حالا به سایت Cuda Zone و دانلود رو بزنید بعدش تو صفحه باز شده Architecture و Distribution و Version روخودتون بر اساس لینوکسی که دارید پیش ببرید و برای دریافت اطلاعات در اوبونتو میتونید از lsb_release -a استفاده کنید. در قسمت نوع نصاب‌ (installer type) گزینه runfile (local) رو انتخاب کنید و دوتا فایل رو که یکی در حد چندین مگابایت و دیگری چیزی در حدود ۲ گیگابایت هست رو دانلود کنید. حالا نوبت نصب cuda-toolkit و نمونه ها (samples): sudo sh cuda_10.0.130_410.48_linux.run اینو که زدید بعدش سوالاتی مثل سوالات زیر پرسیده میشه ازتون و دقت کنید مثل نه دقیقا برای همین سوالات و بخونید و ببینید کدوم پرسیده میشه و کدوم پرسیده نمیشه البته اگر کودا ۱۰ نصب می‌کنید دقیقا همین سوالا پرسیده میشه یا اینکه خود شرکت عوض کرده خلاصه دقت کنید تا در زندگی پیشرفت کنید!! Install NVIDIA Accelerated Graphics Driver for Linux-x86_64 396.26? (y)es/(n)o/(q)uit: n Install the CUDA 10.0 Toolkit? (y)es/(n)o/(q)uit: y Enter Toolkit Location [ default is /usr/local/cuda-10.0 ]: Do you want to install a symbolic link at /usr/local/cuda? (y)es/(n)o/(q)uit: y Install the CUDA 10.0 Samples? (y)es/(n)o/(q)uit: y Enter CUDA Samples Location [ default is /home/kinghorn ]: /usr/local/cuda-10.0 برای بعضی ها شاید سوال: You are attempting to install on an unsupported configuration. Do you wish to continue? (y)es/(n)o [ default is no ]: y هم پرسیده بشه که جوابش و y بدید که بگذرید. سوال اول داره اجازه میگیره که درایور کارت گرافیک رو نصب کنه: از اونجایی که بالا ما نصبش کردیم حتما حتما حتما بزنید n و تقریبا مهمترین قسمت این نصب هم همینه که اینو بزنید n. سوال دوم داره اجازه نسخه کودا تولکیت (cuda toolkit) رو ازتون میگیره که این برمیگرده به نسخه ای که دانلود کردید و برای مثلا من نسخه ۱۰.۰ بود. سوال سوم مکان رو ازتون میخواد که شما همون پیش فرض رو بذارید یعنی دکمه Enter رو بزنید تا برسید به سوال چهارم. سوال چهارم هم اجازه برای نصب symbolic در مکانی که در سوال بالا بهش دادید و سوال پنجم هم نصب نمونه هاست و مکانش رو در سوال ششم بصورتی که نوشتم با این تفاوت که بجای فایل کودا فایل کودا نسخه خودتون و قرار بدید. Enter CUDA Samples Location [ default is /home/kinghorn ]: /usr/local/cuda-x.x بحای x.x نسخه خودتون رو بنویسید. بعضی اوقات خطاهایی بدلیل کارت گرافیک و اینا میاد که خودش چند خط بعد نوشته جلو کلمه try چه چیزی بزنید و اگر اون ارور هارو دریافت کردید اون خط رو بزنید و ان شالله نصب میشه بعد از این کارا اون فایل چند مگابایتی رو حالا اجرا کنید sudo sh cuda_10.0.130.1_linux.run اسمش هم دیگه به چیزی که دارید نصب میکنید بستگی داره و خلاصش اینه که فایلی که اسم کوتاه داره همون چند مگابایتیه هست و اون فایل که اسم بلندی داره ۲ گیگابایتیه هستش. حالا نوبت مقدار دهی Environment Variables: در اینجا مقدار Environment هارو با این فرض مقدار دهی میکنیم که چندین کاربر (user) داریم. البته سیستم خود من تک کاربره هست ولی همچنان با این متد رفتم شما هم میتونید برید و مشکلی نداره sudo nano /etc/profile.d/cuda.sh با این خط به فایل در مسیر داده شده به اسم cuda.sh می‌سازیم و بعد از اون با دستور nano باز میکنیم و متن رو داخلش قرار میدیم: export PATH=$PATH:/usr/local/cuda/bin export CUDADIR=/usr/local/cuda بعد از اون فایل رو ذخیره می‌کنیم یعنی کلید ها Ctrl + x سپس ‌y و بعد از اون Enter رو میزنیم و ذخیره میشه فایل بعد از این خط زیر و اجرا میکنیم تا فایل مورد نظر باز بشه sudo nano /etc/ld.so.conf.d/cuda.conf حالا خط زیر و انتقال میدیم داخلش و بعد همون دکمه های قبلی رو میزنیم تا فایل ذخیره بشه /usr/local/cuda/lib64 بعد از این کار دستور زیر و اجرا میکنیم و بعد از دستور زیر یه بار log out می‌کنیم تا محتویات اجرا شن و بعدش دیگه دسترسی دارید از شل (shell) برای استفاده از دستور ها رو دارید sudo ldconfig حالا اگر این و انجام دادید که خوشا به سعادتتون و خسته نباشید اگرم منتظرید که تک کاربرشو بگم بفرما: یه فایل بنام cudax.x-env می‌سازید که اون x.x ورژن کودا شماست مثلا sudo nano cuda10.0-env بعدشم سه خط و زیر و بهش اضافه می‌کنیم و با همون دکمه های قبلی ذخیرش می‌کنیم export PATH=$PATH:/usr/local/cuda-10.0/bin export CUDADIR=/usr/local/cuda-10.0 export LD_LIBRARY_PATH=$LD_LIBRARY_PATH:/usr/local/cuda-10.0/lib64 تو این سه خط میبینید نسخه کودا هم اضاف کردم در صورتی که میتونستم فقط کودا رو بنویسیم ولی اینطوری شما میتونید چندین ورژن کودا نصب کنید و هرکدوم Environment Variables خودشو داشته باشه و حالا هر وقت خواستید به سادگی با دستور source cuda-10.0-env حالا با دستور مقدار Environmentها رو قرار میدیم یا به قول معروف set می‌کنیم. البته همچنین فایل رو میتونید هرجایی که خواستید بذارید ولی یادتون باشه که مسیرش رو اگر تغییر دادید موقع زدن خط بالا ادرس رو به source بدید. تموم! به همین راحتی کودا رو نصب کردید ( البته امیدوارم! ) با دستور nvcc --version ورژن کودا نصب شده بهتون نمایش داده می‌شه و با دستور nvidia-smi هم اطلاعات کارت گرافیتون. حالا میخوام یه نمونه کد تست کنیم که جمع دو ماتریس هست: اول با ترمینال و بعدش با vscode انجام میدیم, در ترمینال یه فایل می‌سازیم با پسوند .cu یعنیsudo nano firstcuda.cu و بعدش وقتی باز شد خطوط پایین رو داخلش قرار میدیم #include "cuda_runtime.h" #include "device_launch_parameters.h" #include <stdio.h> __global__ void addKernel(int *c, const int *a, const int *b){ int i = threadIdx.x; c[i] = a[i] + b[i]; } int main(){ const int arraySize = 5; const int a[arraySize] = { 1, 2, 3, 4, 5 }; const int b[arraySize] = { 10, 20, 30, 40, 50 }; int c[arraySize] = { 0 }; cudaError_t cudaStatus; int *dev_a = 0, *dev_b = 0, *dev_c = 0; cudaMalloc((void**)&dev_c, arraySize * sizeof(int)); cudaMalloc((void**)&dev_a, arraySize * sizeof(int)); cudaMalloc((void**)&dev_b, arraySize * sizeof(int)); cudaMemcpy(dev_a, a, arraySize * sizeof(int), cudaMemcpyHostToDevice); cudaMemcpy(dev_b, b, arraySize * sizeof(int), cudaMemcpyHostToDevice); addKernel << <1, arraySize >> >(dev_c, dev_a, dev_b); cudaDeviceSynchronize(); cudaMemcpy(c, dev_c, arraySize * sizeof(int), cudaMemcpyDeviceToHost); printf("{1,2,3,4,5} + {10,20,30,40,50} = {%d,%d,%d,%d,%d}\n", c[0], c[1], c[2], c[3], c[4]); cudaStatus = cudaGetLastError();if (cudaStatus != cudaSuccess)printf("cudaDeviceReset failed!"); return 0; } بعد ذخیره کنید و دستور nvcc firstcuda.cu -o firstcuda رو بزنید. این دستور یعنی با کامپیالر nvcc برنامه firstcuda.cu رو کامپایل کن و خروجی -o بنام firstcuda بده. که خروجی در همون پوشه هست که هموطوری که میدونید بطور پیش فرض همه این ها در قسمت home هستند. حالا خروجی رو اجرا کنید یعنی ./firstcuda و این دستور خروجی رو اجرا میکنه و به شما نمایش میده. خروجی که باید نمایش داده بشه {1,2,3,4,5} + {10,20,30,40,50} = {11,22,33,44,55} حالا بریم سراغ vscode که یکم بیشتر ولی رنگی تره, بقول معروف هرچی رنگین تر باشی سخت تر بدست میای! از قسمت ترمینال (Terminal) گزینه New Terminal رو انتخاب کنید و بعد بنویسید touch test.cu که با این دستور شما فایل test.cu رو میسازید.حالا کد هارو داخلش قرار بدید بعدش میتونید از داخل ترمینال داخل vscode بقیه مراحل و مثل قبل برید و کامپیال کنید و بعدشم اجرا کنید فایل خروجی رو ولی راه قشنگ تر اینه که از قسمت ترمینال گزینه Configure Default Build Task رو انتخاب کنید بعد از اون یه پنجرکی (پنجره کوچک!) باز میشه که روی Create tasks.json file from template کلیک کنید و بعدشم گزینه Others. حالا در فایل جدیدی که ساخته شده با پسوند .json باید خط های زیر رو قرار بدید { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "test.cu", "-o", "${workspaceFolderBasename}" ] } ] } خب حالا باید درستش کنیم: اولین چیز لیبل (label) هست که نشون دهنده اسم task میشه و بعد از اون نوع که باید شل (shell) باشه و مهم تر از همه command که نشون دهنده کامپیالرمون هست باید nvcc باشه تا سیستم به طور خودکار کتابخانه هایی که استفاده شده در کد رو تشخیص بده. ارگومان ها اول اسم برنامه هست و بعدی به معنای خروجی هست و سومی نام فایل خروجی که اونی که نوشته شده یعنی هم اسم فایلی که داخلشیم. بعد از سیو کردن (Ctrl + s) وقتی از قسمت ترمینال گزینه Run Task رو میزنیم build نمایش داده میشه و وقتی میزنیمش این کد کامپیایل میشه و در همون فولدر خروجی رو بهمون میده و اگرم دقت کنید یک فایل a.out هم براتون نمایش داده میشه در vscode. حالا کاری میکنیم که وقتی ساخته شد اجرا هم بشه و در ترمینال vscode نمایش داده بشه. اگر دقت کرده باشید خطی جدید به صورت "problemMatcher": [] اضافه شده برای همین در پایین که کل کد هست این خط هارو وارد نکنید: { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "test.cu", "-o", "${workspaceFolderBasename}" ], "problemMatcher": [] }, { "label": "run", "type": "shell", "command": "./${workspaceFolderBasename}", "dependsOn": [ "build" ] } ] } این قسمت جدیدی که اضافه شده داره میگه task با نام run اجرا کنه فایل رو (که در قسمت command برابر قرار داده شده این عمل) و باید حتما build اجرا شده باشه و به نوعی مثل همون شرط کار میکنه. اگر بخوایم اسمی خاص و همچنین در فولدر بندی خاصی این عملیات انجام بشه باید آدرس هارو بهشون بدیم: یعنی اول باید به مقدار آرگومان ورودی سوم قسمت build باید آدرس رو کامل وارد کنیم و همچنین در قسمت command بخش run هم همچین کاری کنیم به زبان ساده بخوام بگم میشه: ما یه فولدر بنام Practice داریم که تو اون فولدر فایل های مختلفی داریم که یه فولدر ساختیم بنام Cuda برای پروژه های کودا و همچنین یه فولدر در Cuda ساختیم به نام اسم پروژه ( فرض کنیم test.cu) پس آدرس فایل test.cu میشه ‌Practice/Cuda/Test/test.cu حالا اگر بخوایم اینو اجرا کنیم و خروجی رو ببینیم باید فایل .json رو اینطوری بنویسیم (دقت کنید به بزرگ و کوچیک بودن کلمات!): { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "Practice/Cuda/Test/test.cu", "-o", "Practice/Cuda/Test/test" ], "problemMatcher": [] }, { "label": "run", "type": "shell", "command": "./Practice/Cuda/Test/test", "dependsOn": [ "build" ], "problemMatcher": [] } ] } الان یه فایل ورودی با اون آدرس و با پسوند .cu به کامپایلر داده میشه و بعدش فایلی با نام test که نامی دلخواه هست و هرچی خواستید میتونید بذارید ساخته میشه به عنوان خروجی و در قسمت run میاد فایل رو با آدرس دقیقا در قسمت command میگیره و اجراش میکنه (دقیقا همون کاری که در ترمینال اوبونتو میکنید اینجا اومدید دکمه ایش کردید). حالا از قسمت Run Task روی run کلیک میکنیم تا کامپیال و هم چنین اجرا بشه. فایل نهایی شما (بعد از اجرا کردن) باید تقریبا به شکل زیر باشه (تقریبا برای این میگم شاید فردی بخواد وابستگی هارو بیشتر کنه و یا اسم برنامه چیز دیگه ای باشه و ...‌) { "version": "2.0.0", "tasks": [ { "label": "build", "type": "shell", "command": "nvcc", "args": [ "test.cu", "-o", "${workspaceFolderBasename}" ], "problemMatcher": [] }, { "label": "run", "type": "shell", "command": "./${workspaceFolderBasename}", "dependsOn": [ "build" ], "problemMatcher": [] } ] } خروجی زیبا رو در ترمینال میتونید تماشا کنید و لذت ببرید?خسته نباشید ان شالله همیشه پیروز و موفق باشید :] منبع اصلی هم مقاله Dr Donald Kinghorn و همچنین چندین (خیلی زیاد) ویدیو و مقاله و پاسخ جواب های دیگه تا تونستم بالاخره نصب کنم و بدون مشکل استفاده کنم.

خب ! Build System چیست ؟ تمام برنامه‌هایی که می‌نویسیم، معمولاً یک main.c دارند که نقطهٔ‌شروع (start point) برنامهٔ‌ما هست. آیا همیشه همین یک فایله ؟ آیا همیشه نیازه که به یک‌صورت برنامه‌ را کامپایل کنیم ؟ خب مسلماً جواب "نه" هست. چرا که ممکنه برنامهٔ شما دارای ده‌ها فایل داشته‌باشه، و نیاز داشته‌باشید که هر فایل رو به صورت‌خاصی با فلگ‌های خاصی کامپایل‌کنید. اینجاس که "بیلد سیستم‌"ها وارد کار میشوند. به احتمال زیاد نمونه‌های زیادی مشاهده کردید که وقتی یک سورسی‌را (source) از مخازن آنلاین گیت، مثل گیت‌هاب یا گیت‌لب دریافت می‌کنید در فایل‌ راهنما (README.md) در بخش Build نوشته که وارد دایرکتوری بشید و دستور make و بعد make install را وارد کنید، دقیقاً کاری که می‌کنید اینکه برنامهٔ GNU Make را صدا می‌زنید که فایل تنظیمات رو از دایرکتوری جاری بخواند و دستورات تعیین شده رو انجام بده، این دستورات در فایلی به نام Makefile‌ نوشته میشود. نصب کردن GNU Make این برنامه معمولاً روی تمام سیستم‌عامل‌های معقول مثل GNU/Linux یا اقوام BSD نصب هست، درصورتی‌که نبود می‌توانید با استفاده از مدیربسته‌ٔ سیستم‌عاملتون اقدام به نصب کنید، مثلاً برای نصب روی سیستم‌عامل Debian - Ubuntu - Ubuntu Mint می‌توانید به این‌صورت عمل کنید : $> apt install make چه کنیم با GNU Make ؟ اوّل از همه باید یک برنامه‌ای داشته‌باشیم که بخوایم براش Build System تعیین کنیم و دستورات Makefileش رو بنویسیم. یک نمونهٔ ساده کد چند تکه‌ای را می‌توانید از این‌قسمت دریافت کنید. ما سه فایل arg.c/arg.h و main.c را به این‌صورت داریم (یک ساختار معقول) : . ├── build ├── obj └── src ├── arg.c ├── arg.h └── main.c خب حالا ما باید Makefile خودمان را داخل دایرکتوری ریشه درست کنیم، قبلاً هم گفتم : "برنامهٔ GNU Make به دنبال فایلی به اسم Makefile یا GNUmakefile یا makefile می‌گرده". در Makefile می‌توانیم‌ما قوانین (rule) برای ساخته شدن چیزی و متغیر‌هایی تعریف کنیم. اینجا من توضیحات خلاصه‌ای را می‌گویم، باقی‌ماندهٔ مطالب را باید از مستندات‌رسمی GNU Make یا راهنمای سریع دنبال کنید. هر قوانین‌ای که تعریف می‌کنیم دارای این ساختار هست : نیازها : هدف‌ها دستورات مثلاً ما می‌خواهیم که برنامهٔ‌کامپایل شدهٔ‌مان، با اسم args در دایرکتوری build/ قرار بگیره. اینجا "هدف"ما میشه build/args و نیازما هم فایل‌های کامپایل‌ شدهٔ arg.c و main.c هست. اوه ! یک هدف دیگه‌هم پیدا شد؛ الآن هدف دوّم‌ما فایل‌های کامپایل شدهٔ obj/arg.o و obj/main.o هست و نیازمان هم سورس‌های این فایل‌ها یعنی src/arg.h و src/arg.c و src/main.c. خب خیلی زیاد شدن، بهتره که از آخر شروع کنیم و نیازهایمان را برطرف کنیم، اوّلین نیاز فایل‌های کامپایل‌شده هستن : obj/main.o obj/arg.o : src/main.c src/arg.c src/arg.h gcc -c -o obj/main.o src/main.c gcc -c -o obj/arg.o src/arg.o * نکته : سعی نکنید دستورات Makefile را از منطقهٔ کد کپی نکنید، کمی تلاش کنید و بنویسید. خب قبول دارم خیلی زیاد و زشت شد، بیاید این قانون (rule) را به دو تیکه قسمت کنیم : obj/arg.o : src/arg.c src/arg.h gcc -c -o obj/arg.o src/arg.c obj/main.o : src/main.c gcc -c -o obj/main.o src/main.c اگر تا انتها متن ادامه بدید حتماً کوتاه‌ترم خواهد شد :). خب؛ object fileها یا همان فایل‌های کامپایل شده‌‌یمان را به دست‌آوردیم. حالا باید قانون (rule) نیاز اوّلمان را بنویسیم، چه چیزی نیاز داشتیم ‌؟ فایل کامپایل شدهٔ build/args که نیاز به object fileها داشت، حالا object fileها را داریم و باید نیاز هدفمان را برطرف کنیم : build/args : obj/main.o obj/arg.o gcc -o build/args obj/main.o obj/arg.o obj/arg.o : src/arg.c src/arg.h gcc -c -o obj/arg.o src/arg.c obj/main.o : src/main.c gcc -c -o obj/main.o src/main.c تمام شد. ما دستورات Build System خودمان را به زبان برنامهٔ GNU Make نوشتیم؛ حالا کافیه که فقط وارد دایرکتوری‌ای که فایل Makefile هست بشیم و از ترمینال برنامهٔ make را فراخوانی کنیم : $> make gcc -c -o obj/main.o src/main.c gcc -c -o obj/arg.o src/arg.c gcc -o build/args obj/main.o obj/arg.o حالا می‌توانیم برنامهٔ خودمان را اجرا کنیم : $> build/args -name Ghasem -family Ramezani Input Name is [Ghasem] Input Family is [Ramezani] دقّت کرده باشید ما توی نوشتن Makefileمان نیازمندی‌هارو یکی بالاتر از دیگری نوشتیم. چرا ؟ به خاطر اینکه GNU Make میاد از اوّل فایل شروع می‌کنه و قوانین (rules)ها را اجرا می‌کنه. بزارید با یک مثال نشان بدم. Makefile زیر را مدنظرتون داشته‌باشید : obj/arg.o : src/arg.c src/arg.h gcc -c -o obj/arg.o src/arg.c obj/main.o : src/main.c gcc -c -o obj/main.o src/main.c build/args : obj/main.o obj/arg.o gcc -o build/args obj/main.o obj/arg.o ما نیاز اصلی خودمان را آخرین قانون (rule) نوشتیم. حالا برنامهٔ make را اجرا می‌کنیم تا رفتارَش را بهتر متوجه بشیم : $> make gcc -c -o obj/arg.o src/arg.c دیدید ؟ خیلی ساده برخورد کرد، اوّلین قانون (rule) را نگاه کرد تنها نیازمندیش فایل‌های src/arg.c و src/arg.v بودن که وابسته به چیزی نبودند و هدفشان را تأمین کردند. اگر بخواهیم باقی قوانین (rules) را فراخوانی کنیم، باید صراحتاً مشخص کنیم : $> make obj/main.o gcc -c -o obj/main.o src/main.c $> make build/args gcc -o build/args obj/main.o obj/arg.o خب دیگه امیدوارم دلیل اینکه‌ما نیازمندی اصلیه خودمان را اوّلین قانون (rule) قرار دادیم را متوجه شده باشید. وقتی make به نیازمندیه obj/arg.o و obj/main.o برای تأمین build/args برمی‌خوره ادامهٔ قوانین را پیمایش می‌کنه تا نیازمندی‌ها را برطرف کنه. (اگر گیج شدید احتمالاً، پیشنهاد می‌کنم همین‌ موارد را روی کاغذ کشیده و قسمت : نیازمندی‌ها و هدف‌ها و دستورات هر قانون را مشخص کنید.) می‌توانیم قوانینی (rules) تعریف کنیم برای کارهای خاصی، مثلاً همان make install، یعنی قانون install را فراخوانی کن؛ حالا ما قانون clean را برای حذف کردن فایل‌های کامپایل‌شده می‌نویسیم : clean : yes | rm -vf build/* obj/* البته باید در اینجا نکته‌ای را هم حواسمان باشد، باید به GNU Make بگوییم که قانون clean ، یک قانون الکی‌هست، و با یک "هدف" اشتباه نشود. به این‌صورت قانون را ویرایش می‌کنیم : .PHONY : clean clean : yes | rm -vf build/* obj/* نگرانی‌ای هم دربارهٔ Wildcard ها نداشته‌باشید، GNU Make دستتون را باز گذاشته :). متغیرها در GNU Make مسلماً هرجا سخنی از متغیر‌است، سر و کلهٔ راحتی‌کار (و تا حدودی پیچیدگی) پیدا می‌شود. ما می‌توانیم متغیرهم داخل Makefile خودمان داشته‌باشیم. مثلاً فرض کنید که نیاز دارید تمام سورس‌کدها با کامپایل clang و سطح‌بهینه‌سازیه 3 کامپایل بشند. نیازی نیست‌که هربار اینارو تایپ کنیم. کافیه براشون متغیرتعریف کنیم : CC = clang OP = -O3 OBJECT = obj/main.o obj/arg.o ARGS = src/arg.c src/arg.h build/args : $(OBJECT) $(CC) $(OP) -o build/args $(OBJECT) obj/arg.o : $(ARGS) $(CC) $(OP) -c -o obj/arg.o src/arg.c obj/main.o : src/main.c $(CC) $(OP) -c -o obj/main.o src/main.c clean : yes | rm -vf build/* obj/* متغیرهای به خصوصی نیز در GNU Make تعریف شده‌اند که می‌توانند کار مارا بسیار راحت‌تر کنند،‌ برای مثال می‌توانیم قانون object file‌ها را به اینصورت بازنویسی کنیم : obj/%.o : src/%.c $(CC) $(OP) -c -o $@ $? برای اطلاعات بیشتر به راهنمای‌سریع GNU Make مراجعه کنید. یادداشت‌ها یا Code Comments برای استفاده از قابلیت Comment گذاری در کد، کافیه که اوّل خط خودتون از کاراکتر # استفاده کنید. خب دوستان، سعی کردم کلیّات مبحث را بگم؛ ابزار Make قابلیت‌های بسیار زیادی داره که حتماً باید خودتون مطالعه کنید. مثلاً خواستید Makefile شما یک Makefile دیگه را صدا بزنه، یا حتیٰ دستورات شرطی اجرا بکند و یا از همه مهم‌تر بر اساس معماری پلتفرم شما عملیات کامپایل را انجام بده و ... . - موفق‌وپیروز باشید. ?

با سلام و درود، همانطور که می‌دانید ویژگی‌های اخیر در استاندارد‌های ۱۷ و ۲۰ بسیار عظیم و کاربردی هستند. هدف ما در مرجع آی‌او‌استریم این است که با توجه به به‌روز‌رسانی‌های زبان سی‌پلاس‌پلاس مهمترین مواردی که نیاز است معرفی کنیم. بنابراین در این بخش به یکی از کاربردی‌ترین موارد مرتبط در استاندارد ۱۷ با عنوان صفت‌های ویژه اشاره می‌شود که در ادامه به تعریف هر یک از آن‌ها می‌پردازیم. با توجه به استاندارد‌های ۱۱ و ۱۴ که در آن صفت‌هایی همچون [[deprecated]] و [[noreturn]] معرفی شده‌اند که وظیفهٔ آن به ترتیب نمایش وضعیت منسوخ شدن یک عملکرد و یا وضعیت بازگشتی یک تابع از نوع void است. چنین صفاتی می‌توانند در زمان اعلان و تعریف متغیر‌ها و یا توابع مورد استفاده قرار گیرند. به عنوان مثال اگر کدی به صورت زیر داشته باشیم: [[deprecated]] void print(const std::string &message) { std::cout << message << std::endl; } در صورتی که تابع print در بخشی از برنامه مورد استفاده قرار بگیرد، پیغامی از سمت کامپایلر از نوع اخطار (warning) ساطع می‌شود، مبنی بر آن که تابع مربوطه به عنوان منسوخ شده یاد شده است. warning: 'print' is deprecated این ویژگی می‌تواند در ساخت و توسعهٔ کتابخانه‌ها، موتور‌ها، چهارچوب (فریم‌ورک‌) و برنامه‌هایی که قرار است دیگر برنامه‌نویسان از آن‌ها استفاده کنند بسیار می‌تواند کاربردی باشد؛ چرا که با اعمال چنین خاصیت‌هایی در کد‌های شما برای توسعه‌دهندگان یادآوری خواهد شد که کد مربوطه در نسخهٔ جدید یا نسخه‌های بعدی امکان حذف و یا تغییر را خواهد داشت. #include <iostream> #include <string> [[deprecated]] void print(const std::string &message) { std::cout << message << std::endl; } int main() { print("Hello, World!"); return 0; } در مثال بالا اخطار پیش‌فرض از سمت کامپایلر ساطع می‌شود، اما در بعضی از مواقع لازم است پیغام سفارشی جهت راهنمایی بیشتر کاربر اعمال شود که در این صورت صفت می‌تواند پیغام از نوع رشته را دریافت و در هنگام ساطع شدن، آن را نمایش دهد. برای این کار کافی است متن مورد نظر را به صورت زیر در صفت خود تعیین کنیم. [[deprecated("Use printView with print instead, this function will be removed in the next release")]] برای مثال یک تابع جایگزین و بهینه شده را به صورت زیر در نظر بگیرید، کامپالر اخطار مروبطه و سفارشی شده را نسبت به آن ساطع خواهد کرد. #include <iostream> #include <string> [[deprecated]] void print(const std::string &message) { std::cout << message << std::endl; } void printView(std::string_view message) { std::cout << message << std::endl; } int main() { printView("Hello, World!"); return 0; } همچنین در رابطه با صفت [[noreturn]] که در استاندارد ۱۱ معرفی شده است، باید در نظر داشت این صفت جهت بهینه‌سازی کامپایلر در رابطه با تولید هشدار‌های بهتر و همچنین اعلام اینکه تابع مربوطه قابل دسترسی نیست مورد استفاده قرار می‌گیرد. مثال: #include <iostream> [[noreturn]] void myFunction() { std::cout << "Hello, World!" << std::endl; throw "error"; } void print() { std::cout << "Print Now!"; } int main() { myFunction(); print(); return 0; } در کد فوق، در زمان هم‌گردانی (کامپایل) پیغام‌ زیر ساطع می‌شود: warning: code will never be executed بنابراین در زمان اجرا تابع print(); اجرا نخواهد شد، زیرا به عنوان یک کد غیر قابل دسترس بعد از myFunction توسط کامپایلر یاد می‌شود. چرا که این امر اجازه می‌دهد تا کامپایلر بهینه‌سازی‌های مختلفی را انجام دهد - نیازی به ذخیره‌سازی‌ و بازیابی هرگونه حالت‌های ناپایدار در اطراف صدا زننده (Caller) نیست. بنابراین می‌تواند کد‌های غیر قابل دسترس را از بین ببرد. با توجه به نیاز‌های این چنینی، در استاندارد ۱۷ صفت‌های جدید‌تر و کاربردی‌تری نیز ارائه شده است که به معرفی هر یک از آن‌ها در بخش اول از این مقاله می‌پردازیم. صفت‌های معرفی شده در استاندارد 1z یا همان ۱۷ به صورت زیر هستند: [[fallthrough]] [[maybe_unused]] [[nodiscard]] معرفی صفت [[fallthrough]] به طور معمول در برنامه‌نویسی، هر وقت که مرحلهٔ مربوط به case در دستور switch به انتهای خود می‌رسد، کد مربوطِ به دستورِ case بعدی اجرا خواهد شد. طبیعتاً عبارت break می‌تواند از این امر جلوگیری کند. اما از آن‌جایی که این رفتار را به اصطلاح fall-through می‌شناسیم، ممکن است در صورت عدم معرفی اشکالاتی را فراهم کند، در این حالت چندین کامپایلر و ابزار‌های آنالیز کننده خطای مرتبط به آن را هشدار می‌دهند تا کاربر در جریان قرار بگیرد. با توجه به این موضوع که ممکن است بعضاً این مورد چشم‌ پوشی شود، در سی‌پلاس‌پلاس ۱۷ به بعد یک صفت استاندارد معرفی شد تا توسعه‌دهنده بتواند با قرار دادن آن در مکان سقوط (fall-through) به کامپایلر اعلام کند که هشداری در آن بخش لازم نیست. کامپایلر‌ها می‌توانند هشدارهای مطمئنی را در زمانی که یک عبارت case بدون اجرای دستور break به انتهای خود می‌رسند و یا سقوط (fall-through) می‌کند، حداقل با یک جملهٔ مربوطِ به آن را ساطع کند. برای مثال به کد زیر توجه کنید: #include <iostream> int main() { int number { 2017 }; int standard = {0}; switch(number) { case 2011: case 2014: case 2017: std::cout << "Using modern C++" << std::endl; case 1998: case 2003: standard = number; } return 0; } در کد فوق، در زمان اجرای دستور case سوم با مقدار ۲۰۱۷، کامپایلر هشداری به صورت زیر را اعمال خواهد کرد. warning: unannotated fall-through between switch labels در این حالت برای از بین بردن (چشم‌پوشی کردن) از این خطا در صورتی که نیاز نباشد موارد دیگر مورد بررسی قرار بگیرد قرار دادن دستور break بعد از آن می‌تواند منطقی باشد. اما با توجه به انتظاری که می‌رود تا دستورات بدون توقف بین آن‌ها اجرا شود، قراردادن دستور [[fallthrough]]; بعد از آن می‌تواند راه حل بسیار مناسبی باشد. #include <iostream> int main() { int number { 2017 }; int standard = {0}; switch(number) { case 2011: case 2014: case 2017: std::cout << "Using modern C++" << std::endl; [[fallthrough]]; // > No warning case 1998: case 2003: standard = number; } return 0; } در این حالت، کامپایلر بدون ساطع کردن خطا آن را هم‌گردانی خواهد کرد. معرفی صفت [[maybe_unused]] صفت [[maybe_unused]] برای نشان دادن کد ایجاد شده‌ای است که ممکن است از منطق قطعی استفاده نکند. این مورد ممکن است اغلب در لینک شدن با پیش‌پردازنده‌ها مورد استفاده قرار بگیرد یا نگیرد. از آن‌جایی که کامپایلر (هم‌گردان‌ها) می‌توانند نسبت به متغیر‌های بلا استفاده هشدار ساطع کنند، این صفت روش بسیار خوبی برای سرکوب آن‌ها خواهد بود. استفاده از این ویژگی می‌تواند در بخش‌های مهمی مفید باشد، فرض کنید کتابخانه‌ای نوشته‌ایم که قرار است به صورت چند-سکویی دارای ویژگی‌های یکسان در بستر‌های مختلف باشد. برای مثال ساخت یک فایل در مسیر مشخصی از سیستم‌عامل مورد نظر جهت اعمال تنظیمات نرم‌افزار. namespace FileSystem::Configuration { [[maybe_unused]] std::string createWindowsConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createMacOSConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createLinuxConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createiOSConfigFilePath(const std::string &relativePath); [[maybe_unused]] std::string createAndroidConfigFilePath(const std::string &relativePath); } به کد بالا توجه کنید، در صورتی که شما در محیط کد‌نویسی در حال استفاده از یک دستور مورد نظر از بین دستورات بالا هستید، طبیعتاً کامپایلر به بقیهٔ دستوراتی که از آن‌ها استفاده نمی‌کنید پیغامی مبنی بر آن‌ که دستور مربوطه بلا‌استفاده مانده است را ساطع می‌کند. جهت جلو‌گیری از این هشدار‌ها کافی است صفت [[maybe_unused]] را قبل از آن‌ها اعمال کنید. معرفی صفت [[nodiscard]] در صورتی که از [[nodiscard]] استفاده شود، کامپایلر می‌تواند درک کند توابعی که مقدار بازگشتی دارند نمی‌توانند مقدار بازگشت داده شدهٔ آن‌ها را دور انداخت و یا از آن‌ها در زمان صدا زدن صرف نظر کرد. بنابراین با تعریف این صفت در توابع از نوع بازگشتی می‌توان پیغامی به صورت زیر را ساطع کند. مثال: #include <iostream> [[nodiscard]] int myFunction() { return 17; } int main() { myFunction(); return 0; } در مثال فوق تابع myFunction در زمان فراخوانی که مقدار بازگشتی آن بی نتیجه مانده است از سمت کامپایلر هشدار مورد نظر را دریافت خواهد کرد. این پیغام در صورتی که مقدار بازگشتی تابع به متغیری از هم نوعِ خودش ارسال شود، ساطع نخواهد شد. #include <iostream> [[nodiscard]] int myFunction() { return 17; } int main() { int func; func = myFunction(); return 0; }

با سلام، در این پست ما قصد داریم در رابطه با نحوهٔ آغاز یادگیری کیوت توضیح دهیم. اینکه به عنوان یک تازه‌کار چه پیش‌نیازاتی را باید مطالعه و در نهایت چگونه و تحتِ چه منابعی این کتابخانهٔ قدرتمند را بیاموزیم. همچنین پاسخ برخی از سوالات شما را در این پُست به طور شفاف ارائه شده است که طیِ چندین سال سوال علاقه مندان بوده‌اند. معرفی سریع و سادهٔ کیوت (Qt) این ابزار (به انگلیسی: Qt) با آوای «Cute» به فارسی (کیوت) مجموعه‌ای از کتابخانه‌ها و سرآیندهای نوشته‌شده به زبان سی++ است که به برنامه‌نویس امکان توسعه آسان نرم‌افزارهای کاربردی را می‌دهد. کیوت شامل چندین کلاس برای کار با واسط گرافیکی، چندرسانه، ابزارهای پایگاه‌داده، شبکه و … است. نرم‌افزارهای نوشته شده با ابزار کیوت قادرند تا با استفاده از یک کامپایلر زبان سی‌پلاس‌پلاس برای طیف وسیعی از سیستم‌عامل‌ها از جمله گنو/لینوکس (نسخه‌های رومیزی و وسیله‌های قابل حمل)، ویندوز، ویندوز CE، مک‌اواس و … همگردانی شوند. بدین ترتیب حمل نرم‌افزار نوشته شده بدون تغییر در متن کد نوشته شده امکان‌پذیر است. از کیوت در زبان‌های برنامه‌نویسی متعددی مانند سی++ و جاوا و پایتون می‌توان استفاده‌کرد. پیش‌نیازات برای یادگیری کتابخانه‌ Qt دانش متوسط و به بالا در رابطه با زبان‌ برنامه‌نویسی مُدرن سی‌پلاس‌پلاس نسخه‌‌های ۱۱ به بعد، (بنابراین اگر شما هیچ اطلاعی در رابطه با ساختار برنامه‌های سی‌پلاس‌پلاس و نحوهٔ عملکرد آن ندارید، شانس موفقیت شما بسیار پایین خواهد بود و ممکن است برنامهٔ تولید شدهٔ شما به بدترین شکل ممکن پیاده سازی شود و حتی مدام دست به کمک دیگران باشید). من پیشنهاد می‌کنم قبل از آن با زبان سی‌پلاس‌پلاس آشنا شوید. آشنایی با کامپایلر و نحوهٔ عملکرد آن در پلتفرم‌های مختلف از جمله ویندوز، مک‌او‌اِس، لینوکس، اندروید و آی‌او‌اِس. مهم است بدانید تسلط کافی در زبان سی++ و ساختار برنامه‌های نوشته شده در این زبان بسیار موثر است. آشنایی و تسلط کافی به ابزار‌های ساخت و ساز مانند CMake یا QMake و QBS. آشنایی با معماری‌های مختلف مانند x86، x86-64، Arm و غیره... و پیکربندی پروژه و تهیهٔ خروجی. آشنایی با معماریِ سیستم‌عامل‌ها، برخی از رابط‌های برنامه‌نویسی (Api)، برای مثال اگر قرار است از خاصیت چند-سکویی کیوت استفاده کنید تا یک برنامهٔ تحت اندروید را توسعه دهید، در این صورت باید در نظر داشته باشید که همه چیز توسط کیوت حاضر و آماده نیست، شما بدون درکِ معماری سیستم‌عامل اندروید و پیکربندی برنامه در مراحل توسعه نمی‌توانید به راحتی از پسِ این کار بر آیید و هر از گاهی نیاز است به شیوهٔ اختصاصی پلتفرم مورد نظر برنامهٔ خود را توسعه دهید. در پلتفرم‌های اپل نیز تسلط کافی به Xcode و مدیریت حساب توسعه در Apple Developer مورد نیاز است، شما باید بدانید چطور یک پروفایل را برای پلتفرم آی‌او‌اس باید تنظیم کنید. اگر شما در پلتفرم‌های مختلف کار می‌کنید، قطعاً نیاز به کار با کیت‌های توسعه، رابط‌های توسعه و همچنین ابزار‌های ساخت هر پلتفرم خواهید داشت. بنابراین، در محیط ویندوز نیاز دارید محیط خود را با ابزار‌های ساخت و ساز آن مانند Microsoft Visual Studio ‌Build Tools که شامل کامپایلر‌ها، دیباگر و برخی از ابزار‌های برنامه‌نویسی است هماهنگ کنید، چرا که بدون آن امکان توسعه وجود ندارد (نیاز نیست نرم‌افزار محیط توسعهٔ یکپارچهٔ Visual Studio را نصب کنید، همان ابزار Build Tools کافی است). در محیط لینوکس نصب پیش‌نیاز‌ها و کامپایلر‌های GCC و یا Clang مهم است و در مک نیز به‌روز رسانی و نصب ابزار‌های ساخت و ساز و همچنین نسخهٔ کامل Xcode از واجبات توسعه در کیوت خواهد بود. بنابراین داشتن تجربه و آشنایی کافی با این ابزار‌ها متوسط به بالا به نفع شماست. آشنایی با اصطلاحات و مفاهیم تجربه‌کاربری و رابط‌کاربری جهت طراحی مناسب با فناوری‌های Qt Widget و Qt Quick (در صورتی که علاقه‌مند به طراحی ظاهر برنامه‌های خلاقانه دارید). آشنایی Xml برای سبک سنتی و ویجت و JavaScript پیش‌نیاز خوبی برای درک مسائل مربوط به فناوری طراحی در کیوت‌کوئیک است که تحت QML رابط‌های کاربری و اجزای مختلف و خلاقانه را پیاده سازی خواهید کرد. توجه کنید که مستندات کیوت به اندازهٔ کافی جهت آشنایی با پیش‌نیازات به‌روز رسانی می‌شود و نسبت به نسخه‌های ۵ و حتی ۶ توضیحات لازم را ارائه می‌کند. با توجه به این مسائل، مراحل نصب و داشتن حساب کاربری در کیوت لازم است، اما به این معنا هم نیست که شما از نسخهٔ رایگان نمی‌توانید استفاده کنید، توجه داشته باشید که تنها تفاوت بین نسخهٔ رایگان و تجاری در یک سری ویژگی‌های اختصاصی شرکت کیوت است که در پشتیبانی از آن‌ها اعمال شده و نه بیشتر. آیا کیوت یک زبان برنامه‌نویسی است؟ چرا نحوِ (Syntax) آن با سی‌پلاس‌پلاس استاندارد فرق می‌کند؟ خیر، کیوت ابتدا به عنوان یک کتابخانهٔ رابط گرافیکی کاربر توسعه داده شده است که بعد‌ها برای توسعه اهدافِ بیشتری شامل کتابخانه‌های شبکه و غیره شده است که در قالب یک چهارچوب (فریم‌وُرک) که تحت زبان برنامه‌نویسی سی‌پلاس‌پلاس برای این زبان توسعه یافته است و در زمینه‌های مختلفی کاربرد‌های فراوان دارد. دلیل زیبایی و ظاهر سادهٔ آن ساختار بسیار قدرتمند آن است که موجب شده همانند چهارچوب‌های قدرتمند دیگری خودنمایی کند. (اما قول این ظاهر و سادگی آن را نخورید، چون با سی‌پلاس‌پلاس طرف هستیم) آیا کیوت از سرویس‌ها و قابلیت‌های اختصاصی‌ِ اپلیکیشن‌های اندروید و آی‌او‌اِس را به طور کامل پشتیبانی می‌کند؟ به صورت پیش‌فرض خیر، هیچ ابزاری به صورت چند-سکویی فعلاً (تاکید می‌کنیم - فعلاً تا به این تاریخ) وجود ندارد که تمامی امکانات اختصاصی این پلتفرم‌ها را بدون کد نویسی اختصاصی پشتیبانی کند. اما این به این معنی نیست که جواب منفی خواهد بود، لذا شما در برنامه‌نویسی سی‌پلاس‌پلاس به راحتی می‌توانید برای پلتفرم‌های فوق با سرویس‌های آن‌ها ارتباط برقرار کنید. این کار کمی نیاز به دانش فنی بالایی خواهد داشت! برای مثال (دسترسی به سرویس‌های اندروید یا آی‌او‌اس) با ترکیب کُد‌های آبجکتیو-سی و جاوا امکانپذیر است و یا باید با توجه به SDK‌های پلتفرم‌های مورد نظر آن‌ها را سفارشی نویسی کنید. این کار به راحتی قابل انجام خواهد بود و کافی است شما در رابطه با نحوهٔ ترکیب کُد‌های آن آشنا باشید. کیفیت خروجی برنامه‌های تحت کیوت چگونه است؟ اگر شما واقعاً یک برنامه‌نویسِ ماهرِ سی‌پلاس‌پلاس باشید می‌توانید برنامه‌ای را تولید کنید که بسیار خوش دست‌تر و سریعتر از برنامه‌های پیشفرضِ پلتفرم‌ها باشد. در بارهٔ دلایل آن به ساختار برنامه‌های نوشته شده توسط این زبان به این مقاله مراجعه کنید. اگر غیر از این باشد برنامهٔ شما بسیار بد و کُند عمل خواهد کرد و بهتر است سراغ زبان‌های پیشنهادی (هر پلتفرم) بروید. هرچند سی‌پلاس‌پلاس یک زبان بومی برای تمامی پلتفرم‌ها محسوب می‌شود اما این ریسک برای افراد مبتدی پیشنهاد نمی‌شود. معمولاً برنامه‌های گسترده و عظیم توسط سی‌پلاس‌پلاس توسعه داده می‌شوند که برنامه‌نویسان آن واقعا حرفه‌ای و با قوانین این زبان آشنا هستند. آیا برای تولید برنامه‌های مک و آی‌او‌اس نیاز به سیستم خاصی داریم؟ بله، شما بدون وجود سیستم‌عامل مک نمی‌توانید برنامه‌ای را بر روی دستگاه‌های اپِل کامپایل کنید. این امر مستلزمِ سیستم عامل اختصاصی این شرکت بوده و باید توسعه دهنده دارای حساب کاربری معتبر سالانه باشد تا بتواند برنامهٔ خود را بر روی دستگاه‌های مورد نظر اجرا کند. در غیر این صورت تنها می‌تواند برنامهٔ خود را بر روی سیستم خود مورد آزمایش و خطا قرار دهد. آیا کیوت در ایران بازار کار مناسبی دارد، آیا ارزش دارد من این کتابخانه را یاد بگیرم؟ خوشبختانه کیوت بیشتر از ۲۰ سال است که در دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد و کشور‌های پیشرفته از آن استقبال می‌کنند. در کشور ما مدتی است این کتابخانه مورد استقبال قرار گرفته و بسیاری از شرکت‌ها مایل به ساخت و توسعهٔ برنامه‌های خود تحت این کتابخانه هستند که برخی از دلایل آن (بهره بردن از قابلیت‌های زبان سی و سی‌پلاس‌پلاس و ویژگی‌های خاص آن است). از طرفی کیوت به عنوان یک کتابخانهٔ چندسکویی، مناسب برای تولید و توسعهٔ محصولات در قالب اپلیکیشن‌های موبایل و برنامه‌های کاربردی بر روی دسکتاپ است که در نوع خود کم نظیر است. استفاده از این کتابخانه، موجب سهولت و افزایش سرعت توسعهٔ تولید و طراحی نرم‌افزار می‌شود و شما می‌توانید با توجه به حفظ کیفی کد‌های خود از یک محیط مجهز به ابزار‌های طراحی پیشرفته استفاده کنید. پشتیبانی بسیار خوب از زبان فارسی و به خصوص تاریخ شمسی و دیگر موارد، طراحی به شیوهٔ استاندارد راست‌ به چپ و رعایت اصول در آن یکی از دلایلی است که می‌توان تضمین کرد کیوت یک ابزار مناسب در طراحی و توسعهٔ برنامه‌های بومی به زبان فارسی است. چه کسانی یا شرکت‌هایی از این فریم‌ورک استفاده می‌کنند؟ جالب است بدانید کتابخانهٔ کیوت محدود به فرد یا شرکت خاصی نیست، با توجه به دو نسخهٔ تجاری و رایگان آن، شرکت‌های خصوصی، افراد و توسعه‌دهندگان بسیار هستند که از آن به عنوان یک فریم‌ورک طراحی و تولید برنامه استفاده می‌کنند. معمولاً شرکت‌های توسعه‌دهندهٔ تجهیزات سخت‌افزاری، پزشکی، رباتیک، صنعتی و دیگر موارد از آن استفاده می‌کنند. همچنین بازار طراحی نرم‌افزار‌های هوشمند موبایل، نرم‌افزار‌های کاربردی و پرکاربرد از این کتابخانه استفاده می‌کنند. اما تبلیغات در این زمینه به دلیل عدم شناخت، تسلط و آشنایی به سی++ نسبت به دیگر ابزار‌ها کم‌تر است. درآمد و هزینه‌هایی که می‌توان از انجام پروژه‌های کیوت دریافت کرد چگونه است؟ به طور کلی نمی‌توان در مورد یک تعرفهٔ مشخص صحبت کرد، این بستگی به نوع مهارت شخصی و کیفیت کار دارد. اما در این مقاله می‌توان به این اشاره کرد که برنامه‌نویسی سی++ و کیوت یکی از خوش درآمد‌ترین مباحثی هستند که می‌توان به آن اشاره کرد که البته بستگی به مهارت و تسلط کافی توسعه‌دهنده دارد. آیا کیوت از سکوی وِب پشتیبانی می‌کند؟ کیوت از تمامی پلتفرم‌ها پشتیبانی می‌کند، مخصوصاً با پشتیبانی از ماژول‌های QtWebEngine و QtWebAssembly این امر امکانپذیر است که برنامه‌های خود را تحت فناوری‌های وِب نیز توسعه دهید. آیا من حتماً باید به زبان سی‌پلاس‌پلاس مسلط باشم؟ هرچند زبان سی++ یکی از الزامات کیوت است، اما همانطور که اشاره شد، آشنایی با هسته، کتابخانهٔ پیش‌فرض، سینتکس و روش‌های برنامه‌نویسی رایج آن برای درکِ بهتر کیوت مهم هستند. من دانشجو یا متخصص رشتهٔ کامپیوتر نیستم، آیا می‌توانم این کتابخانه را یاد گرفته و از آن در توسعه برنامه‌های مورد نظر خود استفاده کنم؟ بله، اما ممکن است در تجزیه و تحلیل رفتار‌های سیستم‌عامل، مدیریت خطاها و پیکربندی ابزار‌های تخصصی (برنامه‌نویسی) با مشکلاتی مواجه شوید که تنها متخصصات این رشته می‌توانند آن را درک و حل کنند. آیا واقعاً حجم برنامه‌های کیوت نسبت به Net. یا Java بیشتر است !؟ خیر، به طور ذاتی برنامه‌های توسعه داده شده توسط سی‌++ دارای کمترین حجم برنامه هستند، معمولاً کتابخانه‌های استاندارد این زبان به صورت پیشفرض بر روی سیستم عامل‌ها تعبیه شده و در دسترس قرار دارند. اما شما در ویندوز زمانی که با دات‌نت برنامه‌نویسی می‌کنید، فریمورک مربوطه از قبل بر روی سیستم عامل ویندوز نصب بوده و بدون آن هیچ برنامهٔ نوشته شده توسط دات‌نِت قابل اجرا نمی‌باشد. اما چون از قبل این کتابخانه بر روی سیستم‌عامل تعبیه شده است شما نیاز به تنها داشتن فایل اجرایی دارید و نیازی نیست فریم‌ورک دات‌نت را در کنار فایل اجرایی خود مستقر کنید. بنابراین حجم مربوط به چهارچوب به چشم نیامده و اینطور به نظر می‌رسد که برنامه‌های تحت دات نت بسیار سبُک‌تر هستند! متاسفانه این تفکری اشتباه است برنامه‌های تحت سی‌پلاس‌پلاس نسبت به زبان‌های دیگر کم حجم‌تر و سبُک‌تر بوده و شما کافی است فایل‌های مربوط به کتابخانه را در کنار برنامهٔ خود داشته باشید. در رابطه با کتابخانهٔ Qt نیز باید گفت کیوت به عنوان یک چهارچوب مانند دات نت شامل کلاس‌ها و ماژول‌هایی است که باید همانند دات نت بر روی سیستم عامل تعبیه شود اما چون اینکار به صورت جداگانه در کنار برنامهٔ شما قرار می‌گیرد اینگونه تصور می‌شود که برنامه‌های مبتنی بر کیوت نسبت به دات نت از حجم بیشتری برخوردار هستند. این کاملاً طبیعی بوده و به عنوان نکته ضعف نیست. من علاقهٔ خاصی به سی‌پلاس‌پلاس دارم و می‌خواهم کیوت را یاد بگیرم، از کجا و چه تحت منابعی باید شروع کنم؟ خوشبختانه کیوت از لحاظ مستندات بسیار جامع است و شما می‌توانید از این آدرس به تمامی مستندات مورد نیاز خود دسترسی داشته باشید. همچنین اگر نگران اینترنت خود هستید و یا به آن دسترسی مداوم ندارید می‌توانید از داخل محیط توسعهٔ کیوت کریتور از بخش Help آن مستندات مورد نیاز خود را به صورت آفلاین دریافت کنید. من دنبال کتاب آموزشی کیوت هستم، آیا کیوت کتاب‌های آموزشی مفیدی در این زمینه از مقدمه تا پیشرفته دارد؟ بله، در این بخش شما می‌توانید کتاب‌هایی را در این زمینه مشاهده کنید که مرجع رسمی‌ِ کیوت آن‌ها را تایید کرده است. من به زبان انگلیسی تسلط کافی ندارم، ترجیح می‌دهم که از مراجع فارسی معتبر استفاده کنم، آیا کیوت در این زمینه منابعی دارد که معتبر باشند؟ خوشبختانه کیوت به قدری طعمِ جذابی برای برنامه‌نویسی دارد که دو کتاب مقدماتی و پیشرفتهٔ این کتابخانه به زبان فارسی نوشته و در کتابخانهٔ ملی کشور به صورت رسمی به ثبت رسیده‌اند و عبارتند از نسخه‌‌های مقدماتی برای Qt Widgets و نسخهٔ پیشرفته برای Qt Quick (این کتاب‌ها تجاری هستند) که در لیست کتابخانهٔ اصلی کیوت نیز تأیید و ثبت شده‌اند. آیا مقالات یا کتاب‌های آموزشی رایگانی هم برای کیوت وجود دارد؟ تنها مرجع آموزشی که در این رابطه به زبان فارسی توضیح می‌دهد، آی‌او‌استریم است، تقریباً هیچ مقاله یا کتاب جامع و کاملی به صورت رسمی به زبان فارسی خارج از مرجع آی‌او‌استریم (به رایگان) وجود ندارد. اما وعده‌هایی می‌دهیم که در پلتفرم فانوکس آموزش‌های جدی و با ارزشی برای کیوت ارائه شود که در دو هدف رایگان و تجاری برنامه‌ریزی شده‌اند. آیا لیستی برای مشاهدهٔ برنامه‌های توسعه یافته توسط Qt داریم؟ بسیاری از برنامه‌های قدرتمند و خارق‌العاده‌ای توسط سی‌پلاس‌پلاس توسعه داده می‌شوند که می‌توان لیست عظیمی از آن‌ها را نام برد. اما در این میان لیستی از برنامه‌هایی که تحت کیوت توسعه داده شده‌اند در این بخش آمده است. برای یادگیری استاندارد سی‌پلاس‌پلاس و تقویت مهارت خود در این زبان کدام مقالات و کتاب‌ها را پیشنهاد می‌کنید؟ علاوه بر این که شما می‌توانید در مرجع به دنبال آموزش‌های مرتبط با این زبان باشید، پیشنهاد ما این است که از مراجع رسمی آن نیز استفاده کنید. برخی از آن‌ها به صورت زیر آمده‌اند: cppreference.com http://www.cplusplus.com/ Learn C++ C++ Tutorial | SoloLearn: Learn to code for FREE! Learn C++ (Introduction and Tutorials to C++ Programming) Qt Documents Qt Quick & QML اگر سوالی داشته باشم کجا می‌توانم آن را مطرح کرده و به پاسخ خود برسم؟ شما می‌توانید برای سوال و پرسش در انجمن‌های این مرجع اقدام کنید. اساتید و دوستان با تجربه سوالات شما را دریافت و مناسبترین پاسخ‌ها را ارائه خواهند داد. همچنین شما می‌توانید ما را در گروه سی‌پلاس‌پلاس و کانال تلگرامی دنبال کنید. نکته (در این پُست بنابر اهداف فرهنگ‌سازی برای حق چاپ) فایل‌های مرتبط با کتاب‌های آموزشی زبان اصل و یا زبان فارسی قرار داده نشده است. کتاب‌های زیادی در رابطه با این زبان وجود دارند که به زبان اصلی می‌باشند اما برای احترام به نویسندهٔ آن‌ها از ارسال چنین فایل‌هایی معذوریم. این پُست ممکن است ویرایش یا به‌روز رسانی شود.

در این پُست قصد دارم در رابطه با نحوهٔ نصب و اجرای برنامه‌های تحت کیوت تحت موارد زیر را توضیح دهم. راهنمای فرایند نصب و استقرار برنامه بر روی پلتفرم Windows راهنمای فرایند نصب و استقرار برنامه بر روی پلتفرم macOS راهنمای فرایند نصب و استقرار برنامه بر روی پلتفرم Linux راهنمای فرایند نصب و استقرار برنامه بر روی پلتفرم Android راهنمای فرایند نصب و استقرار برنامه بر روی پلتفرم iOS قبل از هر چیز لازم است بدانید که برای نصب و راه اندازیِ برنامه‌های نوشته شده تحتِ سی‌پلاس‌پلاس و کتابخانه‌هایِ آن باید پیش‌نیازات آن‌ها درقالب فایل‌هایی از کتابخانه در کنار برنامه قرار بگیرد. راهنمای فرایند نصب و استقرار برنامه بر روی پلتفرم Windows در این محیط نسبت به نوع و نسخهٔ Qt و کامپایلری که مورد استفاده قرار گرفته است باید توجه داشته باشیم که هنگام کامپایلر و خروجی گرفتن متناسب با سیستم مقصد آن را تهیه کنیم، برای مثال نوع معماری یعنی x64 یا x86 بودن یک سیستم بسیار مهم است. مواردی که باید به آن‌ها هنگام کامپایل توجه کنیم: مشخص سازی نوع کامپایل برنامه حالت یا همان Mode ای که برنامه روی آن ساخته می‌شود، اگر برنامه بر روی Debug ساخته می‌شود تمامی موارد بعدی بر اساس دیباگ تعیین و در غیر اینصورت بر اساس نوع Release مشخص خواهند شد. نوع معماری خروجی در برنامه، باید توجه داشته باشید برنامه‌های 32 بیتی توسط کامپایلرهای x86 یا 32 بیتی تهیه می‌شوند و برنامه‌های 64 بیتی توسط کامپایلر های x64 که خود نیازمند سیستم و بستر برنامه‌نویسی می‌باشند که 64 بیتی هستند، یعنی اگر نیاز باشد برنامه شما 64 بیتی کامپایل شود ابتدا باید سیستم عامل و نسخه کامپایلر محیط توسعه از آن پشتیبانی کند. انواع ماژول‌های استفاده شده در کتابخانه Qt مهم است، به عنوان مثال در حالت عادی ماژول Qt5Core نیاز است ولی اگر در پروژه شما از ماژول‌های دیگری مانند Network استفاده شده باشد در این حالت نیاز خواهید داشت فایل یا ماژول مربوط به آن را وارد برنامه کنید که شامل Qt5Network می‌باشد که لیست کاملی از ماژول‌ها را بر اساس نیاز در ادامه مشخص خواهیم کرد که بر چه اساسی چه نوع ماژول و چه فایلی باید همراه برنامه موجود باشد. شروع کامپایل و گسترش برنامه: معمولاً نسخه های آزمایشی یک محصول در حالت Debug جهت بررسی و آنالیز خطاهای موجود در آن می‌باشد که توسط تیم توسعه‌دهنده یا افرادی که میتوانند در باگ گیری آن همیاری نمایند استفاده خواهند کرد، بنابراین بر فرض اینکه ما قرار است یک نسخه استاندارد و نهایی از محصول را در اختیار کاربر قرار دهیم از حالت Release استفاده خواهیم کرد. در بخش Projects می‌توان نوع کامپایلر و مسیر خروجی از آن را مشخص کرد، دقت کنید که در این بخش قسمت Build بر روی حالت Release باشد، در این مثال ما از کامپایلر MSVC2017 و نسخه ۶۴ بیتی آن استفاده کرده‌ایم که مسیر خروجی آن مشخص است. همانند مک و لینوکس در ویندوز نیز ابزاری با نام windeployqt وجود دارد که در مسیر QTDIR/bin/windeployqt می‌باشد. توسط این ابزار می‌توان برنامه را در قالب یک پکیج جمع آوری و مستقر ساخت. برای مثال ما برنامه ای ساخته ایم که در مسیر مورد نظر MyAppRoot//C:/Users/Compez/Desktop می‌باشد. با دستور cd به مسیر فوق خواهیم رفت: cd C:/Qt/Qt5.11.0/5.11/msvc2017_64/MyAppRoot البته قرار است در این مسیر خروجی فایل بعد از کامپایل ایجاد شود که با غیر فعال سازی امکان Shadow Build این ممکن خواهد شد که فایل مربوطه در مسیر ریشه برنامه ایجاد شود. با فرض اینکه بعد از کامپایل فایل MyApplication.app در مسیر ذکر شده موجود باشد دستور زیر را در ترمینال وارد خواهیم کرد: C:/Qt/Qt5.11.0/5.11/msvc2017_64/bin/windeployqt MyApplication.exe دقت کنید که اگر نیاز باشد با استفاده از گزینه‌های موجود در ابزار برنامه خود را مستقر سازید کافی است دستور ایجاد را به صورت زیر وارد کنید: C:/Qt/Qt5.11.0/5.11/msvc2017_64/bin/windeployqt MyApplication.app –verbose=3 –no-plugins در ویندوز بر خلاف ایستگاه‌های یونیکس فراهم آوردن تمامی فایل‌ها در کنار برنامه صورت خواهد گرفت. اما بعد از اجرای دستور فوق برنامه به تنهایی قابل اجرا نخواهد٬ لذا فایل‌های msvcp140.dll و vcruntime140.dl‌ نیاز هستند تا در کنار برنامه قرار گیرند. این فایل‌ها در تمامی نرم‌افزار های بزرگ در کنار برنامه موجود هستند مگر اینکه به صورت جدا پکیج مربوط به آن را نصب کنید که توصیه نمی‌شود. توجه داشته باشید که فایل‌هایی که قبل از پسوند .dll آخر حرف آن‌ها به d ختم می‌شود نشانگر آن است که مربوط به نسخه دیباگ هستند. در صورتی که در حالت Release برنامه خود را کامپایل می‌کنید فایل‌هایی را در کنار برنامه خود قرار دهید که حرف آخر آن‌ها به d ختم نشده باشد. برای مثال فایل QtCored.dll مخصوص نسخه دیباگ بوده و فایل QtCore.dll مخصوص نسخه ریلیز. بعد از کامپایل برنامه و اجرای خروجی آن در ویندوزی که بر روی آن Qt و سی‌پلاس‌پلاس نصب نیست مسلما با خطاهای زیر مواجه خواهیم شد: خطا‌های فوق بیانگر این است که فایل‌های فوق در کنار پروژه یا در هسته سیستم عامل پوشه windows/system32 و یا windows/SysWow64 نصب نشده است که در ادامه برای حل این خطا راهکار ارائه داده شده است. بنابراین به مسیر زیر بروید : C:/Program Files (x86)/Microsoft Visual Studio 2017/Enterprise/VC/Redist/14.x.x/onecore/x64/Microsoft.VC150.CRT سپس فایل‌های موجود در پوشه را کپی و در کنار برنامه قرار دهید در این صورت برنامه بدون هیچ خطایی اجرا خواهد شد. مگر اینکه به جز کتابخانه Qt و STL از کتابخانه‌های دیگری استفاده کرده باشید که در این صورت هم باید فایل‌های مربوط به‌ آن‌ها را در کنار برنامه قرار دهید.

جزئیات، به‌روز رسانی‌ها و ویژگی‌های C++20 معرفی و نمونه کد‌های کلاس std::span کلاس std::span یک کلاس در C++20 است که برای نشان دادن (نمایش ظاهری) یک محدوده دنباله‌ای از اشیاء پیوسته بکار می‌رود. الگوی کلاس span یک شیء را توصیف می‌کند که می‌تواند به یک دنباله متوالی از اشیاء با اولین عنصر دنباله در موقعیت صفر ارجاع دهد. یک span می‌تواند دارای دامنه‌ی استاتیک باشد، در این صورت تعداد عناصر در دنباله در زمان کامپایل مشخص است و در نوع خودشان رمزگذاری شده‌اند و یا دامنه‌ی داینامیک دارد. اگر یک span دارای دامنه‌ٔ داینامیک باشد، به طور معمول، پیاده‌سازی آن شامل دو عضو است: یک اشاره‌گر به T و یک اندازه است. یک span با دامنه‌ٔ استاتیک ممکن است فقط یک عضو داشته باشد: یک اشاره‌گر به T. template< class T, std::size_t Extent = std::dynamic_extent > class span; برای استفاده از کلاس std::span، باید ابتدا کتابخانه <span> را به کدتان اضافه کنید. سپس برای ایجاد یک شیء از این کلاس، می‌توانید از یک اشاره‌گر به شروع دنباله و طول آن استفاده کنید. برای مثال: #include <span> #include <iostream> int main() { int arr[] = {1, 2, 3, 4, 5}; std::span<int> mySpan(arr, 5); for (int i : mySpan) { std::cout << i << " "; } return 0; } در این مثال، یک آرایه از نوع int با ۵ عضو تعریف شده و سپس یک شیء از کلاس std::span با استفاده از این آرایه و طول آن ایجاد می‌شود. سپس با استفاده از حلقه for، اعضای دنباله در خروجی چاپ می‌شوند. استفاده از std::span می‌تواند در کدهایی که بر روی داده‌های چند بعدی یا برای داده‌هایی که آن‌ها نمی‌توانند با طول ثابت در داخل یک آرایه شبیه‌سازی شوند، مفید باشد. همچنین، با استفاده از std::span می‌توان با مراجعه به همه اعضای یک آرایه به صورت پویا از زمان اجرا، از یک پیاده‌سازی معمولی با تراکم حافظه کمتر استفاده کرد. همچنین استفاده از std::span برای پشتیبانی از روش‌های پیشرفته‌تر و بازبینی کدها مفید است. اینجا یک نمونه از استفاده از std::span در یک کد C++20 آورده شده است: #include <iostream> #include <span> int main() { int arr[] = {1, 2, 3, 4, 5}; std::span<int, 5> s(arr); // s refers to the whole array for (auto& elem : s) { // range-based for loop std::cout << elem << ' '; } std::cout << '\n'; std::span<int, 3> s2(arr + 1, 3); // s2 refers to {2, 3, 4} for (auto& elem : s2) { std::cout << elem << ' '; } std::cout << '\n'; } در این کد، یک آرایه از 5 عدد تعریف شده است. سپس با استفاده از std::span، دو نمونه برای این آرایه تعریف شده است. پس از آن ، با استفاده از حلقه for ، مقادیر در هر دو نمونه std::span به ترتیب چاپ شده و تفاوت بین آن‌ها نیز نشان داده شده است. برخی از مزایای این کلاس به صورت زیر است: کد مطمئن‌تر: به دلیل استفاده از نمای مناسبی از ارث‌بری، این کلاس امکان بازنویسی کد و تجدید نظر در طراحی را فراهم می‌کند. کاربردهای متعدد: توانایی نشان دادن داده‌های پیوسته با هر نوع، دنباله‌های داخلی و خارجی، بردارها، ماتریس‌ها و موارد دیگر، std::span را به یک وسیله کارآمد در برنامه‌نویسی ترکیب‌شدها و هم‌زمان‌سازی داده‌ها تبدیل کرده است. عملکرد بهتر: به دلیل این که std::span یک کلاس ساده به همراه تعریف مجددی از iterator (https://en.cppreference.com/w/cpp/iterator) هاست، عملیاتی مانند خواندن، نوشتن و مرتب سازی داده‌ها، بسیار سریعتر از زیربرنامه‌های برنامه سازی بهینه شده است. پشتیبانی از تشخیص خطا: با استفاده از std::span، می‌توان یک شیء معتبری ایجاد کرد که در آن تغییرات اندیس باید در محدوده معتبر واقع شود که باعث بهبود تشخیص خطا در کد می‌شود. اینجا یک نمونه کد ورودی با std::span برای محاسبه میانگین اعداد یک محدوده از داده هاست که توضیحات کد نیز در کد ذکر شده است: #include <iostream> #include <span> #include <algorithm> double average(std::span<int> ns) { if (ns.empty()) throw std::invalid_argument("empty span"); if (ns.size() > static_cast<size_t>(std::numeric_limits<int>::max())) throw std::invalid_argument("span size exceeds int max"); if (std::any_of(ns.begin(), ns.end(), [](const int& n) { return n < 0; })) throw std::invalid_argument("span contains negative values"); return static_cast<double>(std::accumulate(ns.begin(), ns.end(), 0)) / ns.size(); } int main() { int arr[] = { 1, 2, 3, 4, 5 }; std::span<int> span_arr(arr, 5); try { std::cout << average(span_arr) << '\n'; } catch(const std::exception& ex) { std::cerr << "Error: " << ex.what() << '\n'; } return 0; } در کد زیر، یک std::span از یک آرایه از اعداد پشت سر هم ایجاد شده است و سپس به عنوان ورودی به تابع calculate_mean() منتقل شده است. تابع calculate_mean() به صورت یک حلقه که به ازای عنصری که به عنوان ورودی دریافت می کند، محدوده داده ها را پیمایش می کند و میانگین اعداد را محاسبه می کند. با استفاده این تابع و تعریف یک آرایه از اعداد، برنامه قادر است میانگین اعداد را محاسبه کند. #include <iostream> #include <span> double calculate_mean(std::span<double> nums) { double sum = 0.0; for (auto num : nums) { sum += num; } return sum / static_cast<double>(nums.size()); } int main() { double nums[] = {2.0, 3.0, 5.0, 7.0, 11.0, 13.0}; std::span<double> nums_span(nums, std::size(nums)); double mean = calculate_mean(nums_span); std::cout << "mean = " << mean << std::endl; return 0; } کاربرد std::span در ورودی توابع یکی از استفاده های مهم std::span ، به عنوان ورودی تابع است. با استفاده از std::span به عنوان ورودی، می توان به سادگی یک محدوده از داده ها را به یک تابع انتقال داد و از انتقال داده های اضافی و همچنین رعایت روشن بودن کد استفاده کرد. با استفاده از std::span به عنوان ورودی تابع، عملیات از هر نوع می تواند مستقل از نوع داده های کانتینر باشد و به همین دلیل کد تمیز تر و بیشتر چند منظوره خواهد بود. #include <iostream> #include <span> double calculateAverage(std::span<double> nums) { double sum = 0; for (auto num : nums) { sum += num; } return (nums.size() > 0) ? sum / nums.size() : 0; } int main() { double data[] = {2.5, 3.8, 4.2, 1.7, 6.5}; double average = calculateAverage(data); std::cout << "Average: " << average << std::endl; return 0; } در این کد، تابع calculateAverage یک std::span از نوع double به عنوان ورودی دریافت می کند و با استفاده از آن، میانگین عناصر را محاسبه می کند. سپس در تابع main یک آرایه از اعداد اولیه تعریف شده است که به عنوان ورودی به تابع calculateAverage ارسال می شود و سپس میانگین محاسبه شده چاپ می شود. استفاده از std::span به خصوص زمانی مناسب است که به دنبال ارسال یک محدوده از داده ها به تابع هستیم، بدون آنکه نیاز به کپی کردن داده ها باشد. در این حالت، استفاده از std::span به جای استفاده از نشانگر به عنوان ورودی تابع، توصیه می شود. با استفاده از std::span، می توان محدوده ای از داده ها را مستقیماً به تابع انتقال داد و از کپی نشانگر آندونه و داده های مربوط به آن جلوگیری کرد و در عین حال، کد را شفاف تر و آسان تر قابل فهم نیز می کند. کاربرد std::span در کلاس‌ها استفاده از std::span در کلاس ها، می تواند در طراحی کلاس هایی که بر روی داده هایی فیکس‌شده کار می کنند، مفید باشد. این کار به تشخیص و جلوگیری از خطرات مربوط به ارجاع به اشاره یا نشانگر اشاره که به محدوده ای خارج از داده های کلاس مستقر شده اند، کمک می کند. #include <span> class DataProcessor { private: std::span<const int> data; public: explicit DataProcessor(std::span<const int> d) : data(d) {} double calculateMean() const { double sum = 0.0; for (auto num : data) { sum += num; } return sum / static_cast<double>(data.size()); } }; همچنین، می‌توان با تعریف تابع‌هایی که با std::span کار می کنند، از صرفه جویی در حجم کدها خود لذت برد. اینجا یک نمونه کد با استفاده از std::span در طراحی یک کلاس برای مدیریت یک آرایه با سایز ثابت است: #include <array> #include <span> template <typename T, std::size_t N> class FixedArray { public: FixedArray(std::array<T, N>& arr) : data(arr), memory(data) { } std::span<T, N> memory; private: std::array<T, N>& data; }; در این کد، FixedArray یک کلاس است که یک آرایه با سایز ثابت را مدیریت می‌کند. با استفاده از std::span، ما می‌توانیم برای نگهداری داده‌ها از حافظه‌ای استفاده کنیم که قبل تر allocated شده است (در اینجا داده‌ها از آرایه data استخراج شده و به صورت پویایی در memory نگهداری می‌شوند). به این ترتیب، ما از خطرات ارجاع به اشاره به محدوده‌های خارج از داده ها به دلیل دستکاری در آرایه، محافظت می‌کنیم.

عالی بود . مخصوصا مثال تعمیرکار کشتی.

درود، برای این کار از وب‌سرویس استفاده کنید، از رابط‌ها و معماری‌هایی مثل Restful Api.

درود، با توجه به نوع سیستم که ورد‌پرس هست، می‌تونید پلاگین پرداختی متنوعی براش پیدا کنید. جستجو کنید برای فروش هستن. در مورد مدارک و اینجور مسائل هم، اولین قدم اقدام برای نماد الکترونیک هست. این رو تهیه کنید و بعد مراحل دیگر.

درود، برای این کار شما باید به شیوهٔ Button تغییرات رو اعمال کنید، چرا که نوع کنترل TabButton مشتق‌ شدهٔ کنترل اصلی است. برای این کار کافیه به روش سفارشی سازی Button عمل کنید. مثال: import QtQuick 2.12 import QtQuick.Controls 2.12 TabButton { id: control text: qsTr("Button") contentItem: Text { text: control.text font: control.font opacity: enabled ? 1.0 : 0.3 color: control.down ? "#17a81a" : "#21be2b" horizontalAlignment: Text.AlignHCenter verticalAlignment: Text.AlignVCenter elide: Text.ElideRight } background: Rectangle { implicitWidth: 100 implicitHeight: 40 opacity: enabled ? 1 : 0.3 border.color: control.down ? "#17a81a" : "#21be2b" border.width: 1 radius: 2 } }

این یک نسخهٔ مفهومی هست، نسخه‌ای که در زمان ارسال پست بر روی وب‌سایت ساخته شده با استفاده از Qt و Cutelyst بود. نسخهٔ بعدی از اون باز به عنوان مفهومی بر اساس Drogon Framework ساخته شده، و نسخه‌ای هم بر اساس Boost در دست توسعه هست.

سلام با تعریف یک property در بدنه repeater به صورت زیر مشکل حل شد : Repeater { id: repeater model: 5 Rectangle { color : "transparent" id : myRectRepeater property int radius: 15 gradient: mygradient width: radius property var myColor: Global.Theme? "red" : "blue" Button { id:control x: 20 y : -25 Text { id : saveId// saveId text: qsTr(Global.textArray[index]) font : myFont color: myColor anchors.verticalCenter: parent.verticalCenter anchors.horizontalCenter: parent.horizontalCenter } } onClicked: { } } } } for(var idx1 =0; idx1 < 5; idx1++) { repeater.itemAt(idx1).myColor = Global.fontColor_gray ; repeater.itemAt(idx1).mygradient = myTheme }

درود، کد شما کمی نا منظم بود، به هر حال پیشنهاد می‌کنم نیاز خود مشابه این روش پیاده‌سازی کنید. #ifndef MYCLASS_HPP #define MYCLASS_HPP #include <QObject> #include <QByteArray> class MyClass : public QObject { Q_OBJECT Q_PROPERTY(QByteArray arr READ arr WRITE setArr NOTIFY arrChanged) Q_PROPERTY(quint8 length READ length WRITE setLength NOTIFY lengthChanged) public: explicit MyClass(QObject *parent = nullptr); ~MyClass(); public: const QByteArray arr() const; quint8 length() const; signals: void arrChanged(); void lengthChanged(); public slots: void setArr(const QByteArray& v); void setLength(quint8 l); private: QByteArray m_arr; quint8 m_length; }; #endif // MYCLASS_HPP #include "myclass.hpp" #include <QDebug> MyClass::MyClass(QObject *parent) : QObject(parent) { QByteArray myArr; myArr.push_back("A"); myArr.push_back("B"); myArr.push_back("C"); myArr.push_back("D"); myArr.push_back("E"); setArr(myArr); } MyClass::~MyClass() { } const QByteArray MyClass::arr() const { return m_arr; } quint8 MyClass::length() const { return m_length; } void MyClass::setArr(const QByteArray& v) { if(m_arr.isNull()) { m_arr = v; setLength(m_arr.length()); } emit arrChanged(); } void MyClass::setLength(quint8 l) { m_length = l; } import QtQuick 2.15 import QtQuick.Window 2.15 import QtQuick.Controls 2.15 import com.org.myclass 1.0 Window { width: 640 height: 480 visible: true title: qsTr("Hello World") MyClass{ id: myClass } Component.onCompleted : { print("data : " , myClass.arr) print("length : " , myClass.length) } }

پادکستِ مربوط به اهمیت شکست و تجربه زمان مورد نیاز : ۳ دقیقه و ۸ ثانیه. Podcast-02.mp3

سلام و درود؛ دیتابیس MySQL انتخاب شد، امّا برنامه‌نویس اون قسمت من نبودم.

@axarbani با سلام؛ در مورد این کدی که ارسال کردید یه چند نکته‌ای نیاز شد که بگم: اوّل اینکه Header fileی که پیشنهاد کردید (conio.h) یک Header file منسوخ شدهٔ زمان MS-DOS برای هست که نمی‌دونم برای چی هنوز روی سیستم‌عامل Microsoft Windows هست و استفاده از این Header file‌ نه تنها از خوانایی برنامهٔ شما کم می‌کنه بلکه قابلیّت Code portability رو هم از دست میدید و برنامه‌اتون صرفاً برای یک پلتفرم قابل کامپایل خواهد بود. پیشنهاد می‌کنم که از یک روش مطابق با Standard پی‌روی کنید مثلاً به جای استفاده از تابع getch() می‌تونید از std::cin.get() استفاده کنید. و مورد دوّم، متغیرهایی که استفاده‌ای ازشون ندارید رو تعریف نکنید اینطوری باعث میشه که Compiler الکی Warning به شما بده. اکثراً استفاده‌ای از متغیرهای Command lineی که برای تابع main() ارسال میشه نداریم.

سلام، در رابطه با آموزش‌های ویدیوئی، ان‌شاءال... در فرصت مناسبی همراه با پلتفرم فانوکس ارائه خواهند شد.

عالی بود قدرتی که سی پلاس پلاس به همراه کتاب خونه های Qtداره هیچ زبان دیگه نداره حالا تصور کن ازسی پلاس پلاس برای برنامه نویسی وب استفاده کنی فوق العاده میشه تماما باشما موافقم من یکسالی هست که سی پلاس پلاس کارمیکنم کم کم داشتم خسته میشدم که با آموزش کیوت شما آشنا شدم واین آموزش رو تهیه کردم آقای اسدزاده اگر امکانش هست یک سری آموزش فیلم از Qt در سایتتون قرار بدین من اولین کسی هستم که اون رو ازتون خریداری میکنم آقای اسدزاده خواستم از شما تشکر کنم شما استاده من هستی شما باعث شدین به قدرت سی پلاس پلاس ایمان بیارم

با توجه به عنوان مقاله، شباهت‌های بسیاری بین std::string_view و std::span وجود دارد، در واقع، string_view و span اشیاء‌ای هستند که به یک ترتیبِ به هم پیوسته از عناصری اشاره دارند که نقطهٔ آغازین آن‌ها از موقعیت صفر است؛ و همچنین عملیات استاندارد نگه‌دارنده‌ها (ظرف) را ارائه می‌کنند. هر دو نوع شیء از نوع easy-to-copy (کپی آسان) هستند که دارای یک اشاره‌گر و یک عنصر اندازه هستند. از نظر مفهومی، آن‌ها دیدگاه‌های غیر صاحب یک آرایه (یا دنبالهٔ پیوسته) هستند که رابط استاندارد غنی‌ای را ارائه می‌کنند. در مورد تفاوت‌ها (اختلافات) بین این دو، <std::span<T یک الگوی نمایش آرایه‌ای با هدف کلی است، در حالی که std::string_view یک نمایش تخصصی‌تر در یک دنباله‌کاراکتر یا رشته است. در زیر شرح مختصری از این تفاوت‌ها آورده شده است: شیء span یک قالب (Template) است، اما string_view خیر! شیء span، الگویی است که با هر نوعِ تعریف شده توسط کاربر کار می‌کند، در حالی که string_view به طور خاص نمای یک آرایهٔ مشخص پیوسته است. از نظر سطحی یک string_view معادل <span <char است. char buff[] = "Hello World"; auto sp = std::span<char>(&buff[0], 5); auto sv = std::string_view(&buff[6], 5); for(auto c : sp) std::cout << c; //Hello std::cout << " "; for(auto c : sv) std::cout << c; //World اما، ویژگی‌های string_view بیشتر از این مورد می‌تواند باشد. شیء string_view یک نوع فقط خواندنی برای نمایش است. یکی از ویژگی‌های برجستهٔ string_view این است که این شیء فقط یک نمایش فقط خواندنی است. بنابراین، ما نمی‌توانیم یک آرایهٔ زیرین را از طریق یک string_view تغییر دهیم، در حالی که این امکان از طریق span ممکن است: char str[] = "hello"; //Change str to uppercase through span auto sp = std::span<char>(str,strlen(str)); std::transform(sp.begin(), sp.end(), sp.begin(), [](char c) { return std::toupper(c); }); //str is now HELLO //Back to lowercase via string_view is not possible. auto sv = std::string_view(str); std::transform(sv.begin(), sv.end(), sv.begin(), [](char c) { return std::tolower(c); }); //ERROR! اگر string_view فقط خواندنی باشد، طول آن به اندازهٔ کافی انعطاف‌پذیر است که از طریق <span <const T به یک نمایش فقط خواندنی تبدیل می‌شود. بنابراین یک string_view به یک <span <const char نزدیک‌تر است. البته یک ویژگی وجود دارد که string_view را تضمین می‌کند. شیء string_view از عملیات std::string-like پشتیبانی می‌کند. شیء span دارای چندین عملیات متوالی پیوسته است، به عنوان مثال: front, back, begin و operator[]. با این حال، string_view چندین روش دیگر مانند std::string دارد، به عنوان مثال: substr, find, compare سربارگذاری اپراتور‌ها (مانند == و < یا >). بنابراین، string_view می‌تواند نیازِ به std::string را در مواردی که فضای زیرین آن مهم نیست را از بین ببرد.

سلام من میخوام کتابخونه tz رو توی پروژه کیوت استفاده بکنم ولی لینک ارور میده .ظاهرا باید از cmake استفاده کرد اما بلد نیستم. منابع خوب و سریعی هم اگر دارید معرفی کنید . تشکر

Windows Access Control List (ACL) قسمت دوم (مفاهیم) مباحث مورد بررسی در این مقاله: Access Rights for Access-Token Objects Security Descriptors Securable Objects Access Rights for Access-Token Objects: برنامه نمی تواند لیست کنترل دسترسی یک شئ را تغییر دهد مگر اینکه برنامه حق انجام آن کار را داشته باشد. این حقوق توسط یک security descriptor در access token شئ کنترل می شود. برای گرفتن یا تنظیم کردن security descriptor برای یک access token، می توانید تابع GetKernelObjectSecurity() و تابع SetKernelObjectSecurity() را فراخوانی کنید. زمانی که تابع OpenProcessToken() یا OpenThreadToken() را برای گرفتن یک هندل access token فراخوانی می کنید، سیستم دسترسی درخواستی را در برابر DACL در security descriptor توکن بررسی می کند. موارد زیر حقوق دسترسی معتبر برای اشیاء دارای access token می باشند: DELETE، RED_CONTROL، WRITE_DAC و WRITE_OWNER دسترسی استاندارد می باشند. Access token از SYNCHRONIZE به عنوان دسترسی استاندارد پشتیبانی نمی کنند. ACCESS_SYSTEM_SECURITY برای دریافت یا تنظیم SACL در security descriptor شئ. در قسمت زیر دسترسی خاص برای access token ها ذکر شده اند: TOKEN_ADJUST_DEFAULT: مورد نیاز برای تغییر owner، primary group یا DACL یک access token. TOKEN_ADJUST_GROUPS: مورد نیاز برای تنظیم ویژگی های (attributes) یک گروه در یک access token. TOKEN_ADJUST_PRIVILEGES: مورد نیاز برای فعال یا غیر فعال کردن یک privileges در یک access token. TOKEN_ADJUST_SESSIONID: مورد نیاز برای تنظیم session ID یک access token. امتیاز(privilege) SE_TCB_NAME مورد نیاز می باشد. TOKEN_ASSIGN_PRIMARY: مورد نیاز برای متصل شدن به یک primary token یک فرایند. برای انجام این کار امتیاز SE_ASSIGNPRIMARYTOKEN_NAME مورد نیاز است. TOKEN_DUPLICATE: مورد نیاز برای کپی کردن یک access token. TOKEN_EXECUTE: STANDARD_RIGHTS_EXECUTE و TOKEN_IMPERSONATE را ترکیب می کند. TOKEN_IMPERSONATE: مورد نیاز برای متصل شدن به یک impersonation access token یک فرایند. TOKEN_QUERY: مورد نیاز برای پرس و جو درباره یک access token. TOKEN_QUERY_SOURCE: مورد نیاز برای پرسو جو در باره منبع (source) یک access token. TOKEN_READ: ترکیبی از STANDARD_RIGHTS_READ و TOKEN_QUERY می باشد. TOKEN_WRITE: ترکیبی از STANDARD_RIGHTS_WRITE، TOKEN_ADJUST_PRIVILEGES، TOKEN_ADJUST_GROUPS و TOKEN_ADJUST_DEFAULT می باشد. TOKEN_ALL_ACCESS: ترکیبی از تمام دسترسی های ممکن مرتبط با token. Security Descriptors: یک security descriptor از اطلاعات امنیتی تشکیل شده است که با یک securable object مرتبط است. یک security descriptor از یک ساختار SECURITY_DESCRIPTOR که با security information مرتبط است تشکیل شده. یک security descriptor می تواند شامل security information زیر باشد: SID های owner و primary group یک شئ. یک DACL که حقوق دسترسی، که تعیین کننده مجاز بودن یا رد شدن دسترسی یک کاربر یا گروه خاصی را مشخص می کند. یک SACL که انواع تلاش های دسترسی که سوابق حسابرسی را برای شئ ایجاد شده مشخص می کند. مجموعه ای از بیت های کنترلی که به معنای یک security descriptor یا اعضای جداگانه آن است. ویندوز تابع هایی (API) را برای تنظیم یا بازیابی کردن security information موجود در security descriptor اشیاء ارائه کرده است. بعلاوه، تابع هایی نیز برای ساخت و مقدار دهی (اولیه) کردن یک security descriptor برای یک شئ وجود دارد. برنامه هایی که با security descriptor ها در اشیاء Active Directory کار می کنند می توانند از توابع امنیتی ویندوز یا رابط های امنیتی ارائه شده توسط Active Directory Service Interfaces (ADSI) استفاده کنند. Securable Objects: یک Securable Objects یک شئ است که می تواند یک security descriptor داشته باشد. هر نوع از Securable Object مجموعه ای از دسترسی های خاص و دسترسی های عمومی را تعریف می کند. در قسمت پایین می توانید تابع هایی را مشاهده کنید که برای دستکاری اطلاعات امنیتی برخی از Securable Objects مشترک نشان می دهد. Files or directories on an NTFS file system: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Named pipes, Anonymous pipes: GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Processes, Threads: GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() File-mapping objects: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Access tokens: SetKernelObjectSecurity()، GetKernelObjectSecurity() Window-management objects (window stations and desktops): GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Registry keys: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Windows services: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Local or remote printers: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Network shares: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Interprocess synchronization objects (events, mutexes, semaphores, and waitable timers): GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Job objects: GetNamedSecurityInfo()، SetNamedSecurityInfo()، GetSecurityInfo()، SetSecurityInfo() Directory service objects: این اشیاء توسط Active Directory Objects اداره شده. تصویر زیر یک مثال از رابطه بین securable object (a folder) و security descriptor را نمایش می دهد. پایان قسمت دوم

با سلام وقت بخیر, در این مطلب میخواهیم در مورد روش کارکرد پیام رسان ها بیشتر بدانیم و با یکدیگر کد یک پیام رسان ساده را پیاده و بررسی کنیم. طرز کار کرد پیام رسان در نظر داشته باشید که هر پیام رسانی که بر ساختار ها پیاده شده باشد از دو قسمت تشکیل شده است. نرم افزار اصلی برای مدیریت درخواست ها (سرور) نرم افزار برای کاربران (کاربر) به نرم افزار اولی سمت SERVER خواهیم گفت و به بعدی سمت CLIENT خواهیم گفت. روم یا تالار گفتگو ما تنها یک اتاق برای گفتگو در نظر میگیریم و هر کاربری که به سرور متصل شود را در همان تالار اضافه خواهیم کرد. تالار های گفتگو صرفا برای تقکیک سازی ارسال و دریافت ها و محدود کردن بازه ی کاربران مورد نظر... (ممکن است یک کاربر در چند اتاق بطور همزمان باشد.) سیستم های پیام رسان پیشرفته تر مانند تلگرام و ... تالار های زیادی را شامل می شوند. (هر کاربر خودش در کانال و گروه های مختلفی عضو است که هر کدام از آنها یک کانال متفاوت محسوب می شوند.) * دقت شود که منظور از کانال صرفا یک اتاق یا تالار گفتگو است و منظور کانال ارتباطی و پروتکل نیست. نرم افزار اصلی نرم افزار اصلی وظیفه دارد تا تمام کاربرانی که وارد تالار شده اند را به یاد داشته باشد و هر لحظه اماده دریافت درخواست هایی از طرف کاربرانش باشد. و پیام هایی را که از کاربران دریافت می کند برای تمامی کاربران دیگر هم ارسال کند که بسته به خلاقیت و نیاز می تواند هر یک از این بخش ها متفاوت طراحی شود. نرم افزار اصلی باید از قبل اجرا شده باشد. تا کاربران دیگر با استفاده از نرم افزار مخصوص به خودشان بتوانند به سرور متصل شوند و ارسال و دریافت داشته باشند. در نظر داشته باشید که اگر در نرم افزار اصلی اختلالی پیش بیایید و متوقف بشوند. قطا برای تمام کاربران مشکل پیش می آید. مگر اینکه از پایگاه های داده ی داخلی استفاده کرده باشند. (با خلاقیت می توان به گونه های متفاوتی چنین ساختاری را پیاده کرد) نرم افزار کاربران این نرم افزار جذاب ترین بخش است چرا تمام قابلیت هایی را که در اختیار کاربر قرار می دهیم را مستقیما طراحی می کنیم. در نظر داشته باشید که هر چیزی که در این نرم افزار طراحی می شود باید در نرم افزار اصلی پشتیبانی شوند... بنابراین اگر این دو بخش توسط دو فرد یا دو گروه مجزا طراحی می شوند آنها باید توسط داکیومنت ها و جلساتی به نظرات مشابه ای رسیده باشند. (اگرچه اینها تخصص و وظیفه ی تحلیلگر سیستم است! نه بطور همزمان وظیفه توسعه دهنده و برنامه نویس نرم افزار) پیاده سازی یک نمونه اکنون در نظر داریم تا با استفاده از ساختار کتابخانه BoostAsio پروژه ای را با نام BoostAsioChat ایجاد کنیم که در آن می خواهیم یک پیام رسان با حداقل ترین امکانات پایه طراحی کنیم که بیشتر جنبه شخصی و تفریحی دارد. زیرا از ساختار های استاندارد و ایمن و کاربری کاملا بدور است! (می توانید خودتان توسعه دهید و آنرا جالب تر بسازید) ساختار نرم افزار اصلی و سرور را به این صورت تعریف می کنیم : typedef deque<message> messageQueue; class participant { public: virtual ~participant() {} virtual void deliver(const message& messageItem) = 0; }; typedef shared_ptr<participant> participantPointer; class room { public: void join(participantPointer participant); void deliver(const message& messageItem); void leave(participantPointer participant); private: messageQueue messageRecents; enum { max = 200 }; set<participantPointer> participants; }; class session : public participant, public enable_shared_from_this<session> { public: session(tcp::socket socket, room& room) : socket(move(socket)), room_(room); void start(); void deliver(const message& messageItem); private: void readHeader(); void readBody(); void write(); tcp::socket socket; room& room_; message messageItem; messageQueue Messages; }; class server { public: server(boost::asio::io_context& io_context, const tcp::endpoint& endpoint) : acceptor(io_context, endpoint); private: void do_accept(); tcp::acceptor acceptor; room room_; }; int main(int argc, char* argv[]); ساختار نرم افزار کاربر را هم به این صورت تعریف می کنیم : typedef deque<message> messageQueue; class client { public: client(boost::asio::io_context& context, const tcp::resolver::results_type& endpoints) : context(context), socket(context); void write(const message& messageItem); void close(); private: void connect(const tcp::resolver::results_type& endpoints); void readHeader(); void readBody(); void write(); boost::asio::io_context& context; tcp::socket socket; message readMessage; messageQueue writeMessage; }; int main(int argc, char* argv[]); در نظر داریم تا در این پروژه از thread ها نیز استفاده کنیم... در مورد این مفهوم ها می توانید بصورت مجزا تحقیق کنید. بنابراین روش کامپایل این پروژه به این صورت خواهد بود : $ g++ client.cpp -lpthread -o client $ g++ Server.cpp -lpthread -o server آزمایش همانطور که گفته شد در ابتدا نرم افزار اصلی و سرور باید اجرا شود. در اینجا ما تمام ارتباطات شبکه را بر روی یک سیستم در شبکه داخلی برقرار خواهیم کرد... پس نگرانی در مورد ساختار های درونی شبکه و آی پی / دی ان اس / دامین نخواهیم داشت. بنابراین ای پی را می توانید ای پی داخلی یا localhost در نظر بگیرید. برای آزمایش پورت فرضی 4000 را در نظر میگیریم و نرم افزار اصلی را روی این پورت اجرا میکنیم : $ ./server 4000 در این مرحله متوجه می شوید که نرم افزار اصلی با موفقیت اجرا شده است و همچنان اجرا مانده است. بله درست است... نرم افزار اصلی هر لحظه باید منتظر دستور کاربران باشد. اگر لحظه ای برای نرم افزار اصلی اختلالی پیش آید نخواهد توانست دستورات کاربران را انجام یا پاسخ دهد. بنابراین این پردازش را قطع نکنید و اجازه دهید تا نرم افزار اصلی اجرا بماند. در محیط دیگری نرم افزار سمت کاربر را نیز اجرا کنید. این نرم افزار را می توانید به تعداد دلخواه وارد کنید. (همانطور که ممکن است 6 نفر همزمان به سرور متصل باشند / یا ممکن است هیچ فردی به سرور متصل نشوند) ابتدا یک کاربری را به سرور با پورت 4000 و شبکه داخلی وصل می کنیم : $ ./client localhost 4000 first user: you can type message here... حال در محیط دیگری با کاربر جدیدی نیز وارد می شویم : $ ./client localhost 4000 second user: you can type message here... در این پروژه نمونه از کاربران نام کاربری یا نام نمی پرسیم.. و صرفا وقتی وارد محیط گفتگو می شوند... یا زمانی که به سرور متصل می شوند منتظر هستیم تا انها پیامی را بنویسند... هر پیامی را که بنویسند به سرور ارسال می شود و سرور وظیفه دارد تا آنرا برای تمام کاربران بفرستد. و این روند درون یک حلقه بی نهایت تکرار می شوند. پس این ارتباط دو طرفه خواهد بود و هم کاربران برای سرور اطلاعات ارسال می کنند و هم سرور برای کاربران اطلاعات ارسال خواهد کرد. در نظر داشته باشید که کاربر اول می تواند پیامی را بنویسد و به کاربران دیگر ارسال شود. ممکن است کاربر سومی اصلا تصمیمی به نوشتن پیام نداشته باشد و صرفا تمایل به خواندن پیام دیگران داشته باشند. و این کاملا اختیاری است. و ما کاربران را اجباری نمیکنیم. اگرچه شما می توانید با خلاقیت خودتان اینها را با متغییر های کمکی و دستورات شرطی پیاده کنید. کد ها برای پیام ها یک ساختار در نظر میگیریم و بصورت مشترک در هر دو نرم افزار استفاده خواهیم کرد... بنابراین اینرا در هدر پیاده خواهیم کرد. هدر پیام : (message.hpp) #ifndef message_HPP #define message_HPP #include <cstdio> #include <cstdlib> #include <cstring> using namespace std; class message { public: enum { headerLength = 4 }; enum { maxBodyLength = 512 }; message() : bodyLength_(0) { } const char* data() const { return data_; } char* data() { return data_; } size_t length() const { return headerLength + bodyLength_; } const char* body() const { return data_ + headerLength; } char* body() { return data_ + headerLength; } size_t bodyLength() const { return bodyLength_; } void bodyLength(size_t new_length) { bodyLength_ = new_length; if(bodyLength_ > maxBodyLength) bodyLength_ = maxBodyLength; } bool decodeHeader() { char header[headerLength + 1] = ""; strncat(header, data_, headerLength); bodyLength_ = atoi(header); if(bodyLength_ > maxBodyLength) { bodyLength_ = 0; return false; } return true; } void encodeHeader() { char header[headerLength + 1] = ""; sprintf(header, "%4d", static_cast<int>(bodyLength_)); memcpy(data_, header, headerLength); } private: char data_[headerLength + maxBodyLength]; size_t bodyLength_; }; #endif نرم افزار اصلی و سرور : (server.cpp) #include <iostream> #include <cstdlib> #include <deque> #include <memory> #include <list> #include <set> #include <utility> #include <boost/asio.hpp> #include "message.hpp" using boost::asio::ip::tcp; using namespace std; typedef deque<message> messageQueue; class participant { public: virtual ~participant() {} virtual void deliver(const message& messageItem) = 0; }; typedef shared_ptr<participant> participantPointer; class room { public: void join(participantPointer participant) { participants.insert(participant); for(auto messageItem: messageRecents) participant->deliver(messageItem); } void deliver(const message& messageItem) { messageRecents.push_back(messageItem); while(messageRecents.size() > max) messageRecents.pop_front(); for(auto participant: participants) participant->deliver(messageItem); } void leave(participantPointer participant) { participants.erase(participant); } private: messageQueue messageRecents; enum { max = 200 }; set<participantPointer> participants; }; class session : public participant, public enable_shared_from_this<session> { public: session(tcp::socket socket, room& room) : socket(move(socket)), room_(room) { } void start() { room_.join(shared_from_this()); readHeader(); } void deliver(const message& messageItem) { bool write_in_progress = !Messages.empty(); Messages.push_back(messageItem); if(!write_in_progress) { write(); } } private: void readHeader() { auto self(shared_from_this()); boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(messageItem.data(), message::headerLength), [this, self](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec && messageItem.decodeHeader()) { readBody(); } else { room_.leave(shared_from_this()); } }); } void readBody() { auto self(shared_from_this()); boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(messageItem.body(), messageItem.bodyLength()), [this, self](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { room_.deliver(messageItem); readHeader(); } else { room_.leave(shared_from_this()); } }); } void write() { auto self(shared_from_this()); boost::asio::async_write(socket, boost::asio::buffer(Messages.front().data(), Messages.front().length()), [this, self](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { Messages.pop_front(); if(!Messages.empty()) { write(); } } else { room_.leave(shared_from_this()); } }); } tcp::socket socket; room& room_; message messageItem; messageQueue Messages; }; class server { public: server(boost::asio::io_context& io_context, const tcp::endpoint& endpoint) : acceptor(io_context, endpoint) { do_accept(); } private: void do_accept() { acceptor.async_accept([this](boost::system::error_code ec, tcp::socket socket) { if(!ec) { make_shared<session>(move(socket), room_)->start(); } do_accept(); }); } tcp::acceptor acceptor; room room_; }; int main(int argc, char* argv[]) { try { if(argc < 2) { cerr << "Usage: server <port> [<port> ...]\n"; return 1; } boost::asio::io_context io_context; list<server> servers; for(int i = 1; i < argc; ++i) { tcp::endpoint endpoint(tcp::v4(), atoi(argv[i])); servers.emplace_back(io_context, endpoint); } io_context.run(); } catch (exception& e) { cerr << "Exception: " << e.what() << "\n"; } return 0; } نرم افزار دوم و سمت کاربر : (client.cpp) #include <iostream> #include <thread> #include <cstdlib> #include <deque> #include <boost/asio.hpp> #include "message.hpp" using boost::asio::ip::tcp; using namespace std; typedef deque<message> messageQueue; class client { public: client(boost::asio::io_context& context, const tcp::resolver::results_type& endpoints) : context(context), socket(context) { connect(endpoints); } void write(const message& messageItem) { boost::asio::post(context, [this, messageItem]() { bool write_in_progress = !writeMessage.empty(); writeMessage.push_back(messageItem); if(!write_in_progress) { write(); } }); } void close() { boost::asio::post(context, [this]() { socket.close(); }); } private: void connect(const tcp::resolver::results_type& endpoints) { boost::asio::async_connect(socket, endpoints, [this](boost::system::error_code ec, tcp::endpoint) { if(!ec) { readHeader(); } }); } void readHeader() { boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(readMessage.data(), message::headerLength), [this](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec && readMessage.decodeHeader()) { readBody(); } else { socket.close(); } }); } void readBody() { boost::asio::async_read(socket, boost::asio::buffer(readMessage.body(), readMessage.bodyLength()), [this](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { cout.write(readMessage.body(), readMessage.bodyLength()); cout << "\n"; readHeader(); } else { socket.close(); } }); } void write() { boost::asio::async_write(socket, boost::asio::buffer(writeMessage.front().data(), writeMessage.front().length()), [this](boost::system::error_code ec, size_t) { if(!ec) { writeMessage.pop_front(); if(!writeMessage.empty()) { write(); } } else { socket.close(); } }); } boost::asio::io_context& context; tcp::socket socket; message readMessage; messageQueue writeMessage; }; int main(int argc, char* argv[]) { try { if(argc != 3) { cerr << "Usage: client <host> <port>\n"; return 1; } boost::asio::io_context context; tcp::resolver resolver(context); auto endpoints = resolver.resolve(argv[1], argv[2]); client c(context, endpoints); thread t([&context](){ context.run(); }); char line[message::maxBodyLength + 1]; while(cin.getline(line, message::maxBodyLength + 1)) { message messageItem; messageItem.bodyLength(strlen(line)); memcpy(messageItem.body(), line, messageItem.bodyLength()); messageItem.encodeHeader(); c.write(messageItem); } c.close(); t.join(); } catch (exception& e) { cerr << "Exception: " << e.what() << "\n"; } return 0; } این پروژه آزمایشی بصورت رایگان و اوپن سورس در اینترنت بخصوص اینجا وجود دارد و می توانید آنرا مستقیما بصورت کامل دانلود کنید. با تشکر, Max Base / مکس بیس

با سلام، طبق بررسی‌های لازم تغییراتی در گروه‌های کاربری اعمال شده است که از این پس کاربرانی که به عنوان کاربران فعال در حوزهٔ یادگیری و مشارکت در بحث‌ها فعال می‌کنند از گروه پیش‌فرض کاربران عادی به کاربران رسمی تغییر دسترسی خواهند داشت. طبق آخرین اصلاحیه در سند‌( شرایط کسب مجوز فعالیتی و ارتقا حساب‌کاربری) ، کاربران عضو در این گروه دسترسی لازم برای ارسال تصویر، افزودن امضاء و همچنین عدم نیاز به تایید مطالب توسط مدیریت را خواهند داشت.

درود بر شما؛ برای اینکار می‌توانید شما از QScrollArea استفاده کنید. این کلاس یک منطقهٔ‌نمایش Widgetها و یک QScrollBar را به شما می‌دهد، و شئ را که می‌خواهید Scroll کنید را باید به عنوان Child Widget به آن معرفی کنید. برای مثال : #include <QApplication> #include <QDialog> #include <QGroupBox> #include <QList> #include <QScrollArea> #include <QTextEdit> #include <QVBoxLayout> int main(int argc, char** argv) { QApplication application(argc, argv); QDialog dialog; QVBoxLayout layout; QScrollArea scroll(&dialog); QGroupBox groupedArea; QList<QTextEdit*> widgets; for (int i {}; i < 20; ++i) { widgets.append(new QTextEdit); layout.addWidget(widgets.at(i)); } scroll.setWidget(&groupedArea); scroll.setWidgetResizable(true); groupedArea.setLayout(&layout); dialog.show(); return application.exec(); } دقّت کنید که باید حتماً تابع setWidgetResizable را با مقدار true برای تغییر اندازهٔ مناسب Widget فراخوانی کنید. خروجی حاصل از کد بالا : با تشکر از آقای‌رضوی.

با سلام تا جایی که به خاطر میارم مایکروسافت هم دیتابیسش رو کراس کرد. ولی در کل انتخاب خوبی نیست MS SQL Server ولی برای انتخاب دیتابیس کلا توی هر پروژه ای باشه باید اول بررسی کنید و میزان نیاز واقعیتون رو مشخص کنید. مثلا اگر بخواید روی موبایل هم خروجی بدید و تمایلی به تغییر دیتابیس نداشته باشید و فقط یک یا چند کاربر به صورت متوالی از نرم افزار استفاده کنند اس کیو لایت میتونه انتخاب خوبی باشه چون روی موبایل هم جواب میده و برای کار تک کاربره (کاری که هم زمانی نداشته باشه توش ) خوبه ولی ممکنه بخواید فقط روی دسکتاپ خروجی بدید و نیاز باشه که حالت سرور داشت هباشه نرم افزار و از چندین کلاینت بهش دسترسی باشه اونطوری بهتره از Mysql یا mariadb یا ... استفاده کنید. در جایی ممکنه بحث سنگین تر باشه که لازم بشه از NOSQL استفاده کنید که البته با توجه به عنوان پروژه شما بعید میدونم لازم بشه. موفق باشید.

کامپایلر Cling یک مترجم تعاملی برای سی‌پلاس‌پلاس است، این مترجم تحت بالاترین کتابخانه‌های Clang و LLVM ساخته شده است. در واقع از آن‌جایی که کامپایلر Clang از آخرین ویژگی‌ها و استاندارد‌های زبان سی‌پلاس‌پلاس پشتیبانی می‌کند، Cling اجازه می‌دهد تا توسعه‌دهندگان اسکریپت‌های خود را با استفاده از C و C++ بنویسند. اگر شما به طور مستقیم مترجم را اجرا کنید، یک محیط زنده برای آغاز برنامه نویسی با سی‌پلاس‌پلاس را خواهید داشت که به عنوان بخشی از استاندارد نحو سی و سی‌پلاس‌پلاس به شمار می‌آید. همچنین می‌توانید دیگر دستورات را با نقطه‌ی "." آغاز در اختیار داشته باشید. وقتی از مترجم تعاملی استفاده می‌کنید، می‌توانید کد زیر را بنویسید: #include <stdio.h> printf("hello world\n"); همانطور که می‌بینید نیازی نیست تا در مورد حوزه‌ی دامنه‌ها نگران باشید؛ کافی است شما تابع مورد نظر خود را صدا بزنید. اگر قصد شما این است که از Cling به عنوان یک مترجم برای ساخت اسکریپت‌ها استفاده کنید، باید همه چیز را در داخل یک تابع قرار دهید.چرا که نقطه‌ی ورود به اسکریپت به طور پیش‌فرض همانند نام فایل می‌باشد. می‌توان آن را برای صدا زدن دیگر توابع سفارشی سازی کرد. بنابراین مثال قبل می‌توانید به شکل زیر تغییر کند: #include <stdio.h> void _01_hello_world() { printf("foo\n"); } یک نسخه‌ی دیگر در قالب سی‌پلاس‌پلاس #include <iostream> void _02_hello_world() { std::cout << "Hello world" << std::endl; } مثال‌ها کاملاً ساده هستند، اما آن‌ها به شما نشان می‌دهند که چگونه باید شروع کنید. در مورد کیوت چطور؟ #include <QtWidgets/qapplication.h> #include <QtWidgets/qpushbutton.h> void _03_basic_qt() { int argc = 0; QApplication app(argc, nullptr); QPushButton button("Hello world"); QObject::connect(&button, &QPushButton::pressed, &app, &QApplication::quit); button.show(); app.exec(); } اما توجه داشته باشید که کد قبلی کار نخواهد کرد، شما باید برخی از پارامتر‌های سفارشی را در Cling مشخص کنید. cling -I/usr/include/x86_64-linux-gnu/qt5 -fPIC -lQt5Widgets 03_basic_qt.cpp شما می‌توانید Cling را برای خودتان بر اساس آن چیزی که برای اسکریپت خود نیاز دارید سفارشی سازی کنید. همچنین شما می‌توانید Cling را به عنوان یک کتابخانه در اپلیکیشن‌های خود آورده و از سی‌پلاس‌پلاس به عنوان زبان برنامه‌نویسی استفاده کنید. این پُست در آینده ادامه خواهد داشت. ?